Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΤΑΠΕΙΝΟΥΜΕΝΟΣ, ΒΑΠΤΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΑΓΝΙΣΕΙ. Η ΑΓΝΟΤΗΣ, Η ΚΑΘΑΡΟΤΗΣ (ΠΑΡΘΕΝΙΑ) ΤΟΥ ΝΟΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ.

Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. 

Ο ΓΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ  ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕΓΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ  ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟ «ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΑΘΟΥΣ».

ΑΓΝΟΤΗΤΑ

Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, δι' εὐχῶν τοῦ γέροντος, ἄς μελετήσουμε ἕνα ἀπό τά σοβαρότερα, ἴσως καί τά πιό ἐπείγοντα, ὅπως θά ἔλεγε ὁ ἅγιος Νικόδημος, θέματα, πού ἁφοροῦν στόν ἄνθρωπο καί ἰδιαίτερα στούς νέους. Τό θέμα τῆς ἁγνότητας. Ἕνας ἅγιος ἔλεγε ὅτι ὁ Θεός ζητάει ἀπό τούς νέους κυρίως δύο πράγματα: τήν ἁγνότητα καί τήν ταπείνωση. Ἄς δοῦμε ὅμως...

ΓΙΑΤΙ ΑΓΝΟΣ;

Διότι τό ζητάει ὄντως ὁ Θεός.

Γράφει στήν Πρός Τιμόθεον Ἐπιστολή: «Νά τηρεῖς τόν ἑαυτό σου ἁγνό»(Tim1 5.22.3 «Σεαυτὸν ἁγνὸν τήρει».)

Ἐπίσης στήν Π. Διαθήκη στούς Ψαλμούς τονίζεται ὅτι ὅποιος θέλει νά πλησιάσει στό Θεό πρέπει νά εἶναι καθαρός:(Ps 23.3)«τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; 23.4 ἀθῷος χερσὶν καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ͵ ὃς οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ ματαίῳ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ οὐκ ὤμοσεν ἐπὶ δόλῳ τῷ πλησίον αὐτοῦ. 23.5 οὗτος λήψεται εὐλογίαν παρὰ κυρίου καὶ ἐλεημοσύνην παρὰ θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ».

 Αὐτός μόνο θά πάρει τήν Θεϊκή εύλογία. Καί ὁ Μ. Ἀθανάσιος λέει :«Τρία πράγματα ἀπαιτεῖ ὁ Θεός ἀπό κάθε Χριστιανό· ὀρθή πίστη, ἀλήθεια στά λόγια καί ἁγνότητα στό σῶμα».

ΑΓΝΕΙΑ-ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΠΡΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΑΜΟ:                  

            Ἄς θυμηθοῦμε τόν ἅγιο Ἰωσήφ τόν Πάγκαλο πού ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς τόν προβάλλει σάν πρότυπο ἁγνότητος
«Πῶς εἶναι δυνατόν νά κάνω αὐτή τήν ἁμαρτία μπροστά στό Θεό»; εἶπε καί ἀπέφυγε τόν πειρασμό τῆς Αἰγυπτίας. 

Ἄς θυμηθοῦμε ἀκόμη τί σημαίνουν τά στέφανα στήν ὀρθόδοξη ἀκολουθία τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου καθώς καί ὁ ὕμνος πού ψάλλεται: «Ἅγιοι μάρτυρες, οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καί στεφανωθέντες....». Σημαίνουν τήν βράβευση γιά τήν νίκη τῶν νυμφευομένων στόν ἀγῶνα τῆς ἁγνότητος. Τούς ὑποδηλώνεται ἀκόμη ὅτι ἡ ἔγγαμη ζωή εἶναι θυσία (ἀνάλογη μέ τῶν μαρτύρων), εἶναι ἑκούσια καί ἀμοιβαία αὐτοπροσφορά. Εἶναι δρόμος γιά τήν πνευματική ὁλοκλήρωση καί τήν θέωση. Εἶναι δρόμος μαρτυρικός μέ ἀσκητικό χαρακτήρα. 

Ἡ νηστεία, ἡ ἐγκράτεια, ἡ κακοπάθεια, ἡ προσευχή δέν εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς, ἀλλά καί γιά τούς ἐγγάμους. Γιαυτό καί ὁ ἅγιος Ἀπόστ. Παῦλος γράφοντας γιά τούς ἐγγάμους τούς θέλει νά ἔχουν σέ ἁγνότητα καί σωφροσύνη[1]

Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΜΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ :Καλούμαστε νά μιμηθοῦμε τόν Χριστό σέ ὅλα. Ὅπως ἐκεῖνος εἶναι ἁγνός ἔτσι καί μεῖς πρέπει νά ἁγνίζομεν ἑαυτούς. Αὐτό γίνεται ζώντας  μέσα στήν Ἐκκλησία σάν ζωντανά μέλη Της. 

Γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος: (Jo1 3.2-3.3) «Ἀγαπητοί͵ νῦν τέκνα θεοῦ ἐσμεν͵ καὶ οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα. Οἴδαμεν ὅτι ἐὰν φανερωθῇ ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα͵ ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστιν. 3.3 καὶ πᾶς ὁ ἔχων τὴν ἐλπίδα ταύτην ἐπ΄ αὐτῷ ἁγνίζει ἑαυτὸν καθὼς ἐκεῖνος ἁγνός ἐστιν».  

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΙΝΟΥΜΕ, ΤΟ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ. Ο ΓΑΜΟΣ :ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΑΘΟΥΣ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΕΙ ΣΤΗ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ  Η ΑΓΝΕΙΑ(ΑΓΝΟΤΗΤΑ-ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΟΣ).
Γράφει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὅτι «ὁ γάμος εἶναι συγγνώμη πάθους. Εἶχε τά πρωτεῖα στόν καιρό τοῦ νόμου καί τῶν σκιῶν · ὅταν πνευματικά ὁ κόσμος ἦταν νήπιο. Ἀλλά ὅταν ξεπεράστηκε τό γράμμα ἀντ' αὐτοῦ εἰσῆλθε τό πνεῦμα. Τότε ἔπαθε ὁ Χριστός ἐν σαρκί. Τότε ἔλαμψε ἡ ἁγνότητα συντέμνουσα τόν κόσμο. Ἐκεῖ πρέπει νά μεταβεῖ καί ὁ κόσμος καί νά συνανέλθει μέ τόν Χριστό»[2]. Ὁ Θεός δηλ. παραχώρησε τόν Γάμο γιά τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, γιά νά μήν πέφτουμε στήν ἁμαρτία. Τόν εὐλόγησε καί γιαυτό εἶναι τίμιος. Ὅμως ὁ ἴδιος ἔζησε παρθενικά. Ὅρισε καί τίς προδιαγραφές τοῦ γάμου. Ὅτι θά εἶναι ἀδιάλυτος (ἐκτός λόγου μοιχείας) καί μέ ἕνα μόνο πρόσωπο. Οἱ σαρκικές σχέσεις θά πρέπει νά ὑπάρχουν μετά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Ἄν σήμερα τόσοι γάμοι διαλύονται αὐτό ὁφείλεται στήν ἀπουσία τοῦ Χριστοῦ ἀπό τά σπίτια καί τίς οἰκογένειες. Ὁ Χριστός δέν βρίσκει κατάλυμα σ' αὐτές διότι δέν τηροῦν τό θέλημά Του. Ὁ Θεός θέλει νά ἔλθουμε σιγά-σιγά ὅλοι στήν κατάσταση τῆς Παρθενίας-σωφροσύνης μιμούμενοι τόν Ἴδιο.

ΓΙΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΑΜΟ. ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΥΤΟΝΟΜΕΙΤΑΙ Η ΝΟΜΙΜΗ ΗΔΟΝΗ ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΟΠΟΙΪΑ. 

Ὁ ἰδανικός καί σύμφωνος μέ τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας στόχος, πρός τόν ὁποῖο ὁφείλουν νά κατευθύνονται οἱ πιστοί, εἶναι ἡ ὑπερνίκηση τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος. Ὅπως ἀπό τούς ἀγάμους  (σ' αὐτούς περιλαμβάνονται καί οἱ μνηστευμένοι) ἀπαιτεῖται ἡ καθολική ἁγνότητα, ἔτσι καί ἀπό τούς ἐγγάμους ἀπαιτεῖται ὁ ἀπόλυτος σεβασμός τῆς συνδέσεως τῶν σαρκικῶν σχέσεων μέ τήν τεκνογονία[3].Γιαυτό καί πολλοί Χριστιανοί σύζυγοι μετά τήν ἀπόκτηση μερικῶν παιδιῶν, ζοῦσαν καί ζοῦν σάν ἀδέλφια, ἐντείνοντας τήν πνευματική τους ζωή καί ὑπερνικώντας τό σαρκικό φρόνημα. Αὐτό κατανοεῖται, ὅταν ληφθεῖ ὑπόψη ὅτι καί ἡ νόμιμη στόν γάμο ἡδονή δέν παύει νά ἀποτελεῖ σαρκικό στοιχεῖο[4].

Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΑΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ, ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΑΣ

Καλούμαστε νά γίνουμε τό φῶς καί τό ἁλάτι τοῦ κόσμου εἰδικά σ' αὐτό τό θέμα τῆς ἁγνότητας στό ὁποῖο βλέπουμε πόσο πολύ ἔχει ξεφύγει. Ἄν ἐμεῖς οἱ χριστιανοί δέν ἀντισταθοῦμε, τότε εἴμαστε σάν αὐτούς, πού σκεπάζουν τό φῶς μέ παραπετάσματα καί σάν τό ἁλάτι πού ἔχασε τήν ἁλμύρα του , τήν ἁλιστική του ἰδιότητα καί εἶναι γιά πέταμα. 

Γράφει ὁ ἅγιος Ἀπ. Παῦλος στόν ἅγιο νεαρό Τιμόθεο:(Tim1 4.12.1). «Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω͵ ἀλλὰ τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ͵ ἐν ἀναστροφῇ͵ ἐν ἀγάπῃ͵ ἐν πίστει͵ ἐν ἁγνείᾳ». Ἡ ἁγνότητα εἶναι ἕνα ἀπό τά συστατικά, ἕνα ἀπό τά στοιχεῖα ταυτότητας τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ»[5]

ΠΟΙΟ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΓΝΕΙΑΣ:
ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ 
ΣΤΟ ΣΩΜΑ 
ΑΛΛΑ ΚΑΙ
ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ:
«Τὸ λοιπόν͵ ἀδελφοί͵ ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ͵ ὅσα σεμνά͵ ὅσα δίκαια͵ ὅσα ἁγνά͵ ὅσα προσφιλῆ͵ ὅσα εὔφημα͵ 
εἴ τις ἀρετὴ καὶ 
εἴ τις ἔπαινος͵ ταῦτα λογίζεσθε»(Phil 4.8) 

ΑΓΝΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΟΥ, ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, ΣΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ, 
ΣΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.
  Μᾶς λέει ὁ Κύριος ὅτι μπορεῖς νά μολυνθεῖς στήν καρδιά καί νά πάψεις ἔτσι νά εἶσαι ἁγνός, ἀκόμη καί ἄν σωματικά δέν κάνεις τήν ἁμαρτία.       
 «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη͵ Οὐ μοιχεύσεις. 5.28 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ»(Matt 5.27). 
Γιαυτό πάλι μᾶς προτρέπει τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ τήν γραφίδα τοῦ ἁγίου Ἰακώβου:«ἐγγίσατε τῷ Θεῷ͵ καὶ ἐγγιεῖ ὑμῖν. καθαρίσατε χεῖρας͵ ἁμαρτωλοί͵ καὶ ἁγνίσατε καρδίας͵ δίψυχοι. 4.9 ταλαιπωρήσατε καὶ πενθήσατε καὶ κλαύσατε· ὁ γέλως ὑμῶν εἰς πένθος μετατραπήτω καὶ ἡ χαρὰ εἰς κατήφειαν»
( Jac 4.8.1). 
Δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχει ἡ μετάνοια!  καί ὅσο χαμηλά καί ἄν πέσει κανείς (καί βέβαια πέφτει φοβερά, ὅταν κάνει καί σωματικά τήν σαρκική ἁμαρτία) δέν πρέπει νά ἀπελπιστεῖ· μέ ἐπαινετό θράσος νά καταφύγει στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης· καί γίνεται δεκτός. Ὅμως, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος,  εἶναι προτιμότερο νά μή πέσει κανείς σέ βάραθρο, παρά ὅταν πέσει νά βγεῖ σῶος. Ἡ ἀνηθικότητα εἶναι τέτοια ἀρρώστια, ὥστε ὅποιος προσβληθεἶ πρίν ἀπό τό γάμο, εἶναι πολύ πιθανό νά τήν ἔχει καί μετά τό γάμο.

ΠΩΣ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΓΝΟΙ:

1)ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ:Ἡ πίστη έσωσε ἀπό ἀφάνταστα μεγάλο πειρασμό τόν Ἰωσήφ στά 17 του χρόνια, τό 1700 π. Χ. στήν Αἴγυπτο· πειρασμό πού τοῦ δημιούργησε ἡ διεφθαρμένη γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ. Ὁ ἁγνός, λοιπόν, ἐκεῖνος νέος σώθηκε μέ τή βαθιά πίστη του στήν πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ (Γεν. 39,9).Ἡ πίστη ὁδηγεῖ στό φόβο τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος εἶναι πολύ βοηθητικός . Ὅταν σκέφτεσαι , ὅπως ὁ παγκαλος Ἰωσήφ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι δίπλα σου καί σέ παρακολουθεῖ· σέ βλέπει ὄχι σάν τιμωρός ἀλλά σάν ἀδελφός πού σέ ἀγαπάει καί ἔχει πεθάνει γιά σένα. Τότε δέν μπορεῖς νά ἁμαρτήσεις· δέν μπορεῖς νά πληγώσεις αὐτήν τήν Ἀγάπη. Γιαυτό καί ὀνομάζετα ὁ φόβος τοῦ Κυρίου ἁγνός · διότι μᾶς κάνει ἀναμάρτητους, ἁγνούς. Γιαυτό καί «διαμένει εἰς αἰῶνα αἰῶνος» διότι μᾶς κάνει αἰώνιους, μᾶς σώζει[6].

2)ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ Οἱ αἰσθήσεις εἶναι οἱ πύλες τῆς ψυχῆς, οἱ θυρίδες. Ἄν δέν προσέξουμε μπορεῖ νά περάσει ἀπ' αὐτές ὁ θάνατος δηλ. ἡ ἁμαρτία. Γιαυτό λέει ἡ Ἁγία Γραφή : «ἀνέβη ὁ θάνατος διά τῶν θυρίδων».Ἕνα ἀπρόσεκτο βλέμμα   τοῦ Δαβίδ τόν ἔρριξε σέ διπλό ἁμάρτημα: μοιχεία καί φόνο. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διδάσκει τήν ἀποφυγή μεταβάσεως στά θέατρα τῆς ἐποχῆς, τά ὁποῖα παρουσίαζαν πρωτοφανή διαφθορά. Σέ μία ὁμιλία του, μάλιστα, ρωτάει:«Μήπως, εἶσαι πέτρα ἤ σίδερο; Ἄνθρωπος εἶσαι μέ ἀσθενική φύση. Βάζεις φωτιά στό χορτάρι καί λέγεις ὅτι δέν καίεται»; Συνιστᾶ, λοιπόν, μεγάλη προσοχή ἀκόμη καί στά βλέμματα. Σκεφτεῖτε καί τό λόγο τοῦ Κυρίου πού προαναφέραμε:«Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη͵ Οὐ μοιχεύσεις. ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ». Καταλαβαίνει ἀπ' αὐτά κανείς πόσο μεγάλη ζημιά παθαίνουμε βλέποντας, περιεργαζόμενοι, ὅλα αὐτά τά αἰσχρά τῆς μικρῆς ἤ μεγάλης ὀθόνης ἤ τά ὅποια ἄλλα, ὅπου ἀλλοῦ ὑπάρχουν αὐτά! Ἄν φυλάξουμε τίς θυρίδες, μάτια αὐτιά κλπ, τότε ὁ ἀγῶνας γίνεται πολύ εὔκολος. Μᾶλλον δέν εἶναι ἀνάγκη νά γίνει κἄν ἀγώνας· γίνεται αὐτό πού λέει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ: «νίκη δίχα ἀγῶνος».

3)ΜΕ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ:ΑΠΛΑ, ΑΠΟΝΗΡΕΥΤΑ, ΣΑΝ ΑΔΕΛΦΟΥΣ, ΣΑΝ ΑΔΕΛΦΕΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΑΓΝΟΤΗΤΑ: Ἄς μήν ἐπιτρέπουμε ποτέ νά μπεῖ ἐμπάθεια, πονηρία, σαρκικότης. Γράφει ὁ ἅγιος Ἀπ. Παῦλος στόν ἅγιο Τιμόθεο: «νεωτέρους ὡς ἀδελφούς͵ 5.2 πρεσβυτέρας ὡς μητέρας͵ νεωτέρας ὡς ἀδελφὰς ἐν πάσῃ ἁγνείᾳ»(Tim1 5.1.2).

3)ΜΕ ΤΗΝ ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ: Ὁ Κύριος μᾶς τό ἀποκάλυψε: ἡ βρώμικη καρδιά μας εἶναι ἡ πηγή τῆς μόλυνσης. Ἐμεῖς τήν καταστήσαμε τέτοια, μέ τήν ἀμέλειά μας καί μέ τήν μή τήρηση(προσοχή) τῶν αἰσθήσεων καί τῆς φαντασίας. Ἡ καρδιά πρέπει νά καθαρισθεῖ· καί νά προσέξουμε νά μήν ξαναμολυνθεῖ οὔτε ἀπό λογισμούς ἤ φαντασίες, οὔτε ἀπό ἐξωτερικές ἐντυπώσεις, πού περνᾶνε σ' αὐτήν διά μέσου τῶν αἰσθήσεων:«τὰ δὲ ἐκπορευόμενα ἐκ τοῦ στόματος ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχεται͵ κἀκεῖνα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον. 15.19 ἐκ γὰρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί͵ φόνοι͵ μοιχεῖαι͵ πορνεῖαι͵ κλοπαί͵ ψευδομαρτυ ρίαι͵ βλασφημίαι. 15.20 ταῦτά ἐστιν τὰ κοινοῦντα τὸν ἄνθρωπον».(Ματθ. 15, 18-20)
 Ἡ τήρηση τοῦ νοός ἀπό τούς πονηρούς λογισμούς ἐπιτυγχάνεται μέ τήν νήψη (ἐγρήγορση ,προσοχή) καί τήν προσευχή.Ὁ πόλεμος τῶν πονηρῶν σκέψεων, τῶν λογισμῶν, εἶναι καί ὁ πιό δύσκολος καί ἰσόβιος. Μέ ὡραῖες εἰκόνες τό χρυσό στόμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τονίζει τούς πρακτικούς τρόπους ἀντιμετωπίσεως τῶν πονηρῶν λογισμῶν. Μιά ὡραία εἰκόνα εἶναι τῆς πολιορκίας τῆς πόλεως. Μέ αὐτή λέει, ὅτι ὅπως μιά πόλη πολιορκούμενη πολλές φορές νικιέται ἀπό προδοσία ἑνός ἤ δύο ἀνθρώπων πού κατοικοῦν σέ αὐτή ἔτσι ἀκριβῶς πέφτει καί τό κάστρο τῆς ψυχῆς μας, ὅταν οἱ δικοί μας λογισμοί τό προδώσουν. Ἄν ὅμως, φυλαχτοῦμε, καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δέν προδώσουμε τόν ἑαυτό μας, τότε καί ὁ διάβολος ἄν κουβαλήσει ὅλα του τά μηχανήματα, θά τά κουβαλήσει μάταια. Ἡ ἐπιτυχία ἔγκειται στό νά περιφρονήσουμε ἀ μ έ σ ω ς τόν λογισμό καί νά στρέψουμε ἀλλοῦ τή σκέψη μας· νά σκεφτοῦμε κάτι πού μᾶς ἀρέσει, π.χ. ἕνα ἄθλημα κλπ. Ἐπίσης νά βγοῦμε ἔξω μιά βόλτα, νά δοῦμε κάτι ἄσχετο π.χ. τό νούμερο , τή μάρκα ἑνός αὐτοκινήτου, νά κάνουμε μιά πράξη ἀριθμητικῆς μἐ τό νοῦ μας κλπ. Ἔτσι περιφρονοῦμε  τό διάβολο καί δέν μπαίνουμε στήν καρβουναποθήκη του. Οὔτε πρέπει νά ξανασκεφτοῦμε τό λογισμό-πειρασμό, οὔτε ἄν καί πόσο συγκατατεθήκαμε· διότι αὐτά εἶναι τἐχνη τοῦ πονηροῦ μέ σκοπό νά ξαναπέσουμε ἤ τουλαχιστον νά ξαναμολυνόμαστε ἀσχολούμενοι μέ τά σκουπίδια του. Ἡ καθαρότης τῆς καρδίας ἐπιτυγχάνεται μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν, ὅλων τῶν ἐντολῶν.

3)ΜΕ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ:Ἡ νηστεία εἶναι ἡ «ἀρχή τῆς ὁδοῦ τοῦ χριστιανισμοῦ» καί ἡ ἀρχή κάθε πνευματικοῦ ἀγώνα, ἡ προϋπόθεση τῶν καλῶν ἔργων καί ἡ πηγή τῆς σωφροσύνης. Ἄν θέλεις νά νικήσεις τά πάθη σου καί τήν ἁμαρτία, ὁ ἀγῶνας καί ἡ πάλη ἀρχίζει ἀπό τόν κόπο τῆς νηστείας, τῆς ἀγρυπνίας καί τῆς ἡσυχίας. . Διακηρύττει, ὁ Χρυσορρήμων, πώς ἄν ὅλοι δοκιμάσουμε τή νηστεία ἔστω τῆς Τετάρτης καί Παρασκευῆς θά δοῦμε καί θά αἰσθανθοῦμε μεγάλη δύναμη στήν ἀπόκρουση τῶν ποικίλων πειρασμῶν. Καθώς καί ὅτι δέν θά πρέπει νά περιοριζόμαστε μόνο στήν ὑλική νηστεία (τῶν τροφῶν) ἀλλά ν’ ἀσκοῦμε καί τήν πνευματική (δηλαδή τῶν πάσης φύσης κακιῶν καί παθῶν μας).

Ὅπως  μᾶς διδάσκει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ, τό θεμέλιο ὅλων τῶν καλῶν ἔργων καί ἡ ἀπελευθέρωση τῆς ψυχῆς ἀπό τήν αἰχμαλωσία  τοῦ διαβόλου, καί ὁ δρόμος  πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο πρός τήν αὐθεντική ζωή τῆς καθαρότητας καί τῆς ἀπάθειας(ἡ ὁποία ταυτίζεται μέ τήν ἁγνότητα), συνίσταται στίς δύο ἑπόμενες ἀσκητικές ἐργασίες: Στό «συνάξαι ἑαυτόν εἰς ἕνα τόπον, καί τό ἀεί νηστεῦσαι» Τό νά ἀποφεύγει κανείς τίς πολλές μετακινήσεις καί τό νά νηστεύει πάντοτε. Ἀπό αὐτά προέρχεται ἡ ὑποταγή τῶν αἰσθήσεων (Ἡ συγκράτηση τῶν ὀφθαλμῶν καί γενικά ἡ φυλακή τῶν 5 αἰσθήσεων)καί ἡ πνευματική ἐγρήγορση. Καί ὄχι μόνο ἡ νηστεία, ἀλλά  καί ἡ ἐγκράτεια (καί στόν ὕπνο καί στήν ἀνάπαυση καί στά λόγια καί στίς σκέψεις καί στά θεάματα) καί ἡ χαμευνία(τό νά κοιμᾶται κανείς στό πάτωμα) καί κάθε κακοπάθεια τοῦ σώματος ἐπίσης, ὁδηγοῦν στή σωφροσύνη (ἁγνότητα), γεννοῦν τήν «συστολή τῶν αἰσθήσεων» καί καταστέλλουν  τίς ἐμπαθεῖς κινήσεις τοῦ σώματος. Εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα ὅπλα, πού διαθέτουμε  ἐναντίον τοῦ Πονηροῦ. Εἶναι τόσο σημαντικό ὥστε κάποιος πνευματικός ἄνθρωπος συμβούλευε ἕνα πνευματικό του παιδί:«Πήγαινε ὅπου θέλεις, κάνε ὅ,τι θέλεις, φτάνει νά κρατᾶς τήν νηστεία». Γιατί τότε δέν μπορεῖ νά πράγματι νά σέ φθάσει κανένα βέλος τοῦ Πονηροῦ. Κατ' ἀρχήν ἡ Νηστεία σέ κάνει νά ξεχνᾶς τό σῶμα. Τό «τί φάγωμεν; τί πίωμεν». Ὁπότε ἔχεις τό νοῦ σου στό πνεῦμα. Καί τότε τό πνεῦμα εὐλογεῖται ἀπό τόν Θεό, δέχεται καί παίρνει τήν Θεία Χάρη, καί μποροῦμε νά ζοῦμε μιά ζωή κατά Χριστόν, ὅπως τήν εὐχόμαστε ὅλοι καί ὅπως θέλουμε νά τήν ζοῦμε. Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ μάλιστα λέει χαρακτηριστικά, ὅτι ἡ νηστεία μᾶς φέρνει τήν ἐπιθυμία γιά προσευχή. Τότε ἔρχεται ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ πάνω μας. Καί βέβαια ἡ νηστεία, ἡ ἐγκράτεια ἀφορᾶ ὄχι μόνο στό φαγητό ἀλλά καί στίς διασκεδάσεις καί στή σχέση τῶν συζύγων μέσα στό γάμο. Γι' αὐτό τό πρῶτο πού πρέπει νά ρωτήσει ὁ νέος πού ἀγαπᾶ τόν Θεό, εἶναι: «Εἶναι Χριστιανός καί τό ἕτερον ἥμισυ» μέ τό ὁποῖο σκοπεύω νά συνδεθῶ μέ τά ἀδιάλυτα δεσμά τοῦ Γάμου; Ἄν δέν εἶναι , δέν ὑπάρχει λόγος νά ἀρχίσει μιά οἰκογένεια...

4)ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΠΟΝΟ ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ                             

 Ἡ ἐκτενής προσευχή, πού γίνεται μέ συγκεντρωμένο νοῦ καταλύει, διαλύει τούς κακούς λογισμούς Θέτει σέ κίνηση ὅλη τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι κατορθώνει ὁ ἄνθρωπος νά σταυρώνει τά πάθη του καί τούς ἁμαρτωλούς λογισμούς πού κατατρύχουν τήν ψυχή του. «Εὐχή ἐστι νέκρωσις τῶν ἐννοιῶν τοῦ θελήματος τῆς ζωῆς τῆς σαρκός» λέει ὁ  Ἀββᾶς Ἰσαάκ[7] καί «ὅπως ἀκριβῶς ἀποκαλύπτεται τό πρόσωπο τῆς γῆς στίς ἀκτίνες τοῦ ἡλίου καί διαλύεται τό σκοτάδι, ἔτσι μπορεῖ καί ἡ εὐχή νά διαλύσει καί νά διασκορπίσει ἀπό τήν ψυχή τά σύννεφα τῶν παθῶν». «Δέν πρέπει νά ἐπιτρέπουμε νά ἀνεβαίνει λογισμός στήν καρδιά μας γιά γυναίκα ἤ γιά πορνεία», λέει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. «Ἐάν κάνουμε αὐτό τό πονηρό ἔργο, κατεργαζόμαστε τό θάνατο στόν ἑαυτό μας. Θά τό πετύχουμε δέ, τό νά φυλάξουμε τήν ἁγνότητα μέ τήν εὐχή καί τήν ταπείνωση»[8]. 
Γιαυτό καί δέν πρέπει νά κατακρίνουμε. Ἡ κατάκριση φανερώνει μεγάλη ὑπερηφάνεια, ἔλλειψη ταπείνωσης. Πολλές φορές ὁ Θεός παραχωρεῖ νά πέφτουμε στό θέμα τῆς ἁγνότητας γιά νά ταπεινωθοῦμε καί νά πάψουμε νά κατακρίνουμε. Ἄν ἐπιρρίπτουμε ταπεινά τόν ἀδύναμο ἑαυτό μας στά πόδια τοῦ Κυρίου αὐτό εἶναι τό πιό ἀποτελεσματικό ὅπλο ἐναντίον τῶν αἰσχρῶν λογισμῶν. Ὅποιος ἐνδυθεῖ τήν ταπείνωση ἀποκεφάλισε τό σαρκικό πάθος . Εἶναι ὁ πιό δυνατός φρουρός τῆς ἁγνότητας.

 5)ΜΕ ΤΟ ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΝΗ ΜΩΡΙΑ(ΘΕΩΡΙΑ ΦΡΟΫΝΤ, ΣΥΓΡΟΝΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ) ΦΑΥΛΟΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ 
Ἡ ἀληθινή σοφία εἶναι ἁγνή, γεμάτη ἀπό ἀγαθούς καρπούς. Ἀντίθετα ἡ σοφία τοῦ  κόσμου εἶναι γεμάτη σύγχυση καί ἀκαταστασία(δεῖτε γιά παράδειγμα πόσες «σχολές ψυχολογίας» ὑπάρχουν πού δέν συμφωνοῦν μεταξύ τους)[9]. Ἡ κοσμική σοφία-μωρία διδάσκει ὅλα τά ἀντίθετα ἀπό τήν θεϊκή: τήν ἀποχαλίνωση τῶν ἐνστίκτων, τήν προσοχή στά ὄνειρα, τήν μνήμη τῶν σαρκικῶν πτώσεων και γενικά τήν ἀνάπλαση ὅλων τῶν καταστάσεων πού ζήσαμε, τήν αὔξηση τῆς αὐτοπεποίθησης καί τῆς αὐτοδυναμίας(δηλ. τοῦ ἐγωισμοῦ) καί τήν ἀπενοχοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας μέσω τοῦ ψυχολόγου. Ἀντίθετα ὅλα αὐτά μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ἠθική, ἡ ὁποία μᾶς προτρέπει νά χαλιναγωγοῦμε τά ἔνστικτά μας καί νά εἴμαστε ἁγνοί ὄχι μόνο στό σῶμα ἀλλά καί στήν ψυχή· ἀκόμη μᾶς προτρέπει νά μήν προσέχουμε στά ὄνειρα, νά μήν θυμόμαστε, εἰδικά τίς σαρκικές μας πτώσεις, άλλά καί γενικότερα τίς ἁμαρτίες μας, ἀπό τή στιγμή πού πήραμε τήν συγχώρηση μέσω τοῦ πνευματικοῦ μας· ἀκόμη μᾶς προτρέπει νά μήν ἐμπιστευόμαστε στόν ἑαυτό μας ἀλλά στό Θεό ταπεινά καί νά μήν ἀπωθοῦμε τούς ἐλέγχους τῆς συνείδησής μας, ἀλλά νά τούς ἀποκαλύπτουμε καί νά ἐξομολογούμαστε, ὁπότε τά ἐνοχικά συναισθήματα ἐξαλείφονται. Ἡ σύγχρονη ψυχολογία, θεμελιωμένη στίς ἀθειστικές θεωρίες (ὁ Φρόυντ ὀνόμαζε τήν θρησκεία : αὐταπάτη μιᾶς διαχρονικῆς δυσλειτουργίας τῶν ἐνστίκτων) εἶναι δαιμονολογία(γέρων Πορφύριος). Παρουσιάζεται σάν καταξιωμένη ἐπιστημονική κατάκτηση καί ὅμως δέν θεραπεύει κανέναν. Ἀντίθετα ἔχει «γεμίσει τά ψυχιατρεῖα»(γέρων Πορφύριος). Στατιστικές στήν Ἀμερική (ἡ ὁποία σημειῶστε εἶναι γεμάτη ἀπό ψυχολόγους) ἀνεβάζει τό ποσοστό τῶν ἀνθρώπων πού παίρνουν ψυχοφάρμακα στό 93% τοὐλάχιστον. Ἡ ἁγνότητα δέν βλάπτει τήν ὑγεία, ὅπως διαδίδεται λανθασμένα καί σκόπιμα. Ἀντίθετα ἔχουν γίνει πάρα πολλά ἐπιστημονικά συνέδρια, πού διακηρύττουν ὅτι ἡ ἀπόλυτη ἐγκράτεια καί ἡ ἁγνότητα ὄχι μόνο δέν βλάπτει ἀλλά καί εἶναι πρωταρχικός παράγοντας σωματικῆς καί ψυχικῆς ὑγείας (Σ. Παπακώστα, Ηθική Υγεία, Αθήνα 1972). Εἶναι μάλιστα ἡ ἁγνότητα καί ὁ κυριώτερος συντελεστής γιά μιά μελλοντική ἐπιτυχημένη ,εὐλογημένη ἀπό τό Θεό οἰκογένεια.            

 6) ΜΕ ΤΗΝ  ΑΓΝΗ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ. 

ΜΕ ΤΟ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΙΑ. ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΗ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΣΕ ΠΕΙΡΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΜΕ ΑΣΕΜΝΑ ΛΟΓΙΑ, ΝΤΥΣΙΜΑΤΑ, ΠΑΡΕΕΣ, ΚΛΠ 

Γράφει ὁ ἅγιος Ἀπ. Πέτρος: «Ὁμοίως [αἱ] γυναῖκες ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν͵ ἵνα καὶ εἴ τινες ἀπειθοῦσιν τῷ λόγῳ διὰ τῆς τῶν γυναικῶν ἀναστροφῆς ἄνευ λόγου κερδηθήσονται 3.2 ἐποπτεύσαντες τὴν ἐν φόβῳ ἁγνὴν ἀναστροφὴν ὑμῶν. 3.3 ὧν ἔστω οὐχ ὁ ἔξωθεν ἐμπλοκῆς τριχῶν καὶ περι θέσεως χρυσίων ἢ ἐνδύσεως ἱματίων κόσμος͵ 3.4 ἀλλ΄ ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτῳ τοῦ πραέως καὶ ἡσυχίου πνεύματος͵ ὅ ἐστιν ἐνώπιον τοῦ θεοῦ πολυτελές»(Πετ.Α΄3, 1-5).

7)ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑ. ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΤΗ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. 
Πράγματι, ἡ νεανική ἡλικία εἶναι ὡραία ἐποχή, ἀλλά δύσκολη. Είναι εὐκολόπιστη, εὐάλωτη καί ὀλισθηρή ἡ νεότης. Τά λόγια τοῦ ἁγίου εἶναι σαφέστατα: «Χαλεπόν ἡ νεότης ὅτι εὐρίπιστον, εὐεξαπάτητον, εὐόλισθον και σφοδροτέρου δεῖται τοῦ χαλινοῦ». Χρειάζεται νά βάλουμε ἰσχυρό χαλινάρι στόν ἑαυτό μας. Κυρίως ὅμως μέ τήν ἄνωθεν βοήθεια θά νικήσουμε. Τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὠφελοῦν τά μέγιστα: «μεγάλη ὠφέλεια πρός τό μή ἁμαρτάνειν, τῶν Γραφῶν ἡ ἀνάγνωσις», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Χρυσή συμβουλή εἶναι καί ἡ παραγγελία νά μάθουν ἀπό μικρά τά παιδιά, να διαβάζουν ἐρευνητικά τή Βίβλο μέ τά τόσα ἠθικά παραδείγματα καί τίς ἀθάνατες ἰδέες της. 

Κυρίως ὅμως καί πρό πάντων νικοῦμε, ὅταν κάνουμε μυστηριακή ζωή, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν θέλουμε, μποροῦμε νά νικήσουμε. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θέλοντας νά ὑποστηρίξει ἀκράδαντα ὅτι ἡ ἐγκράτεια είναι δυνατή, άναφέρει σάν ὑπέροχο παράδειγμα τόν Ἰσαάκ, ποὑ νυμφεύτηκε στήν ἡλικία τῶν 40 ἐτῶν, μένοντας μέχρι τότε ἁγνός. Και προσθέτει: ἄν ἕνας νέος στήν ἐποχή ἐκείνη τή μακρινή, κρατήθηκε μακριά ἀπό τήν ἁμαρτία, πόσο μᾶλλον πιό εὔκολα, μπορεί νά κατορθώσει τό ἴδιο, ἕνας νέος, πού ζεῖ στήν ἐποχή τῆς χάριτος, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας.

ΠΟΙΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΝΕΙΑΣ                             

Διακηρύσσει ὁ Μ.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: «Μεγάλη ἀρετὴ ἐγκράτεια͵ μέγα καύχημά ἐστιν ἁγνεία͵ μεγάλα ἐγκώμια τῆς παρθενίας. ὦ παρθενία͵ πλοῦτος ἀκατάληπτος ὦ παρθενία͵ στέφανος ἀμαράντινος ὦ παρθενία͵ ναὸς Θεοῦ καὶ ἁγίου πνεύματος οἰκητήριον ὦ παρθενία͵ μαργαρῖτα τίμιε παρὰ πολλοῖς ἀφανὴς͵ ὀλίγοις δὲ μόνοις εὑρισκόμενος ὦ ἐγκρά τεια φίλη Θεοῦ καὶ παρὰ ἁγίοις ἐγκωμιαζομένη ὦ ἐγκράτεια παρὰ πολλοῖς μισουμένη͵ τοῖς δὲ ἀξίοις σου γνωριζομένη ὦ ἐγκράτεια θάνατον καὶ ᾅδην ἀποφεύγουσα͵ καὶ ὑπὸ ἀθανασίας κατεχομένη ὦ ἐγκράτεια͵ χαρὰ προφητῶν͵ καὶ ἀποστόλων»(Work #029 24.7  to     Work #029 24.15).
Λέγει καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός: «Καλὸν ἁγνεία͵ καὶ παρθενία· καὶ πειθέτω σε Παῦλος περὶ τούτων νομοθετῶν͵ καὶ βραβεύων δικαίως γάμῳ καὶ ἀγαμίᾳ͵ καὶ Ἰησοῦς αὐτὸς ἐκ Παρθένου γεννώμενος͵ ἵνα καὶ γέννησιν τιμήσῃ͵ καὶ προτιμήσῃ παρθενίαν»(Work #027 35.861.24  to     Work #027 35.861.28)      

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Γιά νά σωθοῦμε χρειάζονται δύο πράγματα: Ἡ Θεία Χάρις καί ἡ ἀνθρώπινη συνέργεια. Ἡ θεία χάρις ἔρχεται διά τῶν Μυστηρίων. Ἡ ἀνθρώπινη συνέργεια εἶναι ἡ ἀπόφασή μας νά πεθάνουμε γιά τόν κόσμο καί τή σάρκα, νά περιφρονήσουμε τά κοσμικά καί σαρκικά ἔργα. Μέ τήν παροῦσα πτωχή ἐργασία μελετήσαμε τό πῶς θά νεκρωθοῦμε ὡς πρός τά λεγόμενα σαρκικά ἁμαρτήματα, μέ τήν στενή ἔννοια τοῦ ὅρου καί θά μείνουμε ἁγνοί. Μετά τήν προπατορική πτώση ἡ σάρκα, τό σαρκικό φρόνημα ἀποζητάει νά τραφεῖ μέ τήν ἁμαρτία, κι ἔτσι ἀντιπολεμάει τά πνευματικά ἔργα. «Ἡ γάρ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατά τοῦ Πνεύματος, τό δέ Πνεῦμα κατά τῆς σαρκός. Φανερά δέ ἐστι τά ἔργα τῆς σαρκός· ἅτινα ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι , κῶμοι καί τά ὅμοια τούτοις. Οἱ τά τοιαῦτα πράσσοντες  βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν». 

Ἀντίθετα , ὅσοι ἀνήκουν στόν Χριστό, «τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις». Αὐτοί ἀγωνίζονται νά καθαριστοῦν «ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Ἀγωνίζονται μέ φόβο Θεοῦ νά γίνουν ἅγιοι, ἁγνοί, ὁδηγούμενοι ἀπό τό πανάγιο Πνεῦμα, σύμφωνα μέ τήν ἀποστολική προτροπή:«Πνεύματι περιπατεῖτε καί ἐπιθυμίαν σαρκός οὐ μή τελέσητε. Οἱ γάρ κατά σάρκα  ὄντες τά τῆς σαρκός φρονοῦσιν, οἱ δέ κατά Πνεῦμα τά τοῦ Πνεύματος. Τό γάρ φρόνημα τοῦ Πνεύματος ζωή καί εἰρήνη· διότι τό φρόνημα τῆς σαρκός ἔχθρα εἰς Θεόν· τῷ γάρ νόμῳ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑποτάσσεται· οὐδέ γάρ δύναται. Εἰ γάρ κατά σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνήσκειν· εἰ δέ Πνεύματι τάς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε, ζήσεσθε». Ἄς νεκρώσουμε λοιπόν, ζώντας ἀληθινά μέσα στήν Ἐκκλησία, μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τόν αὐτοπροαίρετο ἀγῶνα μας, τό κοσμικό καί σαρκικό μας φρόνημα. «Ὅσο ἄφθαρτος καί ἀσώματος εἶναι ὁ Κύριος, τόσο εὐφραίνεται μέ τήν ἁγνότητα καί ἀφθαρσία τοῦ σώματός μας. Ἀντιθέτως οἱ δαίμονες, μέ κανένα ἄλλο δέν χαίρονται τόσο, ὅσο μέ τή δυσωδία τῆς πορνείας, καί μέ κανένα ἄλλο πάθος, ὅσο μέ τό μολυσμό τοῦ σώματος. Ἡ ἁγνεία εἶναι προσοικείωσις τοῦ Θεοῦ καί ὁμοίωσις πρός Αὐτόν, ὅσο εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο»[10]. Ἄς ἀγωνιστοῦμε λοιπόν γιά αὐτή τήν διπλῆ νέκρωση (ὡς πρός τόν κόσμο καί τή σάρκα). Ἄς μείνουμε ἁγνοί, γιά νά ζήσουμε αἰώνια μαζί μέ τό Χριστό, ἀλλά καί γιά νά φωτίσουμε τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου, πού ζοῦν στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καί τῆς ἁμαρτίας. Ἄς γίνουμε σύμφωνα μέ αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος: «Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς τοῦ κόσμου. Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

                  ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΩΝ: Ι.ΗΣΥΧ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥ-ΕΜΜΑΟΥΣ, ΛΑΓΚΑΔΑ.

---

[1] Tit 2.4.1  to     Tit 2.5.3 «ἵνα σωφρονίζωσιν τὰς νέας φιλάνδρους εἶναι͵ φιλοτέκνους͵ 2.5 σώφρονας͵ ἁγνάς͵ οἰκουρούς͵ ἀγαθάς͵ ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν͵ ἵνα μὴ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ βλασφημῆται». Οἱ γυναῖκες πρέπει νά ἀγαποῦν τόν ἄνδρα τους καθώς καί νά εἶναι ἁγνές παρόλο πού εἶναι στά δεσμά τοῦ Γάμου.

[2] Ἁγ. Ἀθανασίου: Work #060 634.7  to     Work #060 635.8 «Αἰνείσθω σοι καὶ γάμος͵ πρὸ γάμου δ΄ ἀφθορία· Γάμος συγγνώμη πάθους͵ ἁγνεία δὲ λαμπρότης· Γάμος πατὴρ ἁγίων͵ ἁγνεία δὲ λατρεία. Ταύτην καὶ τότε καιροῖς ἐτίμων τοῖς εὐθέτοις͵ Ἀδὰμ ἐν παραδείσῳ. Μωσὴς ἐν ὄρει Σινᾶ͵ Λειτουργῶν ὁ Ζαχαρίας͵ ὁ πατὴρ τοῦ Προδρόμου. 635 Γάμος καὶ παρθενίας ῥίζα τῆς Θεῷ φίλης͵ Ἀλλ΄ ἔστιν ὁμῶς σαρκὸς καὶ βράσματος δουλεία. Ὅτ΄ ἦν νόμος͵ καὶ σκιαὶ͵ καὶ πρόσκαιροι λατρεῖαι͵ Τότ΄ εἶχε πρῶτα καὶ γάμος͵ ὡς ἔτι νηπιώδης· Ὅτε δ΄ ὑπεξῆλθε τὸ γράμμα͵ τὸ πνεῦμ΄ ἀντεισήχθη͵ Καὶ Χριστὸς ἔπαθε σαρκὶ͵ προελθὼν ἐκ Παρθένου͵ Τότ΄ ἐξέλαμψεν ἁγνεία συντέμνουσα τὸν κόσμον͵ Ὃν ἐκεῖ δεῖ μεταβῆναι Χριστῷ συνανελθόντι».

[3] Ἁγ. Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ:«Κακία ἐστίν ἡ ἐσφαλμένη κρίσις τῶν νοημάτων, ᾗ ἐπακολουθεῖ ἡ παράχρησις τῶν πραγμάτων. Οἷον ὡς ἐπί τῆς γυναικός, ἡ ὀρθή κρίσις τῆς συνουσίας ὁ σκοπός ἐστι τῆς παιδοποιίας. Ὁ οὖν εἰς τήν ἠδονήν ἀποβλεψάμενος ἐσφάλη περί τήν κρίσιν, τό μή καλόν ὡς καλόν ἡγησάμενος. Ὁ γοῦν τοιοῦτος παραχρῆται γυναικί συνουσιαζόμενος» Κεφάλαια περί ἀγάπης 2,17,PG90,989ΑΒ.

[4] Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 1,1,22 ἔκδ. Π. Χρήστου, Γρηγορίου Παλαμᾶ Συγγράμματα, τόμ. 1, σ. 385:«Ὡς γάρ ἡ ἐπί παιδοποιΐᾳ κατά τούς νομίμους τῶν γάμων ἡδονή θεῖον Θεοῦ δῶρον ἥκιστ' ἄν κληθείῃ, σαρκικόν γάρ καί φύσεως, ἀλλ' οὐ χάριτος τό δῶρον, καίτοι τήν φύσιν ὁ Θεός ἐποίησεν».

[5] Cor2 6.4.1  to     Cor2 6.6.1 «ἀλλ΄ ἐν παντὶ συνιστάνοντες ἑαυτοὺς ὡς θεοῦ διάκονοι͵ ἐν ὑπομονῇ πολλῇ͵ ἐν θλίψεσιν͵ ἐν ἀνάγκαις͵ ἐν στενοχωρίαις͵ 6.5 ἐν πληγαῖς͵ ἐν φυλακαῖς͵ ἐν ἀκαταστασίαις͵ ἐν κόποις͵ ἐν ἀγρυπνίαις͵ ἐν νηστείαις͵ 6.6 ἐν ἁγνότητι͵ ἐν γνώσει»

[6] Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:       Work #061 27.125.14  to     Work #061 27.125.20 «Ὁ φόβος Κυρίου ἁγνὸς διαμένων εἰς αἰῶνα αἰῶνος. Ὡς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ νομικοῦ φόβου τὸ τοιοῦτον· ἐκεῖνος γὰρ κολαστής. Ἡμῶν ἁγνεία ἐστὶν ἁμαρτημάτων ἀποχή. Διὸ καὶ ἁγνὸς εἴρηται ὁ φόβος͵ ὡς ἁγνοὺς ποιῶν· τῷ γὰρ φόβῳ Κυρίου͵ φη σὶν͵ ἐκκλίνει τις ἀπὸ κακοῦ. Αἰώνιος δὲ ὢν ὁ φόβος͵ ἐν οἷς ἂν γένηται καὶ αὐτοὺς αἰωνίους ποιεῖ».

[7] Λογ. ξθ', σ.272

[8] Μ.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ:       Work #026 1.6.17  to     Work #026 1.6.24 «φύλασσε τὴν ἁγνείαν καὶ μὴ ἀναβαινέτω εἰς τὴν καρδίαν σου περὶ γυναικὸς ἀλλοτρίας ἢ περὶ πορνείας. Εἰ δέ τις ἐργάζεται τὸ ἔργον τοῦτο τὸ πονηρὸν͵ θάνατον ἑαυτῷ κατεργάζεται. βλέπε οὖν͵ ἀπέχου ἀπὸ τῆς ἐνθυμήσεως ταύτης. ὅπου γὰρ σεμνό της καὶ ἁγνεία κατοικεῖ͵ ἐκεῖ ἀνομία οὐκ ὀφείλει ἀνα βαίνειν· τοῦτο γὰρ κατορθοῦται διὰ πόνου εὐχῆς καὶ ταπεινώσεως».

[9] Jac 3.16.1  to     Jac 3.17.3 «ὅπου γὰρ ζῆλος καὶ ἐριθεία͵ ἐκεῖ ἀκαταστασία καὶ πᾶν φαῦλον πρᾶγμα. 3.17 ἡ δὲ ἄνωθεν σοφία πρῶτον μὲν ἁγνή ἐστιν͵ ἔπειτα εἰρηνική͵ ἐπιεικής͵ εὐπειθής͵ μεστὴ ἐλέους καὶ καρπῶν ἀγαθῶν͵ ἀδιάκριτος͵ ἀνυπόκριτος». 

[10] Ἁγ. Ιωάννου  Σιναΐτου : Κλῖμαξ Λόγ. ΙΕ στ.32,33.

Print this post