Τα τρία λυπηρά.
Πολλά λυπηρά γεγονότα έχει να παρουσιάσει η ζωή αυτή. Λυπηρά αλλά και απαράδεκτα, για τα οποία όχι μόνο θλίβεται η καρδιά του ανθρώπου αλλά και εξεγείρεται, φθάνοντας κάποτε μέχρις αγανακτήσεως. Βέβαια ο καθένας έχει τη δική του οπτική γωνία, από την οποία βλέπει τα πράγματα και με διάφορους τρόπους εκτιμά την κάθε περίπτωση. Υπάρχουν όμως φαινόμενα του πολιτικού, κοινωνικού και πνευματικού μας βίου, τα οποία όλοι θεωρούμε πολύ θλιβερά και η συνείδησή μας αυθόρμητα τα καταδικάζει.
Τρία τέτοια λυπηρά επισημαίνει και ο λόγος του Θεού στο βιβλίο της Σοφίας Σειράχ. Λέει ότι, για τον θεόπνευστο συγγραφέα τρία είναι τα πιο λυπηρά φαινόμενα: «ο ένδοξος πολεμιστής που πεινά, οι μεγάλοι άνδρες που περιφρονούνται και τέλος αυτός που εγκαταλείπει τον δρόμο της αρετής και πηγαίνει στην αμαρτία».
Το πρώτο είναι πράγματι ένα πολύ θλιβερό φαινόμενο, πικρό, άδικο και ανάξιο μιας πολιτείας και κοινωνίας, που θέλει να λέγεται πολιτισμένη. Άνθρωποι δηλαδή που πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδος, με αγάπη και αυτοθυσία· που πείνασαν, κακουχήθηκαν, κινδύνευσαν, πολλοί δε έδωσαν και αίμα κατά τις μάχες των πολέμων δυστυχώς εγκαταλείφθηκαν από την πολιτεία πτωχοί, γυμνοί και πειναλέοι, όχι δε λίγοι πέθαναν, όπως λέγεται…. «στη ψάθα»! Η ιστορία μας πάνω σ’ αυτό έχει πολλά παλαιά, αλλά και πρόσφατα παραδείγματα. Να μερικά:
Ο περίφημος Στρατηγός των Θηβών Επαμεινώνδας, ο οποίος κέρδισε πολλές νίκες κατά των Σπαρτιατών, κατάντησε οδοκαθαριστής και πάμπτωχος. Είχε μόνο ένα ρούχο και όταν το έδινε να το καθαρίσουν, κλεινόταν στο σπίτι του, επειδή δεν είχε άλλο να φορέσει. Πέθανε χωρίς να διαθέτει ούτε τα έξοδα της ταφής του!!!…
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μοριά, που ελευθέρωσε την Πελοπόννησο από τον τουρκικό ζυγό περιφρονήθηκε, συκοφαντήθηκε, κλείσθηκε στις φυλακές ως προδότης και τελείωσε τη ζωή του πτωχός!!
Τί δε να πούμε για τον ένδοξο και γενναίο στρατηγό Μακρυγιάννη τον «πατέρα και δάσκαλο του γένους», που για την ανεκτίμητη προσφορά του στους αγώνες του έθνους, τον καταδίκασαν σε θάνατο και τον πέταξαν σε μια φυλακή; Ήταν δε τόσο τραγική η κατάστασή του εκεί, ώστε ο αρχίατρος που τον επισκέφθηκε έγραφε στους αρμοδίους: «Επειδή το δωμάτιον, εν ω ούτος διατελεί, διά την μεγάλην αυτού ακαθαρσίαν κατέστη δυσωδέστατον και ρυπαρότατον, νομίζομεν αναγκαίον να μεταφερθή αλλαχού, μέχρις ου καθαρισθή ο θάλαμος…».
Αργότερα του έδωσαν χάρη και πήγε στη σπηλιά που έμενε. Αλλά εκεί τα ίδια και χειρότερα. Γράφει ο ίδιος: «Μου ρίχνουν πέτρες και με χτυπούν και μαγαρισές ανθρώπινες απάνω μου. «Φάγε από αυτές, στρατηγέ Μακρυγιάννη να χορτάσης». Και μ’ ανοίγουν τόσες νέες πληγές από τα χτυπήματα κι’ από τα αγκυλώματα και με πάγει ως την σήμερον το όμπυον και αίμα από μπροστά και από πίσω· εσάπισα, εσκουλήκιασα……»!! (Ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Μον. Θεόκλ. Διονυσιάτου.).Να όμως και ένα ακόμη περιστατικό από την ελληνική μεταπολεμική πραγματικότητα: «Μια νύχτα χειμωνιάτικη, στα χρόνια της κατοχής στην Αθήνα, ένας αστυνομικός, περασμένα μεσάνυχτα, επιστρέφει στο σπίτι του. Στο παγκάκι ενός πάρκου βλέπει να κοιμάται ένας άνθρωπος. Είναι τυλιγμένος μέσα σε κουρέλια.
- Σήκω πάνω του λέγει. Εδώ απαγορεύεται να κοιμάσαι. Ο άγνωστος τρέμει από το κρύο. – Πειράζω κανέναν εδώ που κοιμάμαι; Ο αστυνομικός θύμωσε περισσότερο. -Δος μου τα χαρτιά σου. Ποιός είσαι; – Δεν έχω χαρτιά… -Τότε ακολούθησέ με στο Τμήμα. Εκεί που ετοιμαζόταν να τον ακολουθήσει κάτι έπεσε από τη τσέπη του. – Τί είναι αυτό; – Τίποτε απήντησε ο άγνωστος διαβάτης. Κι’ ο αστυνομικός το αρπάζει γρήγορα από τα χέρια του. Ήταν ένας πολεμικός σταυρός, παράσημο απ’ τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. -Πού το βρήκες αυτό; – Μου το έδωσε η πατρίδα για τις ανδραγαθίες μου. Έχω ένα μήνα που βγήκα από το νοσοκομείο και τώρα δεν έχω πού να πάω…
Ράγισε η καρδιά του αστυνομικού. Έσκυψε, φίλησε το σταυρό, έσφιξε το χέρι του βάζοντας σ’ αυτό ένα μεγάλο χαρτονόμισμα για τις πρώτες του ανάγκες»!!
Εξίσου όμως θλιβερό και άδικο είναι και το δεύτερο φαινόμενο: Όταν άνδρες μεγάλοι και επιφανείς, γενναίοι, συνετοί και άγιοι, θεωρήθηκαν από την κοινωνία «σκύβαλα», πρόσωπα δηλ. χωρίς αξία. Και απορρίφθηκαν!! Μάρτυρες είναι η Ιστορία, η Βίβλος, η Αγιολογία, αλλά και η σύγχρονη πραγματικότητα. Μέσα από τα αναρίθμητα παραδείγματα ας θυμηθεί κανείς το δίκαιο Αριστείδη, που «εξοστρακίσθηκε» από τους συγχρόνους του· τον «πάντων σοφών σοφώτατον» Σωκράτη που τιμωρήθηκε με το «κώνειο»· τον Τίμιο Πρόδρομο του Χριστού, που καρατομήθηκε· τον ιερό Χρυσόστομο που άδικα εξορίσθηκε, για να φθάσουμε στο σύγχρονο μας Αγ. Νεκτάριο, που κατασυκοφαντήθηκε και «αποσκυβαλίσθηκε» από την τότε εκκλησιαστική ηγεσία.
Ακόμη ας σκεφτούμε τους μεγάλους επιστήμονες και ευεργέτες της ανθρωπότητας, που πολλοί από αυτούς ήπιαν το δηλητήριο της αχαριστίας· τους Καθηγητές, Ανώτατους υπαλλήλους και Αξιωματούχους της πολιτείας, που τελείωσαν τη ζωή τους άγνωστοι και άσημοι· τους άξιους εργάτες της Εκκλησίας, που σαν τα πολύτιμα μαργαριτάρια βρέθηκαν στο βυθό της παραγνωρίσεως και αφάνειας, την ώρα που οι μετριότητες και οι ασημαντότητες επέπλεαν σαν «φελλοί».
Και ναι μεν όλοι αυτοί αντιμετώπισαν την περιφρόνηση, την αδικία και ατιμία με υπομονή και ανωτερότητα, αλλά η τέτοια συμπεριφορά της πολιτείας και κοινωνίας αποτελεί στίγμα για τον πολιτισμό κάθε εποχής.
Σαν πιο λυπηρό όμως, θεωρεί ο θεόπνευστος συγγραφέας, την αποστασία ενός ανθρώπου από το Θεό και την αρετή. Αυτό όχι μόνο θεωρείται ως το χειρότερο των δύο άλλων, αλλά και ως κάτι που προκαλεί την οργή και την αγανάκτηση του Κυρίου. Γι’ αυτό και επιλέγει ότι: «ο Κύριος θα τον αντιμετωπίσει πλέον ως εχθρό». Ο Δαβίδ έκλαψε για το θάνατο του επαναστάτη γιού του Αβεσσαλώμ πιο πολύ από όλους τους άλλους. Ωστόσο όμως ως επαναστάτη τον αντιμετώπισε. Ο Κύριος λυπάται «έως θανάτου» για την προδοτική διαγωγή του Ιούδα και του εκφράζει το παράπονο: «Ιούδα, με φίλημα προδίδεις τον Υιό του Ανθρώπου;» (Λουκ. 22, 48). Αλλού δε λέει γι’ αυτόν: «Αλίμονο όμως στον άνθρωπο εκείνο που θα προδώσει τον Υιό του Ανθρώπου. Θα ήταν καλύτερα γι’ αυτόν να μην είχε γεννηθεί» (Ματθ. 26, 24). Ο Άγιος Εφραίμ σχολιάζοντας θα πει: «Ο λυσσασμένος, σκύλος όταν κυριευτεί από τη μανία, δαγκώνει το δεσπότη του»!
Και ο χριστιανός «δαγκώνει» τον ευεργέτη του Χριστό, με το να επιστρέφει και πάλι στην αμαρτωλή του βορβόρου ζωή του κόσμου». Πρόκειται για τον άνθρωπο, ο οποίος γνώρισε μεν το Θεό, την αγάπη και προστασία Του· γεύθηκε τη γλυκύτητα των λόγων Του· είδε τις θαυμαστές επεμβάσεις της παρουσίας Του στη ζωή του, τελικά όμως Τον εγκατέλειψε και η καρδιά του στράφηκε πάλι προς τα είδωλα του κόσμου. …
Εάν θα θέλαμε να δώσουμε το στίγμα της εποχής μας, μιας εποχής πού έχει να επιδείξει καταπληκτικές κατακτήσεις στην επιστήμη, στη τεχνολογία και στο πολιτισμό, θα λέγαμε ότι είναι η αποστασία και ιδιαιτέρως η αποστασία των… χριστιανών. Δηλαδή των: «είναι αδύνατο αυτούς που μια φορά φωτίστηκαν, γεύτηκαν τη δωρεά του Θεού, δέχτηκαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, γεύτηκαν την ομορφιά του λόγου του Θεού και τις θαυματουργικές ενέργειες που προμηνύουν την έλευση της βασιλείας του Θεού» και δυστυχώς «παρ’ όλα αυτά πρόδωσαν…» κατά τον Απόστολο (Εβρ. 6, 4-6).
Εκπληρώνεται βεβαία έτσι η πρόρρηση του Κυρίου μας ότι στους έσχατους χρόνους: «επειδή θα πληθύνει η κακία, η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί» και μάλιστα των «εκλεκτών» (Ματθ. 24,12). Τούτο όμως είναι, όπως τονίσαμε κάτι που στοιχίζει περισσότερο από όλα στο Κύριο. Η «λιποταξία» ενός χριστιανού είναι ο σταυρός του σταυρού Του Χριστού.
Το ερώτημα όμως είναι τί φταίει που φεύγουν πολλοί από το Χριστό;
Η γνώμη μας είναι ότι: πρώτον, επειδή, ίσως δεν γνώρισαν αληθινά τον Κύριο. Όπως λέει και ο Παύλος: «δείχνει πως αυτό δεν το έμαθε ακόμα τόσο καλά όσο πρέπει» (Α’ Κορ. 8, 2). Η γνώση του προσώπου του Κυρίου φαίνεται ότι ήταν επιπόλαια και ρηχή. Μάλλον τυπική και εξωτερική. Η καρδιά τους ήταν δοσμένη στον κόσμο. Και τελικά επέστρεφαν σ’ αυτόν. Ο Άγ. Εφραίμ ο Σύρος φέρνει ένα ωραίο παράδειγμα: «το χειμώνα -λέει- αφού πέσει χιόνι, φαίνεται ότι γίνεται ο κόρακας λευκός ενώ προ ολίγου ήταν μαύρος. Αφού δε πετάξει και τινάξει τα χιόνια με τα φτερά του, φαίνεται πάλιν όπως ήταν πριν»!
Δεύτερον επειδή έλλειψε η προσοχή και η επαγρύπνηση. Λησμόνησαν την προτροπή του Θεού «πρόσεχε τον εαυτό σου» και τη συμβουλή του Παύλου προς τον Τιμόθεο: «να έχεις ξεκάθαρη κρίση» (Β’ Τιμ. 4, 5) και το: «όποιος νομίζει πως στέκεται καλά στα πόδια του, καλύτερα ας προσέχει να μην πέσει » (Α’ Κορ. 10, 12). Δεν άκουσαν τον Αγ. Εφραίμ που λέει πάλι: «Πρόσεξε μήπως ο κόσμος σου γίνει αρεστότερος της βασιλείας των ουρανών». Το πράγμα βέβαια έχει την εξήγησή του: Ο διάβολος, απ’ τη στιγμή που κάποια ψυχή του ξεφύγει και δοθεί στο Χριστό, «ως λέων ωρυόμενος ζητεί να την καταπιεί» (Α’ Πετρ. 5, 8). Και όταν βρει τον πιστό ακάλυπτο από τη θεία Χάρη, του επιτίθεται λυσσαλέα, έως ότου τον ξανακερδίσει. Και φαίνεται ότι μερικές φορές το επιτυγχάνει. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «το ακάθαρτο πνεύμα όταν βγει από τον άνθρωπο» -με τη μετάνοια και την άσκηση- λέει: «θα γυρίσω ξανά στο σπίτι μου, εκεί απ’ όπου έφυγα. Τότε πηγαίνει και παίρνει μαζί του άλλα επτά δαιμόνια, πιο πονηρά από το ίδιο και μπαίνουν και κατοικούν εκεί· και γίνεται η τελευταία κατάσταση του ανθρώπου εκείνου χειρότερη από την προηγούμενη» (Ματθ. 12, 43-44).
Στον άνθρωπο, που εγκαταλείπει τον Κύριο απευθυνόμενος ο Αγ. Εφραίμ τον ταλανίζει τελικά με τα εξής λόγια: «Στηρίχθηκες σε καλάμι και άφησες τη βακτηρία του Σταυρού… Άφησες τον οίνο της ζωής, το αίμα του Χριστού και τον ουράνιο άρτο, το σώμα του Χριστού και έφαγες τα σιχαμένα φαγητά των θυσιών και ήπιες το ποτό των αμαρτιών, χολή θολή… Μακάρι να εξαλειφθεί το μνημόσυνό σου στη γη και να μη βρεθεί στη βίβλο των ζώντων…»!
Ο Θεός να μας φυλάει από μια τέτοια συμφορά! Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο! Είναι ο θάνατος πριν το θάνατο! Είναι η κόλαση πριν την κόλαση, την οποία μάλιστα με τη θέλησή μας προκαλούμε. Γι’ αυτούς ο Κύριος είπε πάλι τον φοβερό εκείνο λόγο: «θα ήταν καλύτερα γι’ αυτόν να μην είχε γεννηθεί» (Μαρκ. 14,21).
( Αρχιμ. Αθηναγόρου Καραμαντζάνη, «Ο χριστιανός στον 21ο αιώνα»).
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/04/20/
12.jpg)
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου