Εκοιμήθη αλλά παραμένει άγρυπνος ο μονομάχος της πίστεως π.Μάρκος Μανώλης
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Ε. Βολουδάκη
Η παγκόσμιος Ὀρθοδοξία θρηνεῖ ἀπὸ τὸ βράδυ τῆς Παρασκευῆς 16 Ἀπριλίου 2010 τὸν Μονομάχο τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, Γέροντα Ἀρχιμανδρίτην π. Μᾶρκον Μανώλην. Θρηνεῖ, ὄχι γιὰ τὴν μετὰ θάνατον πορεία τοῦ γενναίου ἀγωνιστοῦ —αὐτὴ εἶναι ἔνδοξη καὶ ἔγινε ἐμφανὴς ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ στὸ χαριτόβρυτο σκήνωμα του—ἀλλὰ θρηνεῖ γιὰ τὴν περαιτέρω πορεία τῆς ἐπὶ γῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ὁποίας ὁ κύριοςκαὶ κεντρικὸς στύλος, ὁ ὁρατὸς ἀπὸ τὴν στρατευομένη Ἐκκλησία, ἔπεσε! Ἀπαιτοῦνται πολλὲς προϋποθέσεις καὶ ἰδιαίτερη πνευματικὴ ἐμπειρία γιὰ νὰ ἀποτιμηθοῦν, ὅσο εἶναι ἐφικτὸ ἀνθρωπίνως, ἡ προσωπικότητα καὶ ἡ ἀνεκτίμητη ἐκκλησιαστικὴ προσφορὰ τοῦ νέου «Ἄτλαντος τῆς Ὀρθοδοξίας» π. Μάρκου.
Ὡστόσο, ἔχουμε χρέος νὰ διακηρύξουμε ἀπὸ σήμερα ὅτι ἡ ἐκδημία του δὲν εἶναι ἁπλῶς ἐκδημία ἑνὸς ἁγίου κληρικοῦ μὲ τὶς ἀρετὲς στὸ ἔπακρο λελαμπρυσμένες, ἀλλὰ ἐκδημία ἁγίου , ποὺ εἶχε σφραγισθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸν —αὐτὸς μόνος— μὲ τὸ πρωτοφανὲς χάρισμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς δημοσιογραφίας, τὸ ὁποῖο ἐνεργοῦσε στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, μέσω τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου». Ἕνα χάρισμα, ποὺ τὸν εἶχε καταστήσει εἰρηνάρχην πιστῶν, οἰακοστρόφον τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, καὶ ἀκοίμητον ὀφθαλμόν Της.
Ὁ π. Μᾶρκος ἦταν ὁ ΒΛΕΠΩΝ. Δὲν εἶχε ἁπλῶς πνευματικὴ διάκριση γιὰ τὰ πρόσωπα καὶ τὶς περιστάσεις τῆς ποιμαντικῆς του διακονίας, οὔτε ἦταν ἁπλῶς ἐπιφορτισμένος νὰ παρακολουθῆ καὶ νὰ κατευθύνη τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ κατέ φευγαν σε αὐτόν, ἀλλά, κατ΄ ἐξοχήν, διέκρινε τοὺς καιροὺς καὶ τὶς μέλλουσες ἐξελίξεις, πολὺ πρὶν αὐτὲς πραγματοποιηθοῦν.
Εἶχες τὴν βεβαιότητα κοντά του ὅτι γιὰ κάθε του πράξη καὶ ἐνέργεια ἐλάμβανε συνεχῶς ὁδηγίες ἀπὸ Τὸν «βλέποντα τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας», ἰδιαιτέρως δὲ γιὰ τὴν «γραμμὴ» καὶ τὰ γραφόμενα στὸν «Ο.Τ.», ἀφοῦ τὰ γεγονότα συνεχῶς τὸν δικαίωναν καὶ οἱ ἐπιδιώξεις τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐλέγχοντο μέσω τοῦ «Ο.Τ.», ἐγίνοντο σὲ σύντομο διάστημα προφανεῖς καὶ στοὺς πλέον ἀνυποψίαστους.
Μέσω τοῦ «Ο.Τ.» δὲν καθοδηγοῦσε μόνο τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ τὴν Οἰκουμενικὴ Ὀρθοδοξία. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔπραττε ἀφανῶς, προκρίνοντας κάθε φορά τὰ κείμενα καὶ τὰ ἄρθρα
ἐκείνων ποὺ εἶχαν συλλάβει σωστά τά συγκεκριμένα γεγονότα καὶ θέματα. Για αὐτό ἄφηνε πολλὲς φορὲς ἀδημοσίευτα καὶ καλογραμμένα κείμενα διακεκριμένων προσώπων, ὅταν αὐτὰ ἦσαν ὑποκειμενικὲς ἐκτιμήσεις καὶ ὄχι καρπὸς μετὰ λόγου γνώσεως.
Δὲν ὁδηγοῦσε τὸν «Ο.Τ.» ἁπλῶς, ἀλλὰ ἀκριβῶς. Αὐτὴ ἡ «ἀκρίβεια», δὲν ἐπιτυγχάνεται μόνο μὲ θεολογικὲς γνώσεις καὶ χάρισμα λόγου καὶ γραφῆς ἀλλὰ μὲ πνευματικὴ ΟΡΑΣΗ, ποὺ ἐκτείνεται σὲ ὅλη τὴν Οἰκουμένη.
Για αὐτὸ ἡ ἐκδημία τοῦ π. Μάρκου δὲν ἀφήνει μόνο ἕνα δυσαναπλήρωτο κενὸ, ἀλλὰ ἀφήνει χωρὶς ΒΛΕΠΟΝΤΑ πηδαλιοῦχο τὴν στρατευομένη Ὀρθοδοξία καὶ ἔκθετη σὲ πολλοὺς κινδύνους.
Αὐτά δὲν εἶναι ἐκτιμήσεις συναισθηματικὲς καὶ φανταστικές οὔτε ἀποτέλεσμα ψυχικῆς φορτίσεως λόγω τῆς μεταστάσεώς τουστὰ «ὑπερκόσμια σκηνώματα». Εἶναι καρπὸς 42 ἐτῶν γνωριμίας μὲ τὸν π. Μᾶρκον, κατὰ τὰ ὁποῖα εἶδα, οἶδα καὶ ἐπίστευσα.
Μαρτυροῦν καὶ βεβαιώνουν τὸν λόγο μου αὐτὰ, πού προεῖπα στὶς 23 Νοεμβρίου 2009 στὴν αἴθουσα τῆς Π.Ο.Ε. κατὰ τὴν ὁμιλία μου ἐπι εὐκαιρία τῶν 50 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της καὶ δημοσιεύθηκαν κατόπιν στὸν «Ο.Τ.».Τὰ ἐπαναλαμβάνω:
«Ξεχωρίζει ὅμως ἡ Π.Ο.Ε. γιατί δίπλα στὸ Πρόσωπο τοῦ π. Χαραλάμπους ὑπῆρχε ἀπʼ ἀρχῆς καὶ τὸ Πρόσωπο τοῦ Μαθητού του.
Πρόσωπο Μαθητοῦ, πού ὁ π. Χαράλαμπος τὸ ἔνοιωθε πολλὲς φορὲς καὶ σὰν πρόσωπο Διδασκάλου του, τὸ Πρόσωπο τοῦ π. Μάρκου. Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ τὸ γιατί μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ π. Χαραλάμπους ὁ « Ὀρθ. Τύπος» δὲν ἔχασε κανένα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικά του, ἀλλὰ παραμένει ἀταλάντευτα οἰακοστρόφος τῆς Ἐκκλησίας. Εἶμαι ὅμως ὑποχρεωμένος νὰ σᾶς λυπήσω λέγοντάς σας πώς δὲν ἔχουμε ἄλλον π. Μᾶρκον!».
Μόνη μας παρηγορία ἔμεινε πλέον ἡ βεβαιότητα ὅτι ὁ π. Μάρκος, θὰ ἐξακολουθήση νὰ παραμένη καὶ μετὰ τὴν κοίμησή του ΑΓΡΥΠΝΟΣ!
orthodoxostypos.gr
Ὡστόσο, ἔχουμε χρέος νὰ διακηρύξουμε ἀπὸ σήμερα ὅτι ἡ ἐκδημία του δὲν εἶναι ἁπλῶς ἐκδημία ἑνὸς ἁγίου κληρικοῦ μὲ τὶς ἀρετὲς στὸ ἔπακρο λελαμπρυσμένες, ἀλλὰ ἐκδημία ἁγίου , ποὺ εἶχε σφραγισθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸν —αὐτὸς μόνος— μὲ τὸ πρωτοφανὲς χάρισμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς δημοσιογραφίας, τὸ ὁποῖο ἐνεργοῦσε στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, μέσω τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου». Ἕνα χάρισμα, ποὺ τὸν εἶχε καταστήσει εἰρηνάρχην πιστῶν, οἰακοστρόφον τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, καὶ ἀκοίμητον ὀφθαλμόν Της.
Ὁ π. Μᾶρκος ἦταν ὁ ΒΛΕΠΩΝ. Δὲν εἶχε ἁπλῶς πνευματικὴ διάκριση γιὰ τὰ πρόσωπα καὶ τὶς περιστάσεις τῆς ποιμαντικῆς του διακονίας, οὔτε ἦταν ἁπλῶς ἐπιφορτισμένος νὰ παρακολουθῆ καὶ νὰ κατευθύνη τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ κατέ φευγαν σε αὐτόν, ἀλλά, κατ΄ ἐξοχήν, διέκρινε τοὺς καιροὺς καὶ τὶς μέλλουσες ἐξελίξεις, πολὺ πρὶν αὐτὲς πραγματοποιηθοῦν.
Εἶχες τὴν βεβαιότητα κοντά του ὅτι γιὰ κάθε του πράξη καὶ ἐνέργεια ἐλάμβανε συνεχῶς ὁδηγίες ἀπὸ Τὸν «βλέποντα τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας», ἰδιαιτέρως δὲ γιὰ τὴν «γραμμὴ» καὶ τὰ γραφόμενα στὸν «Ο.Τ.», ἀφοῦ τὰ γεγονότα συνεχῶς τὸν δικαίωναν καὶ οἱ ἐπιδιώξεις τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐλέγχοντο μέσω τοῦ «Ο.Τ.», ἐγίνοντο σὲ σύντομο διάστημα προφανεῖς καὶ στοὺς πλέον ἀνυποψίαστους.
Μέσω τοῦ «Ο.Τ.» δὲν καθοδηγοῦσε μόνο τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ τὴν Οἰκουμενικὴ Ὀρθοδοξία. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔπραττε ἀφανῶς, προκρίνοντας κάθε φορά τὰ κείμενα καὶ τὰ ἄρθρα
ἐκείνων ποὺ εἶχαν συλλάβει σωστά τά συγκεκριμένα γεγονότα καὶ θέματα. Για αὐτό ἄφηνε πολλὲς φορὲς ἀδημοσίευτα καὶ καλογραμμένα κείμενα διακεκριμένων προσώπων, ὅταν αὐτὰ ἦσαν ὑποκειμενικὲς ἐκτιμήσεις καὶ ὄχι καρπὸς μετὰ λόγου γνώσεως.
Δὲν ὁδηγοῦσε τὸν «Ο.Τ.» ἁπλῶς, ἀλλὰ ἀκριβῶς. Αὐτὴ ἡ «ἀκρίβεια», δὲν ἐπιτυγχάνεται μόνο μὲ θεολογικὲς γνώσεις καὶ χάρισμα λόγου καὶ γραφῆς ἀλλὰ μὲ πνευματικὴ ΟΡΑΣΗ, ποὺ ἐκτείνεται σὲ ὅλη τὴν Οἰκουμένη.
Για αὐτὸ ἡ ἐκδημία τοῦ π. Μάρκου δὲν ἀφήνει μόνο ἕνα δυσαναπλήρωτο κενὸ, ἀλλὰ ἀφήνει χωρὶς ΒΛΕΠΟΝΤΑ πηδαλιοῦχο τὴν στρατευομένη Ὀρθοδοξία καὶ ἔκθετη σὲ πολλοὺς κινδύνους.
Αὐτά δὲν εἶναι ἐκτιμήσεις συναισθηματικὲς καὶ φανταστικές οὔτε ἀποτέλεσμα ψυχικῆς φορτίσεως λόγω τῆς μεταστάσεώς τουστὰ «ὑπερκόσμια σκηνώματα». Εἶναι καρπὸς 42 ἐτῶν γνωριμίας μὲ τὸν π. Μᾶρκον, κατὰ τὰ ὁποῖα εἶδα, οἶδα καὶ ἐπίστευσα.
Μαρτυροῦν καὶ βεβαιώνουν τὸν λόγο μου αὐτὰ, πού προεῖπα στὶς 23 Νοεμβρίου 2009 στὴν αἴθουσα τῆς Π.Ο.Ε. κατὰ τὴν ὁμιλία μου ἐπι εὐκαιρία τῶν 50 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της καὶ δημοσιεύθηκαν κατόπιν στὸν «Ο.Τ.».Τὰ ἐπαναλαμβάνω:
«Ξεχωρίζει ὅμως ἡ Π.Ο.Ε. γιατί δίπλα στὸ Πρόσωπο τοῦ π. Χαραλάμπους ὑπῆρχε ἀπʼ ἀρχῆς καὶ τὸ Πρόσωπο τοῦ Μαθητού του.
Πρόσωπο Μαθητοῦ, πού ὁ π. Χαράλαμπος τὸ ἔνοιωθε πολλὲς φορὲς καὶ σὰν πρόσωπο Διδασκάλου του, τὸ Πρόσωπο τοῦ π. Μάρκου. Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ τὸ γιατί μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ π. Χαραλάμπους ὁ « Ὀρθ. Τύπος» δὲν ἔχασε κανένα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικά του, ἀλλὰ παραμένει ἀταλάντευτα οἰακοστρόφος τῆς Ἐκκλησίας. Εἶμαι ὅμως ὑποχρεωμένος νὰ σᾶς λυπήσω λέγοντάς σας πώς δὲν ἔχουμε ἄλλον π. Μᾶρκον!».
Μόνη μας παρηγορία ἔμεινε πλέον ἡ βεβαιότητα ὅτι ὁ π. Μάρκος, θὰ ἐξακολουθήση νὰ παραμένη καὶ μετὰ τὴν κοίμησή του ΑΓΡΥΠΝΟΣ!
orthodoxostypos.gr
http://anavaseis.blogspot.com/2010/04/blog-post_7905.html#more
12.jpg)
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου