Ποιός έχει την αφέλεια να πιστεύει ότι ο Πάπας είναι έξω από το παιχνίδι των Μεγάλων, ώστε να διατυπώνει μηνύματα ηθικής έναντι αυτών, σαν να ήταν απέξω;
Το Βατικανό απαγόρεψε σε όλους του Ιταλούς να παίρνουν μέρος στη δημοκρατική ζωή του έθνους και να κάνουν χρήση του δικαιώματος της ψήφου, που μόλις πριν από λίγο είχαν αποκτήσει. Ο Πίος ο 11ος κοινοποίησε μια απαγορευτική εγκύκλιο (Non expedit) απαγορεύοντας στους πιστούς, απειλώντας τους με αφορισμό, να πάρουν μέρος στις εκλογές. Επειδή όμως εκατομμύρια Ιταλοί δεν υπάκουσαν στη διαταγή του και εγκατέλειψαν την Εκκλησία, αναγκάστηκε ο Λέων ο 13ος στα 1886 να κοινοποιήσει νέα διαταγή απαγορεύοντας στους πιστούς να ψηφίζουν υπέρ ενός κόμματος.
Το Βατικανό επέμεινε στην αξίωσή του να απαγορεύει στους Ιταλούς να ψηφίζουν ως τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα. Στα 1905 η απαγόρευση έγινε λιγότερο αυστηρή και στις εκλογές του 1904, 1909 και 1913 εμφανίστικαν για πρώτη φορά και παπικοί υποψήφιοι. Ωστόσο ή απαγόρευση καταργήθηκε οριστικά μόνο μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο [«Το Βατικανό και ο 20ος αιώνας» του Avro Manhattan , εκδ. Παπακώστα, 1954 σελ. 133].
Στις 31 Οκτωβρίου 1926 ο καρδινάλιος Merry del val διακήρυξε επίσημα:
«Απευθύνω τις ευχαριστίες μου σ’αυτόν, που κρατεί σταθερά στα χέρια του τα ηνία της ιταλικής κυβέρνησης και που με σταθερή καρδιά επιθυμούσε και επιθυμεί ο λαός να θρησκεύεται και να σέβεται και να τιμά τη θρησκεία. Προστατευόμενος φανερά από το Θεό έστρεψε με σοφία προς τον καλό δρόμο την ιστορία του Έθνους και ενίσχυσε την προς αυτό εκτίμηση του κόσμου» [«Το Βατικανό και ο 20ος αιώνας» του Avro Manhattan , εκδ. Παπακώστα, 1954 σ .138].
Ο Πάπας δήλωσε στις 20 Δεκεμβρίου προς όλο τον κόσμο: «Ο Μουσολίνι είναι απεσταλμένος της Θείας Πρόνοιας» [«Το Βατικανό και ο 20ος αιώνας» του Avro Manhattan , εκδ. Παπακώστα, 1954 σελ.139].
Η σημασία της ρήτρας, που απαγόρευε στον κλήρο και στην Καθολική Δράση να παίρνουν μέρος σε πολιτικές ενέργειες, περιγράφεται καθαρά στο άρθρο 20 του κονκορδάτου του 1929. Το άρθρο αυτό περιλάμβανε τον όρκο πίστης που έπρεπε να δώσουν οι Ιταλοί επίσκοποι στο φασιστικό κράτος:
«Ενώπιον του Θεού και των ιερών του αποκαλύψεων, ορκίζομαι και υπόσχομαι επ’ευκαιρία της ονομασίας μου ως επισκόπου, να είμαι πιστός προς το Ιταλικό κράτος. Ορκίζομαι και υπόσχομαι να τιμώ τον βασιλέα και την κυβέρνηση, που σχηματίστηκε σύμφωνα με τις συνταγματικές αρχές, και να επιβάλω στους κληρικούς που βρίσκονται κάτω από εμένα να την τιμούν. Ορκίζομαι και υπόσχομαι να μην παίρνω μέρος σε συσκέψεις και συγκεντρώσεις που μπορούν να προξενήσουν ζημιά στο ιταλικό κράτος και να απαγορεύσω και στους κληρικούς να παίρνουν μέρος σ’αυτές. Θα φροντίσω για την πρόοδο και τα συμφέροντα του ιταλικού κράτους και θα προσπαθήσω να αποτρέψω όλους τους κινδύνους που είναι δυνατόν να τα απειλήσουν» [«Το Βατικανό και ο 20ος αιώνας» του Avro Manhattan , εκδ. Παπακώστα, 1954 σελ.141].
Στην ίδια εγκύκλιο ο Πάπας ευχαριστούσε το φασιστικό καθεστώς για όλα όσα έδωσε στην καθολική εκκλησία:
«Θα είμαστε πάντοτε ευγνώμονες όταν θυμόμαστε τι έγινε στην Ιταλία προς όφελος της Εκκλησίας, ακόμα και αν τα οφέλη που άντλησε από αυτό το κόμμα και το φασιστικό καθεστώς δεν είναι μικρότερα, αλλά ίσως μεγαλύτερα»[«Το Βατικανό και ο 20ος αιώνας» του Avro Manhattan , εκδ. Παπακώστα, 1954 σελ.143].
Στα σχολεία, στα στρατόπεδα και στα φασιστικά παιδικά ιδρύματα, τα παιδιά πριν από το φαγητό έλεγαν μια προσευχή που είχε γίνει και επιβληθεί από την εκκλησία. Ακούστε την:
«Ντούτσε σε ευχαριστώ γιατί μου έδωσες τη δυνατότητα να μεγαλώνω γερός και δυνατός. Θεέ μου προστάτευε τον Ντούτσε, για να τον έχουμε πολλά χρόνια για το καλό της φασιστικής Ιταλίας»[Τάϊμς της Ν. Υόρκης – 20 Ιαν. 1938].
Ανώτεροι αξιωματούχοι της παπικής Εκκλησίας άρχισαν πάλι τους επαίνους για τον Ντούτσε. Ο καρδινάλιος Gasparri, δελεγάτος του Πάπα στην Ιταλία, διακήρυξε το Σεπτέμβριο του 1932:
«Η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας αποτελεί την μοναδική εξαίρεση μέσα στην πολιτική αναρχία των κυβερνήσεων, των κοινοβουλίων και των σχολών όλου του κόσμου… Ο Μουσσολίνι είναι ο πρώτος που πρόβλεψε καθαρά το χάος, που κυριαρχεί αυτή την εποχή στον κόσμο. Προσπαθεί τώρα να οδηγήσει στον σωστό δρόμο το δυσκίνητο μηχανισμό της κυβέρνησης για να εργάζεται σύμφωνα με τους ηθικούς νόμους του Θεού» [«Το Βατικανό και ο 20ος αιώνας» του Avro Manhattan , εκδ. Παπακώστα, 1954 σελ. 144-145]
Η κεφαλή της καθολικής εκκλησίας της Αγγλίας δήλωσε κάποτε:
«Για να μιλήσουμε καθαρά, το φασιστικό καθεστώς, αν και είναι από μερικές απόψεις άδικο..., εμπόδισε μεγαλύτερες αδικίες, και αν ο φασισμός που κατά βάση δεν επιτιμώ, καταρρεύσει στην Ιταλία, τίποτα δε θα μπορέσει να σώσει την χώρα από το χάος. Και η υπόθεση του Θεού θα καταρρεύσει μαζί του (Catholic Times 18 Οκτωβρίου 1935)» [«Το Βατικανό και ο 20ος αιώνας» του Avro Manhattan , εκδ. Παπακώστα, 1954 σελ. 149].
Διαβάζουμε :
«Η θέση του ήταν πάντοτε στο πλευρό των τυραννικών καθεστώτων. (...). Μετά την κατάρρευσή του (Χίτλερ) η παπική συμμορία ανέλαβε την προστασία και την φυγάδευση χιλιάδων εγκληματιών πολέμου και συνεργατών τους. Τους ξέπλενε από τα κακουργήματά τους, τους εφοδίαζε με πλαστά διαβατήρια και μτους έστελνε στη Ν. Αμερική. Το 1990 ο σημερινός Πάπας Βοϊτίλα επισκεπτεται την Βραζιλία και την Αργεντινή. Οι δαπάνες της περιοδείας του καλύπτονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από δωρεές Βραζιλιάνων και Αργεντινών μεγιστάνων του πλούτου, ανταπόδοση στους αγώνες του Πάπα να αγελοποιήσει τις πειναλέες μάζες και να τις καταστήσει ακίνδυνες για τα συμφέροντά τους. Καμμιά καταγγελία για την ένδεια και την εξαθλίωση στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Προτροπές μόνο για γεννήσεις. Η παπική λαίλαπα σαρώνει και την Αφρική. Η προσηλυτιστική έξόρμηση των μισιοναρίων του Βατικανού στη Μαύρη Ήπειρο θυμίζει τον επαίσχυντο ρόλο τους στους αιώνες της αποικιοκρατίας. Οι “ιεραπόστολοι” άνοιγαν το δρόμο στα κατακάθια της Δύσεως. Μπροστά ο σταυρός, πίσω το ξίφος, η γνωστή συνταγή των σταυροφοριών. Ληστρικές επιχειρήσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο. Σταυροφορίες: η μεγαλύτερη απάτη της παγκόσμιας ιστορίας. Υπεύθυνος ο Πάπας»(Δημήτρη Νατσιού, “Φραγκέψαμε”, ά. στην εφ. “Χρόνος”, Κιλκίς: 4.5.01, σ. 14).
Θα μας πουν μερικοί ότι ο Πάπας δεν φαίνεται αυτοπροσώπως. Αλλά στο όνομα του πρώτου και αλαθήτου “Αγίου Πατέρα” ομνύουν οι οπαδοί της “Εκκλησίας” του. Εκείνος ως θεσμός δεν έφταιγε για την καταλήστευση της Κωνσταντινουπόλεως από ορισμένα “τέκνα της Καθολικής Εκκλησίας”, τους Σταυροφόρους, τους “Λατίνους χριστιανούς”; Τάχα δεν τους είχε ευλογήσει ο τότε Πάπας, αλλά “το μυστήριον της ανομίας” (όπως είπε στην ομιλία του ο Ιωάννης Παύλος β΄). 'Ομως, η αλήθεια είναι άλλη.
Ο τότε Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ έγραφε προς τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Λάσκαρη:
«ότι οι Λατίνοι υπήρξαν όργανο της Θείας Προνοίας, που τιμώρησε τους 'Ελληνες για την άρνησί τους να δεχθούν την ηγεσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας» [Αρχιεπισκόπου πρ. Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, “'Ελληνες και Λατίνοι”, Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα , σ. 278, ένθα βλ. και γνώμες ιστορικών σσ. 269-288]
Βεβαίως, οι παπικοί ήταν Φραγκολατίνοι και όχι Ρωμαίοι, όπως είδαμε σε άλλο θέμα. Ρωμαίοι ήταν οι πολίτες της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Μήπως στην πρόσφατη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας δεν συνεργάσθηκε το Βατικανό με την παλαιά σύμμαχό του Γερμανία (βλ. ά. του Ανδρέα Παπανδρέου στα “Νέα”, Πέμπτη 17.6.1993, αναδημοσίευση στο περ. “Παρακαταθήκη”, τ. 17, ΜάρτιοςΑπρίλιος 2001, σ. 48);
Και σε τι απέβλεπε το Βατικανό υπογράφοντας την σπουδαιότερη διακρατική και διαθρησκειακή συμφωνία του 20ού αιώνος με το Ισραήλ στις 30.12.1993; Σε τι άλλο παρά στην περαιτέρω πολιτική διεθνή ισχυροποίηση σε βάρος των Ορθοδόξων (ένθ. αν.);
[Αρχιμ. Ιωαννικίου Κοτσώνη “Το πρόσωπον και το προσωπείον του παπισμού”, Κουφάλια: 1999, σσ. 29-30].
«Ο “Economist” (τ. 14.1.1995) αναφέρει ότι το Κέντρον Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ο.Η.Ε. στην πρωτεύουσα Κιγκάλι (της Ρουάντα) καταγγέλλει βάσει ισχυρότατων τεκμηρίων ότι Παπικοί κληρικοί διέπραξαν οι ίδιοι φόνους ή επέβλεπαν συμμορίες δολοφόνων. Τα γεγονότα αυτά επέφεραν αρνητικές συνέπειες για το κύρος της Λατινικής Εκκλησίας στην Ρουάντα. 'Οπως ομολογεί ένας ιερεύς της φυλής των Τούτσι στον “Economist”: “Πριν από τη γενοκτονία (κατά των Χούτου) πολλοί άνθρωποι πίστευαν στο Θεό. Τώρα, η πίστη κλονίζεται, διότι θεωρούν δολοφόνους εκείνους που εκήρυτταν τον θείο λόγο”. Ωραία ιεραποστολή!»
'Αλλαξε τίποτε στην πρακτική του Βατικανού; 'Οχι. Επεκτατική πολιτική με κάθε μέσο, καθότι ο (ιερός) σκοπός αγιάζει τα (ανίερα) μέσα!
ΠΗΓΗ:
http://www.oodegr.com/oode/papismos/sygxr1.htmΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ:http://www.acadimostravel.gr/themedia/Image/photos/International/EUROPE/IVERY_ITALY_MALTA/ITALY/ROME/romeStPeters.jpg Print this post
12.jpg)
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου