Ἡ ζωή ἐν τῇ Ἐκκλησία προϋποθέτει τήν ὕπαρξη Πνευματικοῦ ὁδηγοῦ-Γέροντος.
Ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμός καί ἡ θέωση. Δέν μπορεῖ ὅμως νά γίνει κάθαρση παθῶν διά τῆς Μετανοίας καί φωτισμός διά τῆς Θείας Χάριτος, ἐάν δέν ὑπάρχει πνευματικός ὁδηγός, δηλ. Γέροντας. Γενικῶς στήν ὀρθόδοξη Παράδοση ἔχουμε αὐτήν τήν ἀλήθεια καί πνευματική γνώση: Τά πνευματικά χαρίσματα μεταδίδονται ἀπό τόν Γέροντα στόν ὑποτακτικό, (ἀπό τόν Πνευματικό πατέρα στό πνευματικό παιδί) ἀνάλογα μέ τό βαθμό τῆς ἀγάπης (ἡ ὁποία ἔμπρακτα ἐκδηλώνεται διά τῆς χαρούμενης ὑπακοῆς τοῦ ὑποτακτικοῦ-πνευματικοῦ παιδιοῦ), πού τρέφει ὁ ὑποτακτικός-πνευματικό παιδί στό Γέροντα του[1].
Στήν ἀγαπητική σχέση Γέροντος- ὑποτακτικοῦ (ἀντίστοιχα Πνευματικοῦ πατρός- πνευματικοῦ τέκνου) φανερώνεται τό μυστήριο τῆς «ἐν Χριστῷ» ἑνότητος, φανερώνεται τό βαθύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, αὐτό πού Τήν συγκροτεῖ καί Τήν χαρακτηρίζει. Περιγράφοντας τήν ζωή του ὡς ὑποτακτικοῦ στά Καυσοκαλύβια, ἔλεγε ὁ π. Πορφύριος: «Τόν πρόσεχα (τόν Γέροντα μου) νά πάρω κάτι, νά τόν μιμηθῶ. Τόν ἀγαποῦσα, τόν εὐλαβόμουνα, τόν ἔβλεπα καί ὠφελιόμουνα. Μοῦ ἀρκοῦσε μόνο πού τόν ἔβλεπα»[2]. Αὐτά τά λόγια τοῦ Γέροντα, θυμίζουν τό περιστατικό μέ τόν Ἅγιο Ἀντώνιο, ὅπου ἐκεῖνος ὁ σιωπηλός ἀσκητής- ἐπισκέπτης ἔπαιρνε τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μέσῳ τοῦ Ὁσίου[3], μόνο μέ τό πού τόν ἔβλεπε.
Ἡ ἄκτιστη Θεία Χάρη μεταδίδεται μέσα στήν Ἐκκλησία ἀπό τόν Πνευματικό πατέρα στό πνευματικό παιδί. Αὐτό συνέβαινε καί στήν σχέση τοῦ μικροῦ Πορφύριου μέ τόν Γέροντά του. Μεταδίδονταν ἡ Θεία Χάρη ἀπό τόν Γέροντα στόν ὑποτακτικό, ἀπό τόν Γερο-Παντελεήμονα στόν μικρό π. Πορφύριο, ἐξ αἰτίας τῆς τέλειας «ἐν Χριστῷ» ἀγάπης, πού ἀναπτύχθηκε μεταξύ τους. «Μέ ὠφέλησε πολύ αὐτό, πού κολλήθηκε ἡ καρδιά μου πάνω στήν καρδιά του»[4], ἔλεγε ὁ Γέροντας. Καί συμπλήρωνε: «πιστεύω ὅτι μέ τήν ὑπακοή, πού τοῦ ἔκανα καί μέ τήν ἀγάπη, πού τοῦ εἶχα, μ' ἐπισκέφθηκε κι ἐμένα ἡ Χάρη»[5].
Ἡ ἀγάπη πράγματι γίνεται ὁ ἀγωγός, πού μεταφέρει τή Θεία Χάρη ἀπό τόν Γέροντα στόν ὑποτακτικό. Ἡ ἀγάπη συνδέει δύο πρόσωπα καί αὐτά ἀλληλοπεριχωροῦνται, κοινωνοῦν τό καθένα στά χαρίσματα τοῦ ἄλλου. «Ἡ ἀγάπη, λέει ὁ πατήρ Σωφρόνιος (τοῦ Ἔσσεξ), μεταφέρει τήν ὕπαρξη τοῦ ἀγαπῶντος προσώπου, εἰς τό ἀγαπώμενο ὄν καί οὕτως ἀφομοιώνει τήν ζωή τοῦ ἀγαπώμενου. Ἡ ἀγάπη ἔχει δυνατότητα νά μεταφέρει ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀγαπῶντος, στήν καρδιά τοῦ ἀγαπωμένου τήν ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτος»[6].
Ἱερομόναχος Σάββας.
[1] Βλ. Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Ἅγιος Ἐφραίμ, Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης, Ἔκδοση Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Ἅγιος Ἐφραίμ», Κατουνάκια Ἁγίου Ὄρους, 2000, σελ. 176.
[2] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄, σελ. 56.
[3] Π. Πάσχου, Τό Γεροντικόν, Ἀββᾶς Ἀντώνιος, ἐκδ. «Ἀστήρ», Ἀθήνα 1961, σ. 4.
[4] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄, σελ. 56.
[5] Ὅ.π. σελ. 56.
[6] Ἀρχ. Μάξιμου Κυρίτση: Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μέ τίτλο: Ἡ ἀποτελεσματικότητα τοῦ Πνευματικοῦ καί τοῦ Ψυχιάτρου στήν ψυχοσωματική ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου.
Πηγή: http://www.alopsis.gr/alopsis/psych2.htm. Καί συνεχίζει: «Μ' ἕνα παράδειγμα: Ὅπως ἡ ἀτμόσφαιρα ἔχει τήν δυνατότητα νά ἀφομοιώνει τόν ἥλιο καί νά διεισδύει ὁ ἥλιος μέσα ἀπό τήν ἀτμόσφαιρα καί νά διαπερνᾶ τίς ἀκτίνες του σέ ὅλα τά ὄντα, χωρίς νά παθαίνει τίποτα ἡ ἀτμόσφαιρα· ὄχι μόνο δέν παθαίνει, ἀλλά φωτίζεται περισσότερο. Καί ὅπως ἡ ἀκτίνα τοῦ ἡλίου ἀκόμα καί μέσα ἀπό τό νερό περνᾶ, χωρίς τό νερό νά παθαίνει τίποτα, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ Ἀγάπη· ἡ Εὐαγγελική ὅμως Ἀγάπη, τοῦ Θεοῦ ἡ Ἀγάπη, διεισδύει ἀπό τό ἕνα πρόσωπο στόν ἄλλο χωρίς νά καταργεῖ τό ἄλλο πρόσωπο, χωρίς νά δεσμεύει καί χωρίς νά αἰχμαλωτίζει τό πρόσωπο, ἀλλά νά τό ἑνώνει Θεοπρεπῶς καί νά γίνονται ταυτόχρονα δύο πράγματα. Νά ἑνώνεται ἡ φύσις ἡ μία, γιατί οὐσιαστικά, ὅπως εἴπαμε, μία εἶναι ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου, νά ἑνώνεται ἐν Χριστῷ, διατηρώντας τήν προσωπική ὕπαρξη καί ἐλευθερία πού ἔχει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς.».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου