Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Θαύματα που έζησε ο γέροντας. . . .

ΑΣΤΕΡΑΚΙ ΜΟΥ ΛΑΜΠΡΟ…

Όταν νύχτωνε και οι πατέρες ησύχαζαν στα κελιά τους, ο Γέροντας

άνοιγε το πίσω πορτάκι της Μονής και μέσα στη νύχτα ξεκινούσε για το

ασκητήριο-σπηλιά του Οσίου Δαβίδ. Από το πυκνό σκοτάδι όμως δεν

έβλεπε καθόλου να προχωρήσει ανάμεσα στους γκρεμούς, τα βράχια και

την πυκνή βλάστηση, οπότε παρακαλούσε τον Όσιο να τον βοηθήσει:

-Εσύ, Άγιε μου, προστάτη μου βοήθησέ με να φτάσω στο ασκητήριό σου.

Και τότε, ω του θαύματος, ένα αστεράκι κατέβαινε από τον ουρανό και

φώτιζε το μονοπάτι μπροστά του!!!

Έτσι έβλεπε και έφτανε στη σπηλιά του Αγίου, όπου πολλές φορές τον

περίμενε ο ίδιος ο Άγιος Δαβίδ!

ΒΑΡΙΑ ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ

Κάποτε ο Γέροντας, αρρώστησε από βαριά οσφυαλγία, η οποία τον

ακινητοποίησε στο κρεβάτι. Έκανε τότε 80 ενέσεις χωρίς αποτέλεσμα και

βλέποντας πως ήταν αδύνατο να θεραπευτεί, παρακάλεσε τον Όσιο Δαβίδ

λέγοντας:

-Άγιε μου, έλα σε παρακαλώ να με βοηθήσεις, να με θεραπεύσεις. Αλλά

μην έρθεις με τη δική σου μορφή, γιατί εγώ είμαι άνθρωπος δειλός και δε

θ΄ αντέξω να σε δω. Έλα με τη μορφή ενός από τους πατέρες της Μονής

(εκείνη την εποχή φιλοξενούνταν ο Αγιορείτης μοναχός π. Σπυρίδωνας).

Μόλις τέλειωσε η προσευχή, μπαίνει μέσα ο Άγιος με τη μορφή του π.

Σπυρίδωνα και τον θεραπεύει τελείως!

Η ΦΤΕΡΟΥΓΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ

Μια φορά, ο Γέροντας λειτουργούσε και δεν μπορούσε να κάνει τη

Μεγάλη Είσοδο εξ΄ αιτίας εκείνων των θαυμαστών που έβλεπε!

Ο ψάλτης εν τω μεταξύ επαναλάμβανε συνεχώς «ως τον Βασιλέα των

όλων υποδεξόμενοι» περιμένοντάς τον να εξέλθει, οπότε διηγείται ο

Γέροντας «ξαφνικά νοιώθω να με σπρώχνει κάποιος από τον ώμο και να

με οδηγεί στην Αγία Πρόθεση.

Νόμισα ότι ήταν ο ψάλτης και είπα: “ο ευλογημένος! Τόση ασέβεια!

Μπήκε από την Ωραία Πύλη και με σπρώχνει”! Γυρίζω και βλέπω μια

τεράστια φτερούγα που την είχε περάσει ο Αρχάγγελος από τον ώμο μου

και με οδηγούσε να κάνω τη Μεγάλη Είσοδο.

Τι γίνεται μέσα στο Ιερό κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας!!..

Μερικές φορές δεν μπορώ ν΄ αντέξω και κάθομαι στην καρέκλα…..Τι

φτερουγίσματα παιδί μου οι Άγγελοι!»!!!

ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟ ΡΩΣΟ

Ο Γέροντας τακτικά επισκεπτόταν τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο: «Κάποτε,

έλεγε, πήγα και βλέπω τον Άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του

λέω:

-Άγιε μου πώς περνούσες στη Μικρά Ασία, τι αρετές είχες και αγίασες;

Ο Άγιος μου απάντησε:

-Μέσα στην σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνα και με τα άχυρα

σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την

ταπείνωση και την πίστη.

Σε λίγο μου λέει:

-Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δύο άνθρωποι και με

παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το

βοηθήσω.

Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα

ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται

μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος»!!!

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ

ΓΕΡΟΝΤOΣ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ

Ο γέροντας γεννήθηκε σης 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς. Την

Θεοδώρα από το Λιβίσι της Μικράς Ασίας και τον Σταύρο από την Ρόδο.

Η οικογένεια της μητέρας του ήταν γνωστοί στο Πατριαρχείο, ευεργέτες

των σχολείων της Μάκρης και με σπουδαία εκκλησιαστική παράδοση.

Στις αρχές του 1922 «Τούρκοι πιάσανε τον πατέρα του ο οποίος

οδηγήθηκε στα βάθη της Ασίας. Μετά την καταστροφή η οικογένεια του

ακολούθησε τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς.

Το καράβι τους μετέφερε στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα

Εκεί για καλή τους τύχη το 1925 βρήκαν τον πατέρα του μικρού Ιακώβου

και μαζί πλέον η οικογένεια μετακινήθηκε στο χωριό Φαράκλα της

Εύβοιας.

Ο μικρός Ιάκωβος ήταν επτά χρονών και είχε μάθει απέξω την θεία

Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα. Το 1927 πήγε σχολείο και

διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν

έκδηλη.

Την ίδια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του

φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον ενώ συχνά διάβαζε

ευχές, προσευχόταν και θεράπευε συγχωριανούς του.

Το 1933 τελείωσε το δημοτικό αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της

οικογένειας του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο.

Ακολούθησε τον πατέρα του στην δουλειά του.

Ο μητροπολίτης Χαλκίδος εντυπωσιασμένος από το ψάλσιμο του τον

χειροθέτησε αναγνώστη. Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά

ασκητική.

Έτρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και δούλευε

σκληρά. Τα βάσανα και οι κακουχίες της κατοχής ταλαιπώρησαν τους

άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του

προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας.

Το 1947 ο Ιάκωβος πήγε στρατιώτης. Τα πειράγματα των συναδέλφων

του που του είχαν βγάλει το παρατσούκλι ο «πάτερ Ιάκωβος» αλλά και ο

χλευασμός τους δεν τον πτοούσαν.

Ο διοικητής του τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και ήταν από τους λίγους που

κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο.

Μετά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε ηλικία 29

χρονών χάνει και τον πατέρα του.

Ο αγώνας του τώρα για να αποκαταστήσει την αδελφή γίνεται

εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί αυτό το οποίο ποθεί από τα

παιδικά του χρόνια. Να γίνει μοναχός.

 

Η ΝΕΑ ΤΟΥ ΖΩΗ ΣΑΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ

Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, να παντρέψει την

αδελφή του το Νοέμβριο του 1952 προσέρχεται στο μοναστήρι του

Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές, για να εκπληρώσει και την δική του επιθυμία.

Αρχική επιθυμία του π. Ιακώβου ήταν να πάει στους Αγίους Τόπους κι

εκεί να ζήσει στην Έρημο ως Ασκητής. Θεώρησε όμως καλό πριν

ξεκινήσει για τους Αγίους Τόπους να επισκεφθεί το μοναστήρι του Όσιου

Δαυίδ, για να ζητήσει τη βοήθεια και τη μεσιτεία του οσίου.

Ή ολοζώντανη όμως εμφάνιση ενώπιον του με την άφιξη του εκεί του

ίδιου του οσίου Δαυίδ πού τον υποδέχθηκε και η ουράνια και παραδείσια

πολιτεία των ασκητών πού είδε μπροστά του σε δράμα, αντί του παλαιού

και ερειπωμένου Μοναστηριού πού υπήρχε στην πραγματικότητα, τον

έκαναν να υποσχεθεί στον Άγιο, ότι θα παραμείνει στη Μονή, όπως και

παρέμεινε.

Σε ηλικία 32 ετών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19

Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον

χειροτόνησε ιερέα.

Έτσι συνέχισε η ζωή του ασκητή Ιάκωβου, εργασία στο μοναστήρι,

προσευχή στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ, οι θεοπτίες και θαύματα τα

οποία με τον καιρό πλήθαιναν.

Ο βαθμός άσκησης του ήλθε σε υψηλά πνευματικά επίπεδα και πολλές

φορές οι δαίμονες τον έδειραν βάναυσα.

Ο ίδιος έβλεπε και συνομιλούσε συχνά με τους οσίους Δαβίδ και Ιωάννη

Ρώσο, ενώ το προορατικό του χάρισμα ήταν σπουδαίο.

Τον Αύγουστο του 1963 με θαυμαστό τρόπο τάισε με δυόμισι οκάδες

μανέστρα, 75 εργάτες με πλουσιοπάροχες μερίδες και περίσσεψε και

μισή κατσαρόλα.!

Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής

της μετανοίας του. Από την λιτοδίαιτη και ασκητική ζωή η υγεία Του

άρχισε να κλονίζεται.

Οι φλέβες του ποδιών του ήταν σάπιες, έκανε εγχείριση Βουβωνοκήλης,

σκωληκοειδίτιδας, προστάτη, καρδιάς και σύμφωνα με τις μαρτυρίες του

καθηγητή Κρεμαστινού που του έβαλε τον βηματοδότη «..η θεία δύναμη

κρατούσε τον παππού..».

Από το 1990 και μετά ο γέροντας δεν είχε πλέον δυνάμεις και οι κρίσεις

στην υγεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικρο-

εμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό.

Επιστρέφοντας στην μονή έπαθε φλεγμονή η οποία εξελίχτηκε σε

πνευμονία Ο ίδιος είχε διαισθανθεί το τέλος του. Το πρωί της 21ης

Νοεμβρίου 1991 πήγε στην ακολουθία, έψαλε και κοινώνησε.

Μετά εξομολόγησε μερικούς πιστούς και έκανε τον γύρο της μονής

εσωτερικά και εξωτερικά. Το μεσημέρι εξομολόγησε μία πνευματική του

κόρη, ενώ τον υποτακτικό του Ιλαρίωνα, τον οποίον εκείνη την μέρα θα

χειροτονούσε σε ιεροδιάκονο ο μητροπολίτης Χαλκίδος.

Μόλις ήλθαν οι πατέρες ο γέροντας προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά

ζαλίστηκε. Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγμός του εξασθένησε και από τα

χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα Ο γέροντας είχε πάρει πλέον τον

δρόμο για την μακαρία ζωή.

Οι λαϊκοί που ειδοποιήθηκαν γη την κηδεία του ήταν ελάχιστοι. Τα

τηλέφωνα πήραν φωτιά ο ένας στον άλλο μετέδιδαν το θλιβερό γεγονός.

Την επόμενη μέρα χιλιάδες κόσμου κατέκλυσαν το μοναστήρι, κληρικοί

όλων των βαθμίδων, πνευματικοπαίδια του γέροντα από όλη την Ελλάδα,

ήλθαν να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό. Η αυλή της μονής ήταν

κατάμεστη.

Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στο ύπαιθρο και μετά από τους

επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος είπε να υψώσουν

το φέρετρο ψηλά να δουν α πιστοί τον Όσιο γέροντα.

Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών

κραύγασαν « Άγιος, Άγιος». Σήμερα 10 χρόνια ακριβώς μετά από εκείνη

την ημέρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχει γίνει πλέον πεποίθηση

σε όλη την Ελλάδα ότι ο γέροντας Ιάκωβος με τα δεκάδες μετά θάνατον

του θαύματα, έχει καταταγεί στην χορεία των Αγίων.

Μένει να το αντιληφθούν και οι εκκλησιαστικοί μας ταγοί και να του

δώσουν και αυτοί την θέση που του αρμόζει και επίσημα στην ιεραρχία

της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Εμείς αιτούμεθα από τον γέροντα Όσιο Ιάκωβο να μας προστατεύει και

να πρεσβεύει υπέρ ημών στον Κύριο και Θεό μας.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ

Συνεχής η θαυματουργική παρουσία του π. Ιάκωβου Τσαλίκη στους

πιστούς

1.Ό ιερεύς π. Ιωάννης Βερνέζος, εφημέριος του Προσκυνηματικού Ιερού

Ναού του Άγιου Ιωάννου του Ρώσου στο Προκόπι της Ευβοίας ανέφερε

τα εξής:

«Είχα ένα ογκίδιο στο δεξί μου χέρι. Έκτος των κινδύνων πού έκρυβε,

ήταν και αντιαισθητικό. Γι' αυτό, όταν οι χριστιανοί μου φιλούσαν το

χέρι, το κάλυπτα με το ράσο μου. Την ημέρα της κηδείας του Γέροντος

Ιακώβου (22.11.1991) παρεκάλεσα το Γέροντα για το θέμα αυτό.

Και καθώς ασπαζόμουν το ιερό σκήνωμα του, ακούμπησα το χέρι μου

πάνω στο λείψανο του. Από εκείνη τη στιγμή το ογκίδιο άρχισε να

υποχωρεί, ώσπου εξαφανίστηκε. Μεγάλη ή χάρη του οσίου Γέροντα. "Ας

έχουμε την ευχή του!».

2. Ή κ. Ανδρομάχη Πασχάλη, κάτοικος Λίμνης Ευβοίας, σε επιστολή πού

έστειλε στη Μονή γράφει τα έξης:

«Στις 18 Νοεμβρίου 1993 παρουσιάστηκε στην άκρη της γλώσσας μου

ένα μικρό κεράτινο ογκίδιο. Περνώντας οι μέρες αυτό μεγάλωσε,

κρεμόταν μπροστά στη γλώσσα μου και με ενοχλούσε στην ομιλία, την

ώρα πού έτρωγα και όταν έπινα νερό.

Πέρασαν δυο μήνες από την ημέρα πού το πρωτοείδα, το ογκίδιο

εξακολουθούσε να υπάρχει και ή ψυχολογική μου κατάσταση ήταν πολύ

άσχημη.

Μέσα στη μεγάλη ψυχολογική ένταση πού βρισκόμουν, κι ενώ

σκεπτόμουν ότι από Δευτέρα έπρεπε να πάω στην Αθήνα για γιατρό,

άρχισα να λέω το πρόβλημα μου στον παππού Ίάκωβο κοιτάζοντας μία

μικρή φωτογραφία του πού είχα απέναντι στο τραπέζι μου.

Τον παρακάλεσα να με βοηθήσει, να μην αρχίσω τις ατέλειωτες

εξετάσεις στους γιατρούς πού χρειάζονται για τέτοιου είδους περιστατικά

και κατά τις δυο τα μεσάνυκτα ανέβηκα για ύπνο στο δωμάτιο μου. Το

πρωί πού σηκώθηκα, την ώρα πού έπινα καφέ, διαπίστωσα ότι δεν με

ενοχλούσε τίποτα στη γλώσσα μου.

Όλο αγωνία πήγα στον καθρέφτη και είδα ότι το ογκίδιο πού είχα

εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ούτε σημάδι. Έτσι απλά παρακάλεσα τον

άγιο Ιάκωβο να με βοηθήσει, κι αυτός έτσι απλά με βοήθησε.»

3. Ό πανιερώτατος μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος σε μία από τις

επισκέψεις του στη Μονή, ως αρχιμανδρίτης τότε, ανέφερε μεταξύ

άλλων θαυμάτων πού επιτελεί ο άγιος Γέροντας Ιάκωβος σε Κυπρίους

αδελφούς μας, τους οποίους αγαπούσε πολύ, και το εξής θαυμαστό:

«Είχα φέρει στην Κύπρο λάδι από το καντήλι του τάφου του Γέροντα. Το

1993 με πήρε στο τηλέφωνο ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου

Ιωάννου του Θεολόγου Λάρνακος, ο π. Παναγιώτης Ζάρος, και μου είπε:

«Πάτερ Νεόφυτε, δεν είμαι καλά. Έχω ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας,

αλλά δεν το λέω. Έχω ραγάδες στο έντερο και έχω μεγάλη αιμορραγία.

Και αυτές τις ημέρες έχω έντονους πόνους και μεγάλη ροή αίματος, και

σε παρακαλώ κάνε μια παράκληση στον άγιο Γεώργιο, πού ζεις στο

μοναστήρι του, και στον πατέρα Ιάκωβο να μου δίνουν υπομονή, γιατί

όταν πονώ υποφέρω πολύ και φωνάζω και στενοχωρούνται και ή παπαδιά

και τα παιδιά μου».

Λυπήθηκα πολύ και του είπα ότι θα κάμω παράκληση και θα του πήγαινα

λαδάκι από το καντήλι του πατρός Ιακώβου, για να σταυρωθεί. Αυτά είπα

και έκλεισα το τηλέφωνο. Μετά από δέκα πέντε λεπτά ο π. Παναγιώτης

ήρθε στο μοναστήρι και μου είπε:

«Ήρθα να πάρω το λαδάκι του Γέροντα μόνος μου, γιατί πιστεύω πολύ

σε αυτόν τον άνθρωπο, ότι ο Θεός τον χαρίτωσε και θα με βοηθήσει».

Του έδωσα λάδι και σταυρώθηκε στο μέτωπο και έφυγε. Το βράδυ με

πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε χαίροντας και κλαίοντας ότι ή ροή του

αίματος σταμάτησε. Από τότε έγινε τελείως καλά.

Ό π. Παναγιώτης υπέφερε από αυτό από τα εφηβικά του χρόνια και τώρα

ήταν περίπου 40 ετών. Όταν έγινε καλά υποσχέθηκε να τελεί θεία

Λειτουργία και μνημόσυνο στο Γέροντα Ιάκωβο κάθε χρόνο σαν αυτή

την ήμερα της θεραπείας του.

Όταν όμως πέρασε ένας χρόνος από το θαύμα αυτό ο π. Παναγιώτης

ξέχασε την υπόσχεση του. Τη θυμήθηκε όταν εκείνη την ημέρα (στο

χρόνο επάνω) του παρουσιάσθηκε ελάχιστο αίμα. Εκπλήρωσε την

υπόσχεση του και η ροή του αίματος σταμάτησε.

Από τότε το θυμάται κάθε χρόνο και επιτελεί θεία Λειτουργία και

μνημονεύει το Γέροντα ανάμεσα στους Άγιους.

4. Ό κ. Γιώργος Ίωαννίδης, γιατρός παθολόγος από το Βόλο,

(προσωπικός τότε γιατρός του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και τώρα

Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου) ανέφερε μεταξύ άλλων και τα έξης:

«Φεύγοντας από τη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, οπού είχα έλθει με την

οικογένεια μου για προσκύνημα το Σεπτέμβριο του 1997, κι ενώ

βρισκόμουν στην πύλη της αισθάνθηκα μέσα μου μια δυνατή επιθυμία να

πάω να ξαναπροσκυνήσω τον τάφο του Γέροντα Ιακώβου.

Αισθανόμουν όπως αισθάνεται κάποιος πού ξέχασε πίσω του κάτι

πολύτιμο και θέλει να γυρίσει να το πάρει. Πραγματικά γύρισα με το γιο

μου και στο ένα μέτρο πριν από τον τάφο του Γέροντα βλέπω κάτω στη

γη ένα κομποσχοίνι.

Παίρνω το κομποσχοίνι στο χέρι μου, το υψώνω και το κρατώ

επιδεικτικά, ώστε αν κάποιος από τους γύρω προσκυνητές το έχασε, να

το δει και να 'ρθει να το πάρει. Εκείνη όμως ακριβώς τη στιγμή ακούω

φωνή πίσω μου πού μου έλεγε:

«Τι ψάχνεις; Για σένα είναι το κομποσχοίνι». Γυρίζω και σε απόσταση

ενός μέτρου βλέπω ολοζώντανο το Γέροντα Ιάκωβο να μου χαμογελά.

Τον είδα ολοκάθαρα.

Διέκρινα την υγρασία των ματιών του, τις φλεβίτσες στο πρόσωπο του,

τη γενειάδα του, όπως την είχε. Ένοιωσα κάτι το ξεχωριστό,

συγκλονίστηκα.

Ή κυριολεκτικά αυτή ζωντανή παρουσία του Γέροντα Ιακώβου μπροστά

μου ήταν καθοριστική κι έβαλε μέσα μου τη σφραγίδα περί της

βεβαιότητας της θείας παρουσίας».

5. Τις ημέρες πού γραφόταν αυτό το κείμενο και συγκεκριμένα στις 10

Όκτωβρίου 2001 ήρθε στη Μονή ο κ. Γιαννούλης, ναυτικός, από την

Άνδρο και βουρκωμένος χωρίς καν να μπορεί να μιλήσει καλά-καλά από

τη συγκίνηση και τα κλάματα ανέφερε τα έξης:«Ταξίδευα προ καιρού και

ευρισκόμουν στην Ινδία.

Κάποια μέρα αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά μου. Στο

Νοσοκομείο εκεί πού με πήγαν οι γιατροί είπαν στους συναδέλφους μου

ότι τελειώνω. Εγώ, παρ' όλο πού ήμουν σε κωματώδη κατάσταση, ένιωθα

ότι κάποια αόρατη θεία δύναμη με βοηθάει.

Όταν αργότερα άνοιξα κάποια στιγμή τα μάτια μου τον πρώτο πού είδα

μπροστά μου ήταν ο Γέροντας Ιάκωβος πού είχα διαβάσει αρκετές φορές

το βιβλίο του. Μου είπε: "Μη φοβάσαι, κύριε Γιαννούλη, θα σε

βοηθήσω, θα γίνεις τελείως καλά και θα ξαναγυρίσεις στην πατρίδα".

Και από εκείνης της ώρας πράγματι έγινα τελείως καλά».Από τις

υπάρχουσες προφορικές και γραπτές μαρτυρίες των πιστών

διαπιστώνεται ότι ο Γέροντας Ιάκωβος έχει μεγάλη παρρησία στο θεό και

γι' αυτό ευχόμεθα να πρεσβεύει υπέρ υγείας όλων μας στο δωρεοδότη

Θεό.

http://main.olympos-tm.net/media/document/309.pdf

Πηγή εἰκόνων: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxOmqWq1C2GQS7QSQWcXfm24vwOVJC9D5KFnIXFyUFmPtiPjQx-67x5Uq9lSQUp3kNP07_LHBxo5T0oiXANiwzC3sIu89tZX2KmXlFFMHcojpvtj_pwyFhaw5dD3u32tYEU1Aly2SsVXQU/s1600/Iakovos.jpg

http://vatopaidi.files.wordpress.com/2009/11/181.jpg

Print this post