Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις. Μέρος B΄ π.Σάββα Αγιορείτη

Εὐχαριστῶ πολύ τόν Θεό πρῶτα ἀπ' ὅλα καί κατόπιν τίς πολύ ἀγαπητές Ἀναβάσεις γιά τήν ἀπομαγνητοφώνιση καί δημοσίευση αὐτῆς τῆς ὁμιλίας. Εὐχαριστῶ πολύ τούς ἐκλεκτούς ἀδελφούς ἐπίσης διότι πρίν τήν δημοσιεύσουν μοῦ τήν ἔστειλαν γιά νά κάνω κάποιες ἀναγκαῖες διορθώσεις. Ὁ Θεός μαζί μας! Καλή ἀνάγνωση μέ πνευματική οἰκοδομή. (π. Σάββας).

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις  

Μέρος Β΄
Ὁμιλίες μέ τον  ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη

(Κυριακή τοῦ τυφλοῦ)

απομαγνητοφωνημένη ομιλία που θα ακούσετε εδώ

Μέρος Α΄

Ἔχω ἕνα ἄρθρο ἐδῶ,  ἑνός πολύ καταξιωμένου πνευματικοῦ, τοῦ  πατρός Σαράντη Σαράντου.  Ἐδῶ ὁ πατήρ γράφει μέσα ἀπό τήν καρδιά του, γράφει μέ πολύ ἀγάπη καί μέ πολύ πόνο.  Δέν θά τό διαβάσουμε ὅλο, ἁπλῶς κάποια σημεῖα θά σχολιάσω.  Κρίνω ἀπαραίτητο νά τό κάνουμε  αὐτό διότι αὐτή ἡ ἁμαρτία, πού -ἄς μήν κρυβόμαστε πίσω ἀπό τίς λέξεις- εἶναι ἡ πορνεία, εἶναι ἡ κατ’ ἐξακολούθηση πορνεία, ἔχει ἐξαπλωθεῖ πάρα πολύ.
Ἡ πορνεία, λοιπόν,  πού σήμερα τήν λένε ἐλεύθερες σχέσεις ἤ ὁλοκληρωμένες σχέσεις-προσπαθώντας νά τήν ὡραιοποιήσουν- οὐσιαστικά εἶναι μιά βαριά καταστροφή τῆς ἀνθρώπινης ὑπαρξης. Τό λέει καθαρά ὁ Ἀπόστολος ὅτι «κάθε ἁμαρτία εἶναι ἐκτός τοῦ σώματος», ἀλλά αὐτή ἡ ἁμαρτία εἶναι μέσα στό  σῶμα.
Ὅπως ἔλεγε δέ καί  ὁ Πατήρ Πορφύριος, ἡ σαρκική σχέση «ἐπιφέρει μιά συγκλονιστική ἀλλοίωση  στόν ἄνθρωπο, στήν ψυχοσωματική του ὑπόσταση».

Ὁ κόσμος πάνω σ’ αὐτό τό θέμα ἔχει μεταβλητές ἀπόψεις καί θά ἔλεγα ἴσως καί ἐναλλασσόμενες. Ἄλλοτε εἶναι  πουριτανικός, ἀσφυκτικός, ἀπαγορευτικός καί ἄλλοτε εἶναι τό ἐντελῶς ἀντίθετο. Σήμερα
εἴμαστε στήν δεύτερη κατάσταση στήν κατάσταση τῆς ἐλευθεριότητας καί τῆς ἐξαχρείωσης..
Πρίν ἀπό σαράντα- πενήντα χρόνια ἤτανε τό  ἀντίθετο. Ἀλλά καί τότε πολλοί ἔκαναν τήν ἁμαρτία, ἀλλά τήν κάνανε κρυφά, γιατί φοβόντουσαν τήν κοινωνική κατακραυγή. Πάντως ὁ γενικός κοινωνικός
περίγυρος, βοηθοῦσε στό  νά μένουνε οἱ ἄνθρωποι ἁγνοί καί καθαροί. Σήμερα θεωρεῖσαι ἐν πολλοῖς ἄρρωστος ἄν μένεις ἁγνός καί θά πρέπει νά πᾶς σέ γιατρό... Ἡ ἀλήθεια βέβαια εἶναι τό ἐντελῶς ἀντίθετο: Ἡ ἁγνότητα εἶναι ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Εἶναι ἐπίσης ἡ καλλίτερη προϋπόθεση γιά ἕναν ἐπιτυχημένο γάμο καί μία εὐλογημένη οἰκογένεια.
 Ὅταν κανείς,  μείνει ἁγνός καί φτάσει στόν γάμο ἁγνός, ὅπως εἶναι οἱ προδιαγραφές τοῦ Χριστοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, πο-λύ δύσκολα μετά θά διαλύσει τόν γάμο· πολύ πιό δύσκολα σέ σχέση μέ κάποιον πού  φθάνει στό μυστήριο κατεστραμμένος ἠθικά, πνευματικά καί σωματικά.
   Ὅταν ὑπάρχει ἡ ἁγνότητα ὁ Θεός στέλνει πλούσια τήν Θ. Χάρη ἡ ὁποία μεταμορφώνει τήν νεοπαγή οἰκογένεια σέ κατ’ οἶκον Ἐκκλησία. Ἐπέρχεται μία φυσιολογική ὡρίμανση τῆς σχέσης σιγά-σιγά. Ὁ ἔρωτας ὑπερβαίνεται καί γίνεται ἀνιδιοτελής ἀγάπη ἐν Χριστῷ.  Διότι πράγματι καί ὁ ἔρωτας, αὐτό πού ἐνώνει τούς ἀνθρώπους ἀρχικά, δέν εἶναι ἡ τέλεια μορφή ἀγάπης.  Εἶναι κάτι πού καλοῦνται οἱ σύζυγοι νά τό ὑπερβοῦν μέσα στό  γάμο, μέσα στή συζυγική ζωή καί νά πᾶνε στήν τέλεια μορφή ἀγάπης. Αὐτή εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ἀνιδιοτελής ἀγάπη. Ὅταν φθάσεις σ’ αὐτήν τότε πλέον ἀγαπᾶς τόν ἀλλον ὄχι ἐπειδή καί ἐκεῖνος σ’ ἀγαπάει ἤ ἐπειδή σοῦ  ἀνταποδίδει τήν ἀγάπη. Τόν ἀγαπᾶς διότι ἀγαπᾶς τόν Χριστό καί ξέρεις ὅτι αὐτό θέλει Ἐκεῖνος: Νά ἀγαπᾶς τούς πάντες χωρίς νά ζητᾶς ἀνταπόδοση στήν ἀγάπη σου.
Στόν ἔρωτα, ὅπως καί στή φιλία ζητιέται ἡ ἀνταπόδοση, γιαυτό καί δέν εἶναι τέλειες μορφές ἀγάπης.
Τό νά ἀγαπᾶς τόν ἄλλο ὡς εἰκόνα Χριστοῦ,  ἀνεξάρτητα ἄν ὁ ἄλλος σ’ ἀγαπάει ἤ δέν σ’ ἀγαπάει, αὐτή εἶναι ἡ σωστή μορφή, ἡ τέλεια μορφή ἀγάπης.
Οἱ ἄλλες «ἀγάπες» εἶναι πιό πολύ μιά  δοσοληψία. Σ’ αὐτές οἱ ἄνθρωποι δίνουν ἀλλά καί παίρνουν.  Ὅταν δέν τά  βροῦν σ’ αὐτήν τήν δοσοληψία χωρίζουν, κρυώνουν οἱ καρδιές καί μποροῦν νά φτάσουν ὥς τό ἀβυσσαλέο μίσος. Καί ἐκεῖ πού ἦταν «τρελοί ἀπό ἀγάπη» κάνει κιμά ὁ ἕνας τόν ἄλλον.
Οἱ σύγχρονοι μελετητές τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, συμφωνόντας μέ τούς Ἁγίους Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι κάθε ἁμαρτία ἀφήνει ἴχνη Κάθε βίωμα ἀφήνει ἴχνη στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.
Εἰδικά αὐτό τό βίωμα τῆς ἀποτυχη¬μένης ἐρωτικῆς  σχέσης, μέ ὅλους τούς ἐσωτερικούς κραδασμούς πού συνεπάγεται, ἀφήνει ἕνα πάρα πολύ βαθύ βίωμα στήν ψυχή.
Καί πολλές φορές οἱ κοπέλες ἤ τ’ ἀγόρια, λέει ἐδῶ ὁ Πατήρ Σαράντης, θά θυμοῦνται μιά παλιά ἐντός εἰσαγωγικῶν «ἄτυχη ἐρωτική τους σχέση καί (θά) χαίρονται γιά τίς  ὅμορφες  στιγμές τοῦ παρελθόντος ἀλλά καί βαρύτατα (θά) μελαγχολοῦν γιά τήν ἀτυχή κατάληξη».  Νομίζω ὅτι ὅλη αὐτή ἡ αὔξηση τῶν «ψυχολογικῶν», πού ἔχουμε στήν ἐποχή μας, ὄχι κατά ἀποκλειστικότητα, ἀλλά κατά ἕνα μεγάλο μέρος, ὀφείλεται σ’ αὐτό,  στίς ἀποτυχημένες σχέσεις. Σ΄ αὐτές πού στήν ἐποχή μας ὡραιοποίηθηκαν καί ἔγιναν πολλές, συσσωρεύοντας στά θύματά τους μελαγχολία  πού καταλήγει στήν ὑπαρξιακή ἀναπηρία γιά τήν ὁποία ἤδη μιλήσαμε: Στήν ἀνικανότητα  τοῦ νά μήν μποροῦν πιά νά ἀγαποῦν. Φτάνουν στό μίσος γιά τό ἄλλο φύλο.
Αὐτό ἀκριβῶς ἔλεγε ὁ μεγάλος Ντοστογιέφσκι εἶναι ἡ κόλαση: «Κόλαση εἶναι τό μαρτύριο τοῦ νά μήν μπορεῖς πιά νά ἀγαπᾶς».
Βέβαια μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ -αὐτό εἶναι τό παρήγορο- ἄν μετανοήσει ὁ ἄνθρωπος, ἡ ψυχή του σιγά - σιγά βρίσκει πάλι τήν δύναμη νά ζήση. Γιατί εἶναι μιά νέκρωση τῆς ψυχῆς αὐτό, αὐτή ἡ ἁμαρτία, ὅπως καί κάθε ἁμαρτία. Ἀλλά εἰδικά αὐτή ἡ ἁμαρτία, ἡ κατ’ ἐξακολούθηση πορνεία εἶναι μιά βαριά νέκρωση.

-Πῶς τό λέμε αὐτό;  Πῶς τό ἐκτιμᾶμε, ἀπό πού τό τεκμαίρουμε;

-Ἀπό τό πόσο κανόνα βάζουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά αὐτήν τήν ἁμαρτία.  Τό ἔχω πεῖ καί ἄλλη φορά, ὅτι τά  ἐπιτίμια γιά αὐτή τήν ἁμαρτία, ἀπό τήν στιγμή πού κανείς θά μετανοήση -δηλαδή θά σταματήσει νά ἁμαρτάνει- εἶναι σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρες τρία μέ ὀκτώ χρόνια.  Δηλαδή τόσο χρόνο χρειάζεται ἡ ψυχή γιά νά μπορέσει νά λειτουργήσει σωστά καί νά  μπορέσει νά κοινωνήσει ὁ ἄνθρωπος.  Ἀλλιῶς δέν τόν ὡφελεῖ ἡ Θεία Κοινωνία. Μᾶλλον τόν βλάπτει.
  Ὅλοι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἀμνηστεύουνε  τίς ἐλεύθερες σχέσεις κάνουν ἔγκλημα, μεγάλο ἔγκλημα. Καί μπορεῖ νά εἶναι καί Πνευματικοί, πού σοῦ λένε: «δέν πειράζει νά νηστέψεις σαράντα μέρες καί νά κοινωνήσεις».  Δέν εἶναι σωστό·  δηλαδή δέν ὠφελεῖται αὐτός ὁ ἄνθρωπος, γιατί εἶναι τελείως ἔξω ἀπό τίς ἰατρικές θεραπευτικές προδιαγραφές τῶν Πατέρων μας, οἱ  ὁποῖοι ἦταν γιατροί τῆς ψυχῆς καί ξέρανε πολύ καλά πόσο χρόνο χρειάζεται μιά ψυχή γιά νά γίνει ἱκανή νά δεχτεῖ τήν Θεία Κοινωνία.

   Τό ἐπιτίμιο δέν εἶναι τιμωρία. Εἶναι ὁ χρόνος, πού χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιά νά ἐπανέλθει στήν πνευματική ὑγεία.  Ὅπως ἕνας πού παθαίνει ἕνα βαρύ αὐτοκινητιστικό δυστύχημα χρειάζεται μερικές φορές ἕνα χρόνο ἤ καί παραπάνω γιά νά ἀποκατασταθεῖ- κι ἄν ἀποκατασταθεῖ πλήρως καί δέν τοῦ μείνει καί κάποια ἀναπηρία- ἔτσι καί στήν περίπτωση τῆς συνεχοῦς πορνείας πού τήν βαπτίσαμε «ὁλοκληρωμένη σχέση».

συνεχίζεται ......

 Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα

http://anavaseis.blogspot.com/2010/06/b.html

Print this post