ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Ἕνας ἀληθινά μετανοημένος ἄνθρωπος
Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη.

Εἶχα τήν εὐκαιρία νά γνωρίσω ἕναν ἀληθινά ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Ἔκανε σέ πολύ λίγο χρόνο, πάρα πολλά. Ἕνας χρόνος μετανοίας, ἕνα ἡμερολογιακό ἔτος ἀκριβῶς ἦταν ἡ ζωή του μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἔζησε συνειδητά, ὁλοκληρωτικά ἐνταγμένος μέσα Της. Ἦταν ἀρκετός αὐτός ὁ λίγος χρόνος, γιά τήν Θεία Χάρη ὥστε νά κατεργασθεῖ, τήν ἀποφασιστικά καί ἐξ ὁλοκλήρου δοσμένη στόν Θεό ψυχή του.

«Ἔτρεξε» πολύ γρήγορα... ἐπαληθεύοντας καί τό ὄνομά του: Γρηγόριος.

Ξεπέρασε πολλούς πού πᾶνε σάν... χελῶνες. Εἶναι αὐτοί πού δέν ἀφήνονται ἀπόλυτα στό Θεῖο Θέλημα. Εἶναι ὅσοι δέν ἀρνοῦνται τόν παλαιό ἄνθρωπο μέ τά πάθη, τά θελήματα καί τίς κοσμικές ἐπιθυμίες. Εἶναι ὅσοι ἐμπιστεύονται τή λογική τους, τήν ταυτισμένη μέ τήν «ἀνόητη» λογική τοῦ κόσμου.

Ὁ Γρηγόρης ἔστρεψε τό νοῦ του στό Θεό καί ἄφησε τή λογική κατά μέρος. Ἀκολούθησε τόν δρόμο τῆς Πίστεως. Ἐμπιστεύθηκε τόν ἑαυτό του στόν Θεό, Τόν πῆρε Ὁδηγό στή ζωή του καί Τόν ἀκολούθησε «ἀμετεωρίστως» καί «ἀνεπιστρεπτί».

Ἔγινε ἕνα πρότυπο γιά ὅλους μας. Πρότυπο μετανοίας καί ὁλοκληρωτικῆς ἀφιέρωσης στόν Κύριο.

Θυμᾶμαι τόν Γρηγόρη πρίν περίπου ἕνα χρόνο καί κάτι, πού ἦρθε γιά πρώτη φορά στίς Συνάξεις τῶν ἀνδρῶν στόν Ἅγιο Κωνσταντίνο Ἱπποδρομίου. Ἕνας νέος γύρω στά 30, συντετριμμένος γιά τίς ἁμαρτίες του καί ἀληθινά μετανοημένος γιά τήν προηγούμενή του ζωή. Μιλοῦσε μέ πάρα πολύ ταπεινωτικά λόγια γιά τόν ἑαυτό του, σάν νά ἦταν ὁ πιό ἁμαρτωλός ἄνθρωπος τοῦ κόσμου. Δημόσια ὁμολογοῦσε ὅτι βγῆκε πρίν λίγο ἀπό τήν φυλακή. Ἄνετα κατέκρινε καί καταδίκαζε τόν ἑαυτό του, θεωρώντας τον  «τόν πρῶτο τῶν ἁμαρτωλῶν». Μέ μιά τέλεια συναίσθηση τῆς ἀναξιότητας γιά τή σωτηρία του δέν δίσταζε νά διαπομπεύσει τόν ἑαυτό του σέ ὅλη τήν Σύναξη, χωρίς καμμία ντροπή, κενοδοξία ἤ ἀνθρωπαρέσκεια. Ἡ συμπεριφορά του δέν ἦταν ταπεινολόγου, ἀλλά συμπεριφορά ἀληθινά ταπεινοῦ ἀνθρώπου. Ἦταν ὁλοφάνερο ὅτι εἶχε ἀληθινή ἐπίγνωση τῆς «ἀθλιότητάς» του. Εἶχε συνειδητοποίησει πολύ καλά ὅτι εἶναι ὄχι ἁπλᾶ ἕνας ἁμαρτωλός, ἀλλά «ὁ» ἁμαρτωλός, ὁ κατ’ ἐξοχήν ἁμαρτωλός. Πίστευε ὅτι δέν ὑπάρχει ἅλλος πιό ἁμαρτωλός ἀπ’ αὐτόν.

Σέ λίγες ἡμέρες ἦρθε νά ἐξομολογηθεῖ. Χωρίς τή δαιμονική ντροπή, πού συνήθως προσβάλλει τούς ἐξομολογουμένους, ἀποκάλυψε πλήρως τήν ψυχή του στόν Θεό. Κατέθεσε τήν ἀπόφασή του γιά ἐπιστροφή στόν «πατρικό οἶκο», στήν Ἐκκλησία. Δέχτηκε εὐχαρίστως τόν κανόνα καί κάθε ὑπόδειξη καί συμβουλή. Γεμάτος ἀποφασιστικότητα ἄρχισε τόν πνευματικό του ἀγῶνα. Συνεχῶς ζητοῦσε ὁδηγίες γιά τό πῶς νά προσεύχεται, τί νά μελετᾶ, πῶς νά νηστεύει. Ἤθελε νά τά κάνει ὅλα σωστά, τέλεια, ὅπως μᾶς τά διδάσκει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία.

Τόν παρακολουθοῦσα καί τόν χαιρόμουνα. Ἦταν ἕνας πραγματικά μετανοημένος ἄνθρωπος. Ζητοῦσε νά κάνει παραπάνω ἄσκηση καί κανόνα. Πράγματι, ὅπως μοῦ ἔλεγε ἕνας σεβαστός Γέροντας ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος:«Θά πρέπει ὁ ὑποτακτικός νά προηγεῖται, δηλ. νά ζητάει αὔξηση τῆς ἄσκησης, ἀπό τόν πνευματικό του καθοδηγητή. Νά μήν περιμένει τόν Γέροντα νά τόν «τραβάει» πρός τά ψηλότερα πνευματικά ἐπίπεδα».

Ὁ Γρηγόρης ἦταν ἀσθενικός στό σῶμα, μέ μία πολύ διακριτική καί εὐγενική ψυχή. Βρῆκε δυσκολίες στή καινούργια του ζωή. Τό περιβάλλον του ἀντέδρασε, ἀλλά ἐκεῖνος δέν ἐκάμφθηκε. Ὁ Χριστός μας ἄλλωστε, μᾶς ἔχει προείπει, ὅτι: «ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου (πού μετανοεῖ καί ἀγωνίζεται πνευματικά) οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ».

Μελετοῦσε τήν Ἁγία Γραφή πολύ, καί σημείωνε μέ λεπτομέρεια ὅ,τι δέν κατανοοῦσε. Στίς Συνάξεις, ὅπως εἶχε πάρει εὐλογία, ἀνακοίνωνε δημόσια τίς ἀπορίες του καί δινόταν ἡ ἀπάντηση, ὥστε νά ὠφελοῦνται ὅλοι.

-«Πάτερ,νά ρωτήσω κάτι ἄσχετο;» ἔλεγε. Στή συνέχεια ἀνακοίνωνε τό στίχο καί τό χωρίο πού δέν εἶχε κατανοήσει τή σημασία του. Στό τέλος τῆς Σύναξης μοῦ ἔφερνε ἕνα ποτήρι κρύο νερό γιά νά μέ ξεκουράσει. Μερικές φορές μοῦ δώριζε κάποια μικρά βιβλία, πού πίστευε ὅτι θά μοῦ ἦταν χρήσιμα. «Πάτερ κάτι νά κάνουμε κι ἐμεῖς γιά σᾶς. Ἐσεῖς τόσα κάνετα γιά μᾶς» ἔλεγε. Πῆρε εὐλογία καί ἔκανε ἀναπαραγωγή τά cds μέ τίς διάφορες ὁμιλίες ἀπό τίς συνάξεις.

Ἔνιωθε πολύ εὐγνώμων στόν Κύριο ἀλλά καί ἀνίκανος νά ἀνταποδώσει τό ἐλάχιστο. Παρ’ ὅλα αὐτά ἔκανε πολλά. Ἔλεγε «κάτι νά κάνουμε, τί νά κάνουμε, ἐσεῖς τόσα κάνετε». Γνωρίστηκε μέ πολλούς πατέρες καί ἐκκλησιαστικές Συνάξεις σέ διάφορες ἐνορίες. Συγκέντρωνε φάρμακα, ροῦχα κ.λ.π. γιά ἄπορους. Συγκέντρωνε ἱεραποστολικό ὑλικό καί τά διέθετε στίς ἐνορίες. Προηγουμένως μοῦ τά ἔδειχνε γιά νά ἐλέγξω τήν ὀρθοδοξότητα καί ὠφελιμότητά τους.

-«Πάτερ αὐτά εἶναι ἐντάξει;» μοῦ ἔλεγε. Κατόπιν τά φωτοτυποῦσε σέ ἑκατοντάδες ἀντίτυπα καί τά μοίραζε. «Ἅμα χριστιανός ἅμα ἱεραπόστολος».

Ὅταν κάποιος μετανοεῖ ἀληθινά, ἐντάσσεται μέσα στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὀργανικά. Ἐκεῖ νιώθει ὅτι κάτι πρέπει νά κάνει γιά ὅλους αὐτούς,τούς ἀδελφούς, τούς πρώην «φίλους», πού στεροῦνται τήν θαλπωρή Της, τή χαρά Της, τήν εἰρήνη Της. Σκέφτεται τό παρελθόν του πού κύλισε μέσα στήν κοσμική ζωή τήν γεμάτη ἄγχος, ἀνασφάλειες, φοβίες, ὀρφάνια, μοναξιά, μελαγχολία. Λυπᾶται τούς ἀνθρώπους, πού εἶναι ἀκόμη «χαμένοι εἰς χώραν μακράν». Δέν τούς κατακρίνει, τούς συμπονάει... καί κινεῖται ἀγαπητικά προσκαλώντας τους στή χαρά, πού ἐκεῖνος βιώνει μέσα στήν Ἐκκλησία. Αὐτό ἀκριβῶς ἔκανε ὁ Γρηγόρης.

Ἦταν 100% δοσμένος στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία. Τήρησε τήν πρώτη ἐντολή. Ἀγάπησε τόν Κύριο «ἐξ ὅλης ψυχῆς καί ἰσχύος καί καρδίας καί διανοίας». Μίσησε τόν κόσμο, τό κοσμικό φρόνημα, τήν σάρκα καί τίς σαρκικές ἡδονές. Εἶχε μιά φοβερή αὐτοκυριαρχία. Κάθε φορά φεύγοντας ἀπό τό ἐξομολογητήριο ἤ κλείνοντας τό τηλέφωνο μοῦ ἔλεγε: «Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τό χρόνο σας».

 Ἔλεγε ἀδιάλειπτα τήν εὐχή τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».

Μοῦ ἔστελνε μήνυμα γιά νά τοῦ «κάνω ἀναπάντητη ὅταν μπορῶ». Πάντα εἶχε νά μέ ρωτήσει γιά κάτι πνευματικό: τί νά κάνει, μήπως τό ἔκανε λάθος καί στενοχωροῦσε τόν Κύριο.

Ζοῦσε αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος στόν Ἅγιο Σιλουανό: «Κράτα τό νοῦ σου στόν Ἅδη καί μήν ἀπελπίζεσαι». Ἔλεγε συχνά: «Ἔτσι κι ἀλλιῶς στήν Κόλαση θά πᾶμε»..., «Γιά τήν Κόλαση εἴμαστε»... ἀλλά ὅμως δέν τό ἔβαζε κάτω.

Ἄν κα ἦταν νέος, εἶχε μία ὡριμότητα καί μία διάκριση γέροντος. Αἰτία αὐτοῦ ἦταν ὁ ἔντονος πνευματικός ἀγῶνας πού ἔκανε. Δέν περνοῦσε δευτερόλεπτο, πού νά μήν τό ἀξιοποιήσει πνευματικά. Κρατοῦσε σημειώσεις γιά τίς προσευχές, πού ἔκανε γιά διαφόρους. Ἔκανε καθημερινά γονυκλυσίες, μετάνοιες, κομβοσχοίνια. Παράλληλα ἐργαζόταν, βοηθοῦσε τή μητέρα του καί ἔτρεχε ἀπό Σύναξη σέ Σύναξη. Ἔτρεφε τήν ψυχή του ἀλλά καί ἀσκοῦσε ἱεραποστολή καί φιλανθρωπία (βοηθώντας στίς κατά τόπους ἐνοριακές προσπάθειες). Βέβαια μερικές φορές παραπονιόταν... γιατί δέν «προλάβαινε»!

Ὁ ἀγαπητός σέ ὅλους ὅσους τόν γνώρισαν Γρηγόριος «ἡρπάγη ἵνα μή κακία ἀλλάξει σύνεσιν αὐτοῦ». Ὁ Θεός τόν πῆρε στήν καλλίτερή του ὥρα, τήν ὥρα τῆς μετανοίας, τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφιέρωσης, τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ «δοσίματος» σ’ αὐτόν. Εἶχε συνεχή μνήμη θανάτου. Κοινωνοῦσε συχνά.

 Ἑτοιμαζόταν νά ἐγχειρησθεῖ στήν καρδιά, στίς ἀρχές τῆς Ἄνοιξης. Τόν πρόλαβε ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Προαισθάνθηκε τό τέλος του. Μάλιστα τό ἔλεγε σέ κάποιους ἀπό τήν Σύναξη... Σέ κάποιον τοῦ τό ἔστειλε καί μέ γραπτό μήνυμα...«Ἐγώ θά φύγω». Ἴσως ὁ Θεός τόν εἶχε προειδοποιήσει. Τό Σάββατο βράδυ πρίν τήν κοίμησή του ἦταν ἀνάμεσά μας στήν καθιερωμένη Σύναξη. Γύρω στίς τρεῖς μετά τά μεσάνυχτα ξύπνησε. Τό πρωί γύρω στίς 6.00 εἶχε «κοιμηθεῖ». Τόν βρῆκαν μέ τό κομποσχοίνι στό χέρι. Προφανῶς κοιμήθηκε προσευχόμενος...Εὐλογημένος θάνατος. Μακάρι καί μεῖς ἔτσι νά φύγουμε...

Ὁ Γρηγόρης ἀρνήθηκε πραγματικά τόν παλαιό ἄνθρωπο καί σήκωσε τόν σταυρό του. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε: «Ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει πρέπει νά ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό του (δηλ. κυρίως τό θέλημά του, τά πάθη του, τίς σαρκικές του ἐπιθυμίες) καί νά ἄρει τόν σταυρό του (δηλ. νά εἶναι ἕτοιμος γιά κάθε θλίψη πού συνεπάγεται ἡ χριστιανική ζωή, ἀκόμη καί γιά σταυρικό θάνατο)».

Ὁ Γρηγόρης πράγματι χαλιναγώγησε τήν σάρκα του, τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες μέ τήν νηστεία καί τήν ἀδιάλειπτη προσευχή. Γιαυτό καί ἔγινε σκεῦος ἐκλογῆς. «Φτέρωσε τόν νοῦ του μέ τήν ἀδιάλειπτη νοερά προσευχή, χαλιναγώγησε τό θυμό του μέ τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους. Τέλος συγκράτησε τό ἐπιθυμητικό του μέ τήν περιεκτική ἐγκράτεια (ἐγκράτεια στόν ὕπνο, στό φαγητό καί στή σωματική ἀνάπαυση). Ἔτσι, ἄν καί ἔζησε λίγο «ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς». Ἄν καί δέν εἶχε ἄσπρα μαλλιά, εἶχε φρόνηση γεροντική.

Ὁ Θεός νά τόν ἀναπαύει καί εἴμαστε βέβαιοι ὅτι τόν ἀνέπαυσε. Τόν παρακαλοῦμε νά παρακαλεῖ καί γιά μᾶς καί εἴμαστε βέβαιοι ὅτι τό κάνει. Τόν νιώθουμε ἀνάμεσά μας καί περιμένουμε νά μᾶς πεῖ ὅπως ἔλεγε συνήθως: «Πάτερ κανένα προσκύνημα-ἐκδρομή δέν θά πᾶμε;».

Τό πρωί τῆς Κυριακῆς τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 2009 πού κοιμήθηκε μέ πῆρε ἕνα πνευματικό μου παιδί τηλέφωνο. Ἦταν ὁ «νυμφαγωγός του». Πρίν ἕνα χρόνο τόν εἶχε φέρει στίς Συνάξεις καί στήν ἐξομολόγηση.

-«Τά ἔμαθες;» μοῦ λέει

-Τί.

-Γιά τό Γρηγόρη... Τό καλύτερό σου παιδί... Κοιμήθηκε...

Πάγωσα λίγο... ἀλλά δόξασα τόν Θεόν. Ἤξερα ὅτι ἦταν ἕτοιμος. Ὁ Θεός τό ἐπιβεβαίωσε. Τόν ἐπῆρε τήν ἡμέρα Του, ἡμέρα Κυριακή λίγο πρίν ἀρχίσει ἡ Θεία Λειτουργία.  Τόν πῆρε γιά νά λειτουργηθεῖ στόν Οὐρανό μαζί μέ τούς Ἀγίους Του.

Ἧταν πράγματι ἀπό τά καλλίτερά μου παιδιά... Τό καλλίτερο μνημόσυνό του θά ἦταν νά μιμηθοῦμε τήν μετάνοιά του, τό ὁλοκληρωτικό του δόσιμο, τἠν ἀδιάλειπτη προσευχή του, τήν ἀγάπη του στό Θεό καί τούς ἀνθρώπους.

Ὁ Θεός νά τόν ἀναπαύει καί νά παρηγορεῖ τή μητέρα του καί ὅλους τούς οἰκείους του. Ἄς παρακαλεῖ καί γιά μᾶς...Νά μᾶς δίνει ὁ Θεός καλή Μετάνοια καί ὁλοκληρωτικό δόσιμο τῆς καρδιᾶς μας σ’ Αὐτόν. Σ’ Αὐτόν πού καί ἐκεῖνος τόσο ἀγάπησε καί γιαυτό πῆγε τόσο γρήγορα κοντά Του...

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

Πηγή εἰκόνας: Ἱερό ἡσυχαστήριο: «Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ-Ἐμμαούς».

Print this post