ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ, ΟΔΗΓΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ, ΑΓΙΑ ΠΟΛΗ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ, ΠΑΝΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ.

Ἡ Παλαιστίνη μὲ τὴν Ἱερουσαλὴμ ἀποτελεῖ τὸ κέντρον τοῦ κόσμου. Εἰς αὐτὴν τὴν πολυσήμαντον κι ἔντονον εἰς ὅλα της, ἀπὸ τὰ χρώματα τῆς ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως τοῦ ἡλίου μέχρι τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸ ἐκτισμένον τοπίον εὑρίσκεται καὶ ἀκτινοβολεῖ εἰς τοὺς αἰῶνας μία γνησία σύνθετη παρουσία τῆς ἑλληνικῆς βυζαντινῆς παραδόσεως. Ὁ Ναὸς τῆς Ἀναστάσεως, τὸ ἱερότερον μνημεῖον τῆς Χριστιανοσύνης ἀποτελεῖ τὸ ὄνειρον κάθε εὐσεβοῦς Χριστιανοῦ νὰ ἀξιωθῇ κάποτε νὰ ἐπισκεφθῇ τὴν Ἁγίαν Γῆν. Εἰς τὴν πραγματικότητα, ὁ ἐνδοξότερος ναὸς τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας, ὅπου ἐσταυρώθη καὶ ἀνεστήθη ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἕν ἑνιαῖον κτήριον, ἀλλὰ πολλὰ καὶ διάφορα, τὰ ὁποῖα ἑνώνονται μεταξύ των. Ὁ ἐσωτερικὸς χῶρος τοῦ Ναοῦ περιλαμβάνει ἐκκλησίας, παρεκκλήσια, προσκυνήματα, ὑπνοδωμάτια, μπαλκόνια, διαδρόμους, βοηθητικοὺς χώρους. Ἡ ἰδία ἀρχιτεκτονικὴ ἀρρυθμία ἐπικρατεῖ καὶ εἰς τὸ ἐσωτερικὸν τοῦ Ναοῦ, παρὰ τὸ ὅτι τὰ μνημεῖα διατηροῦν τὴν αὐτοτέλειάν τους ἐσωτερικῶς καὶ ἐξωτερικῶς. Ὁ ἐσωτερικὸς διάκοσμος εἶναι ποικιλόμορφος μὲ βυζαντινὰς τοιχογραφίας, εἰκόνες καὶ ἀγάλματα, χάλκινα σκαλιστὰ τῆς Ἀναγεννήσεως, σύγχρονα ἐν τοίχιᾳ ψηφιδωτά. Ἐντὸς τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπάρχουν ἄνω τῶν δέκα ἱεροὶ χῶροι καὶ προσκυνήματα, συνδεδεμένα μὲ τὸ Πάθος τοῦ Χριστοῦ, τὴν Σταύρωσιν, τὸν Θάνατον, τὴν Ταφὴν καὶ τὴν Ἀνάστασιν. Τὰ κυριότερα εἶναι: 1) Ἡ Ἁγία Ἀποκαθήλωσις 2) Ὁ τόπος, εἰς τὸν ὁποῖον ἵσταντο αἱ ἅγιαι γυναῖκαι κατὰ τὴν Σταύρωσιν 3) Τὸ Ἅγιον Κουβούκλιον, ὅπου ὁ Τάφος τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ Ἅγιος Λίθος 4) Ὁ Γολγοθᾶς 5) Τὸ Παρεκκλήσιον τοῦ Ἀδὰμ 6) Τὸ παρεκκλήσιον τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου 7) Ὁ χῶρος τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ 8) Τὸ Παρεκκλήσιον τοῦ ἑκατοντάρχου Λογγίνου 9) Τὸ Παρεκκλήσιον τοῦ «Διεμερίσαντο» 10) Τὸ Παρεκκλήσιον τῶν Κλαπῶν, ὅπου ἡ φυλακὴ τοῦ Χριστοῦ 11) Ἡ Κολώνα τοῦ Δαρμοῦ 12) Τὸ Παρεκκλήσιον τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς Μερικὰ ἀπὸ τὰ προσκυνήματα αὐτά, ὅπως ὁ Γολγοθᾶς καὶ ὁ Τάφος τοῦ Χριστοῦ ἔχουν Εὐαγγελικήν, τοπογραφικὴν καὶ ἱστορικὴν αὐθεντικότητα. Ἄλλα, ὅπως ἡ Ἀποκαθήλωσις, τὸ Μή Μου Ἅπτου, ὁ Τάφος τοῦ Ἰωσὴφ ἔχουν καθορισθεῖ πλησίον τοῦ χώρου τοῦ Γολγοθᾶ ὡς συναφῆ μὲ τὰ γεγονότα τῆς Σταυρώσεως καὶ τῆς Ταφῆς. Ἄλλα εἶναι ἀφιερωμένα εἰς κάποιο πρόσωπον ἢ γεγονός, ὅπως τὸ παρεκκλήσιον τοῦ Λογγίνου, ἡ Κολώνα τοῦ Δαρμοῦ καὶ τὸ παρεκκλήσιον τῶν Κλαπῶν. Ὅλα ὅμως τὰ προσκυνήματα τοῦ Ναοῦ ἑνώνονται μὲ τὸ ἴδιον κτήριον καὶ τὰ στεγάζει τὸ ἴδιον ἱστορικὸν γεγονός, τὸ Πάθος καὶ τὸ Μαρτύριον τοῦ Χριστοῦ. ΠΗΓΗ: http://www.romiosini.org.gr/7B06597E.el.aspx

 Το Ιστορικό του Ναού της Αναστάσεως 

      Το 313 μ.Χ. ο Ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος(Flavius Valerius Constantinus) ή Μέγας Κωνσταντίνοςσταμάτησε τους διωγμούς των Χριστιανών με το διάταγμα των Μεδιολάνων. Το 324 νίκησε τον Λικίνιο και έγινε ο μοναδικός αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στις 20 Μαΐου ξεκίνησαν οι εργασίες τις Α' Οικουμενικής Συνόδου στην Νίκαια της Βιθυνίας για την αντιμετώπιση της αίρεσης του Αρειανισμού. Στην σύνοδο συμμετείχε και ο Επίσκοπος Ιεροσολύμων (δεν είχε γίνει ακόμη Πατριαρχείο) Μακάριος. Σε κατ' ιδίαν συνομιλίες του με τον αυτοκράτορα έθεσε κάποια ζητήματα που αφορούσαν τους Αγίους Τόπους. Ένα από αυτά αφορούσε και τον ναό της Αφροδίτης που είχαν ανεγείρει οι ειδωλολάτρες στον λόφο του Γολγοθά για να αποτρέψουν τους Χριστιανούς από το προσκύνημα που πραγματοποιούσαν στο σημείο της σταυρικής θυσίας του Κυρίου. Την ίδια χρονιά η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου αγία Ελένη πραγματοποίησε ταξίδι στα Ιεροσόλυμα με σκοπό την αποκατάσταση της χριστιανικής διοίκησης και λατρείας στους τόπους που βάδισε ο Θεάνρωπος και την ανέγερση Ιερών Ναών στα σημαντικότερα σημεία της παρουσίας του.

        μέριμνα απαιτούνταν για την περιοχή του Γολγοθά. Στην περιοχή είχαν γίνει επιχωματώσεις τον καιρό του αυτοκράτορα Ανδριανού και είχε στηθεί είδωλο και ναός της Αφροδίτης επί του Τάφου του Κυρίου, με σκοπό την αποτροπή των Χριστιανών από το προσκύνημα. Το πρώτο έργο της Αγίας Ελένης ήταν η ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Η προσπάθεια πέτυχε και ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε μέσα σε σπήλαιο μαζί με τους δύο άλλους των συσταυρωθέντων ληστών και τα λοιπά σύνερργα της σταυρώσεως. Το θαύμα της αναστάσεως της χήρας ξεχώρισε τον σταυρό του Χριστού. Κατόπιν αυτών ο τόπος καθαρίσθηκε και ήρθαν στην επιφάνεια τα σημεία της Σταυρώσεως, της Αποκαθηλώσεως και της Ταφής του Κυρίου. Τα υλικά που αποτελούσαν τον ναό και τα είδωλα απομακρύνθηκαν και η περιοχή καθαγιάσθηκε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έγινε μια αρχαιολογική ανασκαφή από την Αγία Ελένη και αποκατάσταση ενός Ιερού Μνημείου. Με βασιλικά έξοδα ανεγέρθηκε για πρώτη φορά ο Ναός της Αναστάσεως. Ο Ευσέβιος Καισαρείας διασώζει στην Εκκλησιαστική Ιστορία  του επιστολή την οποία έστειλε ο Μέγας Κωνσταντίνος στον Επίσκοπο Ιεροσολύμων Μακάριο: «Νικητής Κωνσταντίνος, μέγιστος σεβαστός, Μακαρίω. Τόση μεγάλη είναι η χάρις του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όπου δεν φαίνεται να είναι άξια του παρόντος θαύματος μηδεμία δύναμις λόγων. Επειδή και το σημείο εκείνο του αγιοτάτου δεσποτικού πάθους, όπου προ πολλού εκρύπτετο υποκάτω της γης και δεν εγνωρίζετο εις τόσας ετών περιόδους, έως ου έμελλε να αναλάμψει εις τους δικούς του θεράποντας, που ελευθερώθησαν με την αναίρεσιν και φθοράν του κοινού εχθρού πάντων, αληθώς υπερβαίνει πάντα νουν ανθρώπινον και μεγάλην έκπληξιν και θάμβος προξενείν εις τόσον, όπου, και αν όλοι της οικουμένης οι σοφοί εις εν συνελθόντες θελήσουσι να το επαινέσουν και κατ' αξίαν να το παραστήσουν, ουδέ το ελάχιστον δύνανται να ειπούσι. Τόσον πολλά υπερβαίνει πάσαν ανθρωπίνην κατάληψιν το θαύμα τούτο, όσον τα ουράνια υπερβαίνουσι τα ανθρώπινα. Και δια τούτο λοιπόν αυτόν τον σκοπόν έχω πάντοτε και πρώτον και μόνον, ότι καθώς η αληθής πίστις δεικνύει  εαυτήν καθεκάστην με καινότερα θαύματα, κατά τον αυτόν τρόπον και αι ψυχαί πάντων ημών να σπουδάσωσι προθυμότερον εις τον άγιον νόμον με πάσαν σωφροσύνην και ομογνώμονα προθυμίαν. Όθεν και θέλω να είναι όλοι εις τούτο καταπεπεισμένοι, το οποίον υπολαμβάνω να είναι και εις όλους φανερόν, ότι περισσότερο απ' όλα φροντίζω όπως, καθώς θεία νεύσει τον ιερόν εκείνον τόπον τον ελάφρωσα από ένα βάρος, όθεν έγινεν από τας αισχροτάτας προσθήκας των ειδώλων, ούτω να τον κοσμήσωμεν με κάλλος οικοδομημάτων, επειδή και αυτός ο τόπος εξ αρχής ήτον άγιος με κρίσιν Θεού και αγιώτερος εφανερώθη, αφού έβγαλεν φως εις την πίστιν του σωτηρίου πάθους».
       Στην συνέχεια της επιστολής ο Μέγας Κωνσταντίνος δίνει κάποιες οδηγίες για την κατασκευή, αφήνει, όμως, και σχετική ελευθερία στις επιλογές του Μακαρίου. Κατά τον Θεοδώρητο Κύρου κομιστής της επιστολής ήταν η Αγία Ελένη. Ο Σωκράτης στην δική του Εκκλησιαστική Ιστορία μας πληροφορεί, ότι ο ναός κτίσθηκε παρουσία της με σχέδια του αρχιτέκτονα Ζηνοβίου. Στοιχεία από τα σχέδια αυτά διατηρήθηκαν και στις μεταγενέστερες κατασκευές, όπως ο ανοικτός θόλος (Ροτόντα) υπεράνω του Παναγίου Τάφου (θεωρήθηκε ότι μόνο ο ουρανός μπορούσε να σκεπάζει τον Τάφο του Θεανθρώπου. Δόθηκε μεγάλη προσοχή στη διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου. Είπαμε προηγουμένως ότι μεγάλη ποσότητα χώματος αφαιρέθηκε και ο χώρος γύρω από το σπήλαιο ισοπεδώθηκε. Να συμπληρώσουμε ότι και το ίδιο το σπήλαιο διαμορφώθηκε ανάλογα, ώστε να μπορεί να χτισθεί γύρω του το κουβούκλιο. Οι περισσότεροι των αρχαιολόγων συμφωνούν ότι ο λόφος του Γολγοθά περιλαμβάνονταν στον πρώτο ναό και μάλιστα με τη σημερινή του μορφή. Αυτό μπορούμε να ο συμπεράνουμε και από ιστορικές αναφορές, όπως οι εσωτερικές μαρτυρίες που υπάρχουν στις Κατηχήσεις(συγκεκριμένα στην ιδ')  του  Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων.

       Οι εργασίες της οικοδόμησης ολοκληρώθηκαν το 335 μ.Χ. Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν στις 13 Σεπτεμβρίου του 336 από τους επισκόπους που συμμετείχαν στην σύνοδο της Τύρου. Ο πρώτος ναός είναι γνωστός σε μας ως Κωνσταντίνειος Βασιλική και περιγραφή του αν και ελλειπή βρίσκουμε στον Βίο του Βασιλέως Κωνσταντίνου του Ευσεβίου Καισαρείας.

        614 μ.Χ ο στρατηγός του Πέρση βασιλιά Χοσρόη Β' κατέλαβε τα Ιεροσόλυμα. Ακολούθησε φοβερή καταστροφή. Πλήθος Χριστιανών σφαγιάσθηκαν από τους Πέρσες και τους συνεπικουρούντες Ιουδαίους. Πάνω από τριακόσια μοναστήρια κάηκαν. Την ίδια κατάληξη είχαν και οι εκκλησίες της πόλης, όπως η Εκκλησία της Αγίας Σιών, ο Ναός της Θεοτόκου, προσφορά του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, η εκκλησία της Αναλήψεως στο όρος των Ελαιών κ.α. Ο Ναός της Αναστάσεως έγινε επίσης στόχος του μίσους των ζωροαστρών και παραδόθηκε στις φλόγες. Αναθήματα τριακοσίων ετών εκλάπησαν. Συλλήθηκαν τα αφιερώματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, της Αγίας Ελένης, της βασίλισσας Ευδοκίας. Ανάμεσα στα άλλα κειμήλια ήταν ο αδαμάντινος σταυρός του Θεοδοσίου Β' ,που ορθωνόταν στον Άγιο Γολγοθά, ο πολύτιμος Σταυρός, αφιέρωμα της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, το ποτήριο από όνυχα, από το οποίο πιστεύονταν ότι ήπιε ο Κύριος κατά το Μυστικό Δείπνο, το διάδημα του βασιλέως της Αιθιοπίας Ελισβάν, τα σκεύη του Ναού του Σολομώντος, τα οποία είχε αποδώσει ο Ιουστινιανός. Το πολυτιμότερο κειμήλιο που απέσπασαν ήταν ο Τίμιος Σταυρός, που βρισκόταν μέσα σε χρυσή θήκη, σφραγισμένη με την σφραγίδα του Πατραρχείου. Το γεγονός αυτό συντάραξε την Χριστιανοσύνη. Ο Τίμιος Σταυρός μεταφέρθηκε στην πρωτεύουσα του περσικού κράτους μαζί με πλήθος αιχμαλώτων. Αιχμάλωτος σύρθηκε και ο Πατριάρχης Ζαχαρίας.

       Ηγούμενος της Μονής του οσίου Θεοδοσίου ήταν την εποχή εκείνη ο Μόδεστος. Αυτός ανέλαβε να ανακουφίσει τους κατοίκους της Παλαιστίνης με την συνδρομή του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος. Εξαγόρασε πλήθος αιχμαλώτων, έθρεψε τον πεινασμένο πληθυσμό, επανέφερε τους μοναχούς στις Μονές τους. Με τον μοναχό Αντίοχο ξεκίνησαν έρανο για την αποκατάσταση του Ναού της Αναστάσεως σε όλη την Ανατολή. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, εκτός από τα χρηματικά ποσά που προσέφερε, έστειλε και χίλιους εργάτες, πρώτες ύλες, μεταφορικά ζώα κατάφορτα με τρόφιμα. Η ανοικοδόμηση του Ναού της Αναστάσεως τελείωσε το 626 μ.Χ. Δυστυχώς η άσχημη οικονομική κατάσταση της κατεστραμένης περιοχής και της αυτοκρατορίας εν γένει δεν επέτρεψε τη επαναφορά του Ναού στην πρότερη μεγαλοπρεπή του μορφή. Η ιστορία διασώζει, ότι ο πρώτος που βαπτίσθηκε στον Ναό ήταν ένας Πέρσης στρατιώτης ο μετέπειτα μεγαλομάρτυς Άγιος Αναστάσιος ο Πέρσης. Εν συνεχεία ο αυτοκράτορας Ηράκλειος κατατρόπωσε τους Πέρσες και τους ανάγκασε να απελευθερώσουν τους αιχμαλώτους και τον Πατριάρχη Ζαχαρία. Παρέλαβε ο ίδιος τον Τίμιο Σταυρό και τον έφερε πρώτα στην Κωνσταντινούπολη και κατόπιν στην Ιερουσαλήμ το 630 μ.Χ. Η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού έγινε στις 14 Σεπτεμβρίου και έκτοτε τιμάται η ανάμνησις του γεγονότος κάθε χρόνο. Ο Ηράκλειος προσέφερε μεγάλα ποσά για την αποκατάσταση των μνημείων και φορολογική ατέλεια στην περιοχή για την ανακούφιση του λαού. Ο καινούργιος Ναός ήταν σε βυζαντινό ρυθμό πιο λιτός, όπως ήδη είπαμε. Την περιγραφή αυτού του Ναού βρίσκουμε στην περιήγηση του Αρκούλφου που γράφηκε το 680 μ.Χ.

        637 μ.Χ. ο χαλίφης Ομάρ έγινε κύριος της Ιερουσαλήμ. Μετά από συνεννοήσεις με τον Πατριάρχη Σοφρώνιο, εξέδωσε διάταγμα (Αχτιναμέ) με το οποίο εξασφάλισε την κυριαρχία των Ρωμαίων επί των Αγίων Τόπων και ρύθμιζε τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των Χριστιανών. Το κείμενο του Αχτιναμέ είναι το εξής: «...  Το παρόν είναι γράμμα εμού του Ομάρ, υιού Χαττάπ, και εδόθη τω σεβασμίω και εντίμω Πατριάρχη του βασιλικού έθνους (σ.σ. δηλ. των Ρωμαίων) Σωφρονίω εν τω όρει των Ελαιών, τω ιερώ τόπω της Ιερουσαλήμ, ως συνθήκη και υπόσχεσις, αποβλέπουσα τους υπηκόους ιερείς και καλογήρους και καλογραίας, ένθα ήθελον είναι, και όπου ήθελον ευρίσκεσθαι. Ίνα έχωσιν ασφάλειαν (όταν ο υποτελής φυλάττει τα της υποτέλειας καθήκοντα, πρέπει να έχει ασφάλειαν και προστασία παρά τε ημών των πιστών, και των παρά των μεθ' ημάς ηγεμονευσάντων), και ίνα αρθώσιν απ' αυτών τα αίτια των ενοχλήσεών των κατά την ην έδειξαν υποταγήν και ευπείθειαν˙ και ίνα έχωσιν ασφάλειαν αυτοί τε και αι εκκλησίαι των και τα μοναστήριά των, και πάντα τα υπό την κυριότητά των λοιπά προσκυνήματα τα εντός και εκτός όντα, ήτοι είναι ο Καμαμές (σ.σ. ο Ναός της Αναστάσεως), και η εν Βηθλεέμ μεγάλη εκκλησία της γεννήσεως του Ιησού, (εφ' ω είη ειρήνη) και το σπήλαιον το έχον τρεις θύρας, μεσημβρινήν, αρκτικήν και δυτικήν˙ και ίνα έχωσιν ασφάλειαν τα εκεί ευρισκόμενα χριστιανικά έθνη, ήτοι οι Ίβηρες και Αβυσσηνοί και οι χάριν προσκυνήσεως ερχόμενοι Φράγκοι, Κόπται, Συριάνοι, Αρμένιοι, Νεστοριανοί, Ιακωβίται και Μαρωνίται, οι υπαγόμενοι εις τον ρηθέντα Πατριάρχην, και αυτός να είναι πρωτεύων επ' αυτών˙ διότι (το βασιλικόν έθνος) έλαβεν χάριν παρά του τιμίου και αγαπητού προφήτου (σ.σ. δηλ. του Μωάμεθ) του απεσταλμένου του θεού (σ.σ. δηλ του αλλάχ), και ετιμήθησαν τη σφραγίδι της τιμίας αυτού χειρός, και επρόσταξεν να έχωσιν εύνοιαν και ασφάλειαν˙ ούτω και οι πιστοί ευεργετούμεν αυτούς προς τιμήν του ευεργετήσαντος αυτούς. Και έσονται ελεύθεροι από το χαράτζι, το καφάρι και από τους φόρους, και απηλλαγμένοι από τας επηρείας εν τε τη ξηρά και εν ταις θαλάσσαις. Επερχόμενοι δε εις τον Καμαμέ και εις τα λοιπά των προσκυνήματα να μη πληρώνουν ουδέν˙ όσοι δε εκ των Χριστιανών προσέρχονται εις τον Καμαμέ χάριν προσκυνήσεως να δίδει έκαστος αυτών εις τον Πατριάρχην εν δράμιν ασημίου και εν τρίτον του δραμίου. Πας λοιπόν πιστός και πάσα πιστή θέλει φυλάττει όσα επροστάξαμεν, ή βασιλεύς ήθελε είναι, ή κριτής, ή ηγεμών εξουσίαν έχων επί της γης, πλούσιος ή πένης από τους μωαμεθανούς πιστούς και πιστάς.» Ακολουθούν οι μαρτυρίες των παρισταμένων επισήμων Αράβων, που επικυρώνουν το έγγραφο και οδηγίες για την χρήση του.

       Το παραπάνω έγγραφο εγγυόταν την ασφάλεια των Χριστιανών κατοίκων και προσκυνητών των Αγίων Τόπων και των προσκυνημάτων. Άλλα διατάγματα των μετέπειτα χαλίφων καθόριζαν λεπτομέρειες του ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Το 813 μ.Χ. επί χαλιφείας του αλ-Μαμούν, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θωμάς ξεκίνησε εργασίες επισκευής του τρούλου. Την απαιτούμενη δαπάνη πλήρωσε κάποιος πλούσιος εξ Αιγύπτου με το όνομα Βοκάμ. Η αναγκαία ξυλεία μεταφέρθηκε από την Κύπρο και οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 814. Στο μέσο του τρούλου ο Πατριάρχης ανήγειρε άλλο μικρό τρουλίσκο ύψους περίπου όσο το ανάστημα ενός ανθρώπου, ώστε να εμποδίσει τα όμβρια ύδατα να εισέρχονται. Κάποιος μωαμεθανός με το όνομα Οβεηδουλλάχ (το δευτερο συνθετικό Dawlah δείχνει ότι ήταν κάποιος επίσημος) έκανε αγωγή στον Πατριάρχη και τον κατηγορούσε για τις προσθήκες που έκανε και έτσι ξεπερνούσε ο Ναός της Αναστάσεως το τέμενος του Ομάρ. Κάλεσε τον Πατριάρχη και άλλους προκρίτους των Χριστιανών και τους έκλεισε στη φυλακή μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Τότε προσήλθε στον έγκλειστο Πατριάρχη Θωμά ένας μουσουλμάνος και του έδωσε οδηγίες για τον χειρισμό της υπεράσπισής του. Του πρότεινε δηλαδή, όταν θα εξετάζονται οι μάρτυρες να τους ρωτήσει για το προηγούμενο και το τωρινό ύψος του τρούλου. Πράγματι κατά την ακρόαση από τον Οβεηδουλλάχ ο Πατριάρχης ρώτησε τους μάρτυρες για το ύψος του τρούλου. Αυτοί επειδή δεν γνώριζαν έφυγαν ντροπιασμένοι. Ο Πατριάρχης και οι λοιποί ελευθερώθηκαν και ο μουσουλμάνος που τους βοήθησε, ανταμείφθηκε  πλουσιοπάροχα.

        σχέσεις των Χριστιανών της Ιερουσαλήμ και των μουσουλμάνων επικυρίαρχων ακολουθούσαν τις εξελίξεις των σχέσεων του Χαλιφάτου με την αυτοκρατορία. Έτσι το 969 μ.Χ. εξαγριωμένο πλήθος μωαμεθανών εισέβαλε στο Ναό της Αναστάσεως και τον εσύλησε, ως αντίποινα για την κατάληψη της Αντιόχειας από των στρατό του Νικηφόρου Β' Φωκά. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης ο Δ' βρήκε μαρτυρικό στην πυρά θάνατο.

       Το 995 μ.Χ ανήλθε στον θρόνο της Αιγύπτου ο Χακέμ ιμπν Αμριλλάχ. Αυτός καταγόταν από μητέρα Χριστιανή. Η ιστορία τον θυμάται ως άστατο και αδίστακτο τύραννο. Η γνώμη του δεν παρέμενε σταθερή επί ζητήματος για πολύ καιρό και αυτό είχε επιπτώσεις στην  πολιτική του, ιδίως την θρησκευτική. Κατεδίωκε τους Χριστιανούς με περισσότερο φανατισμό από τους προκατόχους του, διότι δεν ήθελε να αφήσει ίχνος επήρειας από την εκ μητρός καταγωγή του. Το αποκορύφωμα του μίσους του εναντίον των Χριστιανών υπήρξε η καταστροφή του ναού της Αναστάσεως το 1010 μ.Χ. Φημολογείται ότι άνθρωπός του έριξε στο τζαμί της Ιερουσαλήμ το πτώμα ενός σκύλου κατά τη διάρκεια της νύχτας. Την επομένη οι μωαμεθανοί που ανακάλυψαν την βεβήλωση του τεμένους τους εξεμάνησαν εναντίον των Χριστιανών της πόλης. Τότε ο Χακέμ εξέδωσε διάταγμα για την καταστροφή του Ναού. Το εξαγριωμένο πλήθος κατευθύνθηκε στο ιερό προσκύνημα και το κατέστρεψε ολοσχερώς. Συγκέντρωσαν μετά ξύλα και πυρπόλησαν τα ερείπια. Μόνος ο Γολγοθάς έστεκε εις μαρτύριον της ιερότητας του τόπου. Σαν να μην έφθανε η καταστροφή, οι φανατισμένοι μουσουλμάνοι συνέλαβαν τον Πατριάρχη, εξόρυξαν τους οφθαλμούς του και τον έστειλαν σιδηροδέσμιο στο Κάϊρο.

       Η δεύτερη αυτή καταστροφή του Ναού της Αναστάσεως προκάλεσε αλγεινή εντύπωση σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Σε μια από τις πολλές μεταστροφές της γνώμης του ο Χακέμ επέτρεψε την ανοικοδόμηση του, αλλά κανείς δεν ετόλμησε να πράξει κάτι, στην διάρκεια της τυραννίας του. Το 1028, μετά τον θάνατο του Χακέμ ανέβηκε στον θρόνο της Αιγύπτου ο γιος του Δαρέχ. Την εποχή εκείνη αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη ήταν ο Ρωμανός Γ' ο Αργυρός. Αυτός ήρθε σε συνεννόηση με το Δαρέχ, ο οποίος επέτρεψε την ανοικοδόμηση. Ο Ρωμανός προς επίτευξη του σκοπού αυτού, έστειλε χρήματα, υλικά και κτίστες, για να ξεκινήσουν το έργο. Οι διάδοχοί του Μιχαήλ ο Παφλαγών και Κωνσταντίνος Θ' Μονομάχος συνέχισαν τις εργασίες με τις προσφορές τους. Μετά την εκδίωξη του Δαρέχ από τον χαλίφη της Βαγδάτης Μουστάνζαρ, αντηλλάγησαν αντιπροσωπίες με την Κωνσταντινούπολη. Ένα από τα θέματα της «αντζέντας» ήταν η απελευθέρωση 5000 μουσουλμάνων, αιχμαλώτων των Ρωμαίων, οι οποίοι θα βοηθούσαν στην αποπεράτωση. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Θ' Μονομάχος συμφώνησε και πέντε χιλιάδες μωαμεθανοί έφθασαν στην Ιερουσαλήμ και συνέβαλαν στην ολοκλήρωση των εργασιών. Ο νέος Ναός  της Αναστάσεως ήταν έτοιμος το 1048 μ.Χ.

       Το 1099 μ.Χ. οι Σταυροφόροι έφθασαν μπροστά στα τείχη της Ιερουσαλήμ. Νέες προτάσεις για καταστροφή του Ναού από τους μουσουλμάνους απορρίφθηκαν την τελευταία στιγμή ως ατελέσφορες. Στις 16 Ιουλίου του ίδιου έτους η Ιερουσαλήμ πέρασε στα χέρια των Φράγκων και του αρχηγού τους Γεδεφρείδου. Η παρουσία τους εκεί διήρκεσε 88 έτη. Στα χρόνια αυτά οι Λατίνοι σεβάσθηκαν το οικοδόμημα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και δεν επέφεραν αλλαγές ή τροποποιήσεις στην κατασκευή. Περιορίσθηκαν σε επισκευές επί Πατριαρχείας του Λατίνου Αλμέρικου, για τις οποίες συνεισέφερε και ο αυτοκράτορας Μανουήλ Κομνηνός.

        Το 1187 μ.Χ. ο Σαλαντίν εξεδίωξε τους σταυροφόρους και έγινε κύριος της Ιερουσαλήμ. Μαζί με τους ιππότες έφυγαν και οι Λατίνοι κληρικοί από την Αγία Πόλη. Ο Σαλαντίν προέβη σε αντίποινα, μέρος των οποίων είχαν να κάνουν και με τον Ναό της Αναστάσεως. Σφράγισε όλες τις πύλες του Ναού, εκτός από μία, και έκλεισε τα παράθυρα του τρούλου του Καθολικού. Κατέβασε τον σταυρό που στόλιζε τον τρούλο και τον περιέφερε χλευαστικά στους δρόμους της πόλης. Οι ζημιές θα είχαν λάβει μεγαλύτερη διάσταση, εάν η Βυζαντινή διπλωματία, δεν απέδιδε. Ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Άγγελος εξευμένισε τον Κούρδο Σουλτάνο. Ο Σαλαντίν τότε εξέδωσε διάταγμα, δια του οποίου η κυριότητα του Ναού και των άλλων προσκυνημάτων επανερχόταν στους νόμιμους κατόχους τους, τους Ρωμηούς. Το διάταγμα χάραξε σε πλάκες και αυτές αναρτήθηκαν παραπλεύρως της πύλης. Το κείμενο του διατάγματος είχε ούτως: «Εγώ ο Σιλάχ εδ-διν Σουλτάνος της Αιγύπτου και των σαντζακίων αυτής, της Παλαιστίνης, της Ιερουσαλήμ, της Ναπλούς και της Δαμασκού και των παρεπομένων αυτή σαντζακίων, προστάσω, ίνα οι Καλόγηροι του βασιλικού έθνους των Ρωμαίων και οι Ιερείς αυτών και αι Καλόγραιαι, ομοίως και οι εις προσκύνησιν του ναού του Καμαμέ ερχόμενοι Γκιουρτζήδες και Κόπται και Χαμπέσιοι μη πληρώνωσιν μήτε χαράτζι, μήτε Καφάρι, μητε άλλο τι δόσιμον, αλλά να είναι ασίδοτοι. Έτι πρόστασσω ότι ο Πατριάρχης των Ρωμαίων, όπου έχει εδώ η Ιερουσαλήμ, να ορίζη όλα τα γένη των Ναζωραίων, όσοι δηλαδή έρχονται εδώ, Αρμένιοι, Κόπται, Συριάνοι, Ναστουρίδες (σ.σ. Νεστόριοι) και Φράγκοι και όσα άλλα έθνη είναι Ναζωραίοι. Τον Καμαμέ αυτός να τον ορίζη ˙ και εις τον λεγόμενον Τάφον του Ιησού αυτός να εμβαίνη και να λαμβάνη το φως από εκεί και να το δίδη εις όλους τους Ναζωραίους. Και ο Καμαμές να ήναι εις το εξής απείρακτος, και κανείς από τους μουσουλμάνους να μην τολμήση να τον κάμη τζαμί, και οι Ναζωραίοι να εμβαίνωσιν ακωλύτως εις αυτόν. Ούτω προστάσσω και κανείς από τους μουσουλμάνους να μην τολμήση να παραβή την προσταγή μου».

       Έκτοτε και μέχρι το 1229 μ.Χ. κύριοι του Ναου παραμένουν οι Ορθόδοξοι. Το 1229 ο Κάιζερ των Γερμανών Φρειδερίκος Β' Μπαρμπαρόσσα εκστράτευσε στην Παλαιστίνη και έγινε κύριος της Ιεροσαλήμ. Επανήλθε, λοιπόν, ο λατινικός κλήρος και οι Ορθόδοξοι αποκλείστηκαν από τα δικαιώματά τους μέχρι το 1244. Στο διάστημα αυτό υπέφεραν τα πάνδεινα. Το 1244 ο Σουλτάνος της Αιγύπτου Σάλεχ Εγιούπ ανακατέλαβε τους Αγίους Τόπους και αποκατέστησε την κυριαρχία των Ορθοδόξων επί των προσκυνημάτων παραδίδοντας τα κλειδιά του Ναού της Αναστάσεως στον Ρωμηό Πατριάρχη. Το 1390 μ.Χ. κατόπιν συμφωνίας με τον αυτοκράτορα της Ρωμανίας Ιωάννη Καντακουζηνό ο Ναός επισκευάζεται.

   Στα τέλη του 14^ου και αρχές του 15^ου αι. το μεγαλύτερο μέρος του Ισλάμ καταστρέφεται από τους Μογγόλους. Μοναδική ισχυρή δυναστεία παραμένει αυτή των Μαμελούκων της Αιγύπτου. Αυτοί, λόγω συμβίωσης με τους Κόπτες της Αιγύπτου, τους παραδίδουν προσκυνήματα, όπως ο ναος της ευρέσεως του Τιμίου Σταυρού. Επίσης τους δίδεται τόπος στα ΒΑ του νάρθηκα του Ναού για χρήση ως ενδιαίτημα. Αυτή η κίνηση άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Σταδιακά και άλλα τμήματα παραχωρούνται στους αιρετικούς. Έλαβαν το παρεκκλήσιο του διαμερισμού των ενδυμάτων του Χριστού και τόπο όπισθεν του Κουβουκλίου για να ιερουργούν. Επίσης δύο κάμαρες κάτω από τα κατηχούμενα. Οι Μαρωνίτες πήραν το παρεκκλήσιο της Μαστιγώσεως και το «Μη μου άπτου». Οι Αρμένιοι μέρος των Κατηχουμένων και τον τόπο επί του οποίου στεκόταν η Θεοτόκος με τον Ιωάννη. Μετά την άλωση της Πόλης και της επισυμβάσης έλλειψης πολιτικής προστασίας των Ορθοδόξων, οι αιρετικοί ξεθαρεύοντας απαίτησαν και τα κλειδιά του Ναού. Αυτό η κατάσταση κράτησε μέχρι το 1517 μ.Χ. , ημερομηνία κατά την οποία ο Οθωμανός Σουλτάνος εισήλθε στην Αγία Πόλη. Με την αλλαγή αυτή, ο Ορθόδοξος Πατριάρχης Δωρόθεος προσήλθε στον νέο κυρίαρχο, του παρουσίασε τα διατάγματα των προκατόχων του και ζήτησε την αποκατάσταση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Ο Σελήμ εξέδωσε χαττί σερίφ που είχε ως εξής: «... ο ουν Πατριάρχης των Ρωμαίων, ελθών μετά των λοιπών Καλογήρων και υποτελών, εξητήσατο ίνα τας εντός και εκτός της Ιερουσαλήμ κειμένας εκκλησίας και Μοναστήρια και Προσκυνήματα έχωσιν και πάλιν, καθώς και απαρχής, υπό την κυριότητά και χρήσιν των, κατά τον ιερόν Ακτναμέν του Ομέρ και κατά τους Ορισμούς των πρπαρελθόντων Βασιλέων. Επρόσταξα γουν και εγώ με τον παρόντα μου Ορισμόν ίνα εξουσιάζει το αντίκρυ της Πύλης του Καμαμέ κατά μεσημβρίαν κείμενον μουγτεσέλ (την Αγίαν Αποκαθήλωσιν) με τα αρχαία δύο μανουάλια και τας κανδήλας, τα άνω και κάτω των τεσσάρων καμαρών των κειμένων επί του τόπου του λεγομένου Γολγοθά, του τη Πατριαρχεία υποκειμένου, τα άνω και κάτω των επτά καμαρών των κειμένων επί του τόπου του λεγομένου της Δεσποίνης Μαρίας, το μέσον της Μεγάλης Εκκλησίας (το σημερινό Καθολικό), τον Τάφον και τον κουμπέν με όλα τα Προσκυνήματα, τας εκτός του Καμαμέ εν τη αυλή κειμένας τρεις Εκκλησίας, την αντίκρυ τούτων εκκλησία του Αγίου Ιωάννου, την εν τοις Πατριαρχείοις εκκλησίαν της Ελένης λεγομένην, και την Αγίαν Θέκλαν, την Σεϊδανάγιαν, το Μοναστήριον του Αγίου Ευθυμίου, της Αγίας Αικατερίνης, του Αγίου Μιχαήλ του Αρχαγγέλου, του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου μετά του κήπου, του Αγίου Βασιλείου, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Δημητρίου, της Δεσποίνης Μαρίας, έτερον Μοναστήριον του Αγίου Ιωάννου, και ετέραν εκκλησίαν του αυτού, τον Άγιον Ιάκωβον τον του Ζεβεδαίου των Γκιουρτζήδων, το Μοναστήριον του Αγίου Γεωργίου, το εκτός Ιερουσαλήμ μνημείον της Δεσποίνης Μαριάμ, την Αγίαν Σιών, την φυλακήν του Ιησού, το οσπήτιον του Άννα, τα εις τον Κάμπον μνημεία, το Μοναστήριον του Σταυρού των Γκιουρτζήδων, το του Αγίου Συμεών (σημερινό Καταμόνας), το του Αγίου Ηλιού με τους ελαιώνας και αμπελώνας, το του Αγίου Σάββα, το του Αγίου Γεωργίου το εν τη κώμη Πεϊτουζάλλα κείμενον, το εν Βηθλεέμ σπήλαιον της γεννήσεως του Ιησού, και τα κλειδιά των δύο θυρών των προς άρκτον και μεσημβρίαν και τα πέριξ δύο κομμάτια των κήπων, και τον ελαιώνα και τα μνημεά των, κι τα εις τα λοιπά χωρία όντα Μοναστήρια και εκκλησίας των, και τους τω Πατριάρχη υποκειμένους Γκιουρτζήδες, Χαμπεσίους και Σέρβους, και όλα τα αφιερώματά των, και τους Μητροπολίτας και Καλογήρους και ίνα παρλαμβάνη τα κατάλοιπα των αποθανόντων Μητροπολιτών και Επισκόπων και καλογήρων, και ίνα εις την πόρταν της Ιερουσαλήμ, και εις το Ζεμζεμ σουγιού λεγόμενον νερόν, και εις το Αράπ καφαρί, και εις τας σκάλας μη πληρώνη κουμέρκια, και μπάτζι, μήτε όταν κάμωσι κέσφια, και ίνα ώσιν ελεύθεροι διόλου από όλα τα βίαια δοσίματα, και ίνα μην ενοχλώνται από κανένα άλλο έθνος κατά τον παρόντα μου ιερόν Ορισμόν, αλλά από πασών των φυλών ο Πατριάρχης των Ρωμαίων να πρωτεύη. Κατά τον Ακτιναμέν λοιπόν του Ομέρ Χαττέπ, και κατά τους Ορισμούς των παρελθόντων Βασιλέων, ούτω δέδωκα καγώ και με τον παρόντα μου ιερόν Ορισμός επρόσταξα ίνα γίνηται η ενέργεια ον τρόπν είρηται. Εάν δε μετά την σήμερον ή οι βασιλεύοντες, ή οι υπέρτιμοι Βεζυράδες, ή οι Ουλεμάδες, ή Σουλεχάδες, ή Καδήδες, ή Βοεμβάδες, ή Πεϊτουλμάλιδες και Κασέμιδες, ή Σουπασάδες, ή Ζαΐμιδες και τιμάρ σαχαπίδες, ή Μουτεφερρικάδες και Τζαουσάδες, ή Σιπαχήδες και Γενίτσαρι, ή οι λοιποί απλώς υπηρέται και δούλοι της αυλής μου θελήσωσι να αντρέψωσι τον παρόντα ορισμόν οι τοιούτοι, όποιοι και αν ώσιν, έστωσαν υπεύθυνοι εις την οργήν και τα κολαστήρια του Υψίστου Θεού Εώντες δε εις χείρας των τον Ιερόν μου Ορισμόν να δείξωσιν ευπείθειαν».    

       Στα τρία χρόνια ανεφύη ζήτημα μεταξύ των ετεροδόξων και του Πατριαρχείου για την κατοχή των κλειδιών. Ο Σελήμ είχε πεθάνει και την εξουσία είχε ο γιος του Σουλεϊμάν. Αυτός αποφάσισε, όπως τα κλειδιά κατέχουν οι Μουσουλμάνοι φύλακες του Ναού, κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα. Το 1537 μ.Χ. έγινε ειρήνη μεταξύ Ευρωπαίων και Οθωμανών. Με την ευκαιρία αυτή κατέφθασαν μερικοί Φραγκισκανοί. Αυτοί είχαν εξαγοράσει τους Μαρωνίτες που έφθιναν. Σταδιακά τους εκλατίνισαν και κατέλαβαν τα μέρη τους. Έτσι διείσδυσαν οι Φράγκοι σε μερικά προσκυνήματα. Έκτοτε δημιουργούσαν προσκόμματα και καταστάσεις στους Αγίους Τόπους προσπαθόντας, άλλοτε με δόλο και άλλοτε με «άσπρα»  να καταλάβουν ότι μπορούσαν. Επί μακρόν ματαίωναν με τις προσπάθειές τους τις αναγκαίες επισκευές του Ναού. Τελικά το 1720, επί Πατριαρχείας του Χρύσανθου και μετά από πολλές διαβουλεύσεις, συναποφασίσθηκε να επισκευασθεί ο Ναός. Κάθε έθνος θα επισκεύαζε ιδίοις αναλώμασι τους οικείους τόπους, εκτός του Κουβουκλίου. Αυτό αφέθηκε ως είχε.

        καταστροφή συνέβη το 1808. Κάποιος Αρμένιος κανδηλανάπτης, μεθυσμένος καθώς ήταν, κόλλησε αναμένα κεριά στο τέμπλο του αρμένικου παρεκκλησίου, αντί να τα βάλει στα μπρούτζινα κηροπήγια. Στην συνέχεια αποκοιμήθηκε. Σύντομα το τέμπλο άρπαξε φωτιά, την οποία πρώτοι αντιλήφθηκαν οι γείτονες Φραγκισκανοί. Αυτοί ξύπνησαν τους Αγιοταφίτες και μαζί προσπάθησαν να την σβήσουν. Η φωτιά εξαπλώθηκε στον Γυναικωνίτη και από κει στον τρούλλο. Παρά τις σύντονες προσπάθειες Ρωμηών, Φράγκων, Αρμενίων, Κοπτών και Σύρων η κατάσβεση της πυρκαγιάς δεν κατέστη εφικτή. Από την βιβλική αυτή καταστροφή σώθηκε μόνο ο Τάφος του Κυρίου. Ούτε οι κανδήλες του δεν έσβησαν από τον καπνό, ούτε οι ξύλινες θύρες του Κουβουκλίου δεν πειράχθηκαν. Αυτές, ως μάρτυρες του θαύματος, μεταφέρθηκαν κατά την ανακαίνιση στο Συνοδικό της Αγιοταφικής αδελφότητας. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Πολύκαρπος ενδιέτριβε τον καιρό εκείνο στην Κωνσταντινούπολη. Μόλις του ανήγγειλαν την είδηση της καταστροφής του Ναού εστράφη στον Οικουμενικό Πατριάρχη Καλλίνικου για βοήθεια, ο οποίος ανέλαβε τον αγώνα της ανέγερσης νέου περικαλλούς οικοδομήματος. Αμέσως εκδόθηκαν συνοδικές επιστολές και εγκύκλιοι προς όλους τους Αρχιερείς του Θρόνου. Επίσης συντάχθηκε αναφορά προς τον Σουλτάνο Μαχμούτ για την έκδοση της σχετικής απόφασης- άδειας. Μετά την έκδοσή της προσήλθε και ο βασιλικός Αρχιτέκτων Κομνηνός ο Μιτυληναίος αυτόκλητα και ανέλαβε τις εργασίες, που ξεκίνησαν την άνοιξη του 1809. Παρά τις δυσκολίες που προέβαλαν ετερόδοξοι και αλλόθρησκοι ο Ναός ανακαινίσθηκε και οι εργασίες περατώθηκαν. Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν την 13^η Σεπτεμβρίου του 1810 μ.Χ. Μέρος των εργασιών ματαιώθηκε εξαιτίας ενεργειών της γαλλικής κυβέρνησης. Τα μέρη που ανήκαν στους αιρετικούς αποδόθηκαν ανακαινισθέντα από τους Ορθοδόξους. Παρόλα αυτά η επόμενη εικοσαετία πέρασε με έριδες και διαφωνίες ιδιοκτησιακής φύσεως. Το 1834 μ.Χ. ανοίχθηκαν τα παράθυρα του τρούλου που παρέμεναν σφραγισμένα από την εποχή του Σαλαντίν. Τότε επικυρίαρχος ήταν ο Αιγύπτιος Ιμπραήμ Πασάς, ο οποίος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της αποπνικτικής κατάστασης που δημιουργήθηκε το Μ. Σάββατο με τον θάνατο από ασφυξία πλήθους προσκυνητών.

       Νέες επισκευές έχρηζε το οικοδόμημα στα μέσα το 1842. Τότε οι ημέτεροι κατόρθωσαν και πήραν την άδεια από τον Σουλτάνο Αβδούλ Μετζήτ. Το σχετικό διάταγμα τελικά παρέμεινε κενό γράμμα διότι για άλλη μια φορά η γαλλική κυβέρνηση κατάφερε να το ματαιώσει. Με το τέλος του Κριμαϊκού πολέμου, Ρωσία, Γαλλία και Τουρκία αποφάσισαν την από κοινού επισκευή του Ναού, χωρίς αλλαγή του ιδιοκτησιακού status quo. Οι εργασίες ξεκίνησαν στις 2 Ιανουαρίου του 1867 και κράτησαν δύο έτη.

       Αυτό είναι το ιστορικό του Ναού της Αναστάσεως μέχρι τον ΙΘ' σε γενικές γραμμές

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• 1) Ιωαννίδου, Βενιαμίν, Προσκυνητάριον της Αγίας Γης, Ιεροσόλυμα 1877 (1^η έκδ) Θες/νίκη 2004 (2^η έκδ).
• 2) Ζερβάκου, Φιλοθέου, Ηγουμένου της εν Πάρω Ιεράς Μονής Λογγοβάρδας,Προσκύμα εις Παλαιστίνην και Σινά, Αθήνα 1974⁴.
• 3) Καπενέκα, Ιακώβου, Αρχιεπισκόπου Διοκαισαρείας, Οι Άγιοι Τόποι της Παλαιστίνης και το τάγμα των Αγιοταφιτών, (ανάτυπο εκ της Νέας Σιών) Ιεροσόλυμα 1982.
• 4) Κατσαρού, Τρύφωνος, Ιερομονάχου, Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος, Αθήνα 1997.

ΠΗΓΗ: www.agioitopoi.org
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: http://picasaweb.google.gr/injerousalem/TheHolySepulchre#

ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ, ΟΔΗΓΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ, ΣΥΧΑΡ- ΝΕΑΠΟΛΗ, Ι.Μ.ΤΟΥ ΦΡΕΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ.

 Φρέαρ του Ιακώβ, μαρτυρούμενον εις την Παλαιάν Διαθήκην (Γεν. 33,19) και εις την Καινήν Διαθήκην (Ιω. 4), είναι εν από τα αυθεντικώτερα προσκυνήματα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, κείμενον ανά μέσον των ορέων Γεβάλ και Γαριζίν της περιοχής της Σαμαρείας. Τούτο διεφυλάχθη δια μέσου των αιώνων υπό της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος ως κόρη οφθαλμού και παρεδόθη ως πολύτιμος κληρονομία εις ημάς τους συγχρόνους. Εις τούτο διηκόνησαν Αγιοταφίται ηγούμενοι, εξ ων εξαιρέτως ο Μητροπολίτης Σωφρόνιος Γάζης, ο αρξάμενος να ανεγείρη την 30ην Αυγούστου 1908 επί του Φρέατος περικαλλή και ευρύχωρον ναόν, παραμένοντα ημιτελή από του 1920. Η θεία Πρόνοια φαίνεται ότι επεφύλασσε την αποπεράτωσιν τούτου εις τον νυν ρέκτην ηγούμενον Αρχιμανδρίτην π. Ιουστίνον.

Ούτος το 1998 επί των θεμελίων του παλαιού ανήγειρε περικαλλή και περίτεχνον ναόν άξιον της ιστορίας και της δόξης του προσκυνήματος του Φρέατος του Ιακώβ. Ανήγειρε ναόν επ' ονόματι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, εκείνης, εις την οποίαν απεκάλυψε παρά το Φρέαρ ο Κύριος ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός (Ιω. 4). 

Εις το βόρειον κλίτος του ναού τούτου ανήγειρε παρεκκλήσιον επ' ονόματι του Αγίου Ιουστίνου του φιλοσόφου και μάρτυρος, εκ Νεαπόλεως καταγομένου, και εις το νότιον κλίτος τούτου παρεκκλήσιον επ' ονόματι του βιαίως και μαρτυρικώς τελειωθέντος εις το Φρέαρ, Αγιοταφίτου ηγουμένου Αρχιμανδρίτου Φιλουμένου, την 16ην /29ην Νοεμβρίου 1979.

Τούτον εις νεαράν ηλικίαν προσελθόντα εις Ιεροσόλυμα και δεχθέντα το μοναχικόν σχήμα εις την Αγιοταφιτικήν Αδελφότητα και την ιερωσύνην εις την Μητέρα των Εκκλησιών, ζήσαντα οσιακώς και μαρτυρήσαντα εξ αδίκου και ανοσίου επιθέσεως εις το Φρέαρ του Ιακώβ την 16ην/29ην Νοεμβρίου 1979, απεφάσισεν η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, να κατατάξη εις το αγιολόγιον αυτής δια Συνοδικής αποφάσεως αυτής εις την Συνεδρίαν Ν' / 11-9-2009.

ΠΗΓΗ

ΚΕΙΜΕΝΟΥ: http://www.romiosini.org.gr/BFB8FDF7.print.el.aspx

ΠΗΓΗ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: http://picasaweb.google.gr/injerousalem/OrthodoxHolyPilgrimagesOfNorthernIsrael#

ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ, ΟΔΗΓΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ, ΣΥΧΑΡ-ΝΕΑΠΟΛΗ, Ι.Μ. ΦΡΕΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΣ (1913-1979)

Ο άγιος νεομάρτυρας Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ (29 Νοεμβρίου 1979)

29 Νοεμβρίου, 2009 — VatopaidiFriend

Άγιος Φιλούμενος – Στις 29 Νοεμβρίου 2009 ημέρα της εορτής του έγινε η αγιοκατάταξή του στα Ιεροσόλυμα

Ο Άγιος Φιλούμενος κατά κόσμος Σοφοκλής γεννήθηκε στην Λευκωσία, στις 15 Οκτωβρίου 1913. Γονείς του ήταν οι Ευσεβείς Γεώργιος και Μαγδαληνή. Ήταν δίδυμος αδελφός με τον π. Ελπίδιο κατά κόσμον Αλέξανδρος και από μικροί ξεχώριχαν για την αγάπη που είχαν προς τον Θεό και γι’ αυτό από πολύ νωρίς άναψε μέσα τους η επιθυμία για τη μοναχική ζωή. Το 1927, σε ηλικία μόλις 14 τώ αναχώρησαν και οι δυο για την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, αφού πήραν την ευχή του πνευματικού τους, αλλά και των ευλαβών γονέων τους. Εκεί έμειναν 6 περίπου χρόνια, όταν ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου τους πήρε για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο του Πατριαρχείου στα Ιεροσόλυμα, όπου βρέθηκαν το 1934, μαθητές στην Σχολή της Αγίας Σιών.

Το 1937 εκάρησαν μοναχοί παίρνοντας ο Σοφοκλής το όνομα Φιλούμενος και ο Αλέξανδρος το όνομα Ελπίδιος. Στις 5 Σεπτεμβρίου του ιδίου χρόνου χειροτονήθηκαν διάκονοι και το 1939 αποφοίησαν από το Γυμνάσιο του Πατριαρχείου. Ο π. Ελπίδιος έφυγε από την Αγία Γη, υπηρετώντας σε άλλους τόπους. Ο Άγιος Φιλούμενος παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα για 45 συνεχή χρόνια, μέχρι το μαρτύριό του. Το 1943 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και αφού πέρασε από διάφορες διακονίες μέσα στο Πατριαρχείο και διορίσθηκε σε διάφορες θέσεις υπηρετώντας πάντοτε με ευθύνη και φόβο Θεού και με πολύ αγάπη προς τους αγιοταφίτες πατέρες, στις 8 Μαΐου του 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ όπου υπηρέτησε μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο, στις 29 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Εκεί όμως, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από φανατικούς Εβραίους που συνέχεια τον απειλούσαν ότι αν δεν εγκαταλείψει το Φρέαρ και πάρει τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο να φύγει, θα τον σκοτώσουν. Εκείνος όμως απαντούσε ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το προσκύνημα, αλλά ότι ήταν έτοιμος ακόμα και να μαρτυρήσει, ως πιστός φύλακας αυτού.

Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγ. Μάρτυρος Φιλουμένου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν. Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο. Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι παρέμεινε 5 μέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο και «βοήθησε» το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει. Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδελφού του π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακρυά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να του λέγει: «Αδελφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

Η Εκκλησία τον τιμά ως άγιο στις 29 Νοεμβρίου και το ευωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμά του βρίσκεται εντός του νέου τρισυπόστατου μεγαλοπρεπούς ιερού ναού που χτίστηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, επ’ ονόματι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, του Αγίου Φιλουμένου και του αγίου Ιουστίνου. Κτίτωρ του νέου αυτού ναού είναι ο Αρχιμανδρίτης π. Ιουστίνος, στον οποίο ο Άγιος Φιλούμενος εμφανίζεται συχνά και τον προστατεύει από τις επιθέσεις των φανατικών Εβραίων που συνεχίζονται εναντίον του π. Ιουστίνου και του Ιερού Προσκυνήματος. Χιλιάδες ορθόδοξοι καταφθάνουν κατ’ έτος για να προσκυνήσουν το ιερό λείψανό του στο Φρέαρ του Ιακώβ, στη Σαμάρεια.

Τεμάχιον ιερού λειψάνου του, πετραχήλι του, μαζί με την παρούσα εικόνα ευρίσκονται και εις την Ελλάδα, εις την Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ Τρικόρφου Φωκίδος.

Πηγή: http://www.freemonks.gr/index.php?page=news_info&lang=1&id=123 ΚΑΙ

http://vatopaidi.wordpress.com/2009/11/29/st-philoumenos/


ΜΕΡΙΚΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟ

Ο Φιλούμενος έμεινε στην αγία γη για 46 έτη διακονώντας την εκεί αδελφότητα του Πατριαρχείου, ως φύλακας αγίων τόπων, αλλά εξαιρέτως αγίων τρόπων.


Τελευταίος σταθμός της διακονίας του ήταν το Φρέαρ του Ιακώβ, το οποίον έγινε τόπος του μαρτυρίου του.

 Μοναχός με υπακοή πηγαίνει, όπου η «Αγιοταφική Αδελφότης» τον στέλνει. Έτσι τον γνώρισε σχεδόν όλη η Παλαιστίνη. Βηθλεέμ, Άγιος Κωνσταντίνος Τιβεριάδος, Ιόππη, Ραμάλα, Άγιος Σάββας, Άγιος Θεοδόσιος, Προφήτης Ηλίας και τελευταία το φρέαρ του Ιακώβ τον αισθάνονται κοντά τους λειτουργό του Θεού του Υψίστου, που δεν παύει ν' απευθύνει στο Θεό του ελέους παρακλήσεις, δεήσεις, αίνους και δοξολογίες, ευχαριστίες ...; Και αυτά έως τις 29 του Νοέμβρη του 1979.

Στις 29 Νοεμβρίου 1979,ημέρα της ονομαστική του εορτής,φανατικοί σιωνιστές,που διεκδικούσαν το προσκύνημα ως δικό τους,τον κατέκοψαν την ώρα του εσπερινού.

Μια εβδομάδα πριν, μια ομάδα φανατικών σιωνιστών πήγε στο μοναστήρι του Φρέαρ του Ιακώβ, ισχυριζόμενοι ότι ήταν Εβραϊκός ιερός τόπος και απαιτώντας όπως όλοι οι Σταυροί και οι εικόνες να απομακρυνθούν. Βέβαια, ο άγιος επεσήμανε ότι το πάτωμα στο οποίο ήταν τώρα είχε κατασκευαστεί από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο πριν από το 331 μ.Χ. και ότι χρησιμοποιήθηκε ως ΟρθόδοξοςΧριστιανικός ιερός τόπος για δεκαέξι αιώνες πριν το ισραηλινό κράτος έχει δημιουργηθεί, και ότι ήταν στα χέρια των Σαμαρειτών οκτώ αιώνες πριν από αυτό, (το υπόλοιπο του αρχικού ναού είχε καταστραφεί κατά την εισβολή του Σάχη Χοσράν Παρνίς στον έβδομο αιώνα, κατά την οποία οι Εβραίοι είχαν σφαγιάσει όλους τους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ.)

Η ομάδα έφυγε με απειλές, ύβρεις και αισχρότητες του είδους που οι ντόπιο χριστιανοί υποφέρουν τακτικά. Μετά από λίγες μέρες, στις 29 Νοεμβρίου, κατά τη διάρκεια μιας χειμαρρώδης νεροποντής, μια ομάδα σιωνιστών γύρισε στο μοναστήρι. Ο άγιος είχε ήδη βάλει το πετραχήλι του για τον Εσπερινό. Η αποσπασματική κοπή των τριών δακτύλων με το οποίο έκανε το σημείο του Σταυρού του έδειξε ότι είχε βασανιστεί σε μια προσπάθεια να τον κάνουν να αρνηθεί την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.Το πρόσωπο του είχε χαραχθεί άγρια στη μορφή του Σταυρού. Η εκκλησία και ιερά σκεύη είχαν όλα καταστραφεί από την διάπραξη της ιεροσυλίας.

Το σκήνωμα του αγίου παραδόθηκε στους ορθοδόξους μετά από 6 μέρες, αλλά διατηρούσε την ευκαμψία του και ετάφη στο κοιμητήριο της Αγίας Σιών. Μετά από τέσσερα χρόνια στην ανακομιδή των ιερών του λειψάνων, το σώμα βρέθηκε άφθαρτο και ευωδίαζε. Τότε, έκλεισαν τον τάφο και τον ξανάνοιξαν τα Χριστούγεννα του 1984, οπότε το ιερό σκήνος διατηρούσε μερική αφθαρσία και το τοποθέτησαν σε υάλινη λειψανοθήκη στο βόρειο τμήμα του ιερού βήματος στο ναό της Αγίας Σιών.

Γραφει ο φιλος του πατηρ Σωφρονιος.

Ο μακαρίτης ο πατηρ Φιλουμενος, μας έλεγε ότι κάθε Παρασκευη, πολλοί από τους θρησκευομενους Εβραιους πηγαιναν για να προσευχηθουν στο φρεαρ του Ιακωβ. Συνεχεια του ελεγαν να σηκωση ολες τις εικονες και τον Εσταυρωμενον ακόμα, να τις παρει και να φυγει διοτι το φρεαρ είναι δικο τους και όχι δικο μας. Ειδ’ αλλως θα το μετανοιωση πικρα αλλά θα είναι αργα.
Από τον καιρό που πηγε εκει ολο και τον φοβεριζαν. Αυτός όμως ηξερε τα Εβραϊκα και τους αποστομωνε. Δεν ειδοποιησε ποτε την αστυνομια να το εχη υποψιν της και ούτε το φανταζονταν ότι θα τον σκοτωναν.

Στις 16 Νοεμβριου ( 29 Νοεμβριου με το νέο ημερολογιο) ειχε μεγάλη βροχη, αστραπες, βροντες, χαλασμο Κυριου ολη μερα.
Βρηκαν ευκαιρια, που δεν υπηρχε κανενας λογω της κακοκαιριας, πηγαν και τον σκοτωσαν μέσα στο φρεαρ του Ιακωβ, μεταξυ του ναου και του θυσιαστηριου, οπως εκαναν και στον προφητη Ζαχαρια τον πατερα του Προδρομου. Την ωρα που εκανε εσπερινο, εκεινη την ωρα ωρμησαν, Κυριος οιδε πόσοι ησαν και τον σκοτωσαν με το τσεκουρι στα μουτρα και στο δεξι χερι, κοβοντας τα δακτυλα του. Επισης η σιαγονα του και το ένα ματι του βγαλμενο και το άλλο κτυπημενο.

Το πώς μπηκαν μέσα στο μοναστηρι, Κυριος οιδεν, διοτι ο φυλακας έφυγε στις 4 το απογευμα και εκλεισε το μοναστηρι. Ο φονος έγινε στις 5. 
Το πρωϊ πηγαινει ο φυλακας στις 7. Φωναζει, πατερ Φιλουμενε, ξαναφωναζει, στο δωματιο του δεν τον βρισκει. Πηγαινει στην εκκλησια και τον βλεπει σκοτωμενο, μέσα στα αιματα. Αμεσως ειδοποιησε την αστυνομια και η αστυνομια το Πατριαρχειο. Πηγαν οι πατερες, ο Καισαρειας Βασιλειος, ο Πετρας Γερμανος, ο π. Γρηγοριος, ο π. Μελιτωνας, ο π. Διονυσιος, και άλλοι.

Αλλά αφού τον σκοτωσαν ερριξαν και χειροβομβιδα εξω στην προσκομιδη και τα έκαμαν όλα κομματια. Ούτε μανουαλια άφησαν γερα, ούτε εικονες. Και αυτόν τον Εσταυρωμενον του εκοψαν το χερι του το αριστερο. Τα άγια ποτηρια χυμενα. Ήταν τοσο τρομερη η καταστασι σαν να μην κατοικουσε άνθρωπος μέσα από χρονια.

Τον πηγαν στο νεκροτομειο. Μετά τον εκαναν νεκροψια στο Τελ Αβιβ και στις 21 Νοεμβριου μας ειδοποιησαν. Εγώ πηγα μαζι με τρεις αλλους πατερες του Πατριαρχειου και μας τον εδωσαν γυμνον. Όταν τους ρωτησαμε που είναι τα ρουχα του, μας ειπαν είναι στη Νεαπολι. Ευτυχως που ειχαμε παρει μαζι μας όλα τα χρειαζουμενα για να τον ντυσουμε.
Αλλά δεν φανταζεστε, όταν μας το παρεδωσαν κομματιασμενο, το προσωπο του αγνωριστο, φερων τα στιγματα του Μαρτυριου, όπως οι Περσες εσφαξαν τους πατερες του αγιου Σαββα και λοιπων μονστηριων. Έτσι και σημερα. Ακολουθησε νέο μαρτυριο, στον πατερα Φιλουμενο.
Πεντε μερες τον ειχαν στο ψυγειο. Και όμως ηταν μαλακωτατος, σαν να μην ειχε πεθανει. Όταν αρχισα να τον ντυνω – διοτι οι άλλοι δεν μπορουσαν, δεν αντεχαν να τον βλεπουν από τις κακουχιες που ειχε.

Του λέγω, σαν να ήταν ζωντανος:

- Γεροντα μου, τώρα θα με βοηθησης να σε ντυσω, διοτι βλεπεις ειμαι μονος μου.
- Όταν αρχισα και του εβαλα την φανελλα, το πρωτο χερι αμεσως το κατεβασε μονος του. Όπως και το άλλο χερι. Και τα ποδια ομοιως. Του μαζευα τα ποδια να του φορεσω τα ρουχα και όταν τελειωνα τα απλωνε μονος του.
- Στο αριστερο ποδι από κατω ειχε χτυπημα με το τσεκουρι.
- Από το νεκροτομειο τον φεραμε στο πατριαρχειο. Στην άγια Θεκλα έγινε η νεκρωσιμος ακολουθια εν μεσω των αγιοταφιτων πατερων, των αδελφων του μακαριτη και άλλων πολλων. Ηλθαν μέχρι και πολλοί ξενων δογματων και μουσουλμανοι και χοτζαδες. Γιατί όμως όλοι αυτοί; Διοτι όλοι τον αγαπουσαν και ηλθαν να του δωσουν τον τελευταιον ασπασμον. Τι οδυρμος! Τι θρηνος! Τι κοπετος, ήταν αυτός!
- Η Κυβερνησι από το πρωϊ μέχρι και πριν τον ενταφιασμο στη Σιων, εστειλε αστυνομια κοντα στους αγιοταφιτας πατερας, φοβουμενη αντιποινα. Πηρε αυστηρα μετρα. Και νεκρον ακόμα τον εφοβουντο. Το αιμα του, οπως ειπα, να τους ευρη μέχρι τεταρτης γενεας, όπως λεει και το Ευαγγελιο.
- Το φρέαρ μενει ακόμα κλειστο. Κανενας δεν περνει αποφασι να παη εάν δεν ξεκαθαριση ο φονος του μακαριτη πατρος Φιλουμενου.
- Παντως το Πατριαρχειο διαμαρτυρηθηκε στην Κυβερνησι. Δοθηκαν υποσχεσεις πολλες. Όμως «στου κουφου την πορτα οσο θελεις βροντα», όπως λεει και η παροιμια.
- Η εκκλησια του φρέατος, νομιζει κανεις, πως ήταν σκοποβολειο. 
- Τον π. Φιλουμενο όλοι τον κλαψαμε, διοτι ήταν ένας καλος και αγιος πνευματικος. Ο Πατριαρχης τον αποκαλουσε «πρωχοπροδρομο». Και, όντως, ήταν. Οι τελειοι κληρονομουν την βασιλεια των ουρανων. 
- Υπέμεινε λιγο μαρτυριο και βρισκεται μεταξυ των ιερομαρτυρων και των οσιομαρτυρων. 
- Ων ταις πρεσβειαις, ειθε να αξιωθουμε και εμεις της Βασιλειας των Ουρανων.

- Ιερομοναχος ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ Αγιοταφίτης

 ΠΗΓΗ: http://filoumenos.com/index.php?option=com_content&view=article&id=251:2009-11-29-14-22-11&catid=67:2009-12-09-10-04-37&Itemid=99

ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ, ΟΔΗΓΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ, ΒΗΘΑΝΙΑ. Ι.Μ.ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ. ΤΑΦΟΣ ΑΓΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ.

) Ι.ΜΟΝΗ ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ: Η Βηθανία (=οίκος φοινίκων) απέχει 2χλμ. από τήν Ιερουσαλήμ. Έχει 5000 κατοίκους. Το Καθολικό της Μονης τιμάται στήν Ανάσταση του Λαζάρου καθώς καί στις δύο αδελφές του Μάρθα και Μαρία. Μέσα στο ναό φυλάσσεται ο Λίθος όπου

κάθησε ο Χριστός μετά τη συνάντηση με τη Μάρθα αναμένοντας τη Μαρία.

β) ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ: Απέχει 1χλμ. από τη Μονή.Δυστυχώς

βρίσκεται στα χέρια των Μοαμεθανων και γι’ αυτό είναι εντελώς απεριποίητος. Ο Αγιος Λάζαρος μετά την ανάστασή του κατέφυγε στην Κύπρο όπου βαπτίσθηκε από τους Αποστόλους και χειροτονήθηκε επίσκοπος Κιτίου (Λάρνακας). Εκεί έζησε 30 χρόνια μέχρι τον θάνατο του. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει δύο τάφους.!

 ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥhttp://www.agiooros.net/modules.php?name=News&file=article&sid=728

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: http://picasaweb.google.gr/injerousalem/sZWZB#

ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ, ΟΔΗΓΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ. ΕΡΗΜΟΣ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ. Η Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΩΝ ΧΟΖΕΒΙΤΩΝ.

Ιερά Μονή Χοζεβά
         Ένα από τα αρχαιότερα μοναστήρια της αγίας Γής, κτισμένο πλησίον της διαδρομής Ιεριχούς- Ιεροσολύμων. Ιδρύθηκε τον 5ο αι. από τον άγ. Ιωάννη το Χοζεβιτη. Ιδιαίτερη αίγλη έλαβε κατά την ηγουμενεία του αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτου αλλά σύντομα καταστράφηκε από τους Πέρσες. Ο τόπος αυτός συνδέεται με τον Προφήτη Ηλία και τον Θεοπάτορα Ιωακείμ. Η Παράδοση λέει πως εδώ κρύφτηκε ο Προφήτης κυνηγημένος από την Ιεζάβελ (υπάρχει το σπήλαιό του) γυρω στα 850 π.Χ. Επίσης, λέγεται, πως εδώ προσευχόταν ο πατέρας της Παναγίας για να του χαρισθεί παιδί. Εδῶ ὐπάρχει καί το ἄφθαρτο λείψανο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου Ρουμάνου ἀσκητοῦ πού ἐκοιμήθη πρίν περίπου 50 χρόνια.

http://www.impantokratoros.gr/59B0D6D5.el.aspx