Ο Άγιος Ισίδωρος που μαρτύρησε στην Χίο (με φωτογραφικό υλικό)

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Ο άγιος Ισίδωρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ήταν ναύτης του βασιλικού στόλου, στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Μεγάλωσε σε ειδωλολατρική οικογένεια, αλλά δεν τον ικανοποιούσε και δεν τον γέμιζε εσωτερικά η θρησκεία των ειδώλων. Ήταν ανήσυχο πνεύμα και έψαχνε να βρη την αλήθεια, να βρη εσωτερική πληρότητα και νόημα ζωής. Επειδή ήταν καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν άργησε να βρη την αλήθεια στο Πρόσωπο του Χριστού, ο Οποίος είναι η ενυπόστατη αλήθεια. Γιατί η αλήθεια δεν είναι αφηρημένη έννοια, αλλά υπόσταση – πρόσωπο. Ο Πιλάτος, όταν δίκαζε τον Χριστό, τον ερώτησε τι είναι αλήθεια και ο Χριστός δεν του απάντησε, αλλά και ο ίδιος δεν περίμενε απάντηση. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης λέγει ότι, εάν ο Πιλάτος ενδιαφερόταν πραγματικά να μάθη τι είναι η αλήθεια η μάλλον ποιός είναι η αλήθεια και έθετε διαφορετικά το ερώτημα, δηλαδή εάν ερωτούσε «τις εστίν αλήθεια», ο Κύριος θα του έδινε την απάντηση: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή».
Ο άγιος Ισίδωρος βρέθηκε κάποτε στο μυροβόλο νησί της Χίου μαζί με τον βασιλικό στόλο και εκεί έφτασε στα αυτιά του ειδωλολάτρη Ναυάρχου Νουμέριου η καταγγελία ότι ο ναύτης Ισίδωρος είναι Χριστιανός. Αμέσως συνελήφθη ο άγιος και οδηγήθηκε μπροστά στον Νουμέριο. Αλλά παρά τις προσπάθειές του να τον πείση να θυσιάση στα είδωλα, πρώτα με κολακείες και ύστερα με απειλές, ο άγιος έμεινε σταθερός στην πίστη του και γι’ αυτό τον βασάνισαν σκληρά και στην συνέχεια τον έριξαν στην φυλακή. Ο πατέρας του, όταν πληροφορήθηκε το γεγονός κατέφθασε εσπευσμένα στην Χίο, και προσπάθησε να τον μεταπείση, στην αρχή με χάδια και γλυκόλογα. Τον ασπάσθηκε πατρικά και τον παρακάλεσε θερμά να επιστρέψη στην ειδωλολατρεία. Αλλά και ο Ισίδωρος προσπάθησε με την σειρά του να τον πείση να εγκαταλείψη την λατρεία των ειδώλων, που στην πραγματικότητα είναι λατρεία των δαιμόνων, και να πιστέψη στο Τριαδικό Θεό, τον μόνον αληθινό Θεό, ο οποίος είναι το φως, η αλήθεια και η ζωή των ανθρώπων. Ο πατέρας του τότε πέταξε το προσωπείο και έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Αγρίεψε ξαφνικά, η όψη του αλλοιώθηκε, άφησε τα χάδια και τα γλυκόλογα, μίλησε άσχημα στον γιο του και γεμάτος οργή τον καταράσθηκε, παρότρυνε δε τον Νουμέριο να τον θανατώση
. Τότε εκείνος τον βασάνισε και πάλι σκληρά και επειδή έβλεπε ότι παρά τα φρικτά βασανιστήρια εξακολουθούσε να ζη, τον απεκεφάλισε και έτσι η ψυχή του πέταξε στα ουράνια σκηνώματα, «όπου ήχος καθαρός εορταζόντων» και «ζωή ατελεύτητος».

Τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ταφή του σκηνώματος του αγίου Ισιδώρου, μας είναι γνωστά από το άρθρο του προηγουμένου Δεκεμβρίου, όταν αναφερθήκαμε στο βίο της αγίας μάρτυρος Μυρώπης η Μερόπης. Δηλαδή, παρά την διαταγή του Νουμέριου να παραμείνη άταφο το σώμα του αγίου Ισιδώρου και παρά το ότι φυλασσόταν από οπλισμένους στρατιώτες, η αγία Μερόπη βρήκε τον τρόπο να το πάρη και να το ενταφιάση με τις ανάλογες τιμές. Και το γεγονός αυτό, όπως είδαμε, υπήρξε η αφορμή του μαρτυρίου της.
Ο βίος και η πολιτεία του αγίου Ισιδώρου μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:
Η γνήσια και ανιδιοτελής αγάπη είναι καρπός κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό και χωρίς την Χάρη του Θεού κανείς δεν μπορεί να αγαπά αληθινά. Ακόμη και την φυσική αγάπη, που έχουν οι γονείς προς τα παιδιά και την οποία έχουν και αυτά τα άλογα ζώα, και αυτήν ακόμα μπορεί να μη την έχη ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος αποξενώνεται τελείως από τον Θεό, όπως το βλέπουμε στην περίπτωση του πατέρα του αγίου Ισιδώρου. Χωρίς την Θεία Χάρη ο άνθρωπος αποθηριούται, γίνεται, δηλαδή, σαν τα άγρια θηρία, μάλλον γίνεται χειρότερος και αγριότερος και από αυτά τα θηρία, γιατί εκείνα δεν θανατώνουν ποτέ ενσυνείδητα τα παιδιά τους.
Ο ιερός Ψαλμωδός, θέλοντας να τονίση το παραπάνω γεγονός, και κυρίως το ότι ο Θεός είναι αληθινός Πατέρας, που δεν εγκαταλείπει ποτέ τα παιδιά του, σε καμμιά περίπτωση, λέγει ότι «ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλειπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό με». Δηλαδή, ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εγκατέλειψαν, αλλά ο Θεός με προσέλαβε και μου δείχνει σε κάθε περίσταση και με κάθε τρόπο την αγάπη Του. Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο Τριαδικός Θεός είναι Πατέρας μας και μας αγαπά αληθινά, για να μη απελπιζόμαστε ο,τι και να μας συμβή, αλλά να στηρίζουμε πάντοτε την ελπίδα μας σε Αυτόν και να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγάπη Του. Επίσης, να είμαστε σίγουροι πως και όλοι να μας εγκαταλείψουν Αυτός δεν πρόκειται ποτέ να μας εγκαταλείψη και να μας απογοητεύση.
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας έλεγαν το σοφό εκείνο απόφθεγμα ότι «των ευτυχούντων πάντες φίλοι, των δυστυχούντων ουδέ οι γεννήτορες». Δηλαδή, όλοι κάνουν τον φίλο σε εκείνους οι οποίοι ευτυχούν, ενώ εκείνους που δυστυχούν δεν τους σπλαχνίζονται ούτε αυτοί που τους γέννησαν. Αυτό το βλέπουμε, δυστυχώς, καθημερινά και ιδιαίτερα το βιώνουν αυτοί που είχαν αξιώματα η χρήματα και τα έχασαν. Αλλά μπορεί να πη κανείς ότι τώρα είναι πραγματικά ευτυχείς, επειδή τώρα είναι σε θέση να γνωρίζουν πραγματικά ποιοί τους αγαπούν πραγματικά.
Πράγματι, όταν έρχονται στην ζωή μας πειρασμοί, τότε «αποκαλύπτονται εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί» και τότε μετρούμε τους φίλους μας, επειδή τότε χωρίζουν οι κίβδηλοι από τους γνήσιους. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβόμαστε τους πειρασμούς. Βέβαια, δεν πρέπει να τους επιζητούμε, αλλά όταν έρχονται να τους δεχόμαστε ευχάριστα, δοξολογώντας τον Θεό, επειδή μας ωφελούν παντοιοτρόπως και κυρίως επειδή γίνονται αφορμή να αποκαλύπτονται των καρδιών οι λογισμοί.–
Πηγή: http://www.parembasis.gr/2007/07_05_06.htm
http://vatopaidi.wordpress.com/

Print this post