ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, ΜΕ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ, ΜΕ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΔΙΑΝΟΙΑ (ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ) ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΑΡΞΗ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ Α΄ ΕΝΤΟΛΗ.
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ὁ Χριστός ζητᾶ ἀπό μᾶς τά πάντα.
1)Μᾶς ζητάει νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας ,λεγοντας μας: <<Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι>>. Δηλ. <<Ὅποιος θέλει νά γίνει δικός Μου πρέπει νά ἀπαρνηθεῖ τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό του, νά σηκώσει τό Σταυρό του πού σημαίνει νά νεκρωθεῖ ὡς πρός τήν ἁμαρτία, τόν κόσμο (κοσμικό φρόνημα) καί τόν διάβολο καί νά μέ ἀκολουθήσει τηρώντας ὅλα ὅσα λέω>>. Ἄν ἀληθινά θέλουμε νά εἴμαστε μαθητές Ἐκείνου πρέπει νά ξεχάσουμε τελείως τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό μας, νά ἀπορρίψουμε καί νά μισήσουμε κάθε ἁμαρτία· ἀκόμη πρέπει νά κάνουμε καί τό καλό· νά τηρήσουμε ὅλες τίς ἐντολές καί νά νεκρωθοῦμε ὡς πρός τό κοσμικό φρόνημα, τήν ἁμαρτία καί κάθε πάθος. Δέν πρέπει νά ἀφήσουμε ἀνεξάλειπτη καμμιά ἁμαρτία ἀκόμη καί ἄν εἶναι πολύ μικρή, διότι μπορεῖ αὐτή νά μᾶς παρασύρει σέ μεγαλύτερο κακό κατόπιν.
Ἐπιθυμοῦμε τήν αἰώνιο ζωή. Θέλουμε νά κερδίσουμε τόν Παράδεισο. Ὅμως τίποτε δέν κερδίζει κανείς χωρίς κάποιο τίμημα. Θέλουμε νά χτίσουμε τήν οὐράνια κατοικία μας πού θά διαρκέσει αἰώνια. Ἄν γιά νά χτίσουμε τήν ἐπίγεια κατοικία μας τήν προσωρινή καταβάλλουμε τόσους κόπους καί κάνουμε τόσα ἔξοδα πόσο μᾶλλον δέν ἀπαιτεῖται κόπο γιά νά οἰκοδομήσουμε τήν αἰώνια κατοικία μας. Χρειάζεται νά θυσιάσουμε, νά <<χάσουμε>> κάποια πράγματα τά ὁποῖα βέβαια εἶναι μηδαμινά μπροστά στήν αἰώνια χαρά καί μακαριότητα τοῦ Παραδείσου. Γι' αὐτό λέει καί ἡ Ἀγία Γραφή: <<Οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς>>. Δέν εἶναι τίποτα τά παθήματα αὐτῆς τῆς ζωῆς μπροστά στή δόξα πού πρόκειται νά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ στήν αἰωνιότητα.
Ὡστόσο ὁ Χριστιανός φαίνεται ὅ,τι χάνει πολλά πράγματα: α)Τήν ἄνεσή του.<<Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν>>. Χρειάζεται νά πάρουμε διαζύγιο ἀπό τήν ἄνεση καί τήν καλοπέραση, τήν τεμπελιά καί τήν ἀνεμελιά. Ἀπαιτεῖται νά ἀσκήσουμε κάποια πίεση στὀν ἑαυτό μας. <<Σκάμμα ἐστίν ὁ παρών βίος>> λέει ὁ Ἄγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἡ ἐκκλησία ἔχει δύο Ἑνότητες μελῶν. Εἶναι ἡ ἐπίγεια ἤ στρατευομένη καί ἡ Οὐράνια ἤ Θριαμβεύουσα. Ἐμεῖς ἀνήκουμε στήν ἐπίγεια. Τό ὄνομα στρατευομένη δέν εἶναι τυχαῖο. Ὑποδηλώνει ὅτι βρισκόμαστε σέ κατάσταση ἐκστρατείας, σέ πολεμικές ἐπιχειρήσεις. Διά τοῦτο ἀπαιτεῖται ἐπαγρύπνηση, νήψη, ἀπάρνηση τῆς ἄνεσης. Ἡ μάχη εἶναι διαρκής χωρίς ἐλπίδα ἀνακωχῆς. Οἱ ἐνέδρες τοῦ ἐχθροῦ πολλές. Δέν χωράει τεμπελιά καί ἀμέλεια καί ἀπροσεξία.
β)Τίς ἁμαρτωλές ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς. Ὄχι ὅλες τίς ἀπολαύσεις, ἀλλά μόνο τίς ἁμαρτωλές. Αὐτές πού τελικά ἀποδεικνύονται τελικά μάταιες καί μᾶς κάνουν νά βιώνουμε τήν δυστυχία τήν ἀηδία καί τό θάνατο. Γιαυτό λέει χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: <<Πάντων ἀπόλαυσον, μόνον ἁμαρτίας ἀπόστηθι>>
γ)Τό κοσμικό μέλλον του ἴσως καί τήν καρριέρα του. Παραδείγματα πολλά ἀπό τήν ζωή τῶν ἁγίων, τῶν μαρτύρων ἀλλά καί τῶν συγχρόνων Χριστιανῶν π.χ. Μακρῆς (πόλεμος ἀπό Μασωνία), σύγχρονοι Ρῶσοι χριστιανοί ἐπιστήμονες(ἅγιος Λουκᾶς Κριμαίας ἰατρός)
δ)Τήν ἀναγνώριση τοῦ κόσμου, τῶν συγγενῶν καί τῶν φίλων του. Γεύεται κάποτε καί τό διωγμό ἀκόμη καί ἀπό τούς λεγόμενους δικούς του ἀνθρώπους. Ὁ Κύριος μᾶς τό εἶπε: <<Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζεῖν διωχθήσονται>>. Κάνει ἐντύπωση τό <<Πάντες>>. Θά τολμούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἄν δέν ἔχουμε διωγμό πρέπει νά ἀνησυχοῦμε γιά τήν ποιότητα τοῦ χριστιανισμοῦ μας. Πάλι ὁ Κύριος μᾶς εἶπε <<Ἀλλοίμονο ἄν σᾶς ποῦν καλά (σᾶς ἀποδεχθοῦν καί σᾶς ἐπαινέσουν) ὅλοι οἱ ἄνθρωποι>> Αὐτό σημαίνει ὅτι συμβιβαζόμαστε μέ ὅλους , πᾶμε ὅπως φυσάει ὁ ἄνεμος. Ἀντίθετα εἴμαστε μακάριοι ὅταν μᾶς ὀνειδίσουν ,μᾶς διώξουν μᾶς συκοφαντήσουν μᾶς περιφρονήσουν διότι θέλουμε νά εἴμαστε μέ τό Χριστό καί νά τηρήσουμε τό εὐαγγέλιο. Ἡ σύγκρουση μέ τόν κόσμο, τό κοσμικό πνεῦμα εἶναι ἀναπόφευκτη. Ἰδιαίτερα στήν ἐποχή μας ἡ πόλωση εἶναι πολύ ἔντονη. Τεράστια ἀπόσταση χωρίζει τή κατά Χριστόν ζωή ἀπό τήν ζωή τοῦ κόσμου.
2)Ὁ Χριστός δέν θέλει νά διχαζόμαστε.
Μᾶς εἶπε: <<Κανείς δέν μπορεῖ νά δουλεύει σέ δύο κυρίους. Δέν μπορεῖτε νά δουλεύετε ταυτόχρονα στό Θεό καί στό Μαμωνᾶ.(στό Θεό καί στό Διάβολο)>> Ἄν κανείς περπατᾶ ταυτόχρονα σέ δύο δρόμους θά σχιστεῖ στή μέση , τελικά θά αὐτοδιαλυθεῖ. Εἶναι σχιζοφρενική συμπεριφορά πού ὑποδηλώνει διπλῆ προσωπικότητα, ἐσωτερική διάσπαση τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς, ἐπανάλειψη τοῦ προπατορικοῦ λάθους. Εἶναι πνευματικός ἀλλοιθωρισμός. Ἐνῶ ὁ Θεός εἶναι τό Πᾶν ἐμεῖς Τόν ἀφήνουμε καί ἀκολουθοῦμε τόν προαιώνιο ἐχθρό. Προσπαθοῦμε νά φτάσουμε στήν Θέωση ἐμπιστευόμενοι στόν ἑαυτό μας· δέν δινόμαστε ἀπόλυτα στό Χριστό. Διχαζόμαστε ἐσωτερικά μέ ἀποτέλεσμα νά πλησιάζουμε διστακτικά, γεμᾶτοι φοβίες καί ἀναστολές. Ἡ πίστη μας εἶναι ὑποτονική καί τρεμοσβήνει. Ἡ θέρμη τῆς ἀγάπης μας πολύ περιορισμένη, ἡ χλιαρότητα κυριαρχεῖ. Καί ὁ Λόγος φοβερός: <<Τούς χλιαρούς θά τούς ἐμέσω>> λέει ὁ Κύριος στήν Ἀποκάλυψη. <<Ἔπρεπε νά εἶσαι>> γράφει ὁ Θεός στόν ἐπίσκοπο τῆς Λαοδικείας <<ἤ ψυχρός ἤ θερμός>>. Δηλ. θά ἔπρεπε νά εἶσαι ἀκέραιος καί ὁλόκληρος, ὄχι διχασμένος καί μεσοβέζικός. Ὁ ψυχρός ἔχει τήν ἐλπίδα κάποτε νά συναισθανθεῖ τήν παγωνιά τῆς ἁμαρτίας καί νά μετανοήσει. Ὁ θερμός εἶναι μακάριος διότι ἀπολαμβάνει τή γλυκειά θαλπωρή τῆς κατά Χριστόν ζωῆς. Ὁ χλιαρός ὅμως κάνει θά λέγαμε τόν Θεό νά ἀηδιάζει. Δέν μετανοεῖ διότι νομίζει ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη μετανοίας. Εἶναι ὑποκριτής καί ἀποκοιμίζει τή συνείδησή του τηρώντας κάποια ἐξωτερικά πράγματα. Ἡ καρδιά του ὅμως εἶναι διχασμένη. Εἶναι κατά ἕνα ποσοστό δοσμένη στό Χριστό καί κατά τό ὑπόλοιπο δοσμένη στόν Ἀντίχριστο.
3)Ὁ Χριστός ζητάει ὁλόκληρη τήν καρδιά μας, ὁλόκληρο τό ἐσωτερικό μας.
Μᾶς λέει: <<Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν Σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου>>. Μᾶς ζητάει ὅλη τήν καρδιά μας, ὅλο τόν νοῦν μας, ὅλη τήν δύναμή μας. Ὅλα αὐτά νά Τοῦ τά δώσουμε ἀγαπώντας Τον. Ζητάει ὅλη τήν ὕπαρξή μας. Ὄχι γιά τόν ἐαυτό Του ἀλλά γιά μᾶς. Διότι θέλει νά σώσει τήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, θέλει νά μᾶς ζωοποιήσει καί νά μᾶς ἁγιάσει . Ἀλλά αὐτό δέν μπορεῖ νά γίνει ἄν δέν τοῦ δοθοῦμε ὁλόκληροι. Πρέπει ὅλη τήν ἀγάπη μας νά τήν δίδουμε στόν Χριστό. Ὅλες οἱ σκέψεις μας νά εἶναι γιά τό Θεό, καί ὅλο τό συναίσθημα καί τά πάντα γιά τό Θεό.
Ἄν δώσουμε ἔστω καί κάτι στόν ἐχθρό αὐτό μπορεῖ νά γίνει αἰτία τῆς ἀπώλειάς μας. Ὅπως ἕνας πολεμιστής πού ἐκθέτει ἕνα τμῆμα τοῦ σώματός του ἀφύλακτο στόν ἐχθρό μπορεῖ σ' ἐκεῖνο τό σημεῖο νά δεχθεῖ καίρια τήν πληγή ἀπό τό ἐχθρικό βέλος καί νά ἀποθάνει. Καί ὅπως μιά πόλη πού ἔχει κενά στήν ἀμυντική της γραμμή κινδυνεύει ἀνά πᾶσα στιγμή νά ἁλωθεῖ ἀπό τούς ἐχθρούς οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νά εἰσέλθουν στήν πόλη διά μέσου ἐκείνου τοῦ ἀδυνάτου σημείου. Διά τοῦτο...
4) Ὁ Κύριος μᾶς ζητάει νά τηροῦμε ὅλες τίς ἐντολές καί καμμία νά μήν καταφρονοῦμε
Μετά τήν ἀνάσταση εἶπε στούς Ἀποστόλους: <<Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ, καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν>>.Κάνει ἐντύπωση ἡ λέξη <<πάντα>> δηλ. ὅλα, ὅλες τίς ἐντολές πρέπει νά τηρήσουμε. Ὁ Κύριος μαζί μέ τήν ὀρθή πίστη γιά τήν Ἁγία Τριάδα συνέζευξε καί τήν τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν. Εἶναι ἀδύνατον νά σωθεῖ ὁ βαπτισθείς ἄν δέν ἔχει καί τά δύο αὐτά. Διά τοῦτο καί ὁ Δαβίδ ἔλεγε: <<Πρός πάσας τάς ἐντολάς σου κατωρθούμην· πᾶσαν ὁδόν ἄδικον ἐμίσησα>> διότι ἐναντίον κάθε ἄδικης ὀδοῦ μᾶς ἔχει μιά ἀντίστοιχη θεϊκή ἐντολή. Ἄν παραλειφθῆ ἡ τήρηση κάποιας ἀπό τίς ἐντολές τότε ἀντεισάγεται ἡ ἀντικείμενη σ' αὐτήν ὁδός τῆς κακίας. Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε καί τήν δύναμη ὥστε νά εἶναι κατορθωτή ἡ τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν μέ τό νά μᾶς πεῖ: <<Ἰδού δέδωκα ὑμῖν τήν ἐξουσίαν πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων, καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ· καί οὐδέν ὑμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ>>. Αὐτήν τήν δύναμη καί ἐξουσία ἀφοῦ ἔλαβε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε: <<Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστοῦ>>· καί πάλιν <<οἱ δέ τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκαν ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις>>· καί πάλιν <<οἱ δέ τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις>> καί πάλιν<<ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται, κᾳγώ τῷ κόσμῳ>>. Ὅλες δέ οἱ ἐντολές, ἄν καί εἶναι πολλές, ἀνακεφαλαιώνονται σ' ἕνα λόγο, στό νά ἀγαπήσεις τόν Κύριο καί Θεό σου ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν>>. Ἐκεῖνος ἑπομένως πού ἀγωνίζεται, ἄν τηρεῖ αὐτό τό λόγο, κατορθώνει ὅλες μαζί τίς ἐντολές.
5)Ὁ Χριστός ζητάει ὅλη τή ζωή μας. Γιαυτό μᾶς εἶπε: <<Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι>>. Δέν εἶναι κάτι διαφορετικό ὁ Χριστός καί ἡ ζωή μας. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ζωή μας.Δέν ὑπάρχουν ὧρες τοῦ Χριστοῦ καί ὧρες τοῦ διαβόλου. Αὐτός πού μετανόησε ἀληθινά δέν ἔχει ὧρες πού ὀφείλει νά κάνει τό καλό καί ὦρες πού πρέπει νά ἀσωτεύει, οὔτε ἔχει καιρό εὐσεβείας καί καιρό παρανομίας· οὔτε εἶναι ἄλλοτε δοῦλος τοῦ Θεοῦ καί ἄλλοτε δοῦλος τοῦ διαβόλου, ἀλλά πάντοτε εἶναι ὁ ἴδιος. Διότι ἐκεῖνος πού κάνει τήν ἁμαρτία, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, εἶναι δοῦλος τῆς ἁμαρτίας· καί ἐκεῖνος πού εἶναι δοῦλος τῆς ἁμαρτίας δέν μπορεῖν νά ὑπηρετεῖ ταυτόχρονα καί τό Θεό, ὅπως μᾶς τό ἀποκάλυψε ὁ Ἴδιος: <<οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν>> Καί ὁ Ἀπόστολος: <<Τίς κοινωνία φωτί πρός σκότος; τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός βελίαρ; τίς δέ συγκατάθεσις Ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων; >> Γιαυτό καί μᾶς προτρέπει τό Ἅγιο Πνεῦμα: <<καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, καί τότε ἐπιτελοῦμεν ἁγιωσύνην ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ, δηλ. κάθε καλό ἔργο. Διότι ἐκεῖνος πού ἀπέφυγε τά περισσότερα ἀπό τά ἁμαρτήματα, ὅμως κυριεύεται ἔστω καί ἀπό ἕνα, ἔστω καί ἀπό τό πιό ἐλάχιστο καί τυχαῖο, δέν εἶναι ἐλεύθερος· διότι <<ᾧ τις ἥττηται, τούτῳ καί δεδούλωται>>. Εἶναι ἀδύνατον νά νικήσει κανείς τά μεγάλα πάθη ἄν πρῶτα δέν κυριαρχήσει στά μικρά.
6)Ὅ,τι δίνουμε στό Χριστό ἀξιοποιεῖται στό μέγιστο βαθμό. Ὅ,τιδήποτε προσφέρει ὁ ἄνθρωπος στό Θεό (ἀπό ὅσα τοῦ χάρισε Ἐκεῖνος, π.χ. τάλαντα, χαρίσματα, γνώσεις, χρόνο, δύναμη, ἀγάπη)δέν τό χάνει ἀλλά τό κερδίζει 30 ἤ 60 ἤ 100 φορές παραπάνω. Δέν ἔχουμε τίποτε παρά μόνο ἐκεῖνα πού δίνουμε στό Χριστό.
Ἐπίλογος
Ὁ κόσμος σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά ξέρει τί σημαίνει ἄνεση, καλοπέραση ἀλλά καί τί σημαίνει ἐσωτερικό κενό, ἀνασφάλεια ,ἀβεβαιότης, ἄγχος, μοναξιά. Ἡ ἁμαρτία ὁδηγεῖ στό θάνατο ψυχικό καί σωματικό. Ἡ ἁμαρτία δέν δίνει χαρά. Καί πῶς νά δώσει; ἀφοῦ ἡ χαρά εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. <<Δέν πρόλαβες καρδιά μου νά χαρεῖς>>ὁμολογεῖ ἕνας τραγικός σύγχρονος ποιητής πού αὐτοκτόνησε(Λαπαθιώτης)
Δέν κατάλαβε ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ὅτι μέσα ἀπό τά ὄχι τοῦ Θεοῦ βγαίνει σ' ἕνα ξέφωτο ἀληθινῆς κατάφασης καί ζωῆς.
Τό μέλλον διαγράφεται ἀβέβαιο καί ἀμφίβολο ἄν δέν πιστεύουμε στό Χριστό. Ἡ ζωή μας περνάει πολύ γρήγορα. Ἐπιτέλους ἄς μήν χρονοτριβοῦμε. Ἄς μήν μᾶς τρώει τό τί θά πεῖ ὁ κόσμος, τό ἄν θά μᾶς εἰρωνευτεῖ ἤ θά μᾶς ἀπορριψει. Ὁ Κύριος μᾶς τό εἶπε ξεκάθαρα: <<Ὅλοι θά σᾶς μισήσουν>>. <<Καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων>> . Ἀλλά οὐσιαστικά τίποτε δέν θά πάθουμε <<Καί θρίξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μή ἀπόλλυται>>. Ἄς ἀπορρίψουμε μιά γιά πάντα τό νοῦ τοῦ κόσμου διότι <<ἡμεῖς οἱ πιστοί νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν>> Δέν ζοῦμε πιά ἐμεῖς ἀλλά ζεῖ μέσα μας ὁ Χριστός
Οἱ σημερινοί ἄνθρωποι θέλουν νά τά συμβιβάσουν ὅλα. Δέν τολμοῦν νά ἀρνηθοῦν τήν ἀλήθεια ἀλλά καί οὔτε ἔχουν διάθεση νά τήν δοῦν κατάματα Δέν εἶναι ἕτοιμοι νά τήν ὑπερασπιστοῦν μέχρι τέλους ὅ,τι καί ἄν τούς κοστίσει.
Ὅπως ἔλεγε ὁ Καμύ: << Εἴμαστε ἄνθρωποι τοῦ περίπου>>. Περίπου ἐπιστήμονες, περίπου χριστιανοί, περίπου ἱεραπόστολοι, περίπου γονεῖς, περίπου συγγραφεῖς, περίπου ἱεραπόστολοι. Ἀλλά τό περίπου, τό μισό , τό χλιαρό εἶναι κόλαση.
Ἀντίθετα ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν καί μᾶς θέλει τελείως δικούς Του καί ὄχι περίπου δικούς Του. <<Τά πάντα εἶμαι ἐγώ γιά σένα καί ἐσύ τά πάντα γιά μένα. Τί περισσότερο θέλεις;>> λέει ὁ Κύριος μέ τό στόμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.
Ὁ χριστιανός καλεῖται νά ζήσει μέσα στόν κόσμο ὄχι γιά νά συμβιβαστεῖ μαζί του ἀλλά γιά νά τόν ἀλλάξει, νά τόν μεταποιήσει. Ὁ χριστιανός ἀνατέμνει τήν κοινωνική ζωή καί χτυπᾶ τίς σάπιες δομές ξεκινώντας ἀπό τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό.
Ἐπιτέλους ἄς τό καταλάβουμε: Ὁ ἄνθρωπος μακρυά ἀπό τό Θεό ὑποφέρει πολύ χειρότερα πράγματα καί τελικά δέν ἀπολαμβάνει τίποτα.
Ὁ Θεός νά δώσει γιά ὅλους μας ἕνα ἀποφασιστικό ξεκίνημα γιά ἕνα ὁλοκληρωτικό δόσιμο. Στό χέρι μας εἶναι ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε πραγματικά.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου