ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗ Η ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ Πολλοί σήμερα, σχεδόν όλοι ομιλούν για την οικονομική κρίση. Πράγματι, η οικονομική κρίση είναι ένα μεγάλο και επείγον θέμα. Αλλά δεν είναι το μοναδικό και δεν είναι το πρώτο. Πρωτίστως υπάρχει κρίση της λογικής, της πίστης και των αξιών. Χάσαμε το μέτρο και δεν μπορούμε πλέον να σκεφθούμε σοβαρά και σωστά ούτε να συζητήσουμε πολιτισμένα. Δεν βλέπουμε καθημερινά τι γίνεται στις στρογγυλές τράπεζες των τηλεοπτικών διαύλων; Στη χώρα που γέννησε το λόγο και τον διάλογο οι απόγονοι των σοφών και των ρητόρων δεν μπορούν με ευπρέπεια και σεβασμό να αρθρώσουν ένα νηφάλιο λόγο. Φωνασκίες και κραυγές ακούμε και φτηνούς διαξιφισμούς. «Σκύθαι και Σαυρομάται» δεν συνομιλούν και δεν δικάζουν με αυτόν τον τρόπο. Γιατί άραγε κάθε μέρα να δικαιώνουμε αυτούς που έλεγαν στο παρελθόν «Έλληνες αεί παίδες εισί»; Μια ζωή θα παιδιαρίζουμε; Θα χρειαζόμαστε επιτρόπους και ευρωπαίους επόπτες για να οργανώσουμε την οικονομία και το κράτος μας; Αυτοί που φωτίστηκαν από το φως της αρχαίας Ελλάδος θάρχονται σήμερα να μας δώσουν τα φώτα τους;
Είπαμε, είμαστε σε γενικότερη κρίση. Διανοητική, πνευματική, συμπεριφοράς, λόγου και λογικής, πίστεως και θρησκείας, μετά από δυό χιλιάδες Ελληνοχριστιανικής παράδοσης και άλλες τρείς χιλιάδες ανεπτυγμένου αρχαίου κλασσικού πολιτισμού. Την οικονομία μας δεν μπορούμε να τιθασσεύσουμε, την οικογένεια δεν μπορούμε να κουμαντάρουμε, που θα χτίσουμε και που δεν επιτρέπεται, ούτε και αυτό, μπορούμε να ρυθμίσουμε! Τι κακό μπορεί να προκύψει από τις συμμαχικές επιλογές και προτεραιότητες, πόσους μετανάστες χωράει η πατρίδα, δεν μπορούμε να υπολογίσουμε. Με την Μητέρα και τροφό Εκκλησία τι θα κάνουμε και πως θα την αντιμετωπίζουμε, ακόμη δεν το βρήκαμε. Ψάχνουμε στα σκοτάδια μας να βρούμε λύσεις: πότε θα κλείνουν τα νυχτερινά κέντρα, που σκοτώνουν, και ποιοι πρέπει να μπαίνουν και να βγαίνουν στις φυλακές. Μια τηλεόραση σωστή και πολιτισμένη δεν μπόρεσε να ανθίσει ακόμη στο αναποτελεσματικό κράτος μας. Μια αστυνομία σεβαστή στους φίλους της τάξεως και φοβερή στους φίλους της αναρχίας δεν «κάλλιασε» να οργανώσουμε. Τα γήπεδα ξέφραγα αμπέλια, τα σύνορα διάτρητα, τα παιδιά έχουν κυριολεκτικά σιχαθεί τη παιδεία μας με τα αλλοπρόσαλλα και αντιφατικά προγράμματα που αλλάζουν κάθε χρόνο. Δεν έχουν πολλοί να φάνε και οι δήμοι μη τυχόν και υστερήσουν σε καρναβαλικές εκδηλώσεις και έξοδα μεταμφιέσεων, οργανώνουν πολυδάπανες και φρενήρεις γιορτές. Συγχρόνως ψάχνουμε ακόμη για τον θρησκευτικό προσανατολισμό μας και το ιδεολογικό περιεχόμενο της ελληνικής νοοτροπίας και κοινωνίας, με τόσους αγίους, θαύματα, προσκυνήματα και το Αγιο Ορος στα σπλάγχνα μας. Καμμιά σοβαρότητα δεν συναντούμε σε κανένα τομέα. Κανένας σεβασμός ούτε στο ίδιο τον εαυτό μας.
Σύγχυση φρενών, κρίση πολιτισμού μας και κρίση ταυτότητος. Γίναμε διχασμένες προσωπικότητες από τον υπολογισμό του πολιτικού κόστους, την οφθαλμοδουλεία μας, το θεοποιημένο ατομικό συμφέρον, την αρρωστημένη ξενομανία μας, την τεμπελιά μας και φιλοπρωτία μας, τον εντυπωσιασμό της στιγμής και την παντελή έλλειψη φωτισμένων ηγετών. Γίναμε δυστυχώς οι νεοέλληνες σαν τα ασπόνδυλα και μαλάκια της θαλάσσης της αποστασίας. Χάνουμε την αξιοπρέπειά μας στη Θράκη, στο Αιγαίο, στη Μακεδονία, στη Β. Ήπειρο με τη δουλικότητα και ατολμία μας. Εσχάτως και στην …Ομόνοια! Και το χειρότερο δεν μπορούμε να βρούμε ένα κοινό τόπο για να πατήσουμε και να συμφωνήσουμε. Χανόμαστε στους διαδρόμους των νοσηρών εγκεφάλων μας…Δεν ξέρουμε τι θέλουμε.
Το σοβαρότερο όμως σύμπτωμα της γενικότερης κρίσης, μάλλον το αίτιο όλων όσα γευόμαστε τώρα, είναι η στάση μας απέναντι στο Ιησού Χριστό. Τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να το είχαμε λύσει, μετά από τόσα χρόνια ορθόδοξης ζωής και θεολογίας. Υπάρχει σαφής σύγχυση περί του προσώπου του Χριστού μέχρι το σημείο να φτάσουν κυβερνητικά χείλη να λένε ότι στην Ελλάδα δεν πρέπει μεταξύ των άλλων να ακούγεται, να προφέρεται το όνομα του Χριστού. Τέτοιος ιδεολογικός φασισμός, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ευρώπη, που δεν μπορεί κάποιος να μιλήσει εναντίον της ομοφυλοφιλίας και του Δαρβινισμού, υπέρ της από τον Θεό δημιουργίας των όντων και να εκφράσει αμφιβολίες για το ολοκαύτωμα των Εβραίων.
Γιατί άραγε τόσος σκεπτικισμός για τη Χριστιανική Πίστη στη Χριστιανική Δυτική Ευρώπη ώστε στη Συνταγματική της Συνθήκη να φοβάται να αναφέρει την χριστιανική θεμελίωση του πολιτισμού της φερόμενη φιλομουσουλμανικά, και γιατί άραγε τόσος σκεπτικισμός για τον Χριστό σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που πάνω στο σώμα της φέρει τα στίγματα και τα θαύματα του Χριστού;
Αλήθεια πόσο επιρρεπείς είμαστε σε ιδεολογήματα και στεγανά, σε προαπαιτούμενα και αξιώματα, σε ιδεοληψίες και αγκυλώσεις μαρξιστικής μάλιστα πίστης και παραδοχής. Μέχρι πότε θα διαφεντεύουν τον τόπο οι αποτυχημένοι μαρξιστές και μέχρι πότε οι άλλοι –κυρίως δημοσιογράφοι- θα αλλοιθωρίζουν σε μια ιδεολογία που βύθισε στο σκοτάδι έναν ολόκληρο ορθόδοξο κόσμο. Διότι το κομμουνιστικό καθεστώς επιβλήθηκε σε ορθόδοξα ως επί το πολύ κράτη. Πως άλλωστε θα πολεμούσαν τη μόνη αληθινή πίστη και το γλυκύτατο πρόσωπο του αληθινού Θεού; Στη δύση η ελευθεριότητα και οι πολυεθνικές του κεφαλαίου, οι σκοτεινές οργανώσεις και ο πανσεξουαλισμός, αργά ή γρήγορα θα οδηγούσαν στην εξαχρείωση τα πλήθη. Στην Ανατολή όμως έπρεπε να δουλέψει το κνούτο του ερυθρού φασισμού. Κι όμως σήμερα μετά από τόσες ανακατατάξεις ερωτοτροπούμε με την αθεϊα και τον υλισμό. Κυρίως δε πλήττεται ο Χριστός και τα του Χριστού, δηλ. η Εκκλησία, το Ευαγγέλιο και η Παράδοση.
Ειδικότερα απέναντι στο Χριστό επικρατούν ποικίλες απόψεις και οράσεις.
v Κάποιοι δηλώνουν αγνωστικισμό και άγνοια: δεν ξέρουμε, μη μας ρωτάτε, άλλα λόγια…
v Άλλοι είναι χαμένοι μέσα στα ονόματα των θρησκευτικών αρχηγών του κόσμου και αναμειγνύουν τα κάρβουνα με τα διαμάντια, εξισώνοντας και ισοπεδώνοντας τα πάντα.
v Μερικοί κυμαίνονται μεταξύ χιλιασμού και μονοφυσιτισμού, θεωρώντας τον Ιησού Χριστό άλλοτε «ψιλόν» άνθρωπο και άλλοτε μόνο Θεό.
v Όσοι μαρξιστές και άθεοι παραδέχονται την ιστορικότητά Του, τονίζουν απλά τα κοινωνικά στοιχεία της διδασκαλίας Του.
v Οι κοσμικοί οικοδομούν μέσα από τον εορταστικό διάκοσμο μια προσωρινή συναισθηματική σχέση με τον άπειρο Θεό προσφωνώντας Τον «Χριστούλη» και δακρύζουν συγκινημένοι, όν τρόπον και στη λυρική σκηνή.
v Οι προτεστάντες έφτασαν στο σημείο να απογυμνώσουν τον Χριστό και τη Βίβλο από τη διάσταση και το στοιχείο του θαύματος και να υιοθετήσουν τη διαστροφή ως κάτι το ανένοχο και προβλεπόμενο προσφέροντας την ιερωσύνη ακόμη και στις γυναίκες.
v Η «Νέα Εποχή» υποτιμά τον Κύριο ως ένα από τους πολλούς απεσταλμένους της χαώδους συμπαντικής και απρόσωπης θεότητος.
v Οι ακραίοι εθνικιστές θεωρούν τον Χριστό Έλληνα και οι δωδεκαθεϊστές τον υβρίζουν με τα χειρότερα λόγια.
v Η μασωνία και οι συναφείς οργανώσεις της με κορυφαίο τον συγγραφέα Dan Brown βεβηλώνουν το πρόσωπό του ισχυριζόμενοι ότι δεν ήταν απηλλαγμένος από τα ψεκτά και τα διαβλητά ανθρώπινα πάθη.
v Ο μέσος άνθρωπος, τέλος, βλέπει πιο πολύ τους «γεροντάδες» του και λιγότερο τον Χριστό που Τον θεωρεί ως ένα πολύ καλό άνθρωπο ή ένα πολύ καλό θεό.
v Υπάρχει και μια άλλη επιφωνηματική στάση απέναντι στον Χριστό, η οποία συνηθίζεται και κάπου κάπου εμφανίζεται στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, όπου συχνά ακούγεται το πάντιμο Όνομα του Χριστού, περίπου ως εξής: «Χριστός κι Απόστολος!», «Έλα Χριστέ και Κύριε!», «για όνομα του Θεού!», «έλα Χριστέ και Παναγιά», αλλά τίποτε παραπέρα.
Όλα δε αυτά συμβαδίζουν μαζί με άριστη γνώση του ζωδιακού κύκλου, με τον ονειροκρίτη «υπό μάλης», με καταφυγή στα μέντιουμς και τους μελλοντολόγους, με ένα σωρό προλήψεις και δεισιδαιμονίες, με χαϊμαλιά και βότανα, ξόρκια και φυλαχτά, με ξεματιάσματα και επικλήσεις… Κρίμα και πάλι κρίμα!!!
Εδώ λοιπόν οφείλεται η κρίση που μαστίζει τους λαούς και συγκεκριμένα τον δικό μας. Στη σύγχυση περί του Προσώπου του Κυρίου, περί της αγιότητος της Εκκλησίας και της θεοπνευστίας του Ευαγγελίου, περί της μοναδικότητος του ορθοδόξου χριστιανισμού θολώνει το τοπίο και χάνουμε την πορεία μας και το δρόμο και για τα άλλα θέματα.
Το χρέος μας είναι αυτό που φώναζαν παλιά οι άγιοι Πατέρες: «πίσω στις πηγές» της Πίστεως. Πίσω στην Παράδοση και την ευσέβεια. Σαν Έλληνες ποτέ δε χάσαμε την ευσέβειά μας. Ευσεβείς εις το έπακρον μας βρήκε ο απόστολος Παύλος. Τώρα σαν κοσμοπολίτες και δυτικοευρωπαίοι κινδυνεύουμε να την χάσουμε. Πίσω λοιπόν στην πίστη, και στον Ιησού Χριστό, αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση.
ΠΗΓΗ: http://sites.google.com/site/xrestia/Home/e-krise
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ:
http://assets.tanea.gr/files/2009-02-20/thumbs/rodos_450x.jpg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου