Δ Ι Α Λ Ε Ξ Ι Σ
του καθ. Ιωάννη Σ. Ρωμανίδη στο Μεσολόγγι
α) Aφιλοτιμία και χυδαιότητα
Το 1901 κυκλοφόρησε το έργο "Ιστορία της Ρωμηοσύνης" του Αργύρη Εφταλιώτη. Ήταν εποχή που τα ονόματα Ρωμηός και Ρωμηοσύνησυγκινούσαν περισσότερο, από ότι σήμερα, τους Ρωμηούς. Αυτό γιατί τα ονόματα Έλλην και Ελληνισμός εισαχθέντα συνταγματικώς κατά το 1822 δεν είχαν ακόμη επικρατήσει στην συνείδηση και την χρήση του λαού. Παρά ταύτα ο Γεωρ. Σωτηριάδης έγραψε μία κριτική κατά της "Ιστορίας της Ρωμηοσύνης" του Εφταλιώτη όπου ισχυρίζονταν ότι η χρήση των ονομάτων Ρωμηός και Ρωμηοσύνη αντί των Έλλην και Ελληνισμός δείχνει έλλειψη φιλοπατρίας και ότι η λέξη Ρωμηός πρέπει να αποφευχθεί διότι έχει τάχα καταφρονεμένη σημασία "ανθρώπου ευτελούς και χυδαίου".
Ο Μεσολογγίτης Ρουμελιώτης και επομένως υπερήφανος Ρωμηός, Κωστής Παλαμάς, έγινε εξωφρενών.
Με την πέννα του γεμάτη εκδίκησι και ειρωνεία απάντησε στους κατά της Ρωμηοσύνης χλευασμούς του Σωτηριάδη με το έργον του "Ρωμηός και Ρωμηοσύνη". Το έργον τούτο, αν και μικρό σε έκταση, είναι από τα ωραιότερα του μεγάλου αυτού ποιητή της Ρωμηοσύνης.
β) Το εισαχθέν όνομα
Δεν απορεί κανείς, γράφει ο Παλαμάς, πώς ο Εφταλιώτης έγραψε Ρωμηός και όχι "Έλληνας", έγραψε Ρωμηοσύνη και όχι "Ελληνισμός". Απορεί πώς ο κ. Σωτηριάδης, με όλα τα δώρα της επιστήμης και της ευφυΐας που τον ξεχωρίζουν ανάμεσα σε πολλούς, έκρινε ότι πρέπει να κατακρίνει τον συγγραφέα για το μεταχείρισμα των σωστών και των καλόηχων και των ωραίων όρων, και ερωτά ο Παλαμάς, "τάχα λησμόνησε (ο κ. Σωτηριάδης) πώς είναι ο άξιος μεταφραστής της " Ιστορίας της Βυζαντινής Λογοτεχνίας" του Κρουμπάχερ, και λησμόνησε πόσο καθαρά μας εξηγεί ο σοφός ιστορικός τη σημασία του κατηγορημένου Ρωμηού, σε λίγα λόγια ουσιαστικά, αμέσως από τα πρώτα φύλλα του έργου του;" (δηλαδή Ρωμαίος) διετηρήθη, γράφει ο Κρουμπάχερ, δια των φρικτών χρόνων της Τουρκοκρατίας μέχρι σήμερα, ως η πραγματική και μάλιστα διαδεδομένη επίκλησις του γραικικού λαού, απέναντι της οποίας η μεν σποραδικώς απαντώσα Γραικοί μικράν ιστορικήν σημασίαν έχει, η δε δια της Κυβερνήσεως και σχολείου τεχνικώς εισαχθείσα Έλληνες, ουδεμίαν".
γ) Ειρωνεία και καταφρόνησις
Ορμώμενος από τα λόγια αυτά του Κρουμπάχερ ως και από την καθημερινή εμπειρία του λαού και την πρόσφατη ιστορία του έθνους, ο Παλαμάς τονίζει ότι όχι μόνον το Ρωμηός, αλλά και το Έλλην χρησιμοποιείται κάποτε με όχι καλή σημασία.
Γράφει ως εξής, "Ακόμη και τα ονόματα Έλλην, Έλληνες, ελληνικά Πράγματα κ.τ.λ κάθε που παρουσιάζονται στη ζωή, οπωσδήποτε βαλμένα, με όλο τους τον κλασσικό φωτοστέφανο, χρησιμοποιούνται κ' εκείνα, κατά την περίσταση, ειρωνικώτατα και καταφρονετικώτατα. Όμως για τούτο κανενός δεν πέρασε από το νού να τα στείλη στο λοιμοκαθαρτήριο".
Φαίνεται καθαρά πώς το 1901 υπήρχε ακόμη οξεία αντίθεση μεταξύ εκείνων που υποστήριζαν την εκρίζωση της Ρωμηοσύνης, και εκείνων που αγωνίζονταν όπως ο Παλαμάς, να διατηρήσουν την χρήση του Ρωμηός και Ρωμηοσύνη τουλάχιστον στην δημοτική γλώσσα.
Ο Παλαμάς παρουσιάζει και άλλα παραδείγματα ονομάτων με διπλή σημασία, καλή και όχι τόσο καλή, ανάλογα με την περίσταση όπου χρησιμοποιούνται - Μωραΐτης, Αρβανίτης, Καραϊσκάκης, κλέφτης, Εβραίος και το Γραικός των Φραντσέζων, που μπορεί να είναι οι ένδοξοι Περικλής, Μάρκος Μπότσαρης, Κανάρης, "αλλά και κάθε αλιτήριος".
δ) Πραγματικά Ρωμηοί
"Ανάλογη, λογική, συνεχίζει ο Παλαμάς, ακολουθούμε και στο μεταχείρισμα των όρων Ρωμηός και Ρωμηοσύνη. Η μόνη διαφορά είναι πώς και τα δύο τούτα λόγια, επειδή δε μας έρχονται, ίσα ολόισα, από την εποχή του Περικλή, παραμερίστηκαν αγάλια, αγάλια, από την επίσημη γλώσσα, καθώς κι' όλα τα λόγια τα δυσκολομέτρητα της ζωής και της αλήθειας. Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμηοί. Το όνομα (Ρωμηός) κάθε άλλο είναι παρά ντροπή.Αν δεν το περιζώνει αγριελιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο μαρτυρικό και θυμάρι μοσκοβολά και μπαρούτη. Δείχνει ίσα ίσα τη ζωή και την πραγματικότητα της λέξης το ότι αυτή μας ήρθε πρόχειρα στην ειλικρινή μας και στην πιο φωτεινή μας ψυχική κατάσταση - στη συνείδηση του ξεπεσμού μας - για να διαλαλήσουμε τον ξεπεσμό αυτό, πιο πολύ από το γιορτιάτικο και από το δυσκίνητο τ' όνομα Έλλην, ακόμη και από το όνομα Έλληνας, που είναι κάπως πιο δυσκολορρίζωτο από το Ρωμηός, και κρατούσε ως τα χτες ακόμη την αρχαία ειδωλολατρική σημασία. "Η μάννα τ' ήταν Χριστιανή κι ο κύρης τ' ήταν Έλλη(ν)", λεει ο Κυπριώτης ποιητής, και σημαίνει κι ως την ώρ' ακόμη, για τον πολύ λαό, τον αντρειωμένο, το γίγαντα".
ε) Έξωθεν επιβολή
Ήδη απεκάλυψε ο Παλαμάς τους λόγους των φαινομένων αυτών όταν δήλωσε την συμφωνία του με τον Κρουμπάχερ ότι το όνομα τούτο εισήχθηκε "δια της Κυβερνήσεως και του σχολείου τεχνικώς". Αλλά και την έξωθεν επιβολή του ονόματος τούτου αποκαλύπτει ο Παλαμάςμε την εξής συνέχεια, "Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμηός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων. Κ' έτσι έγινε ο εξευτελισμένος Ρωμηός των φωνακλάδων των καφενείων, ο φασουλής Ρωμηός των σατυρογράφων, ο ασυνείδητος Ρωμηός μέσα στο ψευτοβασίλειο που Ρωμαίικο το λένε". Και έτσι καταλαβαίνει κανείς τι θέλει να πει ο Παλαμάς με τα ανωτέρω, "Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμηοί".
στ) Κοραής κατά Ρωμηοσύνης
Εκείνος που άρχισε τον πόλεμο κατά της Ρωμηοσύνης ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής. Ως εθνικά ονόματα υπεστήριξε ή το Γραικός ή τοΈλλην. Γράφει ότι "Εν από τα δύο λοιπόν ταύτα είναι το αληθινό του έθνους όνομα. Πρότεινα το Γραικός, επειδή ούτω μας ονομάζουσι και όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης".
ζ) Τα κριτήρια
Δια να καταλάβουμε την προτίμηση αυτή του Κοραή πρέπει να δούμε το θέμα μέσα στα ιστορικά του πλαίσια. Εκτός από την Ευρώπη του Κοραή πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ως κριτήριο πρωτίστως και ασφαλώς τον εαυτό μας, δηλαδή την δική μας εσωτερική εθνική παράδοση, όπως κάμνει ο Παλαμάς, και κατά δεύτερο λόγο την παράδοση όλων των εθνών της Ευρώπης, ως και των εθνών εκτός της Ευρώπης.
Οι Άραβες και οι Τούρκοι μας ονομάζουν μέχρι σήμερα Ρωμαίους στα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων. Οι Πατριάρχες μας στα μέρη αυτά λέγονται Πατριάρχες των Ρωμαίων. Και πριν οι Φράγκοι αρπάξουν δια της βίας το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης ο Ρωμαίος τότε Πάπας ήταν και αυτός ένας από τους Πατριάρχες των Ρωμαίων. Όταν το 1009 οι Φράγκοι οριστικά πλέον έδιωξαν τους Ρωμαίους από το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης, ο Πάπας από τότε για μας τους Ρωμαίους είναι και λέγεται όχι Ρωμαίος αλλάΛατίνος και Φράγκος και η εκκλησία του όχι των Ρωμαίων, αλλά των Λατίνων και Φράγκων.
Προ της Νορμανδικής κατάκτησης της Αγγλίας το 1066 οι εκεί Κέλτες και Σάξωνες μας ονομάζουν Ρωμαίους. Μέχρι της αλώσεως οι Σκανδιναβοί και αιελεύθερες ιταλικές πόλεις μας ονομάζουν και αυτοί Ρωμαίους. Οι Συρόφωνοι του μεσαίωνα και οι Αιθίοπες μας ονομάζουν πάντοτε Ρωμαίους. Και οιΡώσοι προ της αλώσεως μας ονομάζουν Ρωμαίους.
η) Το Γραικός και οι Φράγκοι
Οι πρώτοι και οι μόνοι οι οποίοι κατά τον 9ον αιώνα έπαυσαν να μας ονομάζουν Ρωμαίους και από τότε μας ονομάζουν με μόνον το Γραικός, που θέλει ο Αδαμάντιος Κοραής, είναι οι Φράγκοι. Βαθμηδόν μετά την άλωση της Πόλης από τους Φράγκους και κυρίως μετά την άλωση από τους Τούρκους επεκράτησε η φραγκική αυτή παράδοση στους Νορμανδούς, τους Κέλτες, τους Σάξονες, τους Σκανδιναβούς, τις ιταλικές πόλεις και ακόμη στους Ρώσους.
Ο κύριος λόγος για τον οποίο οι Φράγκοι μας ονόμασαν μόνον Γραικούς είναι ότι είχαν κατακτήσει τα τεράστια πλήθη των Ρωμαίων της γαλλικής και της βορείου και μέσης ιταλικής Ρωμανίας από τον 6ον μέχρι τον 8ον αιώνα. Οι Ρωμαίοι των επαρχιών τούτων μετεβλήθησαν σε δουλοπάροικους και οιΦράγκοι κατακτητές αποτέλεσαν την τάξη των κατά φύσιν και εκ γενετής ευγενών και έτσι γεννήθηκε ο Ευρωπαϊκός φεουδαλισμός. Για να ξεχάσουν οι δουλοπάροικοι πλέον Ρωμαίοι ότι υπάρχει ελεύθερη ανατολική Ρωμανία, την ονόμασαν "Γραικίαν", τους ανατολικούς Ρωμαίους ονόμασαν μόνον "Γραικούς", τον εν Νέα Ρώμη βασιλέα των Ρωμαίων "βασιλέα των Γραικών", και τα ανατολικά Πατριαρχεία των Ρωμαίων "Πατριαρχεία των Γραικών".
Παράλληλα οι Φράγκοι ονόμασαν τον πρώτο ρήγα των Φράγκων "βασιλέα των Ρωμαίων", έδιωξαν τους Ρωμαίους από το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αλλά ονόμασαν τον Φράγκο πλέον Πάπα "Πάπα των Ρωμαίων", κράτησαν το όνομα Ρωμανία για το παπικό κράτος, και ολοκλήρωσαν την κατάληψη της λατινόφωνης και ελληνόφωνης ρωμαϊκής μας Ιεραρχίας της κάτω ιταλικής και σικελικής Ρωμανίας όταν χάσαμε οριστικά πλέον τα μέρη αυτά το 1071 τους φραγκευμένους Νορμανδούς, οι οποίοι μόλις προ 5 ετών, το 1066, είχαν κατακτήσει την Αγγλία.
Πολλοί εκρωμαϊσθέντες Κέλτες και Σάξονες πρόσφυγες από την Αγγλία ήλθαν στην Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη και κατετάγησαν στο επίλεκτο πολεμικό σώμα των Βαράγγων, οι οποίοι αποτελούσαν την ανακτορική φρουρά του βασιλέως των Ρωμαίων. Άλλα στελέχη τύπου Ρομπέν των Δασών παρέμειναν στην Αγγλία σαν ρωμαίικη κλεφτουριά κατά των Φραγκονορμανδών. Οι υπόλοιποι Κέλτες και Σάξονες μεταβλήθηκαν σε δουλοπάροικους των Νορμανδών κατακτητών. Οι Νορμανδοί έγιναν η τάξις των ευγενών και έδιωξαν τους Ορθόδοξους από την εκκλησιαστική ηγεσία.
Κατά τον τρόπον αυτό οι δουλοπάροικοι πλέον Ρωμαίοι έχασαν την εκκλησιαστική τους Εθναρχία, περιήλθαν σε κατάσταση αγραμματοσύνης, και πίστευσαν ότι το κράτος τους η Ρωμανία είναι μόνον το παπικό κράτος, ότι ο Φράγκος πλέον Πάπας είναι ακόμη ο Ρωμαίος Εθνάρχης τους, και ότι ο Φράγκος πλέον "βασιλεύς των Ρωμαίων" είναι ο παραδοσιακός βασιλιάς τους.
Συγχρόνως οι Φράγκοι καταδίκασαν ως αιρετικούς τους λεγόμενους "Γραικούς" και έτσι κατόρθωσαν όχι μόνον να αποκόψουν τους δυτικούς υπόδουλους Ρωμαίους από τους ελεύθερους ανατολικούς Ρωμαίους, αλλά και να τους διδάξουν να μισήσουν τους ανύπαρκτους "Γραικούς" και στην πραγματικότητα ομοεθνείς Ρωμαίους. Για αυτό κατάντησε δια τους Ευρωπαίους το όνομα Γραικός να σημαίνει "αιρετικός, κλέπτης, ψεύτης, αλήτης, αγύρτης και απατεών". Δηλαδή ο Αδαμάντιος Κοραής προτίμησε το Γραικός με το οποίον μας κατέστρεψαν οι Φράγκοι και με το οποίο ύβριζαν τότε "όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης".
θ) Πλαστογραφία Ρωμηοσύνης και οι Νεογραικοί
Επειδή είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι τέσσερα Ρωμαϊκά Πατριαρχεία αποσχίσθηκαν από φραγκικό Πατριαρχείο, που μόλις εμφανίσθηκε το 1009, αναγκάσθηκαν οι Φράγκοι να πλαστογραφήσουν τον κάπως πιστευτότερο μύθο ότι τέσσαρα "γραικικά" Πατριαρχεία αποσχίσθηκαν από λεγόμενο "ρωμαϊκό", αλλά στην πραγματικότητα φραγκικό Πατριαρχείο. Τον μύθο αυτό διδάσκουν και υποστηρίζουν οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ιστορικοί μέχρι σήμερα.
Εγκαταλείψαντες οι Γραικύλοι του Κοραή τα ρωμαίικα ονόματα τού έθνους αποδέχθηκαν τουλάχιστον το σπουδαιότερο μέρος του φραγκικού αυτού μύθου. Για αυτό επικρατεί στην Ελλάδα σήμερα μεταξύ των "μορφωμένων" να λέγεται η φραγκική ή λατινική Παποσύνη ρωμαϊκή και τα τέσσερα πραγματικά ρωμαϊκά Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων να λέγονται γραικικά και ελληνικά, ακριβώς όπως ήθελαν πάντοτε οι Φράγκοι.
Διερωτάται κανείς από ποίους και από που κατευθύνεται η εθνική μας παιδεία ; Είναι δυνατόν να υπάρχει μεγαλύτερος θρίαμβος της Φραγκοσύνης επί της Ρωμηοσύνης απ' αυτό ; Τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά εγχειρίδια ισχυρίζονται ότι οι Φράγκοι απελευθέρωσαν τους Ρωμαίους της ιταλικής Ρωμανίας, μαζί με την ρωμαϊκή τους εκκλησία, από τους Γραικούς ή Βυζαντινούς και οι Νεογραικοί αδυνατούν να αντιμετωπίσουν ορθώς τα τοιαύτα ψεύδη διότι δεν ταυτίζουν πλέον τον εαυτό τους ως Ρωμαίοι με τους τότε Ρωμαίους της ιταλικής Ρωμανίας.
Τον ίδιο ακριβώς τύπο προπαγανδιστικής ιστορίας εφαρμόζουν ευρωπαίοι στη Μέση Ανατολή, όπου εμφανίζονται οι Άραβες κατακτητές ως απελευθερωτές των Ρουμ από τους Βυζαντινούς, ενώ οι ανύπαρκτοι Βυζαντινοί είναι Ρωμαίοι και οι Ρουμ είναι και αυτοί Ρωμαίοι στην Αραβική καιΤουρκική γλώσσα.
Ακόμη και οι βλαχόφωνοι και αρβανιτόφωνοι Ρωμαίοι εμφανίζονται ως εχθροί των "Γραικών" και καταδυναστευόμενοι από τους Βυζαντινούς καιΦαναριώτeς. Αλλά αποκηρύξας την ρωμαϊκότητά του και την διγλωσσία της Ρωμηοσύνης ο Νεογραικός δεν γνωρίζει πλέον πώς να αντιμετωπίσει τα ψεύδη.
ι) Υπόδουλοι στον εαυτόν μας
Αλλά περίεργα οι συνταγματικώς εμφανισθέντες το 1822 Νέοι Έλληνες παίρνουν έτοιμη την ιστορία τους από τις Μεγάλες Δυνάμεις και παρουσιάζονται ως κάποτε υπόδουλοι πρώτον στους Ρωμαίους και ακόμη στους ανύπαρκτους Βυζαντινούς.
Δηλαδή φθάσαμε και ημείς, με την υποδούλωση μας στην ευρωπαϊκή και ρωσική ιστορική επιστήμη, να γίνουμε εχθροί του εαυτού μας.
Ο δημοφιλέστερος εκπρόσωπος της γραμμής ταύτης είναι ίσως ο Νίκος Τσιφόρος. Στο βιβλίο του "Εμείς και οι Φράγκοι" γράφει μεταξύ άλλων τα εξής περίεργα, "Πάει το Βυζάντιο, πάει κι' όλη η Ελλάδα με τα τρία της θέματα (στα χέρια των Φράγκων), κακομοίρα και βασανισμένη η Ηπειρωτική Ελλάδα, άλλαξε αφέντες".
ια) Συμφωνία Νεογραικών και Τούρκων
Το πόσο επιζήμια υπήρξε η επίσημη αποβολή της Ρωμηοσύνης φαίνεται σαφώς όχι μόνον στο Κυπριακό, αλλά την στιγμή αυτή και στο Αιγαίο.
Προπαγάνδιζαν οι Τούρκοι και ξένοι ότι η Κύπρος, ενώ ήταν επαρχία ρωμαϊκή και βυζαντινή, ουδέποτε υπήρξε μέρος της Ελλάδος.
Παρόμοια επί μήνες τώρα οι Τούρκοι προπαγανδίζουν, περισσότερο αποτελεσματικά απ' ότι νομίζουμε, ότι και το Αιγαίο ουδέποτε ήταν μέρος της Ελλάδας. Δηλαδή οι Έλληνες δεν απελευθέρωσαν, αλλά κατέκτησαν το Αιγαίο από την Τουρκία. Με άλλα λόγια οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι πήραν το Αιγαίο, όχι από τους Έλληνες, αλλά από τους Ρωμαίους ή Βυζαντινούς, στους οποίους οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι.
Διερωτάται κανείς τί διαφορά υπάρχει μεταξύ της Τουρκικής αυτής παρουσίασης της ιστορίας μας και αυτής των σούπερ αρχαίων Ελλήνων τύπου Τσιφόρου. Βάσει της γραμμής αυτής υποστηρίζεται από ξένους ότι η αρχή της απελευθέρωσης των Ελλήνων υπήρξε η πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Τούρκους.
ιβ) Υπό τα ράκη της Ρωμηοσύνης
Δριμεία επίθεση κατά του Παλαμά έκαμε ο Νικόλαος Γ. Πολίτης με το άρθρο του "Έλληνες ή Ρωμηοί". Ο Πολίτης δέχεται ότι εξαφανίσθηκε ως εθνικό όνομα το όνομα το Έλλην, γιατί ταυτίσθηκε με το ειδωλολάτρης και ότι πριν από την άλωση εμφανίσθηκε πάλι. Όμως δεν ριζώθηκε, λέγει ο Πολίτης,γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο διοικούσε ως εθναρχία το πλήθος των Ρωμαίων των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής.
Ακολουθών τα συντάγματα της τότε Ελλάδας ο Πολίτης ταυτίζει τους Έλληνες όχι με τους Ρωμαίους, αλλά μόνον με τους κατοίκους της Ελλάδος του1901. Παρουσιάζει μαρτυρίες όπου φαίνεται σαφώς ότι οι Ρωμαίοι της ανατολικής Ρωμανίας γνωρίζουν καλώς και είναι υπερήφανοι ότι είναι απόγονοι όχι μόνον των αρχαίων Ρωμαίων, αλλά και των Ελλήνων, και νομίζει ότι οι μαρτυρίες αυτές αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες της τότε Ελλάδας είναι γνήσιοι απόγονοι μόνον των αρχαίων Ελλήνων.
Είς υποστήριξην του Σωτηριάδη εναντίον του Παλαμά ο Πολίτης ισχυρίζεται ότι "... το ελληνικό έθνος ανακτήσαν το αληθές εθνικό όνομά του, κατεδίκασε το επείσακτο όνομα του Ρωμηού, προσδώσαν εις αυτό ονειδιστική ". Και κατακλείει την επίθεση του κατά του Παλαμά ως εξής: "Ας μη επιμένει λοιπόν ζητών να μένη κρυμμένη πάντοτε υπό τα ράκη της Ρωμηοσύνης η βασίλισσα Ελλάδα". 
Ο Παλαμάς δεν απήντησε και εξηγεί τον λόγο, "Αν απεσιώπησα, απεσιώπησα γιατί τόπο δεν είχα στο "Άστυ" που με φιλοξένησε, χίλια δύο χαρακτηριστικά κομμάτια, και πεζά και στίχους, που μέσα τους αστράφτει και βροντά, όχι ο Έλλην, αλλά ο Ρωμηός". Δηλαδή τον φίμωσαν.
ιγ) Πόθεν το πρόβλημα που τα συμφέροντα
Πρέπει να τονισθεί ότι ο Κωστής Παλαμάς εκπροσωπεί ακραιφνώς τις ιστορικές θέσεις και τα πραγματικά συμφέροντα της Ρωμηοσύνης, ενώ ο Σωτηριάδης και ο Πολίτης, ακολουθούντες τον Κοραή, εκπροσωπούν την από τον 9ον αιώνα εγκαινιασθείσαν προπαγάνδα της Φραγκοσύνης κατά της Ρωμηοσύνης, όπως την περιγράψαμε.
Δηλαδή το εθνικό πρόβλημα που συνεζητείτο μεταξύ Παλαμά, Σωτηριάδη και Πολίτη το 1901 εξ αιτίας της "Ιστορίας της Ρωμηοσύνης" του Εφταλιώτηδεν προέκυψε μόνο ως αποτέλεσμα της ιδρύσεως του νέου ελλαδικού κράτους μέσω του συντάγματος του 1822.
Ούτε και είναι δημιούργημα της επίσημης γλώσσας όπως φαίνεται να πιστεύουν ο Παλαμάς, ο Εφταλιώτης και άλλοι δημοτικιστές. Η λεγόμενη καθαρεύουσα ήταν
η επικρατούσα γλώσσα των Ρωμαϊκών Πατριαρχείων και της Εκκλησίας γενικώς, ως και των Φαναριωτών και πολλών λογίων της εκτός Ελλάδας Ρωμηοσύνης. Ήταν η γλώσσα ενότητας μεταξύ των πολλών τοπικών διαλέκτων. Μόνο στην Ελλάδα συνδέθηκε η καθαρεύουσα με τα ονόματα Έλληνες και Ελληνισμός γιατί οι Νεογραικοί νόμιζαν ότι χρησιμοποιούντες αυτήν αποδεικνύουν σε όλο τον κόσμο ότι είναι αμιγείς αρχαίοι Έλληνες.
Αντίθετα η κατάργηση των εθνικών ονομάτων της Ρωμηοσύνης σχεδιάσθηκε και προωθήθηκε από τους Φράγκους, επεξετάθηκε βαθμηδόν στους λοιπούς Ευρωπαίους και τελικά στους Ρώσους, και "περιέργως" εμφανίσθηκε στον νεογραικικό κύκλο του Αδαμάντιου Κοραή και συμπεριλήφθηκε "παραδόξως" στο σύνταγμα του 1822 ως και στα μετέπειτα συντάγματα.
ιδ) Ρωμαίοι, Έλληνες και τα συντάγματα
Το ελληνικό έθνος, κατά τα εν λόγω συντάγματα, δεν είναι έθνος ήδη υπάρχον
από το οποίο κάποιοι επαναστάτησαν και άλλοι δεν επαναστάτησαν. Έλληνες είναι οι επαρχιώτες αυτόχθονες της παλαιάς ρωμαίικης επαρχίας της Ελλάδας. Δηλαδή το επαρχιακό όνομα έγινε . Στους επαναστήσαντες σ΄ άλλα μέρη Ρωμαίους δόθηκε το δικαίωμα να γίνουν Έλληνες, αλλά μόνον όταν έρθουν και εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα. Επομένως οι εκτός της Ελλάδος Ρωμαίοι δεν θεωρούνται συνταγματικώς Έλληνες γιατί πολέμησαν, αλλά μόνο όταν και εφ' όσον έλθουν και κατοικήσουν στην Ελλάδα.Πρέπει να σημειωθεί ότι δεν έκαμνε εντύπωση στους άλλους Ρωμαίους ότι οι Έλληνες της τότε Ελλάδας ονόμασαν συνταγματικώς μόνον τον εαυτόν τους Έλληνες, εφ' όσον τούτο ήταν επαρχιακό και όχι εθνικό όνομα. Σκανδάλισε το γεγονός ότι οπαδοί του Κοραή εργάσθηκαν με φανατισμό να ξηλώσουν την Ρωμηοσύνη και να χωρίσουν την αυτοδημιούργητο νέα Εκκλησία της Ελλάδας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ωσάν να μην είναι ορθό Έλληνες να ανήκουν σε Ρωμαίο Πατριάρχη.
ιε) Τα πρωτόκολλα των Τριών Δυνάμεων
Στην Εθνοσυνέλευση που φέρει ως όνομα την 3η Σεπτεμβρίου 1843 μία ισχυρή παράταξη πληρεξουσίων έκαμε αγώνα για να αφαιρεθεί το δικαίωμα να γίνουν Έλληνες οι Ρωμαίοι εκείνοι που πολέμησαν το 1821 με 1829, αλλά δεν είχαν μεταναστεύσει ακόμη στην Ελλάδα.
Το ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλαν την γραικοφραγκική γραμμή του Αδαμάντιου Κοραή και έδωσαν την χαριστική βολή στην ρωμαίικη γραμμή του Ρήγα του Βελεστινλή, φαίνεται σαφώς από τα λεχθέντα στα πρακτικά.
Ο Ιωάννης Κωλέττης είπε τα εξής, "Πρωτόκολλα των τριών δυνάμεων έδωκαν ημίν την ανεξαρτησία, εις δε τους εκτός της Ελλάδος μείναντας αδελφούς, τους επίσης ως ημάς αγωνισαμένους τον ιερόν αγώνα, το δικαίωμα της μεταναστεύσεως, εν τη Ελλάδι. Οι αδελφοί ούτοι έλαβαν τα όπλα, ηγωνίσθησαν... ου μόνον κατά τας επαρχίας της Ελλάδος αλλά και κατά την Ευρωπαϊκήν Τουρκίαν και Ασίαν, διότι και εκεί το άσμα του Ρήγα ηκούσθη... Ταύτα τα κατορθώματα δεν ελάνθασαν την Ευρώπην, και δια τούτο αι Δυνάμεις έδωκαν το δικαίωμα της μεταναστεύσεως εις τας απολειφθείσας εκτός της Ελλάδος επαρχίας. Τούτων ούτως εχόντων, δυνάμεθα να θέσωμεν διάκρισιν τινα, τις εστιν Έλλην, και τις ουκ έστιν Έλλην; ... αι κατά την Τουρκίαν ελληνικαί πρεσβείαι έχουσι πόνους και μόχθους καθ' εκάστην εις το να προστατεύωσι τους Έλληνας ομοθρήσκους. Αλλά του λοιπού πώς θέλουσι δυνηθή να υπερασπίσωσιν αυτούς, των οποίων τα πολιτικά δικαιώματα αμφισβητούνται, οίτινες δεν κρίνονται πλέον Έλληνες;"
Σ΄ αυτά ρίπτει φως ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, "Ας προσέξωμεν, μήπως προσβάλλοντες ουσιώδες μέρος των πρωτοκόλλων, τα οποία έθεσαν τας βάσεις της πολιτικής ανεξαρτησίας μας και έδωσαν το δικαίωμα της μεταναστεύσεως, προσβάλλωμεν το όλον. Η οθωμανική αρχή δεν ανεγνώρισε με ευχαρίστησιν τους μετανάστας ως Έλληνας, διαφιλονεικήσαμεν μετ' αυτής τόσα έτη, και δυνάμει πρωτοκόλλων και πολλών κόπων το εκατορθώσαμεν, και ήδη τί θέλομεν είπει εις αυτήν, όταν ημείς αυτοί αρνούμεθα τον εθνισμόν των;"
Λοιπόν οι Τρεις Δυνάμεις και η Τουρκία (για να προστατεύσει τα συμφέροντά της) επέβαλαν μέσω των εν λόγω πρωτοκόλλων την συνταγματική διάκριση μεταξύ Ελλήνων και Ρωμαίων, Ελληνισμού και Ρωμηοσύνης.
ιστ) Διαμαρτυρία Παλαμά
Γι΄ αυτό παραπονείται ο Παλαμάς, "Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμηός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων".
Διαμαρτυρόμενος κατά της διαστροφής της ιστορίας της Ρωμηοσύνης από τους Νεογραικούς ο Κωστής Παλαμάς υποστήριξε όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και το καθήκον του Εφταλιώτη να χρησιμοποιεί το Ρωμηός και Ρωμηοσύνη, αντί του Έλλην και Ελληνισμός, αφού αυτά είναι τα πραγματικά μας εθνικά ονόματα κατά τον μεσαίωνα και την Τουρκοκρατία.
Τονίζει ο Παλαμάς, "Βαπτιστικός του κλασσικού Ρωμαίου της Ρώμης, από τον καιρό του Ιουστινιανού ως τον καιρό του Ρήγα του Βελεστινλή, ο ίδιος έμεινε, ξεχωρισμένος, ο ίδιος πάντα, μέσα από το δανεικό του όνομα, που το έκαμε δικό του, ο Ρωμαίος της Πόλης, ο Ρωμηός ο ραγιάς, ο Ρωμηός ο αδούλωτος, ο Ρωμηός ο Έλλην... Και αφού η Ιστορία του κ. Εφταλιώτη δεν είναι για τον Έλληνα του Περικλή, μήτε για τον Έλληνα του μεγάλου Αλεξάνδρου, ο ευσυνείδητος ιστοριοπλέχτης δεν μπορούσε παρά για τον Ρωμηό και για την Ρωμηοσύνη να μιλήσει, που δεν είναι και τα δύο παρά τα νέα ονόματα του Έλληνος και του Ελληνισμού. Το θέλησε η ιστορική ακριβολογία".
ιζ) Που και πότε άρχισε η Ρωμηοσύνη
Δια τον Εφταλιώτη όμως δεν εμφανίζεται η Ρωμηοσύνη με τον Ιουστινιανό, αλλά κυρίως κατά την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Καίσαρας τούτος, γράφει ο Εφταλιώτης, "αφίνει τη δοξασμένη του Ρώμη, και με το σταυρό στο χέρι και στην καρδιά κατεβαίνει και στήνει άλλη, πιο δυνατή και πιο δυσκολόπαρτη Ρώμη στην καταφρονεμένη μας την Ανατολή. Κ' έτσι, αν έγινε ο Ελληνισμός όργανο του Χριστιανισμού, έγινε όμως κι ο Χριστιανισμός, καθώς κι όσα έκαμε ο Μέγας ο Κωνσταντίνος για να στερεώσει το κράτος του, αφορμή να ξαναγεννηθεί ο Ελληνισμός. Επειδή τότες μαζεύτηκαν τα παλιά και νέα συστατικά που και ζύμωσαν κ' έπλασαν την καθαυτό Ρωμηοσύνη".
Ακολουθών τον Γερμανό Κρουμπάχερ ο Παλαμάς δέχεται ότι ο Ρωμηός είναι ο ίδιος από τον καιρό του Ιουστινιανού γιατί τάχα τότε το όνομα Ρωμαίος άλλαξε σημασία και έκτοτε αντί να σημαίνει τον Λατίνο, σημαίνει τον Γραικό.
ιη) Ευρωπαϊκός ρατσισμός και οι Νεογραικοί
Οι Γερμανοί ειδικώς και οι Ευρωπαίοι γενικώς έχουν μίαν φυλετική και ρατσιστική αντίληψη περί εθνών η οποία κατά τον μεσαίωνα πήρε την μορφή των ταξικών διακρίσεων μεταξύ των εκ γενετής και κατά φύσιν ευγενών Φράγκων και Νορμανδών κατακτητών και των κατά φύσιν και εκ γενετής κατακτηθέντων δουλοπαροίκων. Μετά την γαλλική επανάσταση η αντίληψη αυτή περί εθνών πήρε την μορφή του φυλετικού εθνικισμού που ταυτίζει κάθε έθνος με μία γλώσσα.
Έτσι φαντάζονται τους αρχαίους Ρωμαίους ως μία λατινόφωνο φυλή που έγινε η τάξη των ευγενών διοικητών και τους Γραικούς ως μία γραικόφωνο φυλή που έγινε η τάξη των δουλοπάροικων ή κατακτηθέντων. Όταν διοικούν οι Λατίνοι η αυτοκρατορία είναι ρωμαϊκή. Όταν μετά διοικούν οι Γραικοί η αυτοκρατορία λέγεται ρωμαϊκή, αλλά στην πραγματικότητα είναι γραικική.
Ακριβώς τέτοια ρατσιστική αντίληψη περί εθνότητας εισήγαγαν οι Γραικοί στον χώρο της Ρωμηοσύνης και έτσι ταύτισαν κάθε γλώσσα με ξεχωριστό έθνος ώστε να μπορέσουν οι Μεγάλες Δυνάμεις να αντικαταστήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όχι με την Ρωμηοσύνη του Ρήγα του Βελεστινλή, αλλά με μικρά Κρατίδια, καχεκτικά και δούλα των μεγάλων.
ιθ) Ρωμηοσύνη δίγλωσση μέχρι σήμερα
Ποτέ δεν μπόρεσαν οι Φράγκοι να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν Ρωμαίοι να γίνουν Έλληνες και Έλληνες να γίνουν Ρωμαίοι, να συγχωνευθούν σε ένα έθνος με ελληνικό πολιτισμό και να έχουν αντί μία γλώσσα δύο, όπως περίπου έχουν οι Ελβετοί σήμερα.
Είναι γνωστό ότι η Ρωμηοσύνη έχει δύο επίσημες γλώσσες, την λατινική και την ελληνική. Η λατινική λέγεται ρωμαϊκά και επεκράτησε η ελληνική να λέγεται ρωμαίικα. Το ίδιο όνομα με ένα ιώτα σημαίνει λατινικά και με δύο ιώτα ελληνικά και έτσι δηλώνει τις δύο γλώσσες της Ρωμηοσύνης.
Αλλά η Ρωμηοσύνη είναι μέχρι σήμερα δίγλωσση. Αυτό γιατί τα βλάχικα είναι νεολατινικά ή νεορωμαϊκά και τα αρβανίτικα είναι κατά 50% λατινικά και 25-30% ελληνικά. Προ ετών ήταν σύνηθες φαινόμενο Ρωμαίοι των Βαλκανίων να είναι δίγλωσσοι και πολλάκις τρίγλωσσοι. Ως πρώτη γλώσσα επικρατούσαν τα ρωμαίικα. Η μεγαλυτέρα ομάς επαναστατών του 1821 ήσαν οι Αρβανίτες Ρωμαίοι από τους οποίους πολλοί ούτε καν γνώριζαν τα ελληνικά.
κ) Οι Ρωμαίοι εξελληνίσθηκαν π.Χ.
Η διγλωσσία των Ρωμαίων εμφανίζεται στην οθόνη της ιστορίας στα πρώτα γραπτά μνημεία της ρωμαϊκής ιστορίας και μαρτυρεί ότι οι Ρωμαίοι πρόγονοί μας είναι αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού πολιτισμού πολύ πριν από τον Μέγα Ιουστινιανό και πολύ πριν από τον Μέγα Κωνσταντίνο.
Ήδη 700 περίπου χρόνια πριν ο Μέγας Κωνσταντίνος μεταφέρει την Ρώμη στην Ανατολή, δηλαδή ήδη κατά τον 4ον αιώνα π. Χ. ο μαθητής του Πλάτωνος ο Ηρακλείδης ο Ποντικός αποκαλεί την Ρώμη "πόλιν ελληνίδα Ρώμην".
Ο πρώτος στην ιστορία γράψας στην λατινική γλώσσα ήταν ο Έλληνας Λίβυος Ανδρόνικος. Κατά τον 3ον αιώνα μετέφρασε τον Όμηρο για να τον χρησιμοποίηση ο ίδιος, ως διδακτικό κείμενο της λατινικής και της ελληνικής γλώσσας για τους Ρωμηούς μαθητές του. Μετέφρασε και άλλα έργα εκ του ελληνικού και έγραψε πρωτοτύπως τα πρώτα ρωμαϊκά θεατρικά έργα και ποιήματα. Έτσι επεκράτησε ευθύς εξ αρχής οι εγγράμματοι Ρωμαίοι να μαθαίνουν την ελληνική ως πρότυπο των Ρωμαϊκών γραμμάτων. Από τότε ουδέποτε έπαυσε η διγλωσσία να κατευθύνει την εξέλιξη του ελληνικού πολιτισμού των Ρωμαίων.
Οι δύο πρώτοι ιστορικοί της Ρώμης, ο Fabius Pictor και ο Cincius Alimentus ήταν Ρωμαίοι, οι οποίοι περί το 200 π. Χ. έγραψαν ελληνιστί και όχι λατινιστί τις ιστορίες τους. Από το 150 π. Χ. όλοι οι μορφωμένοι Ρωμαίοι γνώριζαν καλά πλέον την ελληνική γλώσσα και φιλολογία. Μετ' ολίγο και οι κατ' αρχήν διστακτικοί έναντι των ελληνικών αγροικώτεροι Ρωμαίοι προύχοντες αναγκάσθηκαν τελικά να μάθουν την ελληνική για το εμπόριο και για την διοίκηση των ελληνικών επαρχιών.
Από τον 1ο αιώνα π. Χ. επεκράτησε η παράδοση οι Ρωμαίοι αριστοκράτορες, για να ολοκληρώσουν την μόρφωση τους, να σπουδάζουν στην Ελλάδα. Το91 π. Χ. άρχισε ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος μεταξύ Ρωμαίων και Λατίνων. Ένα χρόνο πριν, το 92 π. Χ., οι Ρωμαίοι έκλεισαν τα λατινικά σχολεία ρητορικής και έτσι υποχρέωσαν τους εν Ρώμη φοιτητές να σπουδάσουν μόνον στα ελληνικά σχολεία. Εν καιρώ άνοιξαν πάλι τα λατινικά σχολεία και τονώθηκε η χρήση της λατινικής εφ' όσον χρησιμοποιήθηκαν οι Λατίνοι για την αποίκιση νέων δυτικών επαρχιών.
Κατά την ιδία εποχή καταργήθηκε η θέση του μεταφραστή στην Ρωμαϊκή σύγκλητο και έκτοτε επετράπηκε η χωρίς μετάφραση χρήση της ελληνικής εκ μέρους των εξ Ανατολής επισκεπτών ομιλητών, γιατί όλοι οι Ρωμαίοι προύχοντες γνώριζαν άπταιστα πλέον την ελληνική. Σχεδόν όλοι οι αυτοκράτορες γνώριζαν ελληνικά, αλλά μεταξύ αυτών οι Ιούλιος Καίσαρ, Αύγουστος Καίσαρ, Τιβέριος, Νέρων, Βεσπασιανός, Τραϊανός, Αδριανός, Μάρκος Αυρήλιος και άλλοι είχαν εξαιρετική γνώση της ελληνικής. Ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Τιβέριος και ο Μάρκος Αυρήλιος έγραψαν ελληνικά έργα.
Οι διαπρεπέστεροι Ρωμαίοι συγγραφείς που έγραψαν και ελληνιστί είναι ο Κικέρων, ο Γερμανικός και ο Σουητώνιος.
κα) Και ο λαός της Ρώμης μιλούσε ελληνικά
Κατά τον 1ον και 2ον αιώνα του Χριστιανισμού ήταν σύνηθες πλέον φαινόμενο οι εν Ρώμη Ρωμαίοι να είναι στην ελληνική γλώσσα μητροδίδακτοι αφού είχε γίνει γλώσσα του σπιτιού.
Ο Ρωμαίος απόστολος Παύλος έγραψε την προς Ρωμαίους επιστολή του ελληνιστί. Τρανή απόδειξη ότι ο λαός της Ρώμης μιλούσε την ελληνική.
Η λειτουργία της εκκλησίας της Ρώμης ετελείτο ελληνιστί μέχρι τον 4ο αιώνα. Άλλη τρανή απόδειξη ότι η ελληνική ήταν η γλώσσα του πλήθους.
Όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς των δυτικών επαρχιών και οι επίσκοποι της Ρώμης έγραψαν ελληνιστί.
Η ελληνική γλώσσα ήταν τόσον διαδεδομένη ώστε παρακινήθηκε ο μη εκ Ρωμαίων και εκτός Ρώμης γεννηθείς Λατίνος σατιριστής Ιουβενάλιος να γράψει, "δεν δύναμαι να υποφέρω την Πόλιν γραικικήν." NON POSUM FERRE ... GRAECAM URBEM.
Η ελληνική γλώσσα ήταν η επικρατούσα σε όλη την περιοχή της Ρώμης μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα, οπότε εξασθένησε μόνο γιατί μεταφέρθηκε η Ρώμη στην ανατολή αφού μετώκησε σχεδόν ολόκληρη η Πόλη. Το κενό που δημιουργήθηκε πληρώθηκε, ως επί το πλείστον, από λατινόφωνους Ρωμαίους και για τον λόγο αυτό εντός 50 ετών υποχρεώθηκε ο Πάπας Δάμασος να εισαγάγει περισσότερα λατινικά στην λατρεία της Πρεσβυτέρας Ρώμης.
Από όλα τα παραπάνω, αλλά και από άλλα πολλά, φαίνεται σαφώς ότι η Πρεσβυτέρα Ρώμη ταυτίσθηκε με τον ελληνικό κόσμο και πολιτισμό πολλούς αιώνες πριν από τον Μέγα Κωνσταντίνο.
κβ) Ο Ρωμηός ο ίδιος από π. Χ.
Με μεγάλη χαρά θα άκουε ο Κωστής Παλαμάς από την σύγχρονη έρευνα για την ελληνικότητα της Πρεσβυτέρας Ρώμης ότι παρασύρθηκε από την ευρωπαϊκή αντίληψη του μεσαίωνα, του Κρούμπαχερ. Και ο Εφταλιώτης συνέλαβε, αλλά όχι πλήρως το μέγεθος του εξελληνισμού της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αφού οι Ρωμαίοι είχαν γίνει κάτι πολύ περισσότερο από Φιλέλληνες, ως τους παριστάνει. Ορθά είναι τα λεχθέντα τον 4ον αιώνα π.Χ. από τονΗρακλείδη τον Ποντικό (Λαζό)και πάλι τον 1ον αιώνα μ. Χ. από τον Ιουβενάλιο, ότι η Ρώμη είναι "πόλις ελληνίς".
Δηλαδή ο Ρωμηός είναι ο ίδιος και ο ίδιος έμεινε όχι μόνον από την εποχή του Ιουστινιανού, όχι μόνον από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αλλά τουλάχιστον από την εποχή των αποστόλων Πέτρου και Παύλου στην Ρώμη και ίσως από την εποχή που τα Ρωμηόπουλα έγιναν μαθητές του ΈλληναΛιβίου Ανδρόνικου, του πρώτου δασκάλου της Ρωμηοσύνης.
κγ) Ουδέποτε λατινική, ουδέποτε γραικική, πάντα ρωμαίικη
Η εθνική μας ιστορία και νομοθεσία αποδεικνύουν ότι η Ρώμη ως πόλις - κράτος ουδέποτε ταυτιζόταν ούτε με τους Λατίνους ούτε με την λατινική γλώσσα. Για τον λόγο αυτό το 92 π. Χ. οι Ρωμαίοι έκλεισαν τα λατινικά σχολεία, για να φοιτήσουν τα παιδιά τους μόνο στα ελληνικά. Οι Ρωμαίοι ουδέποτε είχαν λατινική εθνική συνείδηση. Δεν ήταν Λατίνοι. Ήταν και είναι Ρωμαίοι. Δεν ήταν λατινόφωνοι, αλλά δίγλωσσοι - λατινόφωνοι και ελληνόφωνοι, βλαχόφωνοι και αρβανιτόφωνοι.
Έχοντες υπ' όψη το γεγονός αυτό πρέπει να χαρακτηρίσουμε τον και εν Ελλάδι σήμερα επικρατούντα φραγκικό ισχυρισμό ότι η ρωμαϊκή βασιλεία έγινε από λατινική γραικική και ως εκ τούτου βυζαντινή, όχι μόνον μύθο, αλλά και απάτη κακοήθη, αφού ουδέποτε ήταν λατινική, ουδέποτε έγινε γραικική και αφού η ήδη εξελληνισθείσα Ρώμη μεταφέρθηκε στην Ανατολή και αφού ο λαός της Ρωμηοσύνης παραμένει δίγλωσσος όπως ήταν πάντοτε. Εξ άλλου, όπως είδαμε, είναι πλάνη ότι εξελληνισθεί η ρωμαϊκή βασιλεία. Ήδη η ρωμαϊκή δημοκρατία είχε πλήρως εξελληνισθή, πριν γεννηθεί εξ αυτής η ρωμαϊκή βασιλεία.
κδ) Ο Παλαμάς υποστηρίζει τα πραγματικά μας ονόματα
Υπεραμυνόμενος του καθήκοντος του Εφταλιώτη να χρησιμοποιεί τα πραγματικά εθνικά μας ονόματα, ο Παλαμάς δεν δέχεται ως μη ρωμαϊκή την βασιλεία της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και σ΄ αυτό δικαιώνει πλήρως τον Εφταλιώτη.
Και πράγματι ουδέποτε και ουδαμού στις εθνικές μας πηγές διακρίνεται η υπό των Φράγκων πλαστογραφηθείσα ανύπαρκτος βυζαντινή αυτοκρατορίααπό την ρωμαϊκή βασιλεία. Οι πρόγονοί μας γνώριζαν μόνο ότι ήσαν πολίτες του κράτους με το όνομα
Ρωμανία,
ασχέτως του μεγέθους αυτού και ασχέτως που ευρίσκετο η πρωτεύουσα.
κε) Ρωμανία - Ρούμελη
Στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου η Ρωμανία συμπεριλάμβανε ολόκληρο τον μεσόγειο χώρο, που σήμερα καλύπτει την Αγγλία, όπου στέφθηκε Καίσαρας, την Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, το Βέλγιο, την κοιλάδα του Ρήνου, Βαυαρία, Αυστρία, Ουγγαρία, Ιταλία, τα Βαλκάνια, την Μικρά Ασία, τις ρωσικές παραλίες του Ευξείνου Πόντου, τον Λίβανο, την Συρία και όλη την Βόρειο Αφρική από την Αίγυπτο μέχρι το Μαρόκο.
Η τουρκική απόδοση του κρατικού μας ονόματος Ρωμανία είναι το όνομα Ρούμελη. Τα ιστορικά δικαιώματα της Ρωμηοσύνης φαίνονται σαφώς από την χρήση του ονόματος αυτού από τους Τούρκους. Πριν από την άλωση οι Τούρκοι ονόμαζαν Ρούμελη όλες τις ελεύθερες εκτάσεις της Μικράς Ασίας και της Ευρώπης, οι οποίες διοικούνταν από τον βασιλέα των Ρωμαίων. Αλλά και μέχρι των αρχών του 20 αιώνα οι Τούρκοι ονόμαζαν Ρούμελη ολόκληρο το ευρωπαϊκό μέρος της αυτοκρατορίας τους, δηλαδή τα Βαλκάνια. Καθ' όλη την ιστορία τους οι Τούρκοι διατήρησαν και το όνομα Κωνσταντινούπολις.Παραδόξως, ενώ οι Τούρκοι διατήρησαν το όνομα Ρούμελη, οι Νεογραικοί το κατήργησαν.
κστ) Συμμαχία Κομιτατζήδων και Νεογραικών
Υπό την ηγεσία του ρωσικού πανσλαβισμού οι Σλάβοι έκαμαν μέγα αγώνα να σταματήσουν την χρήση του ονόματος Ρωμαίος μεταξύ του πληθυσμού της Μεγάλης Βαλκανικής Ρούμελης, για να αποδείξουν ότι το όνομα Ρούμελη, το οποίο σημαίνει η χώρα των Ρωμαίων, δεν αντιστοιχεί προς την πραγματική σύνθεση της Μεγάλης ταύτης Ρούμελης. Εξαιρετική προς τούτο δραστηριότητα επέδειξαν οι Κομιτατζήδες του εκ Ρωμαίων και υπό Ρώσων δημιουργηθέντος νέου έθνους των Βουλγάρων.
Παραδόξως όμως οι εχθροί της Ρωμηοσύνης καλλιέργησαν στην Ελλάδα ένα αφελή και ανόητο σύμμαχο, το δουλοπρεπές εις την Φραγκιά και Ρωσίανεογραικικό πνεύμα το οποίον κυριάρχησε από το 1822. Εμφορούμενο τούτο από την τότε ευρωπαιοφραγκική και ρωσική παρερμηνεία, προκατάληψη και περιφρόνηση για την Ρωμηοσύνη και από αφοσίωση στην ευρωπαϊκή περί αρχαίων Ελλήνων αντίληψη και δημιουργούν εις τους Ρωμηούς φανατισμό ενός τευτονικού τύπου ρατσισμού, με την σκέψη ότι είναι απόγονοι μόνον των αρχαίων Ελλήνων, κήρυττε στους ελλαδικούς Ρωμηούς ότι δεν πρέπει να λέγονται στο εξής Έλληνες και Ρωμαίοι, όπως υποστήριζε ο Παλαμάς, αλλά μόνον Έλληνες.
κζ) Διάλυση της Ρωμηοσύνης του Ρήγα του Βελεστινλή
Το αποτέλεσμα της γραμμής αυτής ήταν η διάσπαση της Ρωμηοσύνης, η αφομοίωση των εκτός Ελλάδας Ρωμαίων υπό τεχνητώς δημιουργηθεισών πολιτικών, εθνικών και εκκλησιαστικών καταστάσεων, η καταστροφή του Οικουμενικού Πατριαρχείου εις τα Βαλκάνια και ο αφανισμός της ρωμαίικης γλώσσας από την Μέση Ανατολή, την Τουρκία, την Ρωσία και τα Βαλκάνια, αφού οι Ρωμαίοι των περιοχών αυτών λίγο λίγο συνήθισαν εις την προπαγάνδα ότι στην Ελλάδα υπάρχει Ελληνισμός και όχι , υπάρχουν Γραικοί και όχι ομοεθνείς τους Ρωμηοί, οι οποίοι μιλούν γραικικά και όχι ρωμαίικα.
Η ολοκλήρωση της καταστροφής της εκτός της Ελλάδας Ρωμηοσύνης επήλθε με την επικράτηση του φραγκικής προελεύσεως ονόματος "βυζαντινό" για κάθε τι ρωμαίικο. Οι εναπομείναντες Ρωμαίοι εις Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια δεν γνωρίζουν πλέον, ότι οι κακώς σήμερον λεγόμενοι Βυζαντινοίείναι το ίδιο πράγμα με τον εαυτό τους. Δηλαδή δεν γνωρίζουν ότι οι ανύπαρκτοι Βυζαντινοί λέγονται ελληνιστί μεν Ρωμαίοι και Ρωμηοί, λατινιστίΡωμάνοι και αραβοτουρκιστί Ρούμ.
Ετσι το σύνταγμα του 1822 έθεσε τα θεμέλια για την παραμόρφωση του άσματος των Ρωμαίων του Ρήγα του Βελεστινλή και σήμανε την αρχήν του τέλους του έργου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Μεγάλου Κωνσταντίνου, όπερ και εισήλθε πλέον εις την φάση του ολοκληρωτικού σχεδόν αφανισμού του. Το νεογραικικό πνεύμα των Μεγάλων Δυνάμεων, χωρίς ίσως να καταλάβουν οι εν Ελλάδι φορείς του που θα καταλήξει, κατόρθωσε να καταφέρει κατά της Ρωμηοσύνης και της επίσημης γλώσσας αυτής τα καίρια εκείνα πλήγματα, τα οποία η Φραγκιά και η Τουρκιά ούτε καν φαντάσθηκαν ότι είναι ποτέ δυνατόν να επιτευχθούν και μάλιστα τόσον αστραπιαία, εντός 150 μόνον ετών.
κη) Αφιλοπάτριδες οι Νεογραικοί
Επομένως δεν είναι η "Ιστορία της " του Εφταλιώτη που δείχνει έλλειψη φιλοπατρίας, αλλά η εκ μέρους των Νεογραικών προδοσία της Ρωμηοσύνης.
Δεν γνωρίζω εάν σήμερα θα μπορούσε κανείς να πει ότι το Ρωμηός έχει την "ονειδιστική " "ανθρώπου ευτελούς και χυδαίου" και ότι η Ελλάδα Βρίσκεται "υπό τα ράκη της ", χωρίς οι σημερινοί υπερήφανοι Ρωμιοί να τον σπάσουν στο ξύλο.
κθ) Ο Παλαμάς προείδε την Ρωμηοσύνη θριαμβεύτρια
Το γεγονός ότι ο λαός, οι διανοούμενοι, ο κλήρος και οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν με τόση υπερηφάνεια και αγάπη τα εθνικά ονόματα της Ρωμηοσύνηςμέχρι σήμερον είναι απόδειξη όχι μόνο ότι οι Νεογραικοί δεν γνωρίζουν τα πραγματικά αισθήματα του λαού, αλλά και ότι η προσπάθεια να σβήσει η Ρωμηοσύνη απέτυχε.
Ο Παλαμάς γνώριζε καλά ότι το τραγούδι του Βλαχάβα, "Ρωμηός εγώ γεννήθηκα, Ρωμηός θε να πεθάνω", με το οποίο άρχισε το εν λόγω έργο του είναι ακαταμάχητη δύναμη όχι μόνο κατά των Τούρκων, αλλά και κατά των Νεογραικών που προσπαθούσαν και αυτοί να αφανίσουν την Ρωμηοσύνη, με πιο ύπουλο τρόπο, παρασκηνιακά, μέσω της παιδείας.
Ανατραφείς εις το Μεσολόγγι και ως εκ τούτου έχων τα ίδια αισθήματα με τον Παπά Βλαχάβα και τον Ρήγα τον Βελεστινλή και γνωρίζων ότι ο ρωμαίικος λαός θα διατηρεί πάντοτε τα αισθήματα αυτά, ο Κωστής Παλαμάς προέβλεψε τον τελικό θρίαμβο της Ρωμηοσύνης, όπως φαίνεται σαφώς στα λόγια με τα οποία τελειώνει το έργο του και με τα οποία τελειώνουμε την ομιλία αυτή.
"Όμως κάποιο αγνότερο και πιο βαθύ αίσθημα γλωσσικό δεν μπορεί παρά να βρει ακόμη στη λέξη Ρωμηοσύνη κάτι τι ποιητικά και μουσικά χρωματισμένο, κάτι τι φτερωτό, λεβέντικο για μας και ανάλαφρο, που νομίζω πώς δεν το έχει ο Ελληνισμός, με όλη τη βαριά του ασάλευτη μεγαλοπρέπεια."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου