ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΓΙΟΓΚΑ;

      ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΟΓΚΑ; ΜΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ!

Όταν γινόταν η πολιορκία του Μεσολογγίου και επρόκειτο να επακολουθήσει η ηρωϊκή Έξοδος, σκέφτηκαν οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», πάνω στην απόγνωσή τους, στις οριακές εκείνες στιγμές που περνούσαν – κι είχαν τόσα τραβήξει οι άνθρωποι -  να κάνουν κάτι φρικτό. Σκέφτηκαν να σκοτώσουν τα γυναικόπαιδα και μάλιστα τα μικρά παιδιά, για να μη τους ενοχλήσουν στην κρίσιμη εκείνη ώρα της εξόδου. Επειδή όμως αυτό ήταν για κάθε φυσικό πατέρα αδύνατο, αποφάσισαν ο ένας να φονεύσει την οικογένεια του άλλου. Το τραγικό αυτό σχέδιο αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή από την επέμβαση του Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ, του εγκλείστου εκείνου και πολιορκουμένου αγίου Ιεράρχη. Είτε το έμαθε από ακριτομύθιες και διαρροές είτε ζήτησαν τη γνώμη και συμβουλή του, ο χριστιανός εκείνος ιερωμένος έσωσε τους αδελφούς του από ένα αποτρόπαιο έγκλημα και μια μεγάλη και ασήκωτη ενοχή.

Δεν είναι άσχετο το παραπάνω ιστορικό γεγονός με τις μέρες που περνάμε. Εκτός από την γενική βοήθεια που πρόσφερε η Εκκλησία στον αγώνα του ΄21, κι αυτή την αλήθεια δεν πρέπει να την ξεχνάμε ποτέ, αλλά πρέπει να συμβαδίζει καθημερινά με τους βηματισμούς του εθνικού μας βίου,  σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, επειδή διερχόμαστε και υφιστάμεθα μια νέα πολιορκία, γιατί όχι και αιχμαλωσία, πνευματικού χαρακτήρα, από ιδέες, απειλές, νοοτροπίες, πιέσεις και εξαρτήσεις, συχνά δε φτάνουμε σε αδιέξοδα, χωρίς τη δυνατότητα μιας ορθόδοξης και ελληνοπρεπούς εξόδου, γιατί δεν ρωτάμε την Εκκλησία, γιατί  δεν αφουγκραζόμαστε τη φωνή της ορθόδοξης θεολογίας και γιατί δεν στοιχούμε και δεν εμπνεόμαστε από το λόγο του Θεού;

Γίνονται δυστυχώς λάθη πάνω σε λάθη, αλλεπάλληλα λάθη, στους διαφόρους τομείς του εθνικού και κοινωνικού μας βίου με ολέθριες συνέπειες λόγω της αποστασιοποίησής μας από την ελληνορθόδοξη παράδοση. Οι θλιβεροί ιθύνοντες δε ρωτάνε και δε λαμβάνουν υπόψη την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και οι πνευματικοί ταγοί δε σπεύδουν με τον ίδιο ζήλο, όπως παλιότερα, να πούνε την αλήθεια στο λαό και να φωτίσουν τα γεγονότα με το φως της Ορθόδοξης Πίστης.

Ας μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα για την Παιδεία. Πρίν από λίγο καιρό διώξαν τους πνευματικούς από τα σχολεία, μείωσαν τους εκκλησιασμούς, απαγόρευσαν τα θρησκευτικά περιοδικά, εφάρμοσαν την απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών, τόλμησαν να αλλάξουν την ιστορία μας, θέλουν να επιβάλουν τη γενετήσια αγωγή, θέλουν να μεταβάλουν τα θρησκευτικά σε θρησκειολογία, κατάργησαν σε μια νύχτα μέσα την ελληνική γλώσσα, τη συμβατή με την εκκλησιαστική, (έχει νόημα αυτό),  και γενικά προσπαθούν συνειδητά ή επιπόλαια φερόμενοι να γκρεμίσουν τα θεμέλια της Πίστεως. Αυτό ακριβώς θέλουν. Είτε το θέλουν αυτοπροσώπως και αυτοπροαιρέτως είτε εκτελούν πειθήνια εντολές της Νέας Εποχής. Δε θέλουν με τίποτε να ασκεί την παραμικρή επίδραση στα παιδιά η Εκκλησία. Θέλουν μια παιδεία άθρησκη, άχρωμη, άοσμη, άγευστη, χωρίς ελληνορθόδοξη ταυτότητα.

Από την άλλη μεριά ενώ μιλάνε για ανεξιθρησκεία και  έβγαλαν τους ιερείς από τα σχολεία, παραταύτα ανέχονται τους χοτζάδες και τους ιεροδιδασκάλους στη Θράκη! Δε θέλουν να φαίνεται πουθενά τι πιστεύει ο καθένας μαθητής, και πολίτης, μπαίνουν όμως στις ανώτατες σχολές οι μουσουλμάνοι με μειωμένο ποσοστό μορίων, λόγω θρησκεύματος, το οποίο οπωσδήποτε αναγράφεται στα χαρτιά τους! Κι αυτά ισχύουν για Έλληνες πολίτες που βάσει του Συντάγματος «είναι όλοι ίσοι απέναντι του Νόμου»!

 Συγχρόνως ακούγονται συχνά κάποιες βέβηλες φωνές για τη σημαία, για την πρωϊνή προσευχή στα σχολεία, για τις παρελάσεις κλπ. Τώρα θέλουν να βάλουν τη Γιόγκα και το Διαλογισμό στα σχολεία, αρχικά για τους Εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, δήθεν ως ασκήσεις του σώματος, αναπνευστικών κινήσεων και χαλάρωσης (Ο. Τ., 26-06-09, σελ. 2)

Καλά οι άνθρωποι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και του Υπουργείου Παιδείας δε ρώτησαν την Εκκλησία και την Ορθόδοξη Θεολογία τι είναι η Γιόγκα, μπορεί δηλ. να έχουν και άγνοια, λίγο απίθανο βέβαια, δεν πρέπει όμως όλοι οι Εκκλησιαστικοί, αλλά και οι χριστιανοί, δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί, να αντιδράσουν και να διαμαρτυρηθούν;

Δεν πρέπει η επίσημη Εκκλησία να διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι η Γιόγκα είναι μέρος της Ινδουστικής Θρησκείας και δεν είναι απλή γυμναστική. Είναι σα να κάνει κάποιος «μετάνοιες» και «σταυροκοπήματα» στον Χριστιανισμό. Είναι γυμναστική οι «μετάνοιες»; Όχι βεβαίως, μέρος της προσευχής είναι. Άλλο τόσο είναι γυμναστική και η Γιόγκα. Δεν είναι προσευχή το «Πάτερ ημών»; Σαφέστατα ναί. Αί, λοιπόν, και ο διαλογισμός είναι τεχνική του νού αναπόσπαστη από το σκοπό του Ινδουϊσμού για ένωση με το Απόλυτο του ινδουϊστικού πανθέου. «Οι περισσότεροι άνθρωποι που αρχίζουν με τις ασκήσεις Γιόγκα, είτε θεληματικά είτε αθέλητα, οικειοποιούνται τις ινδουϊστικές αντιλήψεις» (Γκουρού Mahara, στον Ο. Τ., 26-06-09, σελ.2)

Συνεπώς η Νέα Εποχή καλά κρατεί. Εμείς όμως τι κάνουμε; Αφήσαμε και πέρασαν οι εβραϊκές ταυτότητες της Ν. Εποχής χωρίς το θρήσκευμά μας. Επιτρέψαμε όλες τις φρικτές αλλαγές στην παιδεία μας. Δεχτήκαμε αβασάνιστα την Κάρτα Κοινωνικής Ασφάλισης με τον ΑΜΚΑ, το προστάδιο του σφραγίσματος. Τώρα τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε στην ψυχή του σχολείου, που είναι ο δάσκαλος και ο καθηγητής, να εισβάλει η θρησκεία του ινδουϊσμού; Δεν πρέπει να μιλήσουμε;

Εξάλλου είναι  πολύ αισχρό και βέβηλο αυτό το στοιχείο του καταναγκασμού που υπάρχει. «Ολοι θα εφαρμόσουν όλα τα προγράμματα», όπως ακριβώς και με τον ΑΜΚΑ. Στέλνουν τις κάρτες χωρίς να ρωτήσουν....

Όχι, λοιπόν, εμείς δεν το δεχόμαστε αυτό. Θα γίνουμε «αντιρρησίες συνειδήσεως» και υποχρεούται το κράτος, όπως κάνει και με τους Χιλιαστές...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Είναι η γιόγκα σωματική άσκηση (γυμναστική); (Ταγαράκης Χρήστος. Ερευνητής Αθλητιατρικής)

Είναι η γιόγκα ως μυϊκή άσκηση κατάλληλη για τη βελτίωση της υγείας;

Περιεχόμενα.- Γιόγκα και γυμναστική. Εισαγωγή.
- Διάφορες πλευρές του θέματος.
α) Ποιες είναι οι κατάλληλες αθλητικές δραστηριότητες για τη βελτίωση της υγείας; (ιατρική - αθλητιατρική προσέγγιση).
β) Αν δει κανείς τη γιόγκα ως γυμναστική, είναι κατάλληλη, ως μέθοδος σωματικής άσκησης, για τη βελτίωση της υγείας; (ιατρική - αθλητιατρική προσέγγιση).
γ) Μπορεί να δει κανείς τη γιόγκα ως απλή γυμναστική, αποκομμένη από τον ινδουισμό και το βουδισμό; (θρησκειολογική προσέγγιση).
δ) Πού οφείλεται η ευφορία που νιώθει κάποιος όταν κάνει τη γιόγκα ως "γυμναστική"; Σε τι διαφέρει αυτή η ευφορία από την ευχάριστη κατάσταση που νιώθει αυτός που συμμετέχει σε συνηθισμένες αθλητικές δραστηριότητες;..

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙΣ;

ΤΡΙΠΛΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ

Ποιος δεν το βλέπει ότι στην ελληνική κοινωνία έχουν ενσκήψει τρία μεγάλα κακά: Ο σατανισμός, η ανηθικότητα και η ετεροδιδασκαλία. Και τα τρία αυτά φαινόμενα εμφανίζουν τελευταία μεγάλη έξαρση. Είναι συμπτώματα και τα τρία της γενικότερης αποστασίας που δέρνει την εποχή μας. Υπήρχαν και παλιότερα, αλλά σε μικρότερη κλίμακα και όχι τόσο προκλητικά. Τώρα έχουν αποθρασυνθεί και πυορρούν επικίνδυνα. Εχουν προσβάλλει όλους τους χώρους και τους κοινωνικούς ιστούς. Δεν άφησαν απέξω ούτε και την παιδική ηλικία και ψυχή. Δύο τρία στοιχεία μόνο αρκούν για να αποδείξουν «του λόγου το ασφαλές».

Στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης πολλά παιδιά στα διαλείμματα, ή και τα απογεύματα, σε συνεστιάσεις γενεθλίων και εκδρομές, σε κέντρα διασκεδάσεως και σε σπίτια, επηρεασμένα από τις ταινίες και τα βιβλία με τον Χάρρυ Πόττερ, διαβάζουν διάφορα βιβλία δαιμονικά και επηρεάζει σατανικά το ένα το άλλο. Σαφώς το γεγονός αυτό δεν είναι στην έκταση που συμβαίνει στην Αμερική, αλλά τηρουμένων όμως των αναλογιών και αν σκεφτεί κάποιος ότι ζούμε στην Ορθόδοξη Ελλάδα, το σύμπτωμα αυτό είναι επιεικώς απαράδεκτο. Επίσης ρίχνει το ένα παιδί τα χαρτιά στο άλλο και εύκολα ασχολούνται μαθητές με την λεγόμενη «λευκή μαγεία», δηλαδή την υποτιθέμενη καλή, αν και καλή μαγεία δεν υπάρχει. Διαβάζουν διάφορα βιβλία με μαγικά, έχουν δεί όλα «Τον άρχοντα των Δακτυλιδιών», μελετούν τα Ωροσκόπια, κάποια επισκέπτονται, κυρίως μαθήτριες, κάπου κάπου χειρομάντεις και καφετζούδες. Οπωσδήποτε αρκετά είναι βαθειά επηρεασμένα από προλήψεις και δεισιδαιμονίες, έχουν κρεμασμένα πάνω τους φυλαχτά αμφιβόλου προελεύσεως και περιεχομένου, φορούν φανελάκια με δράκους και σύμβολα διάφορα, κρεμούν στα χέρια τους βραχιόλια και χαϊμαλιά και μιμούνται συχνά κινήσεις «τυχερές», πιστεύουν στα όνειρα, παίζουν τυχερά παιγνίδια, δέχονται τα αντιεκκλησιαστικά ξεματιάσματα των θειάδων τους και των γιαγιάδων τους με κρυφά και ακαταλαβίστικα λόγια κλπ, κλπ. Πολλά παιδιά συμμετέχουν κάθε χρόνο στα καρναβαλικά δρώμενα και στις πολεμικές τέχνες ανατολικοθιβετιανής προελεύσεως.

Το δεύτερο κακό είναι το θέμα της ανηθικότητας και αμαρτίας με την ειδική έννοια. Δυστυχώς τα νομοθετήματα των τελευταίων δεκαετιών σχετικά με την παιδεία και την εκπαίδευση άφησαν ακάλυπτα και απροστάτευτα τα παιδιά κι έφεραν σαν πικρό καρπό την είσοδο...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΑ

«Ἔλεγα πώς τή γλύτωσα, μά ἄσχημα τά νέα.

Βάπτιση μοῦ ἑτοιμάζουνε μέ μπόλικη παρέα.

Μοῦ εἶπαν δέν εἶναι τίποτα, ὡραĩα θά περάσω.

Ρώτησα ὅμως κι ἔμαθα καί λέω νά τό σκάσω.

Καλά – καλά στά ψάλλουνε, σέ γδύνουν, σέ λαδώνουν

καί στό νερό σέ βάζουνε καί τό μαλλί σοῦ κόβουν.

Ὅλα αὐτά θά τά τραβήξω τήν Κυριακή…

στίς 11.00 στόν Ἱερό Ναό….»

Τό παραπάνω κείμενο εἶναι ἕνα ἀπό τά πιό ἤπια καί συνηθισμένα προσκλητήρια σέ βάπτιση νηπίου ἀπό ὀρθόδοξη, δυστυχῶς, οἰκογένεια. Ὑπάρχουν καί χειρότερα, τά ὁποĩα καταργοῦν τελείως κάθε αἴσθηση σοβαρότητας καί ἱερότητας τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος.

Ὑπάρχουν καί ἄλλα κείμενα προσκλήσεων σέ ἄλλα Μυστήρια, κυρίως τοῦ Γάμου. Ἔγραφε ἕνα, μιά φορά, περίπου τά ἑξῆς:

«Τί νά κάνουμε, ἐκεῖ πού φτάσαμε, δέ μποροῦμε νά κάνουμε πίσω.

Ἄν καί τό προσπαθήσαμε, ἐμεῖς οἱ δυό δέν χωρίζουμε μέ τίποτε.

Εἴπαμε νά σᾶς τό ποῦμε καί δημόσια…

Θά σᾶς περιμένουμε στήν Ἐκκλησία τάδε, ἡμέρα τάδε καί ὥρα τάδε…

Μή λείψετε! Θά χάσετε!..».

Δυστυχῶς χάσαμε κάθε ἀξιοπρέπεια! Κείμενα θλιβερά! Χωρίς ἐπίγνωση, μέ περισσή ἐπιπολαιότητα γραμμένα, γεμάτα ἀπό ἄγνοια τῆς πίστεως καί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, μέ βέβηλη ἀναφορά στά Ἅγια Μυστήρια καί ἔνοχη περιφρόνηση πρός τά τελούμενα καί τά ἀποτελέσματά τους. Κι ὅλα αὐτά χάριν ἐπιδείξεως καί πρωτοτυπίας, ἐντυπωσιασμοῦ καί γιά νά ξεχωρίσουμε ἀπό τούς ἄλλους. Γιά νά εἰσπράξουμε εὐμενῆ σχόλια τῆς κοσμικότατης περιγύρεως, ἡ ὁποία θά συνεχίσει μέ λόγο καί ἔνδυση καί μέσα στό ναό τό ἀνίερο ἔργο πού ἄρχισε τό προσκλητήριο.

Θά μπορούσαμε νά κάνουμε δυό – τρεῖς παρατηρήσεις.

Πρῶτα, εἶναι ἀλήθεια, ὅτι γίναμε τόσο ἐγωϊστές καί μωροφιλόδοξοι πού θέλουμε ἀκόμη καί στά πιό ἱερά πράγματα νά «κάνουμε τό κομμάτι μας». Ἀντί νά σοβαρευτοῦμε καί νά ἐμβαθύνουμε σέ στιγμές ἱερότατες, πού σημαδεύουν τή ζωή μας καί ἀποτελοῦν σταθμό μέ ἀσύλληπτες συνέπειες γιά τό ἐπίγειο καί τό αἰώνιο μέλλον μας, παίζουμε «ἐν οὐ παικτοίς» καί πέφτουμε στήν παγίδα τοῦ «φαίνεσθαι».

Δεύτερο, φαίνεται, ὅτι γίναμε τόσο ξένοι πρός τά ἐκκλησιαστικά δρώμενα καί τήν οὐσία τους, τόσο ψυχικά καί πνευματικά ἄσχετοι καί ἀδύναμοι, πού δέν τολμοῦμε, καί σιγά σιγά δέ θέλουμε, νά δοῦμε κατάματα τά μεγάλα θέματα καί Μυστήρια της πίστεώς μας. Μᾶς πέφτουν ἤ φαίνονται βαριά; Καί προσπαθοῦμε, γιά νά μή ἀναλάβουμε καθήκοντα μέ ἄσκηση καί μαθητεία, νά ἀποϊεροποιήσουμε τά ἱερά (ἱερές πράξεις, Μυστήρια, Ἀκολουθίες  καί τελετές) γιά νά τά κάνουμε πιό εὔκολα, πιό προσιτά, πιό κοινωνικά, πιό συνηθισμένα, πιό κοσμικά!

Κι ἕνα τρίτο, τρίτη παρατήρηση. Ἄγνοια «καί τῶν γονέων»! Πώς λέμε, «φτώχεια καί τῶν γονέων»… Ἴσως πρέπει νά ἐντατικοποιήσουμε τήν ποιμαντική καί τήν κατήχηση… Τό Βάπτισμα δέν εἶναι γιά τό ὄνομα τοῦ μωροῦ. Κάνουμε τό Νήπιο χριστιανό. Τό ντύνουμε μέ τόν Χριστό. Τό κάνουμε μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦ παρέχουμε τή δυνατότητα νά κοινωνεῖ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Τό σώζουμε, γιά νά μή μᾶς πεθάνει «ἀσφράγιστον» (Μ. Βασίλειος). Καί ὁ Γάμος δέν εἶναι ἐπίδειξη πλούτου, κοινωνικῆς ἀποδοχῆς, κοσμικῆς ἐπιρροῆς καί δύναμης, χῶρος ἐπίδειξης ἐνδυμάτων καί σωμάτων ἤ συναντήσεως μελλονύμφων. Τό Μέγα αὐτό Μυστήριο κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο ἁρμόζει τούς δυό «εἰς σάρκα μίαν» καί δόθηκε ἀπό τόν Θεό, «εἰς βοήθειαν καί διαδοχήν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων». Καί τά δυό Μυστήρια τελοῦνται στήν ὥρα τῆς θείας Λατρείας. Μέ θεία Λειτουργία καί Θεία Κοινωνία. Αὐτά λέει τό Εὐαγγέλιο καί αὐτά ξέρει ἡ ὀρθόδοξη Πίστη μας. Καί ὁ Γάμος βέβαια γίνεται ἡμέρα Κυριακή. Πόσοι ὅμως τά γνωρίζουν αὐτά καί γιατί τόσο λίγοι τά γνωρίζουν;

Ἄς μή μιλήσουμε τώρα γιά τίς «μπομπονιέρες» μέ ὅλων τῶν εἰδῶν τά ζῶα καί τά «πετεινά τοῦ οὐρανοῦ», γιά τά κανόνια μέ τό  χαρτοπόλεμο, γιά τά μπαλόνια, γιά τά χρωματιστά ρύζια καί τά κουφέτα, γιά τά γεμάτα ἀπό προλήψεις καί δεισιδαιμονίες «ἔθιμα τοῦ λαοῦ μας», γιά τά νυφικά καί τά φωτογραφικά, γιά τά πρό καί τά μετά τά Μυστήρια πραγματοποιούμενα καί ἀκολουθούμενα «παρατράγουδα». Μέ μία λέξη:  Βεβήλωση καί Ἀσέβεια!

Κι ἕνα τελευταῖο. Τήν «σήμερον ἡμέραν» ἔφτασε ἡ Βάπτιση σέ ἔξοδα τό Γάμο καί πολλοί, καί ἐδῶ εἶναι τό θλιβερότατο, ἐπιλέγουν χάριν οἰκονομίας τόν πολιτικό γάμο, δηλαδή, τήν πορνογαμία, ἤ συνάπτουν γάμο γονέων καί βαφτίσια παιδιῶν μαζί, πράγμα δακρύβρεκτο ἤ, τό χειρότερο, ἀφήνουν τά  παιδιά τους ἀβάπτιστα, νά προχωροῦν σέ Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο… Ποιοί κανονίζουν τελικά τά τῶν Μυστηρίων; «Φαῦλος κύκλος» κοσμικότητας. Πάντως ἡ Ἐκκλησία, ἡ Πίστη καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὄχι!

Ὁπωσδήποτε θά γιορτάσουμε καί τό Γάμο καί τή Βάπτιση. Ὅσο καλύτερα μποροῦμε. Μέ «ἔνδυμα γάμου» καί «δεῖπνο μέγα». Μέ κόσμο πού θά συμπαρίσταται, θά εὔχεται καί προσεύχεται, θά χαίρει καί συγχαίρει. Ἐνώπιον Θεοῦ καί λαοῦ. Εἶναι μεγάλα Μυστήρια καί γεγονότα γιά μία οἰκογένεια. Δίνουμε φρικτές ὑποσχέσεις στό Θεό καί τήν Ἐκκλησία. Ἀλλά ὄχι ὅμως κι ἔτσι! Νά μᾶς κλέβει ὁ πονηρός μέ τά κοσμικά τερτίπια τήν κατά Θεόν συγκίνηση καί τή συναίσθηση, τήν αἴσθηση, ἐνέργεια καί μεταμόρφωση τῆς θείας Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Νά προσέξουμε λοιπόν μή μᾶς ἀποδοκιμάσει ὁ Θεός, ἕνεκα ἀσεβείας! 

ΠΗΓΗ:  

http://sites.google.com/site/xrestia/Home/e-bebelose-ton-mysterion

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: 

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX_Qkz6T_Y-SSW6WTyTh9clEUL3yM7k0Tt17bHCX7-gy0_wuhdWCxDOpLJ0zOCWaIzlXXdgfu59a2ckwyh5OW-CwBmzTbdQR7djE9-EE_lYz4mNsljny3pdiT7BO6T97VU9TFDMrnn5T0/s400/%CE%93%CE%91%CE%9C%CE%9F%CE%A3-%CE%9A%CE%91%CE%9D%CE%91.jpg

Αγίων Κύρου και Ιωάννου των Αναργύρων και των συν αυτών αγίων μαρτύρων, των Αγίων Μαρτύρων Ουικτωρίνου, Ουίκτωρος, Νικηφόρου, Κλαυδίου, Διοδώρου, Σαραπίνου και Παπία των εν Κορίνθω, Τρυφαίνης Μάρτυρος, των Αγίων Μαρτύρων Ταρσιζίου, Ζωτικού, Κυριακού και Σωκίου, των Αγίων Μαρτύρων Σατουρνίνου, Θύρσου και Βίκτωρος, Ιουλίου εξ Αιγίνης, Νικήτα εκ Κιέβου, Ηλία Οσιομάρτυρα, Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου Δακρυρροούσης, Αρσενίου του εν Πάρω

 Οι Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι και οι συν αυτών Αθανασία, Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία Μάρτυρες

 Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.). Ο Άγιος Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ενώ ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε ένα παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και, αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, κατοίκησε στον τόπο αυτό.

Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκεί άκουσε για τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος Κύρος. Στην συνέχεια μετέβη στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί, αφού από διάφορες φήμες έμαθε που διέμενε ο Άγιος Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έμεινε μαζί του. Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων (τιμάται 11 Μαρτίου), διότι οι Άγιοι θεράπευσαν τα μάτια του.

Κατά την περίοδο του διωγμού συνελήφθη και η Αγία Αθανασία, που ήταν χήρα, καθώς επίσης και οι τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Η είδηση τάραξε τον Κύρο και τον Ιωάννη. Έτσι οι Άγιοι, επειδή φοβήθηκαν μήπως αυτές δειλιάσουν από την σκληρότητα των βασανιστηρίων, εξαιτίας της αδυναμίας της φύσεως της γυναίκας, έσπευσαν κοντά τους και έδιναν σε αυτές θάρρος, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν και οι ίδιοι για το μαρτύριο...

Γέροντας Παΐσιος Περί μεταμοσχεύσεων ανθρωπίνων οργάνων

Και περί του θέματος αυτού, και ιδίως της όψεώς του «εγκε­φαλικός θάνατος και πτωματικά μοσχεύματα», ο λόγος και ο αντίλογος, και συνεπώς και οι προβληματισμοί των πιστών, ήσαν σε πολύ μικροτέρα έντασιν προ δεκαετίας και πλέον -που ήταν μεταξύ μας ο Γέροντας- από όσον σήμερα. Αυτή είναι η αιτία που οι σχετικές μαρτυρίες περί της θέσεώς του είναι ολίγες.

Έτσι, αρχικώς σκεφθήκαμε να μη συμπεριλάβωμε το περί μεταμοσχεύσεων πρόβλημα στην αναφορά μας αυτή. Κυρίως όμως οι παρακάτω λόγοι μας ανάγκασαν τελι­κά να μεταβάλωμε λογισμόν:

1. Οι οξύτατες αντιπαραθέσεις μεταξύ των διαφωνούντων -μέχρι σημείου να εκτοξεύωνται, ευθέως ή πλαγίως, βαρείς χα­ρακτηρισμοί-, αλλά και η προσπάθεια επιβολής της μιας μερίδος επί της ετέρας δια της ισχύος της εξουσίας -ίσως και της αριθμητικής υπεροχής- και όχι βάσει επιχειρημάτων αληθείας.(*)

2. Η εξής ορθοτάτη παρατήρησις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. κ. Ιεροθέου στην σχετικήν εισήγησίν του προς την Ιεράν Σύνοδον της Ιεραρχίας: Επειδή η ζωή της Εκκλησίας καθορίζεται από την δράση και την ενέρ­γεια των αγίων και επειδή η Εκκλησία προχωρεί στην ιστορία με τα βήματα των αγίων, γι' αυτό και θα περιμένουμε και τέ­τοιες αντιδράσεις (δηλαδή, ως δοτών) αγιασμένων ανθρώπων, για να δώσουμε το στίγμα αντιμετωπίσεως του προβλήματος των μεταμοσχεύσεων" (Ε.κ.Μ., σ. 358). Ήδη ο Σεβ. κατέθε­σε προηγουμένως μία περίπτωσιν "ενός συγχρόνου θεουμένου" αρνητικήν για το θέμα μας. Επίσης, θα δούμε κατωτέ­ρω ότι και ο μακαριστός Γέρων Πορφύριος είχε την ιδίαν με τον πατέρα Παΐσιον αρνητικήν τοποθέτησιν.

3. Ο και κυριώτερος λόγος: Η παρερμηνεία -οπωσδήποτε, πιστεύομε, ασυνείδητη- που έγινε στην ακόλουθη φράσι του Γέ­ροντος : "Αυτό που λέει η καρδιά μου είναι να πάρω το μαχαί­ρι, να την κόψω κομματάκια, να την μοιράσω στον κόσμο και υστέρα να πεθάνω " (**). Ενώ, δηλαδή, είναι ολοφάνερο ότι η φράσις ελέχθη μεταφορικά -μα πώς ήταν δυνατόν να έχη νόημα κυριολεκτικά (!)- παρερμηνευθείσα από μερικούς και συνδεθείσα με την προβληματική του «εγκεφαλικού θανάτου» και με την αυτοκτονίαν-αυτοθυσίαν, αποδίδει στον Γέροντα την ακριβώς αντίθετη τοποθέτησιν δια το εν λόγω θέμα από εκείνην που πρέ­σβευε, δίδασκε και εφήρμοζε. Καθόσον έχει τεραστίαν διαφοράν το: "Λέει η καρδιά μου να πάρω το μαχαίρι να την κόψω...", δηλαδή, έχω την διάθεσιν, επιθυμώ, είμαι πρόθυμος, λαχταρώ -αν θέλετε- να πεθάνω χάριν των αδελφών μου, από το: "Παίρνω το μαχαίρι και την κόβω ", δηλαδή, αυτοκτονώ-αυτοθυσιάζομαι (***).

Και το μεν πρώτον ο μακαριστός Γέρων το θεωρούσε ως ύψιστον βαθμόν αγάπης, το δε δεύτερον ως ανεπίτρεπτον παρέμβασιν αντιστρατευομένην το δημιουργικόν έργον του Θεού. Γι' αυτό, το δεύτερον ουδέ καν διενοήθη να πράξη. Αντίθετα όλη η ζωή του, από νεότητος έως της κοιμήσεώς του, εχαρακτηρίζετο από το πρώτον - ως στρατιώτης, αντικαθιστώντας άλλους σε επι­κίνδυνες πολεμικές επιχειρήσεις ή διακινδυνεύοντας για να τους σώση από τα χέρια του εχθρού με ανθρωπίνως ελάχιστες πιθα­νότητες σωτηρίας· ως μοναχός, στραγγίζοντας και την τελευταία σταγόνα της αντοχής του, αρχικά δια της αιματηρής υπακοής του και στην συνέχεια παρηγορώντας και βοηθώντας πονεμένους· ως προσευχόμενος και εισακουόμενος και λαμβάνων ο ίδιος την ανίατον ασθένειαν του καρκίνου από πάσχοντα αδελφόν και, το ύψιστον πάντων, ως ποθών και ευχόμενος κατά Παύλον να κολασθή ο ίδιος «υπέρ των αδελφών του» (Βλ. Ρωμ. θ', 3). Ύστερα από τα -μακροσκελή ίσως, αλλά αναγκαία κατά τη γνώμη μας- εισαγωγικά αυτά, παραθέτομε αυθεντικήν μαρτυρίαν περί της σχετικής τοποθετήσεως του Γέροντος: Ο σεβαστός αγιορείτης Ιερομόναχος και πνευματικός Γρηγόριος, εκ του στενοτάτου περιβάλλοντός του, ερώτη­σε τον πατέρα Παΐσιον για το θέμα των μεταμοσχεύσεων και τα συναφή με αυτό αναφυόμενα προβλήματα. Ο Γέροντας απαντώντας επέτρεψε μεν την μεταμόσχευσιν ενός εκ των διπλών οργάνων (****), αλλ' απέκλεισε κατηγορηματικώς την αφαίρεσιν και μεταμόσχευσιν οργάνων αναγκαίων δια την επιβίωσιν, σε οποιαδήποτε περίπτωσιν (*****), αφού δι' αυτής προξενείται η θανάτωσις του δότου.

Περί Ομοιοπαθητικής Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης καί Γερων Πορφύριος

ΓΙΑΤΙ Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ;
H Oμοιοπαθητική, μία από τις λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες της Nέας Eποχής,
δημιουργεί στις μέρες μας σύγχυση μεταξύ των χριστιανών. Kι’ αυτό, γιατί αρκετοί καταφεύγουν
εκεί, χωρίς να γνωρίζουν σαφώς περί τίνος πρόκειται. Υπάρχει λοιπόν κίνδυνος ώστε η
Oμοιοπαθητική, να δράση σαν γέφυρα μετάβασης ανύποπτων χριστιανών προς τις Ανατολικές θρησκείες και τον αποκρυφισμό (γιόγκα, διαλογισμό, Βουδισμό, κλπ), γιατί εκεί,
κυρίως, θεμελιώνονται αυτές οι λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες...

Κριτική στην Ομοιοπαθητική Ιωάννης Κουντουράς, Καθηγητής Παθολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

 Εισαγωγή

Το σκεπτικό της παρούσης προσπάθειας δεν ήταν μια "a priori" πρόθεση αναζητήσεως πλεονεκτημάτων ή αδύνατων σημείων της ομοιοπαθητικής με απώτερο στόχο τη δυνητική καθιέρωση ή απόρριψη εφαρμογής της στο χώρο της θεραπευτικής. Είναι βέβαιο ότι τέτοιος χώρος υπάρχει για κάθε είδους επιστημονικές θεραπευτικές προσεγγίσεις. Εντούτοις, πρόσφατες πληροφορίες, σχετιζόμενες με την ομοιοπαθητική, δίνουν την εντύπωση ότι πολλά διφορούμενα είναι δυνατόν να επισυμβαίνουν ή να ισχύουν στο χώρο της. Επιπλέον, ως μέλη της Εκκλησίας, διαπιστώνουμε ότι πιθανές ή εμφανείς κακοδοξίες των οπαδών της ομοιοπαθητικής είναι δυνατόν να αντιστρατεύονται την ορθόδοξη πίστη. Για την επιβεβαίωση ή την διάψευση αυτής της εντυπώσεως καταγράφονται, δειγματοληπτικά, τα ακόλουθα δεδομένα τα οποία ελήφθησαν αυτούσια από το μοναδικό επίσημο εγχειρίδιο ομοιοπαθητικής που φέρει τίτλο, συγγραφέα και έκδοση: "Η επιστήμη της ομοιοπαθητικής" Γιώργου Βυθούλκα, Εκδόσεις κέντρου ομοιοπαθητικής ιατρικής, Αθήνα 1990. Σημειωτέον ότι κυκλοφορούν άλλα 2 σχετικά  εγχειρίδια, (στην ουσία επαναλήψεις) του ιδίου συγγραφέως, των οποίων αυτούσια πάντα δεδομένα θα αναφερθούν μετά τις σχετικές καταγραφές του πρώτου εγχειριδίου. Επιπλέον, επισημαίνεται ότι τυχόν παρατηρήσεις ή σχόλια που κρίνουμε απαραίτητα θα καταγράφονται με κανονικά στοιχεία, όσα δε αφορούν αποκλειστικά στο κείμενο θα καταγράφονται με παχέα  (bold) γράμματα.

Εξώφυλλο: Ο Γιώργος Βυθούλκας... σπούδασε πολιτικός μηχανικός. Γνώρισε την ύπαρξη της Ομοιοπαθητικής "τυχαία", πριν 20 χρόνια... Άρχισε να μελετάει ομοιοπαθητική στην νότια Αφρική και συνέχισε τις σπουδές του σε διαφορά ομοιοπαθητικά ιατρικά κολλέγια της Ινδίας...

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ (30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ). Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

 

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

« ΕΑΡ ΧΕΛΙΔΩΝ ΟΥ ΚΑΘΙΣΤΗΣΙ ΜΙΑ

ΑΙ ΤΡΕΙΣ ΑΗΔΟΝΕΣ ΔΕ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΕΑΡ ».

( Δηλαδή ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, τα τρία, όμως, αηδόνια του Πνεύματος, δηλαδή οι τρεις Ιεράρχες φέρνουν το έαρ των ψυχών, την Άνοιξη στις ψυχές. )

Αυτός ο στίχος που διαβάζουμε στην Εκκλησιαστική ακολουθία δεν είναι απλά ένα  σχήμα λόγου αλλά μια πραγματικότητα. Τρείς ήταν, ναι, μόνο τρεις αλλά ήταν, κολοσσοί των γραμμάτων, γίγαντες του Πνεύματος, Τιτάνες πραγματικοί. Γι’ αυτό και κατόρθωσαν να φέρουν την Άνοιξη στις ψυχές των ανθρώπων γύρω τους, στις κοινωνίες που έζησαν, στην εποχή τους. Άνοιξη που κληροδότησαν και στις μετέπειτα γενεές, άνοιξη που φέρνουν κάθε στιγμή με τη διαχρονικότητα του έργου τους.

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥΣ

            Οι τρεις Ιεράρχες έζησαν τον τρίτο και τέταρτο αιώνα μ.Χ.. Και οι τρεις ήταν παιδιά πλουσίων οικογενειών ευγενικής καταγωγής. Σπούδασαν στα καλύτερα πανεπιστήμια της εποχής τους και κατέστησαν ξακουστοί σε όλη την Αυτοκρατορία για την εξαίρετη παιδεία τους. Για τον Βασίλειο λεγόταν ότι κατείχε όλες τις επιστήμες καλύτερα απ’ όσο κατείχαν άλλοι μόνο μία. Οι επιστημονικές παρατηρήσεις του εντυπωσιάζουν ακόμη και σήμερα. Πρόσφατα καθηγητής θετικών επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης είχε ανακοινώσει πως, όταν διάβασε μια μελέτη του Άινστάιν για την οποία μάλιστα ο διάσημος φυσικός είχε βραβευτεί, διαπίστωσε ότι τα ίδια πράγματα είχε πει πριν από αιώνες ο Μέγας Βασίλειος. Το κείμενο του Άϊνστάιν ήταν σαν μετάφραση του Μ. Βασιλείου. Τόση ομοιότητα υπήρχε.

            Εκεί, όμως που οι τρεις Ιεράρχες, πραγματικά, διέπρεψαν ήταν στο πεδίο της Θεολογίας και των ανθρωπιστικών επιστημών. Οι λόγοι τους είναι πραγματικά μνημεία θεολογικής οξυδέρκειας. Καταξιώνουν το ανθρώπινο πρόσωπο συνδέοντάς το με τον Δημιουργό και δίνοντάς του αιώνια προοπτική. Ενώ η αφοσίωσή τους στον Θεό και τον συνάνθρωπο δεν ήταν μόνο θεωρητική αλλά έμπρακτη και ουσιαστική.

            Μετά από περιπετειώδη βίο εκοιμήθησαν. Το έργο τους, όμως δεν ξεχάστηκε.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ

Τον 10-11^ο αιώνα υπήρχε μια διαμάχη στην πνευματική ζωή της βασιλεύουσας. Οι λόγιοι αλλά και απλοί άνθρωποι στην Κωνσταντινούπολη είχαν χωριστεί σε τρεις κατηγορίες. Τους Βασιλίτες, τους Γρηγορίτες και τους Ιωαννίτες. Οι πρώτοι θεωρούσαν πως πιο σημαντικός ήταν ο Μ. Βασίλειος, οι δεύτεροι υπερτόνιζαν το έργο του Γρηγορίου και οι τρίτοι έδιναν τα σκήπτρα της προσφοράς στον Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Τότε, οι τρεις Ιεράρχες παρουσιάστηκαν στον Άγιο Ιωάννη Ευχαΐτων και του είπαν πως θέλουν να παύσει αυτή η διαμάχη και να καθιερωθεί μια κοινή εορτή και για τους τρεις. Έτσι, αποφασίστηκε να εορτάζονται και  οι τρεις Άγιοι μαζί στις 30 Ιανουαρίου

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ κάνοντας κλίκ ΕΔΩ

30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ – ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Δ. Μπαμπινιώτη

Η παιδεία στους Τρεις Ιεράρχες (1)

Οι τρεις Ιεράρχες, διαθέτοντας οι ίδιοι ευρύτατη παιδεία, ήταν φυσικό, περισσότερο από όλους τους άλλους Πατέρες της Εκκλησίας, να συλλάβουν τη σημασία της Παιδείας για τον άνθρωπο και μάλιστα για τον «νέο άνθρωπο» της εποχής τους, τον χριστιανό άνθρωπο. Κι επειδή γι’ αυτούς Παιδεία δεν σημαίνει … κατάκτηση γνώσεων αλλά καλλιέργεια της ανθρώπινης ψυχής, ως κύριος σκοπός της Παιδείας προσδιορίζεται η αγωγή των νέων παιδιών: «Τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών φαίνεται μοι, άνθρωπον άγειν, το πολυτροπώτατον ζώον και ποικιλώτατον», θα πει ο Γρηγόριος (Ε.Π.Μ.35,325).

Βεβαίως το «άνθρωπον άγειν», η ανθρωπαγωγή, ας νεολογίσουμε, δεν μπορεί στη σύλληψη των Πατέρων της Εκκλησίας παρά να είναι χριστοκεντρική. Σκοπός της αγωγής είναι: «ομοιωθήναι Θεώ κατά το δυνατόν ανθρώπου φύσει. Ομοίωσις δε ουκ άνευ γνώσεως, η δε γνώσις ουκ εκτός των διδαγμάτων», διδάσκει ο Μέγας Βασίλειος (Ε.Π.Μ. 32,69Β).

Για τους Τρείς Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, ουσία της παιδείας είναι η αγωγή και δεν νοείται αγωγή χωρίς «πνευματικά μαθήματα» και «επιμέλεια ψυχής»: «Ότι των οικείων αμελούμεν παίδων, και των μεν κτημάτων αυτών επιμελούμεθα, της δε ψυχής αυτών καταφρονούμεν, εσχάτης ανοίας πράγμα» (Ε.Π.Μ. 51,327), προειδοποιεί ο Χρυσόστομος.

Αν κάτι χαρακτηρίζει την παιδεία μας σε ευρωπαϊκό ίσως επίπεδο είναι ότι εξακολουθεί και σήμερα να μας διαφεύγει η ουσία, που ήταν και είναι η αγωγή ψυχών.

Με άλλα λόγια, «περί άλλων τυρβαζόμεθα», ενώ «χρεία εστί ενός», να αναπτύξουμε την άγια πλευρά του του ανθρώπου, την καλλιέργεια της ψυχής και του νου του και να τον οδηγήσουμε σε μια πνευματική ανάταση και εγρήγορση, ώστε να βλέπει και να ενεργεί σωστά, διακρίνοντας το καίριο από το ασήμαντο, το μόνιμο από το πρόσκαιρο, την ουσία από τα «συμβεβηκότα» της ουσίας, για να θυμηθούμε τον ημέτερο Αριστοτέλη.

Η επιμονή των Ιερών Πατέρων στην αγωγή της ψυχής, και μάλιστα κατά Χριστόν, δεν σημαίνει ότι υποτιμούν τη σημασία των γνώσεων ή την σπουδαιότητα των γραμμάτων. Σημαίνει διαφορετική ιεράρχηση των αναγκών του ανθρώπου: πρώτα το πνεύμα και μετά το σώμα, πρώτα η αγωγή και μετά η γνώση. Ο Ιερός Χρυσόστομος προλαμβάνει ενδεχόμενες παρεξηγήσεις: « Και μη με τις νομιζέτω νομοθετείν αμαθείς τους παίδας γίνεσθαι…Ου κωλύων παιδεύειν ταύτα λέγω, αλλά κωλύων εκείνοις μόνοις προσέχειν». (Ε.Π.Ε. 28, 518-20).

Η παιδεία για τους σεπτούς Ιεράρχες είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Σε μια στιγμή εξάρσεως, ο Χρυσόστομος φθάνει να πει τη γνωστή ρήση: « Η παιδεία μετάληψις αγιότητος εστι» (Ε.Π.Ε. 25, 282). Να τι ύψος αλλά και τι νόημα δίνουν στην Παιδεία οι «μυσταγωγοί της Παιδείας, οι Μεγάλοι Ιεράρχες.

Επειδή, όπως είναι φυσικό, τα περί παιδείας διδάγματα των Τριών Πατέρων της Εκκλησίας θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο διδασκαλίας ετών, θα θίξω δύο μόνον ακόμη διδάγματα των Πατέρων: την έμφαση που δίνουν στον δάσκαλο και στους γονείς, παράγοντες οι οποίοι όλο και περισσότερο στις μέρες μας συνυπολογίζονται στους βασικούς πόλους της Παιδείας.

Η βασική αρχή για τον δάσκαλο είναι, κατά τους Μεγάλους Ιεράρχες, το παράδειγμα: «Τον δε παιδεύοντα, ου διά ρημάτων μόνον, αλλά διά πραγμάτων παιδεύειν χρή», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος (Ε.Π.Ε.14,554). Η «πολιτεία» του δασκάλου, η ζωή και οι πράξεις του, το παράδειγμά του, όχι η απλή διδασκαλία του είναι αυτή που οδηγεί στην παιδεία, γιατί τα λόγια … φαίνεται πως περίσσευαν από τότε…

Ο Θεολόγος και ποιητής Γρηγόριος θα πει τη μνημειώδη επιγραμματική φράση: «Μισώ διδάγμαθ’ οις ενάντιος βίος».

Σ’ αυτό που ιδιαίτερα επιμένουν και οι τρείς Μεγάλοι Πατέρες στις κατευθύνσεις που δίνουν προς τους γονείς είναι η ευθύνη των γονέων να αναθρέψουν τα παιδιά τους με χριστιανικές αρχές και αξίες: με «φόβον Θεού», με καλλιέργεια των αρετών της ψυχής και του πνεύματος και με παιδεία τέτοια, που ο νέος να αντιληφθεί ότι σκοπός της ζωής δεν είναι να πασχίζει για την απόκτηση χρημάτων ή διαφόρων καταναλωτικών αγαθών και μάταιης εξουσίας, αλλά για ό,τι συνιστά την ουσία της ζωής και για τις αξίες που πρέπει να εμπνέουν τη ζωή του Χριστιανού (σύνεση, ταπεινοφροσύνη, εγκράτεια, δικαιοσύνη, αυτογνωσία). Πόσο επίκαιρος είναι και σήμερα ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όταν σχολιάζει ποια πρότυπα προβάλλουν συνήθως οι γονείς στα παιδιά τους προς μίμηση και πόσο έξω από την χριστιανική πραγματικότητα βρίσκονταν και βρίσκονται και σήμερα πολλοί γονείς: « Και τίποτε άλλο δεν είναι δυνατόν να ακούσει κανείς όταν οι πατέρες μιλούν προς τα παιδιά τους και τα παρακαλούν να σπουδάσουν ρητορική, παρά αυτά εδώ τα λόγια· ο τάδε, λέγει, ενώ είναι κατώτερος και κατάγεται από κατώτερους γονείς, αφού απέκτησε την εκ των ρητορικών σπουδών ικανότητα, ανήλθε στα ύψιστα αξιώματα, απέκτησε πολύν πλούτον, νυμφεύθηκε πλούσια γυναίκα, έκτισε πολυτελές σπίτι, είναι φοβερός σε όλους και φιλόδοξος. Άλλος πάλι λέει, ο τάδε που έμαθε την ιταλική γλώσσα, είναι ένδοξος στα ανάκτορα και κυβερνά όλα τα εσωτερικά θέματα. Και άλλος πάλι δείχνει άλλον, όλοι όμως τους επιτυχημένους στη γη. Κανένας δε ούτε μια φορά δε θυμάται τα ουράνια πράγματα» (Ε.Π.Ε 28, 474).

Αν συγκρίνει κανείς την παιδεία που προτείνουν οι σοφοί Ιεράρχες με τη σημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα, τουλάχιστον στην Ελλάδα, όπου η διδασκαλία των χριστιανικών αξιών και των αρχών του Ευαγγελίου από τη μια μεριά έχουν συμπιεσθεί σ’ ένα συχνά αποστεωμένο και σχολαστικό-πληροφοριακό μάθημα Θρησκευτικών, στριμωγμένο κάπου στο σχολικό πρόγραμμα και υπό συνεχή συρρίκνωση, κι από την άλλη μεριά, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι οργιάζει σε όλα τα τηλεοπτικά προγράμματα ό,τι άμεσα και δραστικότατα καταργεί μέσα σε λίγα λεπτά αυτά που ο δάσκαλος στο σχολείο και ο παπάς στην Εκκλησία αγωνίζονται να χτίσουν στην ψυχή των παιδιών, αν συνειδητοποιήσει κανείς τη λειτουργία και τις επιπτώσεις αυτής της αποδομητικής και σχιζοφρενικής (για την ψυχή και την προσωπικότητα των νέων παιδιών) διαδικασίας, τότε θα καταλάβει αν η Παιδεία στις μέρες μας μπορεί να επιτελέσει τον ανθρωποπλαστικό και δημιουργικό ρόλο που οραματίστηκαν οι φωτισμένοι Ιεράρχες. Στην ερώτηση πως θεραπεύεται αυτή η κατάσταση, η απάντηση είναι, νομίζω, μία: ο τρώσας και ιάσεται…

( Γ. Δ. Μπαμπινιώτης, Χριστιανική και Ελληνική Πνευματικότητα, Εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, σ. 65-70)

ΠΗΓΗ: 

http://vatopaidi.wordpress.com/

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ στη μέση τοῦ κειμένου:http://pneymatiko.files.wordpress.com/2008/01/3ierarxes.jpg)

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ; -Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΤΟΝΙΖΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

 

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΟΜΙΛΙΩΝ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
ΠΗΓΗ: 
http://www.floga.gr/

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΠΥΡ (Μνήμη Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου – 20 Δεκεμβρίου καί ἀνακομιδή τῶν Ἁγίων Λειψάνων του στίς 29 Ἰανουαρίου)

Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού

Με την είσοδο των προεορτίων των Χριστουγέννων, έχομε και τη μνήμη του Αγίου ενδόξου Ιερομάρτυρος Ιγνατίου του Θεοφόρου, ενὸς εκ των Αποστολικών Πατέρων. Και θυμήθηκα μία περικοπὴ από τους λόγους του Κυρίου μας, που αρμόζει στην αυριανὴ εορτή. «Μη νομίσητε ότι ήλθον», είπε κάποτε ο Ιησούς μας, «βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλὰ μάχαιραν» (Ματθ. 10, 34). Και αφού είπε τους τρόπους της διαιρέσεως που ήλθε να προκαλέσει, όπως ερμηνεύονται φυσικά κατά την ιερά μας παράδοση, προσέθεσε. «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην και τι θέλω ει ήδη ανήφθη» (Λουκ. 12, 49). Περί αυτού του πυρὸς ακριβώς είναι ο λόγος, γιατί πολύ απασχολεί τουλάχιστον εμᾶς τους μοναχούς.

Το δοξαστικό του Αγίου Ιγνατίου αναφέρει τα εξής: «Ουκ εστιν εν εμοί πυρ φιλόυλον, ύδωρ δε μάλλον ζων, και λαλούν εν εμοί, ένδοθέν μοι λέγον – Δεύρο προς τον πατέρα.» Και γενικὰ η ακολουθία, όπως θα παρακολουθήσετε, είναι μια έξαρση θεουργικού έρωτος, που πάλλει μέσα στην καρδία αυτού του μεγάλου φωστήρος. Γιατὶ αναφέρει η παράδοση, ότι αυτός ο Άγιος ήταν ένα από τα παιδιά εκείνα, τα οποία δέχθηκε ο Ιησούς μας στις αγκάλες Του…

Όταν κάποτε τον ρωτούσαν οι μαθηταί Του για τα πρωτεία και ποιές είναι οι αξίες τους στο μέλλον, κατὰ τον τρόπο που μπορούσαν να συλλάβουν τότε το νόημα, επηρεασμένοι από τις ιουδαϊκὲς παραδόσεις, τότε, «προσκαλεσάμενος ο Ιησούς παιδίον έστησεν αυτὸ εν μέσω αυτῶν και είπεν, «ος αν δέξηται παιδίον τοιούτον έν επί τω ονόματί μου, εμέ δέχεται» (Ματθ. 18,2,5). Και πάλιν, «άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθεῖν προς με» (Ματθ. 19,14). Ένα λοιπόν από τα παιδιά ήτο αυτος ο Άγιος, ο μετέπειτα Θεοφόρος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΝ

Εισήγησις

γενομένη υπό του Αρχιμ. Αθανασίου Μυτιληναίου εις Α' Ιερατικόν Συνέδριον Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Πλαταμώνος εν τω Πνευματικώ Κέντρω του Ι.Ν. Αγίων Μ' Μαρτύρων εν Λαρίση τη 22α Σεπτεμβρίου 1969

 

 

Σεβασμιότατε Άγιε Δέσποτα, Σεβαστοί  Άγιοι Πατέρες,

       Είναι αρχαιοτάτη, και μάλιστα αποστολική η συ­νήθεια, συνάξεων των Ποιμένων της Εκκλησίας.
       Ο Απ. Παύλος, παραπλέων τας ακτάς της Μ. Α­σίας και κατευθυνόμενος προς Ιεροσόλυμα, παρά τον ολίγον χρόνον που είχε εις την διάθεσίν του, δεν παραλείπει να μετακαλέση τους Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου εις την Μίλητον, και μέσα εις μίαν άκρως συγκινητικήν και θερμήν ατμόσφαιραν να αποτείνη τας τελευταίας του ποιμαντικάς προτροπάς (Πρβλ. Πράξ. κ' 16-38).
       Την συνήθειαν αυτήν, ως μίαν ανάγκην απόλυτον δια την αναζωπύρωσιν του ποιμαντικού έργου των ποιμένων συνεχίζει και σήμερον η Εκκλησία δια των τοπικών Ιερατικών Συνεδρίων και Συνάξεων.

Και πράγματι!
      Ποιος εκ των Ποιμένων της Εκκλησίας δεν θα ησθάνετο την ανάγκην της τονώσεως του ιερατικού του χαρίσματος το οποίον έλαβε κατά την φρικτήν εκείνην ώραν της χειροτονίας του; (Πρβλ. Α' Τιμ. δ' 14).
       «Λάβε την παρακαταθήκην ταύτην και φύλαξον αυτήν μέχρι της δευτέρας του Κυρίου παρου­σίας, ότε παρ' αυτού μέλλεις απαιτείσθαι αυτήν» (Εκ του Μ. Ευχολογίου).

Την Παρακαταθήκην.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ Ο ΘΕΟΦΟΡΟΣ

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, ὁ Θεοφόρος, ἀνήκει στοὺς λεγομένους ἀποστολικοὺς πατέρες, δηλαδή, στοὺς πατέρες ποὺ γνώρισαν καὶ διαδέχθηκαν τοὺς ἀποστόλους τοῦ Κυρίου μας. Συνεπῶς ἔδρασαν τὶς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ πρώτου αἰῶνα μ.Χ. καὶ τὶς μετέπειτα τοῦ δευτέρου αἰῶνα μ.Χ. Τὸ ὄνομά του εἶναι λατινογενὲς -ἀπὸ τὸ ignis ποὺ σημαίνει πῦρ- καὶ συνεπῶς θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν ὀνομάσουμε Πυρφόρο, ποὺ ταιριάζει ἀπόλυτα μὲ τὸν χαρακτῆρα του, ἀφοῦ ἡ φωτιὰ ποὺ ἔκαιγε μέσα τοῦ γιὰ τὸν Κύριό μας ἦταν ἄνευ προηγουμένου. Ἐπίσης ἐπονομάσθηκε καὶ Θεοφόρος, προφανῶς γιὰ τὸν ζῆλο ποὺ ὑπηρέτησε τὸν Κύριο καὶ γιὰ τὸν ἔρωτα ποὺ εἶχε νὰ βρίσκεται συνεχῶς ἑνωμένος μ’ αὐτόν.   Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὑπῆρξε ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας καὶ μάλιστα, ὅπως αὐτοχαρακτηρίζεται ὁ ἴδιος στὶς ἐπιστολές του, ἐπίσκοπος Συρίας (Ρώμ. 2,2). Ἀπὸ αὐτὸ φαίνεται ὅτι ἡ δικαιοδοσία τοῦ ὑπῆρξε εὐρεῖα καὶ δὲν περιοριζόταν μόνο στὴν περιοχὴ τῆς Ἀντιοχείας.  Διαβᾶστε περισσότερα κάνοντας κλίκ ἐδῶ

ΣΥΝ ΘΕῼ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ) ΣΤΟΝ Ι.Ν. ΑΓ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ (ΙΠΠΟΔΡΟΜΙΟΥ) ΣΤΙΣ 7.30 Π.Μ.

Ἀνακομιδή λειψάνων Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου

Ή γιορτή τῆς μνήμης του εἶναι οτίς 20 Δεκεμβρίου. Στίς 29 Ἰανουαρίου γιορτάζουμε τήν μνήμη τῆς άνακομιδῆς τῶν Ἱερῶν Λειψάνων του, ἀπό τή Ρώμη, ὅπου οἱ Χριστιανοί τά περισυνέλεξαν ἀπό τόν Ἱππόδρομο καί τά μετέφεραν στήν Ἀντιόχεια (Α' ἀνακομιδή μᾶλλον τό ἴδιο ἔτος τοῦ μαρτυρίου του δηλ. τό 107 μ.Χ.). Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ό Χρυσόστομος, ὅμως, εἰδικά γιά τή σημερινή γιορτή τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου ἀπό τή Ρώμη στἠν Ἀντιόχεια, ἐξεφὠνησε λόγο, ἀποσπάσματα τοῦ ὁποίου παραθέτουμε σέ μετάφραση. «Ό Ἰγνάτιος ἔτρεχε πρός τόν θάνατο μέ τόση μεγάλη προθυμία, μέ ὅση φυσικότητα τρέχει ἐκεῖνος πού καλείται στά οὐράνια ἀνάκτορα. Καί ἔτσι, ὁ λαός μάθαινε ἀπό τήν προθυμία καί τήν ὑπερβολική χαρά ἐκείνου, ὅτι δέν ἦταν θάνατος ἐκεῖνος πρός τόν ὁποῖο ἔτρεχε, αλλά κάποια ἀποδημία καί μετάθεση καί ἀνάβαση πρός τόν οὐρανό. Δίδασκε ἔτσι, σ' ὅλους πού τόν παρακολουθοῦσαν νά περιφρονοῦν τήν παρούσα ζωή, νά ἐπιθυμοῦν τά μελλοντικά καί ν' ἀποβλέπουν στόν οὐρανό, καί νά μή δίνουν σημασία στά κακά τῆς παρούσας ζωῆς.Tέτοιοι εἶναι ἐκεῖνοι πού εἶναι ἐρωτευμένοι• ὅ,τι κι ἄν πάσχουν ὑπέρ ἐκείνων πού ἀγαποῦν, τό δέχονται μέ εὐχαρίστηση. Τό ἴδιο συνέβη καί μ' αὐτόν. Ἔσπευδε νά μιμηθεῖ τούς Ἀποστόλους ὄχι μόνο στό θάνατο, ἀλλά καί στήν προθυμία, γι΄ αὐτό ἔλεγε: "Θά ὠφεληθῶ ἀπό τά θηρία". Καί θεωροῦσε τά στόματα αὐτῶν πολύ πιό ἡμέρα ἀπό τή γλώσσα τοῦ τυράννου. Καί πολύ σωστά. Διότι ἐκείνη τόν καλοῦσε στή γέεννα, ἐνῶ τά στόματα τῶν θηρίων τόν ἔστελναν στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν"1. 1.37ος τόμος Ε.Π.Ε.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς θησαυρόν πλουτοποιῶν δωρημάτων, τήν τῶν λειψάνων σου μυρίπνοον θήκην, τῇ ποίμνῃ σου μετήγαγον ἐκ Ρώμης εὐσεβῶς• ἧσπερ τήν ἐπάνοδον, ἑορτάζοντες πόθῳ, χάριν ἀρυόμεθα, πολλαπλῶν ίαμάτων, τούς σούς ἀγώνας μέλποντες ἀεί, Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιε ἔνδοξε.

ΠΗΓΗ:

http://palioahrista.blogspot.com/2009/01/blog-post_5554.html

ΒΙΟΣ ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ (28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ).ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΖΩΗ ΤΟΥ

Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Ασκητής με πολλή απλότητα, εγκράτεια και ενθουσιώδη πίστη. Πλουτίστηκε χάρις στούς ἀγῶνες του με πλουσιότατη και φλογερώτατη ἀγάπη γιά τόν Θεό καί τόν πλησίον.Ἐξασκούσε μεγάλη επιρροή στους συμπολίτες του.

Ο ὅσιος γεννήθηκε στις αρχές του 4^ουαιώνα, στη Νίσιβη της Συρίας. Διδάσκαλο ευτύχησε να έχει τον επίσκοπο Ιάκωβο, άνδρα μεγάλης θεολογικής παιδείας, που τον χειροτόνησε διάκονο.

Ὁ Ὅσιος μετά τή χειροτονία του παραδίδεται ολοκληρωτικά στις μελέτες του και δε θέλησε να προβιβαστεί σε ανώτερο αξίωμα. Εἶχε στό νοῦ του αυτό που είπε ο Απόστολος Παύλος: «Πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη, ίνα άρτιος ή ο του Θεού άνθρωπος, προς πάν έργον αγαθόν εξηρισμένος». Δηλαδή, όλη η Γραφή έχει εμπνευστεί από το Θεό. Γι’ αυτό είναι ωφέλιμη,διδάσκει την αλήθεια, ελέγχει τις πλάνες, να διορθώνει αυτούς που αμαρτάνουν, παιδαγωγεί στην αρετή και έτσι ο άνθρωπος του Θεού μπορεῖ να είναι τέλειος, καταρτισμένος σε κάθε έργο αγαθό...

ΒΙΟΣ ΟΣΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΙΝΕΥΙ (28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ)

Ὁ ὅσιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος εἶχε πατρίδα τήν Νινευΐ. Ὁ συγγραφέας τοῦ Ἐπιγράμματος περί σιωπῆς καί ἡσυχίας, ἀναφέρει ὡς πατρίδα του τήν Μεσοποταμία (χωρίο πλησίον τῆς Ἐδέσσης)[4]. Ἔζησε τόν ἕκτο αἰώνα[5]. Ἡ ἀκμή του τοποθετεῖται στά 534 μ.Χ.[6] Αὐτό συνάγεται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἔγραψε ἐπιστολή στόν ἅγιο Συμεών τόν στυλίτη (521-596 μ.Χ.)πού ἀσκήθηκε στό Θαυμαστό ὄρος πλησίον τῆς Ἀντιόχειας τῆς Συρίας. Ἐπίσης καί ἀπό τό ὅτι ἀναφέρει ὅτι ἡ ἡλικία τῶν δαιμόνων ἦταν στήν ἐποχή του 6000 χρόνια[7]. Δηλ. ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ἔζησε στήν ἀρχή τῆς ἕβδομης χιλιετίας ἀπό κτίσεως κοσμου (6ος αἰ.). Δέν γνωρίζουμε ποιοί ἦσαν οἱ γονεῖς του. Σέ πολύ νεαρή ἡλικία ἐγκατέλειψε τήν κοσμική ζωή καί κατετάγη στό Μοναστήρι τοῦ ἁγίου Μαρ. Ματθαίου μαζί μέ τόν κατά σάρκα ἀδελφό του. Ἐδῶ ἀφοῦ ἀσκήθηκε ἀρκετά καί ἔφθασε σέ ὑψηλό μέτρο ἀρετῆς, πληγώθηκε ἀπό τόν πόθο τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς.

ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ, ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι για την Εκκλησία μας, μια κατεξοχήν περίοδος μετανοίας και πνευματικής άσκησης. Ας ακούσουμε έναν Μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας μας τι έχει να μας πει για την Μετάνοια στη ζωή μας.

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

«Ας μην κυριευόμαστε λοιπόν από εκείνο το φόβο που έχει σχέση με τα πράγματα και τις καταστάσεις του μάταιου αυτού κόσμου. Να μην φοβόμαστε δηλαδή εκεί που δεν υπάρχει φόβος (Α΄ Ιωαν. 4:18). Γιατί ποιος ανθρώπινος φόβος μπορεί να συγκριθεί με το θείο φόβο;

28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ. ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΙ ΙΣΑΑΚ ΤΩΝ ΣΥΡΩΝ.

28 Ιανουαρίου

Εφραίμ του Σύρου, Παλλαδίου Οσίου, Ιακώβου Ασκητού, της Αγίας μητρός και της θυγατρός της, Χάριτος, Γεωργίου Μάρτυρα, Εφραίμ εκ Ρωσίας, Εφραίμ εκ Κιέβου, Θεοδοσίου της Τότμα, Ισαάκ του Σύρου, Μνήμη όλων των Ερημιτών

Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Ο Όσιος Εφραίμ καταγόταν από την Ανατολή και γεννήθηκε στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας πιθανώς το 308 μ.Χ. ή και ενωρίτερα. Ήκμασε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου (324-337 μ.Χ.), Ιουλιανού του Παραβάτου (361-363 μ.Χ.) και των διαδόχων αυτού

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗ ΠΟΥ ΟΜΙΛΕΙ ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: 

orthodox-world.pblogs.gr

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (27 Ἰανουαρίου)

Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος εκοιμήθη από εξάντληση στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της τρίτης του εξορίας από την αυτοκράτειρα Ευδοξία και τάφηκε στα Κόμανα του Πόντου. Το σεπτό λείψανό του περίμενε επί τριάντα έτη, θαμμένο στον τόπο της εξορίας και του μαρτυρίου του.Όταν όμως το 434 μ.Χ. πατριάρχης εξελέγη ο μαθητής του Άγιος Πρόκλος (βλέπε 20 Νοεμβρίου), παρεκάλεσε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να ενεργήσει τα δέοντα, ώστε το λείψανο του μεγάλου αυτού πατέρα της Εκκλησίας να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Και πράγματι, τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου του 438 μ.Χ. έγινε η Ανακομιδή των Ιεωρών Λειψάνων του Αγίου.
Η μεταφορά των ιερών λειψάνων από τα Κόμανα συνοδεύτηκε από μια επιστολή - διαταγή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β’, υιού του Αρκαδίου και της Ευδοξίας, η οποία έγραφε:

«Ἐπιστολὴ τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου.

Εἰς τὸν οἰκουμενικὸν Πατριάρχην καὶ Διδάσκαλον καὶ πνευματικὸν Πατέρα Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον, τὴν προσκύνησιν προσφέρω ἐγὼ ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος. Ἡμεῖς, Πάτερ τίμιε, νομίζοντες, πῶς εἶναι τὸ σῶμά σου νεκρόν, καθὼς εἶναι καὶ τὰ ἄλλα σώματα τῶν ἀποθανόντων, ἠθελήσαμεν να μεταφέρωμεν αὐτὸ ἁπλῶς εἰς ἡμᾶς. Διὰ τοῦτο καὶ τοῦ ποθουμένου δικαίως....
Διαβᾶστε περισσότερα κάνοντας κλίκ ἐδῶ.