Επιστρέφοντας από πολυήμερη απουσία στο εξωτερικό, άνοιξα το διαδίκτυο και επισκέφθηκα τη σελίδα των Φίλων της Μονής Βατοπεδίου. Είδα κινηματογραφημένα στιγμιότυπα από τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, του Πάσχα και της πανήγυρης του Ευαγγελισμού στο μεγάλο Αθωνίτικο Κοινόβιο. Είδα, μαζί με τους υπερεκατό αδελφούς (συν καμμιά δεκαριά δοκίμους) της Μονής, είναι το μεγαλύτερο ανδρικό Μοναστήρι της ανά τον κόσμο ελληνόφωνης Ορθοδοξίας, με ο,τι αυτό σημαίνει!
Ας το συνειδητοποιήσουμε, όσοι τουλάχιστον δεν πάσχουμε τεκμηριωμένα από κρετινισμό), τις πολλές εκατοντάδες των προσκυνητών, που από κάθε γωνιά της Ελλάδος και του εξωτερικού συνέρρευσαν εκεί για να προσευχηθούν, να βιώσουν ησυχαστικά τα Άχραντα Πάθη και την Ανάσταση, να ζητήσουν βοήθεια από τη Βηματάρισσα και πνευματική καθοδήγηση από το Γέροντα και τους πατέρες, να βρουν γαλήνη ψυχής και παρηγορία από την Παναγία την Παραμυθία στα ατέλειωτα οδυνηρά της καθημερινότητας. Είδα στα πρόσωπα όλων, πατέρων και προσκυνητών, πολύ φως! Αλλά και παράπονο είδα, πολύ παράπονο και πόνο, που δεν κρύβονται εύκολα και δεν ταιριάζουν στην αναστάσιμη ατμόσφαιρα. Είδα το παράπονο και τον πόνο του συνεχιζόμενου Γολγοθά της συκοφαντίας σε βάρος του Ηγούμενου Εφραίμ, που είτε αρέσει είτε όχι, αυτός είναι ο στύλος και η ραχοκοκκαλιά της Μονής. Το παράπονο του συνεχιζόμενου στραγγαλιστικού οικονομικού αποκλεισμού σε βάρος όλης της Αδελφότητας με την περίεργη, αψυχολόγητη και, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, λογικά και ηθικά απαράδεκτη απόφαση για απόλυτη δέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών της Μονής, σε σημείο που να είναι πια προβληματική η ίδια η καθημερινή επιβίωση των πατέρων! Άλλο που η αξιοπρέπεια και η αγάπη τους για την Ελλάδα τους κρατάει κλειστό το στόμα!
Σκέφτομαι αυτό το στενόκαρδο κράτος μας, το οδυνηρά για όλους μας ευτελισμένο σήμερα στο παγκόσμιο μπαλκόνι, εξ αιτίας της αβελτηρίας, ανικανότητας, μικρόνοιας και «χρυσοδακτυλίας» κάποιων ανάξιων και αναξιονόμαστων παραγόντων του των τελευταίων δεκαετιών από τη μια, και της ληστρικής «φιλίας» κάποιων ξένων (λυκο)φίλων και «εταίρων» μας από την άλλη, (εκείνη την «εκκρεμότητα» των αποζημιώσεων της Κατοχής τη θυμάται κανένας;), το κράτος που έφτασε ν’ ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό επετείας για να καλύψει τις χαώδεις τρύπες που άφησαν τα θαλασσοδάνεια, οι «αρπαχτές», οι «μίζες», τα «δώρα στον εαυτό τους» κάποιων «εντιμότατων» υπευθύνων δημοσίων οργανισμών, οι υπερκοστολογήσεις έργων, οι ταχυδακτυλουργίες του Χρηματηστηρίου, τα «δομημένα ομόλογα», οι αετονυχιές των «κουμπάρων», οι «ευλογίες» των προμηθειών από τα ιερότερα του ανθρώπινου πόνου και της εθνικής ανάγκης, το κράτος που θυμήθηκε τους «θείους από την Αμερική» και τις «συμπεθέρες από την Αυστραλία», για να επικαλεσθεί τα πατριωτικά τους αισθήματα: «-εμβάσατε ο,τι έχετε ευχαρίστηση γιατί ζορίζεται η Πατρίδα!», ενώ στην πραγματικότητα αμφιβάλλω αν τους πόνεσε ποτέ ειλικρινά σαν παιδιά του (μιλώ από πείρα!), αυτό το κράτος που μας πληγώνει καθημερινά, από αυτή την οδυνηρή «προσωπική» του εμπειρία (τουλάχιστον!), δεν καταλαβαίνει τι υποφέρουν οι «κατάδικοι» του Βατοπεδίου;
(Συνήθως στη ζωή ο πεινασμένος καταλαβαίνει τον πεινασμένο!..) Δεν αντιλαμβάνεται ότι το ίδιο εκτίθεται παγκοσμίως έχοντας επί ενάμιση χρόνο υπό οικονομικό στραγγαλισμό ένα Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου δικό του, το οποίο συμβαίνει να είναι ταυτόχρονα και ίδρυμα οικουμενικού ενδιαφέροντος; Δεν συγκινείται όταν κινητοποιούνται από όλο τον κόσμο (όχι αποκλειστικώς Έλληνες, ούτε μόνο Ορθόδοξοι) για να βοηθήσουν όπως μπορούν (ακόμα και με πακέτα με τρόφιμα και ρούχα α λα UNRA!) αυτούς τους σεβάσμιους καλογήρους, που έστω (για όσους δεν καταλαβαίνουν κάτι άλλο!) είναι οι δια βίου άμισθοι φύλακες και συντηρητές ενός μοναδικού εθνικού «μουσείου», ενός ατίμητου πολιτιστικού θησαυρού παγκόσμιας κληρονομιάς, που οποιαδήποτε ευνομούμενη και στοιχειωδώς σωφρωνούσα χώρα θα έκανε το παν να το προστατέψει, να το στηρίξει, να το ενισχύσει και να το αναδείξει;
Ναι, πλέον το Βατοπέδι, ένας από τους μεγαλύτερους Εθνικούς Ευεργέτες (όχι μόνο μέσα στα στενά όρια του σημερινού Ελληνικού κράτους, αλλά και πολύ ευρύτερα), ένας διαχρονικά και θυσιαστικά γαλαντόμος αιμοδότης της Ρωμηοσύνης σε οποιοδήποτε πατριωτικό, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό, κοινωνικό, εκκλησιαστικό και φιλανθρωπικό έργο (να θυμίσω τη στέγαση των προσφύγων από τη μαρτυρική μητροπολιτική μου περιφέρεια και την υπόλοιπη Μικρασία στα μετόχια του, τους αναρίθμητους αναξιοπαθούντες που ενίσχυσε στις μέρες μας, τους 1000 αποφυλακισμένους από τις φυλακές της Θράκης η τις δεκάδες των νέων που έβγαλε από την κόλαση των ναρκωτικών μέσω του Μετοχίου της …Βιστωνίδας;), αυτό το ελεήμον και φιλάνθρωπο Βατοπέδι έχει πνιγμού θηλειά στο λαιμό του! Και δεν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος, τώρα, τούτη την ώρα που η Χώρα ξαναβιώνει το σύνδρομο της «Ψωροκώσταινας» και περιφέρει το καπέλλο ανάποδα στους άκαρδους σαράφηδες και τοκογλύφους του κόσμου, να αντιληφθεί ότι την συμφέρει (πρωτίστως την ίδια τη Χώρα!) να σταματήσει πάραυτα ο οικονομικός αποκλεισμός της Μεγίστης (ναι, Μεγίστης! Και σε ιστορία, και σε προσφορά στο Έθνος, και σε πνευματικότητα, και σε φιλανθρωπία, και σε αρχοντιά και, αν το θέλετε, και σε αριθμούς, και σε κειμήλια, και σε μνημεία και σε ο,τι καλό και φιλογενές και θεάρεστο) Αγιορείτικης Μονής; Όχι μόνο για να επιβιώσουν οι άνθρωποι-Μοναχοί, ούτε μόνο για να συνεχιστούν οι κατεπείγουσες εργασίες αναστηλώσεως και συντηρήσεως των παμπάλαιων σεβάσμιων κτηρίων που κινδυνεύουν, ούτε μόνο για να μπορεί να δέχεται και να φιλοξενεί τις στρατειές των προσκυνητών και των επιστημόνων (και Ελλήνων και ξένων) που ζητούν στήριξη πνευματική η στοιχεία για τις επιστημονικές μελέτες και έρευνές τους, αλλά και για να βάλει και πάλι το χέρι στην τσέπη, να βοηθήσει το δοκιμαζόμενο από την πρωτόγνωρη κρίση κράτος, με τη γνωστή βατοπεδινή φιλογένεια; Γιατί, ναι, το Βατοπέδι, θα το βάλει το χέρι στην τσέπη, την ώρα της ανάγκης της Πατρίδας, από φιλότιμο, από περίσσεμα αρχοντιάς και αγάπης! Θα κόψει τη μπουκιά του στη μέση, μα δεν θα λείψει από το χρέος, την ώρα που οι αίτιοι του εθνικού μας καταντήματος γλείφουν τα κόκκαλα απ’ το μεγάλο φαγοπότι!
Οι Εξεταστικές και τα Δικαστήρια θα κάνουν (και πρέπει να το κάνουν!) απερίσπαστα το έργο τους, για όποιες υποτιθέμενες η ενδεχομένως πραγματικές παρατυπίες η μη σύννομες (κατά τις εύκολες ετυμηγορίες των τηλεδικείων) ενέργειες που αφορούν στα της Βιστωνίδας. Αργά η γρήγορα τα πράγματα θα ξεκαθαρισθούν, το κουβάρι θα ξεμπλέξει και η τσιχλόφουσκα του λεγόμενου «σκανδάλου» θα σπάσει. Όμως, την ίδια στιγμή, η ζωή ενός υπερχιλιόχρονου Μοναστηριού πρέπει να συνεχιστεί απρόσκοπτα και κανείς δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να τη συμπνίγει. Έτερον εκάτερον!.. Άλλωστε, στο κάτω-κάτω, υπάρχει και πνευματικός νόμος (Νέμεσις, αν προτιμούν μερικοί που ίσως δεν καταλαβαίνουν τον όρο) και οι όποιοι υπεύθυνοι, απ’ οποιαδήποτε μεριά, δεν θα αποφύγουν τη συνάντηση μαζί του.
Πειραιάς, 11 Απριλίου 2010
+ Ο Μητροπολίτης Προικοννήσου Ιωσήφ
(Με την ιδιότητα ενός απλού πολίτη της Χώρας κι ενός εκ νεότητος φιλαγιορείτη, ιδρυτικού μέλους του Συλλόγου «Οι Φίλοι του Αγίου Όρους»)
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/04/12/foni-voontos/#more-37746
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου