Β΄ μέρος
Ἡ σημερινή κατάσταση
Ἀνατολή τῆς Ὀρθοδοξίας
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Θεριστής ἐπ' ὀνόματι τοῦ Ὁποίου τιμᾶται τό ὁμώνυμο μοναστήρι στις 24 Φεβρουαρίου.
(διά χειρός Ν. Κωνσταντάτου) ΠΗΓΗ: http://www.i-m-patron.gr/biblioparousiash/hmerologio_01.html
Ἐκεῖνο πού διαπιστώνεται σήμερα ἀπό ὅλους τούς προσκυνητές τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας, εἶναι ἕνα ξαναζωντάνεμα τῆς Ὀρθοδοξίας στούς τόπους αὐτούς. Ἡ Ὀρθοδοξία ἀνατέλλει καί πάλι μέ πολλές δυσκολίες βέβαια, συγκρατημένα, ἀλλά σταθερά.
(διά χειρός Ν. Κωνσταντάτου) ΠΗΓΗ: http://www.i-m-patron.gr/biblioparousiash/hmerologio_01.html
Ἐκεῖνο πού διαπιστώνεται σήμερα ἀπό ὅλους τούς προσκυνητές τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας, εἶναι ἕνα ξαναζωντάνεμα τῆς Ὀρθοδοξίας στούς τόπους αὐτούς. Ἡ Ὀρθοδοξία ἀνατέλλει καί πάλι μέ πολλές δυσκολίες βέβαια, συγκρατημένα, ἀλλά σταθερά.
«Φεύγοντας ἀπὸ τὴν Ἰταλία, μείναμε πολὺ ἐντυπωσιασμένοι ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη ἱεραποστολικὴ κίνηση, ποὺ ἀθόρυβα πραγματοποιεῖται. Οἱ ἐκεῖ ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καὶ οἱ εὐλογημένοι Ὀρθόδοξοι πατέρες πραγματοποιοῦν ἀξιόλογο ἱεραποστολικὸ ἔργο. Πολλοὶ καθολικοὶ βαπτίζονται Ὀρθόδοξοι. Ἀπὸ τοὺς μεικτοὺς γάμους τὰ παιδιὰ βαπτίζονται Ὀρθόδοξα καὶ στὴ συνέχεια καὶ ὁ γονιός τους ποὺ ἦταν καθολικός. Βλέπουν τὴν ἱερότητα τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος καὶ συνειδητοποιοῦν τὴν ὀρθότητα τῆς παράδοσής μας»[1].
Τά πρῶτα βήματα: Ἱ. Μονή Ἁγ. Ἰωάννη Θεριστῆ καί Εὐαγγελισμοῦ Θεοτόκου στό Μαντανίτσι
Οἱ παπικοί πρίν λίγα χρόνια μᾶς παραχώρησαν ἕνα ἐρειπωμένο μοναστήρι, τήν Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεριστοῦ[2] καί ἕνα δεύτερο, τήν Ἱερά Μονή Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, στό Μαντανίτσι[3] τῆς Σικελίας. Στήν ἱστοσελίδα τῆς Μητρόπολης Ἰταλίας καί Μελίττης διαβάζουμε: «Ἱερά Μονή Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Θεριστοῦ, ἐν Καλαβρίᾳ: Διεύθυνσις: Sacro Monastero Greco-Ortodosso di San Giovanni Theristis, 89040 Bivongi(Reggio Calabria). Τηλ.: +39-0964.73.40.17.Ἡ Μονή εὑρίσκεται εἰς περιοχήν, ἔνθα ἤνθησεν ὁ μοναχισμός κατά τούς 8ον-11ον μ.Χ. αἰῶνας, κατά τούς ὁποίους ἡ Καλαβρία ὑπήγετο ἐκκλησιαστικῶς εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Τό Καθολικόν αὐτῆς, τό ὁποῖον ἀνάγεται εἰς τόν 11ον αἰ., ἀνεκαινίσθη ἐσχάτως ὑπό τῆς ᾿Αρχαιολογικῆς ῾Υπηρεσίας Καλαβρίας. Ἐπί τοῦ ἐδάφους τῆς Μονῆς εὑρίσκεται ἐπίσης τό Σπήλαιον καί τό Ἁγίασμα τοῦ Ὁσίου. Τελευταίως τό Περιφερειακόν Συμβούλιον Καλαβρίας ἀνεκήρυξεν ὁμοφώνως «ἱεράν» τήν βυζαντινήν περιοχήν μεταξύ τῶν ποταμῶν Στυλάρου (Stilaro) καί Ἀξιοῦ (Assi) πρός διευκόλυνσιν τῆς ἐγκαταστάσεως Ὀρθοδόξων μοναχῶν. Ὁ Δῆμος Bivongi παρέδωκεν τήν Μονήν εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἰταλίας, συμβάλλων οὕτως εἰς τήν προσπάθειαν ἀποκαταστάσεως τῶν αἰωνοβίων δεσμῶν μεταξύ τοῦ ἰταλοελληνικοῦ καί τοῦ ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ.* Μετόχια: α. Ἱερόν Παρεκκλήσιον «Παναγίας τῆς Ἑλλάδος»: Διεύθυνσις: Cappella Greco-Ortodossa della Madonna di Grecia, 89030 Gallicianς di Condofuri(RC). Τηλ.: +39-0965.72.70.91. Ἡ Θεία Λειτουργία τελεῖται ἅπαξ τοῦ μηνός. β. Ἱερόν Παρεκκλήσιον Ἁγίου Ἀκακίου: Διεύθυνσις: Cappella Greco-Ortodossadi San Acacio, 88100 Lido di Squillace (Catanzaro)»[4].
Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ Ὀρθοδοξία ἀναγεννιέται...στὴν Καλαβρία, τὴν Ἀπουλία καὶ τὴν Σικελία. Οἱ περιοχές αὐτές κάποτε ἦσαν κατάσπαρτες ἀπό ἀκμαῖες ἐμπορικὲς ἑλληνικὲς ἀποικίες. Ἦσαν ἐπαρχίες τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας καὶ στρατηγικὲς περιφέρειες τῆς κραταιᾶς Ρωμανίας[5], πού οἱ δυτικοί ὀνόμασαν «Βυζαντινή» Αὐτοκρατορία.
Οἱ πολλὲς ὅμως καταστροφὲς καὶ οἱ ἀλλεπάλληλοι κατακτητές πού ἐφάρμοσαν τόν ὕπουλο ἤ καί βίαιο ἐκλατινισμό, ὁδήγησαν τὴν ἄλλοτε ὀρθοδοξότατη καί ἐξελληνισμένη περιοχὴ, σὲ μία μακρὰ περίοδο παρακμῆς. Τό τελικό ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ ὑπαγωγή τῆς περιοχῆς καί τῶν ἄλλοτε ὀρθοδόξων ἀδελφῶν μας στὴν παπικὴ κυριαρχία. Τότε ἐρήμωσαν οἱ Ὀρθόδοξες βυζαντινὲς Ἐκκλησίες καὶ ἔκλεισαν ὅλα τὰ Μοναστήρια, στὰ ὁποῖα ἔζησαν οἱ δεκάδες Ἅγιοί της Καλαβρίας καὶ τῆς Σικελίας.
( Διά χειρός Ν. Χούτου ) .ΠΗΓΗ:http://www.i-m-patron.gr/biblioparousiash/hmerologio_01.html
Οἱ πρωτεργάτες
Ἡ σημερινή ἀναγέννηση στούς ἁγιασμένους τόπους τῆς Ἰταλίας καί Σικελίας καὶ ἡ ἀνάδειξη τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν περιοχὴ αὐτή ξεκίνησαν ἀπὸ τὸν εὐσεβῆ πόθο ὁρισμένων Καλαβρῶν, ποὺ ἦρθαν σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ τὴν Ἑλλάδα. Ἀπὸ τὸ 1994 κάποιοι Ὀρθόδοξοι ἕλληνες ἱερεῖς καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοὶ μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰταλίας κ. Γενναδίου καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ἐγκαταστάθηκαν στὴν περιοχὴ τῆς Κάτω Ἰταλίας- Σικελίας καὶ ἐπιτελοῦν ἔκτοτε θαυμάσιο ἔργο.
Οἱ πρῶτες προσπάθειες εἶχαν γίνει ἀπὸ τὸν Λαυριώτη μοναχὸ Κοσμᾶ, ποὺ κατὰ τὴν διάρκεια τῶν σπουδῶν του στὴ Ρώμη γνωρίστηκε μὲ τὸν Ἰταλὸ καθηγητὴ τοῦ ρωμαϊκοῦ καὶ βυζαντινοῦ δικαίου τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Καταντζαρο Giorgio Barone-Adesi ἀπὸ τὴν Καλαβρία, ποὺ εἶχε βαφτιστεῖ ὀρθόδοξος. Αὐτὸς τοῦ μετέδωσε τὸν καημὸ καὶ τὸν πόνο του γιὰ τὴ Ρωμαίικη ἤ «βυζαντινὴ» Καλαβρία καὶ ἔτσι τὸ Φθινόπωρο τοῦ 1994 μετακόμισε στὴν ἐρειπωμένη τότε Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Ἰωάννη τοῦ Θεριστῆ στὴ Βόρεια Καλαβρία, μὲ ὅραμα νὰ δημιουργήσει ἕνα Πνευματικὸ Κέντρο Διαλόγου μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσης. Ἀπό τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1989 ἡ Τοπικὴ Αὐτοδιοίκηση τῆς Ἐπαρχίας τῆς Καλαβρίας εἶχε παραχωρήσει τήν ἀνωτέρω Μονή, μὲ τὴν ἔκταση γύρω ἀπὸ αὐτήν, στὴν Μητρόπολη Ἰταλίας (ἡ ὁποία ἀνήκει στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο)[6].
Παράλληλα, ὁ καθηγητὴς Giorgio Barone-Adesi ἐκάρη μοναχός τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπεδίου τοῦ Ἁγ. Ὅρους καὶ χειροτονήθηκε Ἀρχιμανδρίτης. Εἶναι ὁ πρώην Γενικὸς Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος Καλαβρίας καὶ Σικελίας, Ἀρχιμ. π. Νεῖλος Βατοπεδινός. Αὐτός ποὺ, σήμερα μαζὶ μὲ ἄλλους μοναχοὺς ἀπὸ τὰ Βαλκάνια καὶ τὴν Ρωσία ἀγωνίζονται γιὰ τὴν διαφύλαξη-ἀνάδειξη τῶν βυζαντινῶν μνημείων τῆς περιοχῆς... καί ὄχι μόνο. Ἐργάζεται γενικότερα, ἱεραποστολικά, μέ νεανικό ἐνθουσιασμό.
Σήμερα ἡ παρουσία τῶν Ὀρθοδόξων μοναχῶν στὴ Νότιο Ἰταλία δὲν ἐκτελεῖ μόνο χρέη συντηρητῆ ἢ φύλακα τῶν Ἱερῶν αὐτῶν προσκυνημάτων, ἀλλὰ ἐξυπηρετεῖ ἐπίσης τὶς λατρευτικὲς ἀνάγκες τῶν χιλιάδων πιστῶν (Ὀρθόδοξοι ἀπὸ τὶς χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, Ἕλληνες φοιτητὲς κ.ἄ.) καὶ ἀσκεῖ ἐκτεταμένη ἱεραποστολικὴ δραστηριότητα στὶς ἐκεῖ περιοχές.
Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη.
Ὅταν τὸν Μάρτιο τοῦ 2001 ἐπισκέφθηκε τὴν Μεγάλη Ἑλλάδα ἡ Α.Θ.Π. ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, ἔγινε δεκτὸς μὲ ἐκδηλώσεις ἐνθουσιασμοῦ ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ τόπου καὶ ἀπὸ τὸν εὐσεβῆ λαό. Ἡ θερμὴ ὑποδοχή, τὰ λάβαρα, οἱ σημαῖες μὲ τὸ δικέφαλο ἀετό, οἱ ἀφίσες κ.λ.π. φανέρωναν τὰ αἰσθήματα ἑνὸς κόσμου, ποὺ αἰῶνες περίμεναν τὸ "δικό τους"!
Παρόλο ποὺ δὲν εἶναι ἀκόμη....Ὀρθόδοξος ἐξωτερικά, στήν καρδιά του ὅμως ρέει Ρωμαίικο αἷμα. Μὲ δάκρυα στὰ μάτια οἱ γριοῦλες ψιθύριζαν μεταξύ τους: «Ἦρτε ὁ πρωτοπαπᾶς εἰς τὸ χωρίον μας».
Τὸ ἴδιο καὶ ὁ τοπικὸς τύπος. Καθημερινὰ ἀφιέρωνε ἄρθρα γι' αὐτὴ τὴν ἐπίσκεψη. Ἡ ἐφημερίδα il Quotidiano (Ἡμερησία) μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ἔγραψε : "Ἀπὸ χθὲς ὁ Βαρθολομαῖος Α' στὴν Καλαβρία. Ἰδοὺ ὁ Πατριάρχης ὕστερα ἀπὸ 1.000 χρόνια". Σὲ ἄλλο ἄρθρο της σημειώνει : "Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Πατριάρχη" καὶ ἀναφέρει τὴ δήλωσή του : "Εἴχαμε σ' αὐτὴ τὴ γῆ ἕνα ἀνεξόφλητο χρέος ἀπὸ αἰῶνες".
Ἡ ἐφημερίδα il Domani di Catanzaro (Τὸ αὔριο τοῦ Καταντζάρο) γράφει : "Ἡ Καλαβρία ὑποδέχεται τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς".
Καὶ ἡ ἐφημερίδα Gazzetta de Sud (Ἐφημερίδα τοῦ Νότου) συμπληρώνει : "Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν πρόεδρο Chiaravalloti (γίνεται) ἡ γέφυρα μὲ τὴν Ἀνατολή"[7].
Ὁ ἄλλοτε ὀρθόδοξος λαός τῆς Ἰταλίας ἄν καί πέρασε μέσα ἀπό τόν βίαιο ἐκλατινισμό τῶν Φράγκων καί τῶν Νορμανδῶν, διασώζει ἀκόμη στό ὑποσυνείδητό του τήν ἱστορική ἀλήθεια, ὅτι ἀνήκει στήν μεγάλη οἰκογένεια τῆς Ρωμηοσύνης.
Ἡ εὐρύτερη περιοχή γύρω ἀπό τήν Ἱ. Μ. Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεριστῆ.
Στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Σικελίας σήμερα ζοῦν ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, Ἀλβανοὶ καὶ Βούλγαροι, πού ὑπάγονται στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Μητρόπολη Ἰταλίας.
Μὲ ἕδρα τὴ Ἱ. Μονή τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεριστῆ , ἱερομόναχος ἀρχίζει νὰ τελεῖ σποραδικὰ Λειτουργίες στοὺς Ναοὺς τῶν γειτονικῶν πόλεων. Ἐπίσης νεοχειροτονηθέντες αὐτόχθονες ἱερεῖς τελοῦν ἱερές ἀκολουθίες στίς πόλεις Λέτσε τῆς Ἀπουλίας, Ρήγιο καί Καταντσάρο τῆς Καλαβρίας, καθώς καί στή Μεσσήνη, Κατάνη καί Συρακοῦσες τῆς ἀνατολικῆς Σικελίας, ὅπου διαμένουν πολλοί φοιτητές μας, μόνιμα ἐγκατεστημένοι Ἕλληνες καί ἄλλοι ὁμόδοξοι ἀλλοεθνεῖς.
Τὸ ἑλληνόφωνο χωριὸ Γαλλιτσιάνο παραχώρησε στὴ Μονή τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεριστῆ, ἔκταση στὴν ὁποία ἀνεγέρθη ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὀνομάστηκε Παναγία τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ ὁποία ἔκτοτε ὑπάγεται στὸ Μοναστήρι τοῦ Θεριστοῦ[8].
 | ||
 |
| | |
Ὁ νεόδμητος ναΐσκος τῆς Παναγίας τῶν Ἑλλήνων μέσα στὸ ἑλληνόφωνο χωριὸ Γαλλιτσιανὸ στέκει ταπεινὸς καὶ σιωπηλός, προσμένοντας τοὺς προσκυνητὲς νὰ ἀνάψουν εὐλαβικὰ τὸ κεράκι τους καὶ νὰ προσευχηθοῦν.ΠΗΓΗ:http://www.pemptousia.gr/articles/02.shtml
Παρότι ἕνα σημαντικὸ κομμάτι τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου εἶναι ἐρειπωμένο, ἔγιναν σημαντικὲς προσπάθειες ἀνοικοδομήσεως. Ἔτσι, δίπλα στὰ κατεστραμμένα κομμάτια ἔχουν τοποθετηθεῖ σύγχρονες εἰκόνες πού φιλοτέχνησαν ἁγιογράφοι, ἐνῶ ὁ ἐπισκέπτης μπορεῖ νὰ θαυμάσει μισοσβησμένες τοιχογραφίες. Ἡ Μονὴ βρίσκεται σὲ ἀπόσταση 550 χιλιομέτρων ἀπὸ τὸ Μπρίντιζι, κοντὰ στὴν πόλη Bivongi, καὶ διαθέτει δικό της ξενώνα. Πλησίον τῆς Μονῆς ὑπάρχει τό Σπήλαιο τῆς Παναγίας, στήν ἔρημο τοῦ Monte Stella. Στήν πραγματικότητα πρόκειται γιά μιά ὀρθόδοξη Λαύρα πού ἦταν ἀφιερωμένη στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Κάθε χρόνο οἱ μοναχοί μας τελοῦν ἀγρυπνία καί συγκεντρώνεται πολύς κόσμος. Στήν ἴδια περιοχή ὑπῆρχε καί δεύτερη Λαύρα, ἀφιερωμένη στή Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ, καθώς καί πολλές σκῆτες μοναχῶν. Τό Σπήλαιο τῆς Κοιμήσεως ἦταν τό Κυριακό τους[9].
Ἀρκετὰ κοντὰ στὴ Μονή, στὴν γειτονικὴ πόλη Stilo, μπορεῖ ὁ ταξιδιώτης νὰ ἐπισκεφθεῖ καὶ τὴν παλαιὰ ὀρθόδοξη ἐκκλησία τοῦ 10ου αἰῶνος ἀφιερωμένη στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, στὴν ὁποία λαμβάνουν χώρα ἐργασίες συντηρήσεως γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τῶν παλαιῶν τοιχογραφιῶν. Οἱ Ὀρθόδοξοι, μάλιστα, διατηροῦν τὸ δικαίωμα νὰ λειτουργοῦν ἐκεῖ τρεῖς φορὲς τὸ χρόνο.
Παρότι ἡ πρόσβαση εἶναι δύσκολη, ἀξίζει κανεὶς νὰ ἐπισκεφθεῖ καὶ τὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς «Παναγίας τῆς Κλίμακος», πού πῆρε αὐτὸ τὸ ὄνομα ἀκριβῶς λόγῳ τῆς κλίμακας πού πρέπει νὰ ἀνέβει ὁ πιστὸς γιὰ νὰ φθάσει σὲ αὐτήν. Ὁ ναὸς βρίσκεται μέσα σὲ σπήλαιο καὶ διατηρεῖ ὑπολείμματα βυζαντινῶν τοιχογραφιῶν.
Ἱέραξ, Ὄρος Ὁσίου Ἠλιοῦ τοῦ Σπηλαιώτου, Σεμινάρα.
Στὴν περιοχὴ τοῦ Ἱέρακος(ἀρχαία ὀρθόδοξη ἐπισκοπή), τὴν «ἀκρόπολη» τῆς Καλαβρίας, βρίσκεται καὶ ὁ Μητροπολιτικὸς Ναὸς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους.
Τελευταῖο σταθμὸ ἑνὸς ταξιδιοῦ στὴ Σικελία θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέσει τὸ ὄρος τοῦ Ὁσίου Ἡλιοῦ τοῦ Σπηλαιώτου ὁ ὁποῖος ἔζησε τὸν 10ο αἰῶνα. Ἀπὸ τὸ βουνὸ αὐτὸ φαίνεται θαυμάσια ἡ Σικελία.
Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ἐκεῖ πνέουν σφοδροὶ ἄνεμοι πού δημιουργοῦν ἰσχυρὰ ρεύματα. Αὐτὰ ἦταν ἡ αἰτία νὰ δημιουργηθεῖ στὸν θαλάσσιο χῶρο ὁ μύθος τῆς «Σκύλλας καὶ Χάρυβδης»[10].
Στό χωριό Σεμινάρα τῆς Καλαβρίας Δήμαρχος εἶναι ἕνας γιατρός, ὁ Σάντο Τζιοῦφρε, ποὺ δηλώνει ἄθεος παρότι γεννήθηκε παπικός[11]. Στὸ κτῆμα του ἔκτισε, σὲ ἀνάμνηση τῆς πρώην βασιλικῆς Μονῆς πού ὑπῆρχε ἐκεῖ, τὸν Ἱερὸ Ναὸ τῶν Ὁσίων Ἡλιοῦ τοῦ Νέου καὶ Φιλαρέτου. Τόν θεμέλιο λίθο τοῦ ναοῦ ἔβαλε τὸν Ἰούλιο τοῦ 2001 ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ οἱ ἐργασίες ὁλοκληρώθηκαν τὸ 2003. Παράλληλα ὁ ἀνωτέρω ἀναφερόμενος Δήμαρχος ἀνακαίνισε τὴν ἐξοχική του οἰκία μὲ σκοπὸ νὰ δημιουργηθεῖ ἐκεῖ ἕνα Πνευματικὸ Κέντρο...
Vibo Valentia, Πάλμε, Μελικουκά
Ἡ δράση αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει ἐντυπωσιάσει τοὺς παπικούς[12], ποὺ ἔχουν ἀρχίσει νὰ βλέπουν διαφορετικὰ τὴν Ὀρθοδοξία, στηρίζοντας μάλιστα κάθε προσπάθεια. Ἡ Ὀρθοδοξία πράγματι διαφαίνεται ὡς ἡ μοναδική ἐλπίδα γιά τόν σύγχρονο «πεινασμένο» γιά τό Λόγο τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπο τῆς Δύσης.
Στὴν πόλη Vibo Valentia ὁ Δῆμος παραχώρησε ἕνα οἰκόπεδο δύο στρεμμάτων γιὰ τὴν ἀνέγερση Ι. Ναοῦ καὶ παρόμοια κίνηση ἔχει γίνει καὶ στὴν πόλη Κοσέντζα.
Στὴν πόλη Πάλμε ἕνας φιλέλληνας κάτοικος ἔκτισε στὸ περιβόλι του ἕνα μικρὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγ. Βλασίου καὶ τὸ παραχώρησε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Στὰ κτίρια ἑνὸς παλαιοῦ σιδηροδρομικοῦ σταθμοῦ (Μελικουκά) ἱδρύθηκε ἡ Ἱ. Μονὴ τοῦ Ἁγ. Ἠλία τοῦ Σπηλαιώτη κοντά στὰ ἐρείπια ὁμώνυμης ἀρχαίας Μονῆς.
Ἱ. Μ. Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στό Μαντανίτσι Σικελίας.
Στὸ μεγαλύτερο νησὶ τῆς Μεσογείου, τὴν Σικελία, ἡ ἑλληνικὴ παρουσία ἔχει ἱστορία 2.500 χρόνων. Ὁ Δῆμος Μαντανίτσι τῆς Καλαβρίας διασώζει σήμερα ἕνα ἀξιόλογο μνημεῖο τοῦ 11ου μ. Χ. αἰῶνα, τὴν Ἱερὰ Μονὴ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, ποὺ μετὰ τὴν πολύχρονη ἐγκατάλειψή της καὶ τὶς ἀπόπειρες μετατροπῆς της σὲ ξενοδοχεῖο ἀπὸ τόν ἐκεῖ Δήμαρχο, παραχωρήθηκε τελικὰ[13] στοὺς Ὀρθοδόξους.
Ἀνακαινισμένη ἐγκαινιάστηκε τὸν Νοέμβριο τοῦ 2005 ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ἰταλίας κ. Γεννάδιο.Ἔχει όμορφο και περιποιημένο Καθολικό, ρυθμού βασιλικής.
Πρέπει νά ἐνθαρρυνθοῦν οἱ ἕλληνες προσκυνητές, πού ἐπισκέπτονται τήν Ἰταλία, ὥστε νά κάνουν ἕνα προσκήνυμα σ’ αὐτό τό Μοναστήρι. Γιά νά παραμείνει στά ὀρθόδοξα χέρια θά πρέπει νά ἐνισχυθεῖ ἡ ἐντύπωση στόν ἐκεῖ Δήμαρχο καί τούς ἐντοπίους, ὅτι ὑπάρχει ἐπισκεψιμότητα καί ἐνδιαφέρον ἀπό τούς ἕλληνες γιά τήν Μονή. Το Μοναστήρι εἶχε κλείσει παλαιότερα με νόμο του Γαριβάλδη και το 1786 πουλήθηκε σ' έναν ἰδιώτη.
Στὸν ἴδιο χῶρο ἱδρύθηκε τὸ Πανορθόδοξο Ἰνστιτοῦτο Μελετῶν «Ἅγιος Νικηφόρος ὁ μονάζων» καὶ λειτουργεῖ παράλληλα Φιλανθρωπικὸ Κέντρο Ὀρθοδόξων Μεταναστῶν.
Στήν ἱστοσελίδα τῆς Μητροπόλεως Ἰταλίας διαβάζουμε:« Ἱερά Μονή Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, ἐν Μεσσήνῃ Σικελίας: Διεύθυνσις: Sacro Monastero Greco-Ortodosso dell Annunciazione della SS Madre di Dio, 98020 Mandanici (Messina). Τηλ.: +39-349.36.15.507. Ἡγουμενεύων: ὁ Ἱερομόναχος κ. Νήφων Ἁγιοαρσενίτης (μοναχοί 3). Ἡ Μονή, ἡ ὁποία ἀνάγεται εἰς τόν 11ον μ.Χ. αἰῶνα, εὑρίσκεται μεταξύ Μεσσήνης καί Κατάνης, πλησίον τῆς βυζαντινῆς ἀκροπόλεως καί ἐπισκοπῆς τοῦ Ταυρομενίου. Παρεχωρήθη τόν Αὔγουστον τοῦ 2000 ὑπό τοῦ Δήμου Mandanici εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἰταλίας «διά τήν ἐπαναλειτουργίαν τοῦ μοναχικοῦ βίου, τήν πνευματικήν σύναξιν τῶν Ἑλλήνων φοιτητῶν τῶν Πανεπιστημίων τῆς Ἀνατολικῆς Σικελίας, τήν φιλοξενίαν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων προσκυνητῶν τῆς Σικελίας, καθώς καί διά πολιτιστικάς ἀνταλλαγάς μέ τήν Ἑλλάδα». Τό Καθολικόν καί τό κτήριον τῆς Μονῆς, καθώς καί τό ἐν αὐτῇ ἑδρεῦον Ὀρθόδοξον Πατριαρχικόν Ἰνστιτοῦτον ἐγκαινιάσθησαν ἐπισήμως τήν 1ην Νοεμβρίου 2005 ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. κ. Γενναδίου.
* Ὀρθόδοξον Πατριαρχικόν Ἰνστιτοῦτον ἐν τῇ Μεγάλῃ Ἑλλάδι «Ἅγιος Νικηφόρος ὁ Μονάζων»: Διεύθυνσις: Istituto Ortodosso Patriarcale in Magna Grecia San Niceforo il Solitario, c/o Sacro Monastero Greco-Ortodosso dell Annunciazione della SS Madre di Dio, 98020 Mandanici (Messina). Τηλ. +39-347.01.25.208. Διευθυντής: ὁ Ἀρχιμανδρίτης κ. Νεῖλος Βατοπαιδινός, καθηγητής πανεπιστημίου Καλαβρίας. Γραμματεύς: ὁ θεολόγος κ. Δημήτριος Περιστερόπουλος. Μέλη: Πρεσβύτερος κ. Δανιήλ Καστρίτσιος, καθηγητής πανεπιστημίου Μεσσήνης καί Διάκονος Ivan Ivanov, Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Σόφιας. Tό Ἰνστιτοῦτον διοργανώνει Συνέδρια διεθνῆ καί τοπικά, διαλέξεις, συναυλίας, μαθήματα ἑλληνικῆς γλώσσης καί βυζαντινῆς ἁγιογραφίας καί μουσικῆς.
* Ἱερόν Μετόχιον Ὑπαπαντῆς τοῦ Σωτῆρος: Διεύθυνσις: Sacro Metochio della Presentazione del Signore al Tempio, 98046 Santa Lucia del Mela ME. Tηλ. +39-09.93.59.803. Κτίτωρ καί μετοχιάτης: Ὁ Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἀλέξιος Μανδρανικιώτης»[14].
Σύγχρονες ἀνάγκες
Ὁ ἐγκαταλελειμμένος Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Νικολάου τοῦ ἐν Στύλω, κοντὰ στὴν Ἱ. Μονὴ τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου Θεριστῆ, παραχωρήθηκε στοὺς Ὀρθόδοξους ἀπὸ τὸν ἐκεῖ Δῆμο καὶ ἀπαιτοῦνται μελέτες καὶ χρήματα γιὰ τὴν ἀναστήλωσή του.
Στὴν πόλη τοῦ Ροσσάνο ὑπάρχει διάθεση ἐκ μέρους τῶν τοπικῶν ἀρχῶν νὰ παραχωρήσουν τὴν περίφημη Ἱ. Μονὴ Πατέρων (τοῦ 10ου αἰ.) καὶ τὸν βυζαντινὸ Ἱ. Ναὸ Ἁγ. Μάρκου ποὺ χρήζει συντήρησης καὶ κατάλληλου λειτουργικοῦ ἐξοπλισμοῦ. Ἀνακαινίσεις καὶ λειτουργικὸς ἐξοπλισμὸς ἀπαιτοῦνται ἐπίσης γιὰ τοὺς Ἱ. Ναοὺς Ἁγ. Λέοντος Κατάνης (τοῦ 18ου αἰ.), Ἁγ. Φιλουμένης (τοῦ 10ου αἰ.) στό χωριό Ἁγ. Σεβερίνα καὶ Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου (του 11ου αἵ.) στὸν Ἱέρακα.
Ἀνάγκες παραχώρησης, ἐνοικίασης ἢ καὶ ἀγορᾶς Ἱ. Ναοῦ ὑπάρχουν στὶς πόλεις Παλέρμο, Συρακοῦσες, Ἀκράγαντα, Μεσσήνη καὶ Ρήγιο ἀλλὰ καὶ στὰ ἑλληνόφωνα χωριὰ Ἀσπρομόντε καὶ Λέτσε.
Δραστηριότητες
Στὰ κέντρα σπουδῶν τῆς Ἁγ. Σεβερίνα, Μπίβοντζι, Μαντανίτσι καὶ Ροσσάνο διδάσκεται βυζαντινὴ μουσική, ἁγιογραφία καὶ ἑλληνικὴ γλώσσα. Ἐπίσης πραγματοποιοῦνται σεμινάρια κατηχήσεως καὶ μελέτης τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ παράλληλα μεταφράζονται στὰ ἰταλικὰ διάφορα βιβλία καὶ φυλλάδια.
Οἱ Ἱ. Ναοί, οἱ ἐνορίες, τὰ Μοναστήρια καὶ τὰ λοιπὰ ἱδρύματα ὑπάρχουν καὶ ἀπαιτοῦν ἀνακαινίσεις. Ἐπίσης ὅμως χρειάζεται καὶ τὸ ἔμψυχο δυναμικὸ (μοναχοί, κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ) γιὰ νὰ τὰ ἀξιοποιήσουν[15]. Μετά τόν βίαιο ἐκλατινισμό τῶν Ρωμηῶν τῆς Κάτω Ἰταλίας καί τῆς Σικελίας, ὁ ὁποῖος ἐκράτησε αἰῶνες, ἐλάχιστοι ὀρθόδοξοι ἔχουν ἀπομείνει (περίπου 20.000 ὀρθόδοξοι). Παραμένουν βέβαια ἐρειπωμένα καί μισοκατεστραμμένα τά μνημεῖα καί τά ἔργα τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς λατρείας: ἐκκλησίες, καθολικά μοναστηριῶν, τοιχογραφίες, ψηφιδωτά.
Δέχτηκαν καί αὐτά τήν καταστροφική μανία τῶν Φράγκων κατακτητῶν[16] καί τήν παραποίηση μέ ὑπουλότητα τῶν ὑποταγμένων στήν αἵρεση(filioque, πρωτεῖο τοῦ πάπα, καθαρτήριο πῦρ, Μαριολατρεία, ἀξιομισθία τῶν ἁγίων κ.λ.π.)[17] παπῶν.
Τελευταία γίνεται μία σημαντικὴ προσπάθεια, τόσο ἀπὸ τοὺς ἑλληνόφωνούς της Κ. Ἰταλίας, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς ἐδῶ ἱστορικούς, βυζαντινολόγους κ.α., ὥστε νὰ βγάλουν στὸ φῶς ὅλη αὐτὴ τὴν παράδοση καὶ ἱστορία, πού γιὰ αἰῶνες παρέμενε κρυμμένη στὶς διάφορες βιβλιοθῆκες τῆς Δύσης. Καὶ αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὶς μελέτες πού γίνονται, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «βίων» πολλῶν ἰταλοελλήνων ἁγίων καὶ ἀπὸ τὰ Ἰνστιτοῦτα «Βυζαντινῶν Μελετῶν» πού ἱδρύονται, ὅπως στὴ Μπούα (Βονα), στήν Ἁγ. Σεβερίνα τῆς Καλαβρίας καὶ στὸ Μαντανίτσι τῆς Σικελίας.
Ἐπίσης ὀρθόδοξοι ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες, ὅπως ὁ προαναφερθείς π. Νεῖλος, μαζί μέ ἄλλους, προσφάτως ἐνταχθέντας στήν ὅλη προσπάθεια, ἐργάζονται ἀκούραστα γιὰ νὰ φέρουν στὸ φῶς ὅ,τι κρυβόταν στὴν ἄγνοια καὶ στὸ σκοτάδι τόσους αἰῶνες.
Ἀνακαλύπτουν βυζαντινὲς ἐκκλησιές, ἐρειπωμένα μοναστήρια, Λαῦρες καὶ ἀσκηταριὰ καὶ προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο νὰ τὰ ἀνακαινίσουν καὶ νὰ τὰ δώσουν πάλι στὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας[18].
Ἡ ἁγιασμένη ἀπό τούς ἀσκητικούς ἱδρῶτες καί τά μαρτυρικά αἵματα τόσων ἁγίων, Μ. Ἑλλάδα πράγματι«εἶναι κατάσπαρτη ἀπό ἐρείπια ναῶν, μοναστηριῶν, σπηλαίων καί ὀρθοδόξων τοπωνυμίων»[19].
Συνάμα ἔχει καί σήμερα ὀρθόδοξο ποίμνιο (ὀρθόδοξοι φοιτηταί, μετανάστες, ἐντόπιοι πού ἀναζητοῦν τήν Ὀρθοδοξία) πού χρήζει ποιμαντικῆς φροντίδας. Σιγά ἀλλά σταθερά ἡ Ὀρθοδοξία ἀνασταίνεται στήν Κάτω Ἰταλία καί τήν Σικελία πρός ὄφελος ὅλης τῆς Οἰκουμένης.
[1] Εὐτέρπη Μαύτα-Ἠλία, Ἱεραποστολικό ὁδοιπορικό στήν Κάτω Ἱταλία καί τή Σικελία, http://www.iersyn.gr/italy.html.
[2] Κοσμᾶ μοναχοῦ, Τό ἡμερολόγιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεριστῆ, http://www.i-m-patron.gr/biblioparousiash/hmerologio_01.html.
[3] Ἱεραποστολικός σύνδεσμος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ἱεραποστολικό κλιμάκιο Κάτω Ιταλίας, http://www.iersyn.gr/italy.html.
[5] Τὸ ὄνομα Ρωμανία ἀπανταται γιὰ πρώτη φορὰ το 330. Κατ' ἀρχὴν μέχρι τον 5ο αἰώνα δηλωνε ἄλλοτε τὶς δυτικὲς ἐπαρχίες του ρωμαϊκοὺ κράτους, ἄλλοτε τὶς ἀνατολικές. Ἀπὸ τῆς κατάλυσης τῆς Δυτικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας το 476, τὸ ὄνομα ἄρχισε νὰ σημαίνει ἀποκλειστικὰ το Βυζάντιο, τὴν Ἀνατολικὴ Αὐτοκρατορία. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι οἰ «Βυζαντινοὶ» ἱστορικοὶ καὶ χρονογράφοι σπάνια μεταχειρίστηκαν τὴ λέξη αὐτὴ γιὰ τη «Βυζαντινὴ» Αὐτοκρατορία. Παρὰ ταῦτα τὰ παραδείγματα εἶναι ἄφθονα ἀπὸ τόν ΙΑ' αἰώνα ὅπου οἱ Αὐτοκράτορες τῆς Κωνσταντινούπολης στίς ἐμπορικὲς συνθῆκες ποὺ ὑπέγραφαν μὲ ἄλλες χῶρες χρησιμοποιοῦσαν τὸν ὅρο Ρωμανία.
[9]Παν. Μαρτίνη, Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης στή Μ.Ἑλλάδα, http://www.i-m-patron.gr/patriarxhs/index.html. |
Πηγή: Ἄρθρο μὲ τίτλο "Στὴν Ἑλληνικὴ Κάτω Ἰταλία" τοῦ rnn.gr - 20.11.07.
[11] Ἡ ἀθεΐα εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐκτροπῆς τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας στόν Σχολαστικισμό. Ὁ Σχολαστικισμός εἶναι ὁ κορμός τῆς Δυτικῆς Θεολογίας, καί τῶν ποικίλων αἱρετικῶν δοξασιῶν της πού υἱοθέτησε ὁ Παπισμός.
[12] Ὁ παπισμός (=ἐγκόσμιο κρατικό σύστημα, πού ἔχει ἀπωλέσει τήν Θ. Χάρη)σιγά-σιγά γίνεται μία νεκρή θρησκευτική παράταξη, ἀφοῦ ὁ λαός τόν ἐγκαταλείπει προσχωρόντας εἴτε στήν ἀθεΐα, εἴτε στίς ἀνατολικές θρησκεῖες, εἴτε καί σ’ αὐτόν ἀκόμη τόν σατανισμό.
[14] http://www.ortodossia.it/PARROCCHIE.gr.htm.
[16] Δ. Κιτσίκη, Φράγκοι οἱ κακοί τῆς Ἱστορίας, http://www.oodegr.com/oode/istoria/fragoi/kakoi4.htm.
[17] Διαφορές Ὀρθοδοξίας καί παπισμοῦ, Τεῦχος «ἐν Συνειδήσει», Ἱ. Μ. Μ. Μετεώρου, http://tgiorgos.blogspot.com/2008/06/blog-post_06.html.
http://www.i-m-patron.gr/patriarxhs/odoiporiko_m_ellada.html (Στό ἑξῆς: Παναγιώτη Σ. Μαρτίνη, Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης στή Μεγάλη Ἑλλάδα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου