Στο μέσο των τρομερών και σκοτεινών αυτών μαχών εμφανίστηκε μια ακτίδα φωτός η οποία ανήγγειλε το μεγαλείο του Θεού:Η ζωή του ιερομόναχου Ανδρέου από την Κομάνα.
Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1966 και πήρε το όνομα Παάτα.Ο πατέρας του,Ελγκιούντα,μεγάλωσε με την κομμουνιστική ιδεολογία αλλά παντοτε μιλουσε και μαθαινε στα παιδιά του να είναι αξιοπρεπείς και τίμιοι.
Η μητέρα του,Λαμάρα,ήταν νοικοκυρά και μεγάλωσε οκτώ παιδιά,από τα οποία τα τέσσερα υπηρέτησαν την εκκλησία(μετά τον θάνατο του π.Ανδρέα ο αδελφός του Ιωάννης έγινε ιερέας,ενώ δυο αδελφές του έγιναν μοναχές)
Ο Παάτα ήταν καλό παιδί,κάποιες φορές περήφανο αλλά και σωστό.Αγαπούσε τα ζώα και κυρίως τους σκύλους.Μετά το γυμνάσιο σπούδασε σε μια τεχνική σχολή.Είχε μεγάλη φυσική δύναμη και στα γυμνασιακά του χρόνια ήταν πρωταθλητής στην ελληνορωμαική πάλη και στο καράτε.Δεν του άρεσε να μελετάει πολύ,αλλά λάτρευε τη λογοτεχνία και κυρίως τον Goderdze Chokheli.
Η ζωή στο χωριό του,το Μπαγκντάντι-Ιμερέτια,κυλούσε όπως όλων των νέων, με παρέες,ποτό και φαγητό.Κάποια στίγμη αυτή η ζωή δεν τον ευχαριστούσε.
Όταν γύρισε από τον στρατό ήταν η εποχή που η ανεξαρτησία της Γεωργίας άνοιγε σε πολλούς ανθρώπους το δρόμο προς την εκκλησία.Υπήρχε εκείνη την εποχή στο Μπαγκντάντι χριστιανική βιβλιοθήκη,την όποια είχε οργανώσει ο Ιλία Καρκάτζε,ο μετέπειτα ανάδοχος του Πάατα και νυν ιερέας.Ο π.Ιλία θυμάται ότι μια ημέρα συνάντησε τον Πάατα και μετά από μια σύντομη συζήτηση, του ζήτησε μερικά βιβλία επειδή είχε αρχίσει να ενδιαφέρεται για τη χριστιανική πίστη.
Από εκείνη την ημέρα άλλαξε εντελώς ο τρόπος ζωης του Πάατα.Διάβαζε για ώρες στη σειρά και όσο διάβαζε,τόσο το ενδιαφέρον του μεγάλωνε.
Να μερικές μαρτυρίες όσων έζησαν κοντά του:
Ηγουμένη Θεοδώρα της μονής Μπόντμπε:''Συναντήθηκα για πρώτη φορά με τον υπέροχο αυτόν άνθρωπο στην μονή Σκχάλτα.Ο π.Ανδρέας τότε ονομάζονταν ακόμη Πάατα.Αυτό που μου είχε τραβήξει την προσοχή είναι ότι μιλούσε σπάνια και για λίγο.Μια φορά ρώτησα τον ηγούμενο Εφραίμ τι άνθρωπος είναι αυτός που όλο σωπαίνει.Ο π.Εφραίμ τον επαίνεσε λέγοντας μου ότι είναι ένας άνθρωπος της προσευχής και ότι ώρες ολόκληρες μένει στον ναό προσευχόμενος..Θυμάμαι μια φορά ο επίσκοπος Δανιήλ και ο ηγούμενος Εφραίμ χρειάστηκε να φύγουν από το μοναστήρι και να πάνε στο Σούκχούμι.Ο Παάτα όλη τη Μ.Τεσσαρακοστή έμεινε μόνος του και χωρίς να γογγύξει πέρασε το Πάσχα μόνος του.Μετά από λίγες ημέρες,στις 3 Απριλίου 1992,ημέρα των γενεθλίων του έλαβε τη μοναχική κουρά και πήρε το όνομα Ανδρέας''
Ο π.Ανδρέας καλλιεργούσε μόνος του τη γη και η σόδεια ήταν αρκετή για εκείνον αλλά και του άλλους.Έφτιαχνε ψωμί και πολύ ωραία πρόσφορα.Κάθε μέρα διάβαζε όλο το βιβλίο των Ψαλμών.έκανε διακόσιες μετάνοιες και μετά διάβαζε στην εκκλησία τον Ακάθιστο της Παναγίας και τον κανόνα του Αγ.Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.
Για πέντε μήνες τον χρόνο ζούσε απομονωμένος στη Μονή Σκχάλτα.Αυτήν την περίοδο ο π.Ανδρέας προσευχόνταν ακατάπαυστα.Κάποια στιγμή αργότερα είπε:''Αν κάποιος ηξερε τι είναι(η απομόνωση του μοναχού)θα τα παράταγε όλα και θα διάλεγε αυτόν τον δρόμο''
Μοναχός Συμεών :''Η άσκηση του π.Ανδρέα ήταν πολύ αυστηρή:έτρωγε και έπινε πολύ λίγο.Δεν κοιμόταν ποτέ στο κρεββάτι.Είχε βάλει κάτι σανίδες στον τοίχο και άπλωνε τα πόδια του πάνω σε μια καρέκλα.Η ψυχή του αναζητούσε τη μοναξιά.΄΄Ηθελε να πάει σ΄ένα μέρος που δεν έχει πατήσει ανθρώπινο πόδι και να σκηνώσει σ'έναν μυστικό διάλογο μ'Εκείνον.Ο πνευματικός του ο π.Δανιήλ του είχε απαγορέψει έναν τέτοιο τρόπο ζωής.Μετά από λίγο καιρό ο νέος επίσκοπός Δανιήλ τον χειροτόνησε ιερέα.''
Μοναχός Συμεών:Όταν ο πνευματικός μας πατέρας π.Δανιήλ χειροτονήθηκε επίσκοπος Σουκχουμίου,μετακίνησε τα πνευματικά του τέκνα-εμένα και τον π.Ανδρέα-από τη μονή Σκχάλτα στο ΣουκχούμιΤο 1993 με την ευλογία του επισκόπου πήγαμε στην πόλη Κομάνα.Με τον π.Ανδρέα μαζί,πηγαιναμε πότε περπατώντας,πότε με το λεωφορείο και με μεγάλη δυσκολία φτάσαμε αφού κατά μήκος του ποταμού Γκουμίστα περιπολούσαν στρατιωτικά αποσπάσματα Αμπχαζίων.
Ο ναός του Αγ.Ιωάννη του Χρυσοστόμου βρίσκεται στο κέντρο του χωριού πάνω σ'έναν μικρό λόφο.Μας υποδέχθηκε στην εκκλησιά η οικογένεια Ανούα.Ηταν πολύ χαρούμενοι επειδή είχαν πολύ καιρό να δουν ιερέα.Σιγα-σιγά άρχισαν να εκκλησιάζονται και οι στρατιώτες.Ήταν πολύ κουρασμένοι από τον πόλεμο και ο λόγος του π.Ανδρέα τους ενίσχυε.
Στην αρχή οι στρατιώτες δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον,αλλά σταδικά ο επίσκοπος Δανιήλ κατάφερε να τους κοινωνήσει τα άχραντα μυστήρια.Πηγαίναμε συχνά στην πρώτη γραμμή της μάχης και τους ενισχύαμε.Μερικές φορές σταματούσαμε στο χωριό Ακχαλσένι.Δυστυχως οι άνθρωποι δεν πιστεύαν πια πολύ και ο π.Ανδρέας αναλάμβανε να τους ενισχύσει με εμπνευσμένες ομιλίες
Αδελφή Μαρία:''Εκείνες τις ημέρες του πολέμου,όπου ο θάνατος είχε γίνει καθημερινότητα,,τι πίστη,τι αγάπη και τι φως έπρεπε να έχει κάποιος,για να μπορεί να υψώσει -στο μέσο αυτού του πνευματικού σκοταδιού-προσευχή προς τον ουρανό για να στείλει στη γη την ''άνωθεν ειρήνη και το έλεος;΄΄
Σ'αυτές τις δύσκολες στιγμές ο Θεός έδωσε στην γεωργιανή εκκλησία έναν 27χρονο ιερομόναχο,τον π.Ανδρέα,ένα σιωπηλό καντήλι πίστεως και αγάπης για τον Χριστό''
Και μόνο που κοίταζες το πρόσωπο του π.Ανδρέα αισθανόσουν μια ανεξήγητη συγκίνηση.Ηταν καλυμένος από μια εσωτερική αγνότητα και μια μεγάλη απλότητα...Ηταν πολύ ελεήμων.Το φαγητό που του αναλογούσε το έδινε σε όσους είχαν ανάγκη.
Μοναχός Συμεών:Στον π.Ανδρέα άρεσε να πηγαίνει στην πηγή του Αγίου Βασιλίσκου και στον τάφο του και να προσεύχεται στο Θεό εξ'ονόματος του αμαρτωλού κόσμου.Πολλές φορές βρισκόνταν κατω από τα πυρά των όπλων αλλά δεν φοβόνταν.Όταν περνούσε ο κίνδυνος έλεγε με το ειρηνικό και ασυνήθιστο χαμόγελό του:''Δόξα τώ Θεώ που δεν αισθάνομαι κανέναν φόβο''Μόνο ένα πράγμα τον αναστάτωνε:να μπορεί να δεχθεί το θάνατο με αξιοπρέπεια σε περίπτωση εχθρικής εφόδου...
Η κατάσταση όλο και χειροτέρευε.Για μένα είχε γίνει ανυπόφορη.Είχα την εντύπωση ότι κάθε οβίδα σημαδεύει κατευθείαν στην καρδιά μου..Δε μπορουσα πια να προσευχηθώ,δε μπορούσα να ησυχάσω.Όταν ο επίσκοπος Δανιήλ έμαθε την κατάστασή μου με έφερε στο Σουκχούμι και όλα έγιναν πιο εύκολα''
Αδελφή Νανά:Μερικές μέρες πριν την τραγωδία της Κομάνα.ο επίσκοπος Δανιήλ έστειλε τον π.Ανδρέα στο σπίτι για να επισκεφθεί τους γονείς του και να τους καθησυχάσει,εφόσον η κατάσταση χειροτέρευε.Είχε περάσει ολόκληρο τον χειμώνα με νερό και αντιδωρο και μετά από μια μακρά περίοδο νηστείας το πρόσωπό του ακτινοβολούσε ουράνιο φως.Μόλις η μάνα του τον είδε είπε:''Παιδί μου μοιάζεις με το Χριστό!''Σκεφτόμενος την ενορία του,στην Κομάνα γρήγορα επέστρεψε εκεί με μεγάλη δυσκολία.Την επομένη όλοι οι δρόμοι έκλεισαν.
Μοναχή Μαρία: Από τον Ιούλιο η Κομάνα βρισκόνταν στο κέντρο του πυρός.Μαζευτήκαμε όλοι στην εκκλησία και τον ρωτήσαμε αν πρέπει να εγκαταλείψουμε το χωριό.Μετά από λίγο μας είπε:''Όχι, δεν θα φύγουμε.Θα προσευχηθούμε όλην την νύχτα και το πρωί θα κάνουμε τη Θέια Λειτουργία.''Οι οβίδες έσκαγαν κάθε λεπτό.Η αυλή της εκκλησίας είχε γεμίσει σφαίρες.Οι τοίχοι της εκκλησίας έτρεμαν.
''Στις 5 Ιουλίου 1993 σε μια στιγμή μεγάλης δοκιμασίας,αφού η Κομάνα ήταν περικυκλωμένη και ο κίνδυνος του θανάτου κοντά,ο π.Ανδρέαςμας κάλεσε να δεχθούμε με αξιοπρεπεια και χριστιανική ταπείνωση την πιο δύσκολη δοκιμασία.
Όταν τα εχθρικά στρατεύματα μπήκαν στο χωριό και ξένες φωνές ακουγόνταν καταλάβαμε πόσο κοντά βρισκόνταν ο θάνατος.Ακόμη και εκείνες τις στιγμές,το πρόσωπο και το βλέμμα του π.Ανδρέα ακτινοβολούσαν ειρήνη,μεταδίδοντας και σ΄εμας την εσωτερική του γαλήνη και δίνοντάς μας τη δυνατότητα μιας πνευματικής κατανόησης όσων συμβαίνουν...Ξαφνικά ακούσαμε φωνές να καλούν σε βοήθεια.Χωρίς να διστάσει ο π.Ανδρέας πεταχθηκε έξω,περνώντας κατά τρόπο θαυμαστό μέσα από μια βροχή σφαιρών.Οι φωνές προερχόνταν από τον οίκο των αναπήρων που είχαν μείνει στην Κομάνα.Σύντομα οι μάχες μεταφέρθηκαν στο προαύλειο του ναού.
''Στις τρεις το πρωί ο π.Ανδρέας είπε:''Ο θάνατος μπορεί να έρθει οποιαδηποτε στιγμή,γι αυτό τώρα ας εξομολογήθουμε και να κοινωνήσουμε''Αφου εξομολογηθήκαμε και κοινωνησαμε μας παρακάλεσε να μείνουμε σιωπηλοί ο καθένας με τον εαυτό του,έτσι ώστε στο μέσο αυτής της κολάσεως που μας περιτριγύριζε,μπορούσαμε να ακούσουμε την ήσυχη αλλά παντοδύναμη φωνή της αιωνιότητος...Αυτές οι στιγμές έμειναν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μας επειδή το πρόσωπο του π.Ανδρέα έλαμπε περισσότερο από κάθε άλλη φορά,έλαμπε το φως της αγάπης του Χριστού που''εν τη σκοτία φαίνει,και η σκοτία αυτώ ου κατέλαβεν''(Ιωαν.1,5)
Στις 04.30 ήμασταν περικυκλωμένοι.Φώναζαν στην πόρτα να ανοίξουμε.Με την ευλογία του ιερέως ο σύζυγός μου ο Γιούρι άνοιξε.Τον πήραν χτυπώντας τον με τα όπλα.Σε λίγο πήραν τον π.Ανδρέα ο οποίος σιωπηλά,ταπεινά και με καρδιακή προσευχή υποδέχθηκε τη στιγμή για την οποία ετοιμαζόνταν μια ολόκληρη ζωή
Οταν οι στρατιώτες τον έβγαλαν έξω του είπαν ότι θα τον σκοτώσουν.Αυτός γονάτισε για να προσευχηθεί και οι δολοφόνοι τον πυροβόλησαν από πίσω στο λαιμό.Αντί να πέσει με το πρόσωπο προς τα μπροστά, όπως ήταν φυσιολογικό,έπεσε προς τα πίσω-έτσι ώστε να μην προσκυνήσει τους δολοφόνους του.Τα επόμενα είκοσι λεπτά το αίμα ετρεχε σαν νερό από το κεφάλι του.
Πήραμε το σώμα του και το τοποθετήσαμε μπροστά στην ανοιχτή θύρα της Ωραίας Πύλης.Προσευχηθήκαμε όλη νύχτα.Αλείψαμε το πρόσωπό του,τα χέρια του και τα πόδια του με αγιασμένο λαδάκι.Του καθαρίσαμε τα ρούχα και βάλαμε το κομποσχοίνι του, με το οποίο προσευχόνταν συνεχώς,στο αριστερό χέρι.Με φόντο το γαλάζιο του τοίχου του ιερού,το πρόσωπό του ήταν πολύ όμορφο
Έγινε και ένα θαύμα.Παρά τη μεγάλη ζέστη το σώμα του δεν αλλοιώθηκε καθόλου.Το αίμα που μαζέψαμε από τον τόπο του μαρτυρίου δεν έπηξε.Ετρεχε συνεχώς αίμα από την πληγή στο κεφάλι.
Αυτό το γεγονός σόκαρε πολλούς από τους Αμπχάζιους στρατιώτεςΜερικοί απ'αυτους ζήτησαν συγνώμη και δεν μπορούσαν να κρύψουν τα δάκρυά τους.Κάποιοι ήθελαν να εκδικηθούν τον δολοφόνο,πράγμα στο οποίο δεν συμφωνήσαμε αφου και ο π.Ανδρέας δεν θα μας αφηνε ποτέ να το κάνουμε.Μερικές μέρες αργότερα κάποιοι Αμπχάζιοι στρατιώτες μας είπαν ότι ο δολοφόνος εξαιτίας μιας χειροβομβίδας,έχασε το δεξί του χέρι και το δεξί του πόδι.
Στις 24 Ιουνίου/7 Ιουλίου,θέσαμε το σώμα του στην ευλογημένη γη της Κομάνα,κοντά στην εκκλησία.
Με πόση λεπτοτητα μας αποκάλυψε ο Θεός τον πατέρα Ανδρέα.ο οποίος γέμισε τις καρδιές μας με το Ανέσπερο Φως το οποίο και εκείνος είχε στην καρδιά του!Ηζωή του ήταν μια συγκλονιστική προσευχή προς το Θεό,ύμνος μιας ειρήνης γεμάτης φώς!
Μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com
Πηγή-The Orthodox Word αρ.218-219-2001
http://proskynitis.blogspot.com/ Print this post
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου