Τα αγαθά εκ των Ιερών Μονών
Τα Μοναστήρια είναι τα μάτια της Ορθοδοξίας μας, δια των οποίων βλέπει τον διάβολον και τον πολεμεί μέρα νύχτα. Γι' αυτό εμποδίζει τους κεκλημένους να πάνε και τους άλλους αφήνει να κατηγοράνε.
Ένας Μοναχός αμελής είδε τον Διάβολο μία ημέρα και του λέγει. «Τί κάθεσαι εδώ χωρίς υπακοή, προσευχή, ευχή, Κύριε Ιησού Χριστέ... Δεν κατεβαίνης στο χωριό σου να βοηθήσης τα αδέλφια σου στα χωράφια»; και ο Μοναχός απαντά. «Φυλάττω το Μοναστήρι». Τότε ο Διάβολος έγινε άφαντος. Αυτός δε έβαλε μετά προκοπή και αγίασε.
Την Ορθοδοξία, την Πατρίδα και την ελευθερία, αγαπητέ αναγνώστα, την οφείλουμε εις τα Μοναστήρια. Αφού ο Κύριος έστειλε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και εκήρυξε επί 20 έτη και ήλθαν οι Έλληνες εις Θεογνωσίαν, τότε τους χάρισε και ο Κύριος την ελευθερίαν και την απολαμβάνουμε και εμείς σήμερα.
Απόγονοι ενδόξων προγόνων, συνάμα και αγνώμονες, περιφρονούμεν τα Μοναστήρια και τις θυσίες των Μοναχών και λέμε δεν χρειάζονται είναι περιττά. Όσους καλεί ο Κύριος για την Αγγελική Πολιτεία μερικοί τους εμποδίζουν. Μα ο Κύριος καλεί αλλά δεν βιάζει.
Αρκετοί, χωρίς να γνωρίζουν την αξίαν του Μοναχισμού τον διώκουν, κυρίως οι δημοσιογράφοι.
Πολλοί πλανώνται στην αρετή του Μοναχισμού. Μόνον ο Χριστός δεν πλανάται, γι' αυτό και καλεί. «Καύχημα της Εκκλησίας», καλεί τους Μοναχούς ο Αββά Ισαάκ.
Το ότι καλεί ο Κύριος, αποδεικνύει ότι χρειάζονται και τα θέλει τα Μοναστήρια. Άλλωστε, ο Κοραής λέγει: «Όλα τα παληά της Θρησκείας είναι καλά διότι τα έφτιαξε ο Θεός εξ αρχής καλά. Μη λοιπόν νεωτερίζουμε, τουτέστιν διορθώνουμε τον Θεό».
Ένας δαιμονισμένος εσχάτως στον Άγιο Νεκτάριο στο Μοναστήρι της Αιγίνης έλεγε:
-Μία από σας τις Μοναχές θέλω, μία δόκιμο.
-Τί να μας κάνεις εμάς; είπε η Γερόντισσα.
-Μία από εσάς θέλω γιατί τις άλλες γυναίκες στον κόσμο τις έχω δικές μου, με την μόδα, την αποφυγή της τεκνογονίας, τον χορό, την πορνεία και μοιχεία. Εσείς με καίτε, δεν μπορώ να σας βλέπω. Και ξέρετε γιατί αγίασε ο Άγιος Νεκτάριος; Διότι άφησε Δεσποτικό θρόνο και ήλθε με 40 Γυναίκες στην Αίγινα και έκανε Π.
-Π; ερωτά ο ιερεύς. Τί είναι αυτό το Π;
-Παρθενών. Απαντά ο διάβολος.
Ούτε τη λέξι Παρθενία δεν προφέρει ο Διάβολος. Τόσο την μισεί.
Ένας Μοναχός αμελής είδε τον Διάβολο μία ημέρα και του λέγει. «Τί κάθεσαι εδώ χωρίς υπακοή, προσευχή, ευχή, Κύριε Ιησού Χριστέ... Δεν κατεβαίνης στο χωριό σου να βοηθήσης τα αδέλφια σου στα χωράφια»; και ο Μοναχός απαντά. «Φυλάττω το Μοναστήρι». Τότε ο Διάβολος έγινε άφαντος. Αυτός δε έβαλε μετά προκοπή και αγίασε.
Την Ορθοδοξία, την Πατρίδα και την ελευθερία, αγαπητέ αναγνώστα, την οφείλουμε εις τα Μοναστήρια. Αφού ο Κύριος έστειλε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και εκήρυξε επί 20 έτη και ήλθαν οι Έλληνες εις Θεογνωσίαν, τότε τους χάρισε και ο Κύριος την ελευθερίαν και την απολαμβάνουμε και εμείς σήμερα.
Απόγονοι ενδόξων προγόνων, συνάμα και αγνώμονες, περιφρονούμεν τα Μοναστήρια και τις θυσίες των Μοναχών και λέμε δεν χρειάζονται είναι περιττά. Όσους καλεί ο Κύριος για την Αγγελική Πολιτεία μερικοί τους εμποδίζουν. Μα ο Κύριος καλεί αλλά δεν βιάζει.
Αρκετοί, χωρίς να γνωρίζουν την αξίαν του Μοναχισμού τον διώκουν, κυρίως οι δημοσιογράφοι.
Πολλοί πλανώνται στην αρετή του Μοναχισμού. Μόνον ο Χριστός δεν πλανάται, γι' αυτό και καλεί. «Καύχημα της Εκκλησίας», καλεί τους Μοναχούς ο Αββά Ισαάκ.
Το ότι καλεί ο Κύριος, αποδεικνύει ότι χρειάζονται και τα θέλει τα Μοναστήρια. Άλλωστε, ο Κοραής λέγει: «Όλα τα παληά της Θρησκείας είναι καλά διότι τα έφτιαξε ο Θεός εξ αρχής καλά. Μη λοιπόν νεωτερίζουμε, τουτέστιν διορθώνουμε τον Θεό».
Ένας δαιμονισμένος εσχάτως στον Άγιο Νεκτάριο στο Μοναστήρι της Αιγίνης έλεγε:
-Μία από σας τις Μοναχές θέλω, μία δόκιμο.
-Τί να μας κάνεις εμάς; είπε η Γερόντισσα.
-Μία από εσάς θέλω γιατί τις άλλες γυναίκες στον κόσμο τις έχω δικές μου, με την μόδα, την αποφυγή της τεκνογονίας, τον χορό, την πορνεία και μοιχεία. Εσείς με καίτε, δεν μπορώ να σας βλέπω. Και ξέρετε γιατί αγίασε ο Άγιος Νεκτάριος; Διότι άφησε Δεσποτικό θρόνο και ήλθε με 40 Γυναίκες στην Αίγινα και έκανε Π.
-Π; ερωτά ο ιερεύς. Τί είναι αυτό το Π;
-Παρθενών. Απαντά ο διάβολος.
Ούτε τη λέξι Παρθενία δεν προφέρει ο Διάβολος. Τόσο την μισεί.
* * *
Τρεις φίλοι ακολούθησαν τρεις δρόμους για να σωθούν. Ο πρώτος έγινε Μοναχός, ο δεύτερος πήγε να περιποιείται τους αρρώστους και ο τρίτος πήγε να εργάζεται και να κάνη μόνο ελεημοσύνη στους πένητας. Ύστερα από χρόνια ο δεύτερος δεν άντεξε τις παραξενιές των ασθενών και βρήκε τον τρίτο και του είπε ότι δεν είναι ευχαριστημένος από το δρόμο που διάλεξε. Ο Τρίτος τον βεβαίωσε ότι το ίδιο του συμβαίνει, και οι δύο, τότε, μαζί ξεκινούν να πάνε στον πρώτο να δουν αν πέτυχε της εκλογής του.
Στο Μοναστήρι όταν έφτασαν βρήκαν το φίλο τους μακάριο και με το ζήλο που είχε όταν πρωτοπήγε στο Μοναστήρι. Χωρίς εξηγήσεις έμειναν και οι δύο χαίροντες στον οίκο του Χριστού στο Μοναστήρι και άφησαν τον κόσμο, με τον «κόσμο».
Στο Μοναστήρι ο Μοναχός εφαρμόζει τις δύο μεγάλες εντολές. Την ολόθερμη αγάπη, λαύρα στο Χριστό, και την αγάπη στον πλησίον προσευχόμενος.
Απολυτίκιον Μ. Αντωνίου, «τη Οικουμένη εστήριξας ευχαίς σου».
Δεν έχει ανάγκη από δολλάρια και ρούβλια ο κόσμος, τα δίνει ο Θεός, διότι τα έχει υποσχεθή. Από προσευχές έχει ανάγκην.
Προσευχή μόνο στα Μοναστήρια γίνεται «Αναπνοή Χριστός εκπνοή Χριστός». Όρθρου βαθέως θα διαβάζη τους ψαλμούς. «Ιδού δη τί καλόν, ή τί τερπνόν αλλ' ή το κατοικείν αδελφούς επί το αυτό».
Ο Άγιος Κύριλλος ο Φιλεώτης που γιορτάζει στις 2 Δεκεμβρίου εκτός από το τρίχυνο ήτο εζωσμένος με σίδηρα.
Σκληρά πράγματα; όμως υποφερτά, κατωρθωτά. Μόνον η σκληρότης της Κολάσεως δεν υποφέρεται. Σκληρά μας φαίνονται διότι χαυνωθήκαμε, κατά τον θείον Χρυσόστομον, από τον πολιτισμό και την ματαιότητα.
Όσοι τα πράττουν, όσοι τα ζουν, όσοι έχουν την ευλογημένη άσκησιν, τόση γλύκα δοκιμάζουν ώστε λυπούνται όσους αποφεύγουν την άσκησιν και χάνουν το ουράνιον αυτό Μάνα.
Τούτο κρατά τους Μοναχούς στα Μοναστήρια και στις ερημιές, και στις οπαίς της γης. Οι Άγιοι Πατέρες λένε: «Δώσε αίμα και λάβε πνεύμα» γι' αυτό φτάνουν στα Μετέωρα και ανεβαίνουν στα Καρούλια και κατεβαίνουν χιλιάδες σκαλοπάτια μες στα έγκατα της γης.
«Γεύσασθε και ίδετε» είπεν ο Κύριος, εμείς χωρίς γεύσιν νομίζουμε ότι γνωρίζουμε και δια τούτο ας προσέξουμε πολύ διότι πάλι μας λέγει δια του Ευαγγελίου του:
«Στενή η πύλη και τεθλιμμένη ο οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθαίος Ζ' 14) «-Η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουν αυτήν». Και τέλος ο Μέγας Αθανάσιος λέγει. «Ο έχων ανάπαυσιν εν τω κόσμω τούτω την αιώνιον μη ελπιζέτω ευρείν. Η γαρ Βασιλεία των ουρανών ουκ εστι των αναπαυομένων ενθάδε, αλλά των εν θλίψει πολλή και στενοχωρία ενθάδε, διελθόντων
τον βίον. Κρείσσον γαρ θάνατος υπέρ του Θεού, η ζωή μετά οκνηρίας και αισχύνης».
Στο Μοναστήρι όταν έφτασαν βρήκαν το φίλο τους μακάριο και με το ζήλο που είχε όταν πρωτοπήγε στο Μοναστήρι. Χωρίς εξηγήσεις έμειναν και οι δύο χαίροντες στον οίκο του Χριστού στο Μοναστήρι και άφησαν τον κόσμο, με τον «κόσμο».
Στο Μοναστήρι ο Μοναχός εφαρμόζει τις δύο μεγάλες εντολές. Την ολόθερμη αγάπη, λαύρα στο Χριστό, και την αγάπη στον πλησίον προσευχόμενος.
Απολυτίκιον Μ. Αντωνίου, «τη Οικουμένη εστήριξας ευχαίς σου».
Δεν έχει ανάγκη από δολλάρια και ρούβλια ο κόσμος, τα δίνει ο Θεός, διότι τα έχει υποσχεθή. Από προσευχές έχει ανάγκην.
Προσευχή μόνο στα Μοναστήρια γίνεται «Αναπνοή Χριστός εκπνοή Χριστός». Όρθρου βαθέως θα διαβάζη τους ψαλμούς. «Ιδού δη τί καλόν, ή τί τερπνόν αλλ' ή το κατοικείν αδελφούς επί το αυτό».
Ο Άγιος Κύριλλος ο Φιλεώτης που γιορτάζει στις 2 Δεκεμβρίου εκτός από το τρίχυνο ήτο εζωσμένος με σίδηρα.
Σκληρά πράγματα; όμως υποφερτά, κατωρθωτά. Μόνον η σκληρότης της Κολάσεως δεν υποφέρεται. Σκληρά μας φαίνονται διότι χαυνωθήκαμε, κατά τον θείον Χρυσόστομον, από τον πολιτισμό και την ματαιότητα.
Όσοι τα πράττουν, όσοι τα ζουν, όσοι έχουν την ευλογημένη άσκησιν, τόση γλύκα δοκιμάζουν ώστε λυπούνται όσους αποφεύγουν την άσκησιν και χάνουν το ουράνιον αυτό Μάνα.
Τούτο κρατά τους Μοναχούς στα Μοναστήρια και στις ερημιές, και στις οπαίς της γης. Οι Άγιοι Πατέρες λένε: «Δώσε αίμα και λάβε πνεύμα» γι' αυτό φτάνουν στα Μετέωρα και ανεβαίνουν στα Καρούλια και κατεβαίνουν χιλιάδες σκαλοπάτια μες στα έγκατα της γης.
«Γεύσασθε και ίδετε» είπεν ο Κύριος, εμείς χωρίς γεύσιν νομίζουμε ότι γνωρίζουμε και δια τούτο ας προσέξουμε πολύ διότι πάλι μας λέγει δια του Ευαγγελίου του:
«Στενή η πύλη και τεθλιμμένη ο οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθαίος Ζ' 14) «-Η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουν αυτήν». Και τέλος ο Μέγας Αθανάσιος λέγει. «Ο έχων ανάπαυσιν εν τω κόσμω τούτω την αιώνιον μη ελπιζέτω ευρείν. Η γαρ Βασιλεία των ουρανών ουκ εστι των αναπαυομένων ενθάδε, αλλά των εν θλίψει πολλή και στενοχωρία ενθάδε, διελθόντων
τον βίον. Κρείσσον γαρ θάνατος υπέρ του Θεού, η ζωή μετά οκνηρίας και αισχύνης».
(Από το θρησκευτικόν περιοδικόν «Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ» Ηλιουπόλεως Αθηνών, που εξέδιδε ο μακαριστός χαρισματούχος ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος)
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ»
Περιοδική έκδοσις πνευματικής οικοδομής
Νοέμβριος 1993
Περιοδική έκδοσις πνευματικής οικοδομής
Νοέμβριος 1993
http://www.impantokratoros.gr/893E241B.el.aspx
Print this post
12.jpg)
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου