Ν. Μ. πρώην Προτεστάντη αἱρεσιάρχη
Τὸ ἐρώτημα αὐτό, ποὺ ἴσως φαίνεται τόσο ἀφύσικο σὲ ἕναν πιστὸ Ὀρθόδοξο, ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ κάποιον ποὺ ΔΕΝ πιστεύει στὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ἢ ἔχει μικρὴ σχέση μὲ αὐτήν. Ὡς πρώην ἱδρυτὴς Προτεσταντικῆς ὁμάδας, καὶ νῦν Ὀρθόδοξος, πιστεύω ὅτι ἀξίζει νὰ δώσω μία ἀπάντηση ἀπὸ τὴν παλιά μου ἐμπειρία, μέσα ἀπὸ τήν ὁπτικὴ γωνία ἑνὸς Προτεστάντη, καὶ πρώην ὁρκισμένου ἐχθροῦ της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Πῶς βλέπει λοιπὸν ἕνας Προτεστάντης τὴν Ὀρθοδοξία; Καὶ τί μπορεῖ νὰ τὸν κάνει νὰ τὴν ἐκτιμήσει;
Πηγή: Ὀρθόδοξη Ὁμάδα Δογματικῆς Ἔρευνας
Μία ἀρνητικὴ εἰκόνα στὴν Ὀρθοδοξία
Οἱ ποιμένες τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, ὅταν ἀναφέρονται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σχεδὸν πάντοτε τὸ κάνουν μὲ ἕνα ἐπικριτικὸ πνεῦμα. Καὶ ἀπὸ τὴν ὀπτική του Δυτικοῦ εὐσεβιστῆ ἀνθρώπου, βρίσκουν πολλὰ ἐνοχλητικὰ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας. Ἂς δοῦμε λοιπὸν πρῶτα, ποιὰ εἶναι μερικὰ βασικὰ πράγματα ποὺ ἐνοχλοῦν ἕναν Προτεστάντη, ἀπὸ ὅσα βλέπει στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
A. Ἡ ἀμάθεια τοῦ "ὄχλου"
Ὅταν ἕνας Προτεστάντης συζητάει μὲ ἕναν τυχαῖο Ὀρθόδοξο, καὶ ἀρχίζει νὰ ἀραδιάζει ἐπιχειρήματα, (συνήθως ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή), στὶς περισσότερες περιπτώσεις, ἔχει μπροστά του ἕναν ἄνθρωπο ἄσχετο, καὶ συνήθως "ἄγευστο" τῆς Χριστιανικῆς πίστης· συχνὰ φανατικὸ "ὀπαδό", καὶ ὄχι ἐνσυνείδητο πιστό. Πράγματι, ὁ Ὀρθόδοξος, ἔχει ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πολὺ λιγότερο ἀπὸ ὅ,τι ἔχει ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν ποδοσφαιρικὴ ὁμάδα του, μὲ τὴν ξένη λογοτεχνία, μὲ τὴν ἐπιστήμη, ἢ μὲ τὸν... Βουδισμό! Ἔτσι, στὰ μάτια τοῦ Προτεστάντη, ὁ ἄνθρωπος αὐτός, δὲν εἶναι κάποιος ποὺ ΔΕΝ γνωρίζει τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀλλὰ φαντάζει ὡς ἕνας ἐκπρόσωπός τῆς... Ὀρθοδοξίας! Τοὺς βλέπουν κάπως "ἀφ' ὑψηλοῦ", σὰν τοὺς Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔλεγαν: "ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοι εἰσι!" (Ἰωάννης 7/ζ: 49).
B. Ἡ ἀνεπάρκεια πρεσβυτέρων
Στὰ μάτια ἑνὸς Προτεστάντη, τὰ σκάνδαλα τοῦ Ὀρθόδοξου κλήρου, ἀποτελοῦν "ἐπιβεβαίωση" τῆς ὀρθότητας τῆς ἐπιλογῆς του, σὲ κάτι ἄλλο ἐκτὸς Ὀρθοδοξίας. Ὁ κάθε σχεδὸν παπάς, στὰ μάτια τους φαίνεται ὡς "ἐχθρός", "μισθοφόρος τοῦ ἐχθροῦ", "ἀπατεώνας", "λύκος ἅρπαγας", "ἀνήθικος" καὶ "ἐκμεταλλευτής". Κυρίως ὅμως, ὁ φανατισμὸς καὶ ἡ ἐχθρότητα ποὺ διαφαίνεται ἢ ἐκδηλώνεται ἀπὸ κάποιους ἀπὸ αὐτούς, εἶναι ὁ πλέον ἀπωθητικὸς παράγοντας.
Γ. Ἔλλειψη ἐνοριακῆς συνοχῆς
Ἐνῶ οἱ περισσότεροι Προτεστάντες, στὶς συναθροίσεις τους, ἔχουν ζεστὲς κοινωνικὲς σχέσεις, στὶς περισσότερες Ὀρθόδοξες ἐνορίες, παρατηροῦν τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Οἱ ἐνορίτες νιώθουν ὡς ἄγνωστοι μεταξὺ ἀγνώστων, καὶ αὐτὸ γιὰ ἕναν Προτεστάντη, ἀποτελεῖ δεῖγμα ἔλλειψης τῆς Χριστιανικῆς ἀγάπης, τὴν ὁποία νιώθει ὅτι κατέχει στὶς μειονοτικὲς συνάξεις τῆς ὁμάδας του, ὅπου ὅλοι γνωρίζονται μὲ ὅλους, καὶ ἔχουν στενότερη ἐπαφή, λόγω τῆς κοινῆς τους ἰδιαιτερότητας.
Δ. Ὁ τρόπος λατρείας
Οἱ Προτεστάντες, θεωροῦν τὸν τρόπο τῆς Ὀρθόδοξης λατρείας, ὡς "ἔξω-Βιβλικό". Τοὺς ἐνοχλοῦν οἱ εἰκόνες, οἱ ψαλμωδίες, οἱ ναοί, τὰ μυστήρια, τὰ ἄμφια, οἱ ἀκολουθίες, οἱ ἱεροὶ κανόνες, κλπ. Ὁ,τιδήποτε ἔχουν διδαχθεῖ, ὅτι δὲν ἀνήκει στὸ "πρωτοχριστιανικὸ Βιβλικὸ" πρότυπο λατρείας, δὲν τὸ θεωροῦν "ἔγκυρο" Χριστιανικά, καὶ τὸ ἀποκαλοῦν: "ἀνθρώπινες παραδόσεις". Καὶ ἀκόμα, τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ "ἀσυδοσία" ποὺ φαίνεται νὰ ἐπικρατεῖ στὴν Ὀρθόδοξη ζωὴ καὶ λατρεία, τόσο μεταξὺ τῶν λαϊκῶν, ὅσο καὶ μεταξὺ τῶν κληρικῶν καὶ τῶν συμπεριφορῶν τους. Συνηθισμένοι ἀπὸ τὴν πειθαρχημένη ζωὴ τῆς ὁμάδας τους, θεωροῦν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη "κέντρο διερχομένων".
Ἀπὸ τὰ παραπάνω, εἶναι προφανὲς ὅτι οἱ Προτεστάντες, (ἀλλὰ καὶ οἱ Δυτικὸ-θρεμμένοι "ὀρθόδοξοί" της ἐποχῆς μας ποὺ προβάλλουν ἐνστάσεις γιὰ τὴν πίστη μας), μένουν κυρίως στὸ φαινόμενο, στὴ "συμπτωματολογία". Δὲν διεισδύουν σὲ βάθος, στὶς αἰτίες ἀπὸ τὶς ὁποῖες προκύπτει τὸ κάθε τί. Στέκονται στὴν ἐπιφάνεια, καὶ τοὺς διαφεύγει ἡ οὐσία. Γενικεύουν τὸ "ὅλον", καὶ τοὺς διαφεύγει τὸ "ἐπὶ μέρους". Καὶ ἀγνοοῦν σημαντικὲς παραμέτρους τῆς Χριστιανικῆς πίστης, χωρὶς ποτὲ νὰ ἀναρωτηθοῦν, "πόσο ἔγκυρα εἶναι μερικὰ πράγματα πού διδάχθηκαν ὡς δεδομένα" στὸν Προτεσταντισμό;
Ἐν τέλει, ἀποτυγχάνουν νὰ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ νὰ δοῦν τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ὀπτική του πιστοῦ Ὀρθοδόξου. Γιατί μόνο ἔτσι, θὰ μπορέσουν νὰ ἀντιληφθοῦν, τὸ μεγαλεῖο της Ὀρθοδοξίας. Ἂν δὲν προσπαθήσεις νὰ κατανοήσεις τὸν ἄλλον, καὶ τὸν τρόπο ποὺ σκέφτεται, ΠΟΤΕ δὲν θὰ καταφέρεις νὰ κατανοήσεις σὲ βάθος, οὔτε τὴ συμπεριφορά του, οὔτε τὴ "συμπτωματολογία" τῆς πίστης του. Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος, πού ΠΡΙΝ ἀπαντήσω στὸ ἐρώτημα: "Γιατί νὰ εἶμαι Ὀρθόδοξος;", θέλησα νὰ δείξω πρῶτα, τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἀπωθεῖ ἕναν Δυτικὸ-θρεμμένο, ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία.
Ἀφοῦ ἀνέπτυξα τοὺς λόγους ποὺ κάποτε μὲ ἔκαναν νὰ μισῶ τὴν Ὀρθοδοξία, ἂς ἀναπτύξω τώρα, μερικοὺς λόγους, ποὺ ἔκαναν ἐμένα τὸν ἴδιο νὰ ἀγαπήσω τὴν Ὀρθοδοξία, νὰ διαλύσω τὴν αἱρετικὴ ὁμάδα ποὺ εἶχα δημιουργήσει μέσα στὴν ἄγνοιά μου, καὶ νὰ ἐνταχθῶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου.
2. Ἡ πηγὴ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως
Τὸ πρῶτο βασικὸ πράγμα ποὺ ἀποτελεῖ ἐπαρκῆ καὶ σοβαρὸ λόγο γιὰ νὰ εἶναι κάποιος χριστιανὸς (μὲ τὴν εὐρεία ἔννοια τοῦ ὄρου), Ὀρθόδοξος, εἶναι νὰ κατανοήσει τὴ σημαντικότητα τῆς πηγῆς τῆς πίστεως.
Ἕνας Προτεστάντης, ἔχει διδαχθεῖ (καὶ ἔχει ἀποδεχθεῖ χωρὶς ἔλεγχο καὶ τεκμηρίωση), ὅτι δῆθεν ἡ πηγὴ τῆς Χριστιανικῆς πίστης, εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή, καὶ ὅτι τίποτα δὲν πρέπει νὰ δεχόμαστε ἔξω ἀπὸ αὐτή. Μάλιστα, πιστεύει ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀποτελεῖται ἀπὸ 66 βιβλία, χωρὶς ποτὲ νὰ τοῦ ἔχουν ἐξηγήσει, γιὰ ποιὸ λόγο ἀφήνουν ἔξω ἀπὸ αὐτή, τὰ 10 ἐκεῖνα βιβλία, ποὺ δέχονται οἱ Ὀρθόδοξοι.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς μάθει ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ ἔχει ἄλλα 10 βιβλία, ὅτι ΔΕΝ εἶναι "ἡ πηγὴ τῆς Χριστιανικῆς πίστης", ἀλλὰ ὅτι ἡ πηγὴ τῆς Χριστιανικῆς πίστης εἶναι "ἡ ἐν Ἁγίω Πνεύματι" ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας διαχρονικά, (αὐτὸ ποὺ λέμε: Ἱερὰ Παράδοση), καὶ ὅτι ἡ Καινὴ Διαθήκη ἔχει συλλεχθεὶ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ 4ου αἰώνα μ.Χ., τότε κλονίζεται. Κατανοεῖ ὅτι "κάτι δὲν πάει καλὰ" σὲ ὅσα τοῦ δίδαξε ὁ Προτεσταντισμὸς ὡς "ἀληθινὰ" καὶ "ἀναμφισβήτητα". Ἡ ἴδια ἡ βάση τῆς πίστης του, ἔχει καταστραφεῖ ἀνεπανόρθωτα. Κατανοεῖ, ὅτι δὲν εἶναι δυνατόν, νὰ ἀπορρίπτει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποὺ τοῦ ἔδωσε τὴν Ἁγία Γραφή, καὶ νὰ δέχεται μόνο τὴν Ἁγία Γραφή, ποὺ εἶναι παράγωγό της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Καὶ ἂν ὁ ἄνθρωπος εἶναι λογικὸς καὶ ἀγαπάει τὴν ἀλήθεια, θὰ θελήσει νὰ δεῖ τὰ πράγματα μέσα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη προοπτική, καὶ νὰ κατανοήσει τὸν πραγματικὸ "στύλο καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας", ποὺ εἶναι "ἡ Ἐκκλησία" (Α΄ Τιμόθεον 3/γ΄ 15), καὶ ὄχι ἡ Ἁγία Γραφή.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λοιπόν, εἶναι ἐκείνη ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΠΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΒΑΣΗ γιὰ τὴν πηγὴ τῆς πίστεως, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Προτεσταντισμό. Στηρίζεται στὴν ἐν Ἁγίω Πνεύματι ζωὴ τῶν ἁγίων, καὶ μαρτυρεῖται ἱστορικά, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὡς σήμερα.
Κατανοώντας το αὐτὸ ἕνας Προτεστάντης, παύει πλέον νὰ λέει: "ποῦ τὸ λέει ἡ Ἁγία Γραφὴ αὐτὸ ποῦ κάνετε;" Γιατί πλέον, ἀντιλαμβάνεται, ὅτι εἴτε τὸ λέει ἡ Ἁγία Γραφή, εἴτε ὄχι, ἀρκεῖ νὰ τὸ πεῖ ἡ Ἐκκλησία ἐν Ἁγίω Πνεύματι, γιὰ νὰ εἶναι ἔγκυρο καὶ ἀποδεκτό, ὡς τρόπος λατρείας τοῦ Θεοῦ.
3. Ἱστορικὴ μαρτυρία
Παράλληλα, ἔτσι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, μπαίνει σὲ μία πορεία ἀναζήτησης τῆς ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ Ἐκκλησίας. Πέραν ἀπὸ τοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ καθενός, γιὰ τί δῆθεν πίστευαν ἢ ἔκαναν οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ στὴ λατρεία τους, ὑπάρχουν ἱστορικὰ ντοκουμέντα, πρωτοχριστιανικὰ κείμενα καὶ ἀρχαιολογικὲς ἀνακαλύψεις, ποὺ δείχνουν, ὅτι οἱ Χριστιανοί, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κιόλας, λάτρευαν τὸν Θεὸ μὲ τὸν Ὀρθόδοξο τρόπο, καὶ ὄχι μὲ τὸν Προτεσταντικό. Ὑπῆρχαν Σύνοδοι , εἰδικὸ ἱερατεῖο, εἰκόνες, ἄμφια, τιμὴ ἁγίων καὶ ἱερῶν λειψάνων, καθορισμένα δόγματα, Θεία Λειτουργία , Ἐξομολόγηση , Εὐχέλαιο, Χρίσμα, μνημόσυνα , σταυρὸς , νηστεία , ἑορτές... Τὰ πάντα ἦταν ἔτσι ἀπ' ἀρχῆς, καὶ μόνο σὲ ἀσήμαντες λεπτομέρειες ἄλλαξε τὸ τυπικό τους. Ὅλα αὐτά, ἂν ἕνας Προτεστάντης τὰ διαβάσει στὶς ἀρχαῖες ἱστορικὲς πηγές, καταλαβαίνει ὅτι ὅλα ὅσα τοῦ ἔμαθαν οἱ ἡγέτες του, ἦταν μία αὐθαίρετη καὶ ψευδὴς εἰκόνα γιὰ τὴν πρώτη Χριστιανικὴ Ἐκκλησία. Καὶ ἀντιλαμβάνεται, ὅτι αὐτὸ ποὺ μισεῖ στὴν Ὀρθόδοξη λατρεία ὡς "ἐξωβιβλικό", εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος!
Ἡ ἱστορικὴ ἔρευνα, εἶναι σίγουρο, ὅτι θὰ ὁδηγήσει ἕναν καλῆς προαίρεσης ἄνθρωπο, στὴν Ὀρθόδοξη λατρεία, μακριὰ ἀπὸ Προτεσταντικὰ ἐφευρήματα τοῦ 16ου αἰώνα.
4. Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ
Τὸ ἑπόμενο ἐξ' ἴσου σοβαρὸ ζήτημα, ποὺ κάνει κάποιον νὰ κατανοήσει, ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχυρίζεται "χριστιανικότητα" ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, εἶναι τὸ θέμα τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς. Καθὼς μελετάει τὶς ἀρχαῖες Χριστιανικὲς πηγές, κατανοεῖ ἐδάφια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὰ ὁποία χωρὶς αὐτὴ τὴ γνώση, εὔκολα παλιὰ παρερμήνευε, ἢ ἀγνοοῦσε. Κατανοεῖ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ μὲ τὸ Θεόδοτο Συνοδικὸ σύστημα. Ὅτι τὸ σύστημα αὐτό, εἶναι ἡ ἐγγύηση τῆς ἑνότητας, τῆς συνοχῆς, καὶ τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ μελέτη αὐτή, θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ νὰ ἀντιληφθεῖ, ὅτι ἐξ ἀρχῆς, στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κανεὶς δὲν ἐνεργεῖ αὐθαίρετα, χωρὶς ἐξουσία. Ἀλλὰ ὑπάρχει μία κλιμάκωση ἐξουσιοδότησης, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Θεὸ Πατέρα, καὶ καταλήγει μέσω τοῦ ἐπισκόπου τῆς κάθε πόλης, στον τελευταῖο Χριστιανό. Τότε ξυπνάει ἀπὸ τὸν Προτεσταντικό του λήθαργο, καὶ κατανοεῖ ὅτι ἡ ἐξουσία τοῦ Ἐπισκόπου, δὲν εἶναι "ἀνθρωποποίητη", ἀλλὰ βασικὸ Χριστιανικὸ δόγμα πίστης. Καὶ ἀρχίζει νὰ ἀναρωτιέται, γιὰ τὴν πηγὴ τῆς ἐξουσίας τῶν Προτεσταντῶν ἡγετῶν του, (ἴσως καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ ἑαυτοῦ του, ἂν παριστάνει τὸν πρεσβύτερο σὲ κάποια ἀπὸ τὶς συνάξεις αὐτές). Ποιὸς τοὺς ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ ποιμαίνουν τοὺς ἄλλους;
Μὲ ἔκπληξη, ἀντιλαμβάνεται, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν ἀποστάτησε, (ὅπως τοῦ εἶπαν κάποιοι), ἀλλὰ πορεύεται στὴν ἱστορία πάντοτε σὲ συνέργεια καὶ ἑνότητα μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Καὶ αὐτὴ τὴν ἀποστολικότητα, τὴ βρίσκει ΜΟΝΟ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅταν μαθαίνει τοὺς λόγους καὶ τὸν τρόπο ποὺ δημιουργήθηκε τὸ σχίσμα μὲ τοὺς Παπικούς. Τότε ὁ δρόμος πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία εἶναι πλέον γι' αὐτὸν μονόδρομος.
5. Συνεπεῖς βιωματικὲς ἀπαντήσεις
Ὅλα τὰ ἀνωτέρω, τοῦ δίνουν πλέον συνεπεῖς ἀπαντήσεις, γιὰ ὅλα ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποία κάποτε κατηγοροῦσε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Κατανοεῖ πλέον τοὺς λόγους τῆς "ἀσυδοσίας" σὲ πολλοὺς λαϊκοὺς καὶ κληρικοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀντιλαμβάνεται ὅτι στὸ Συνοδικὸ Σύστημα, ὅπου δὲν ὑπάρχει "πυραμιδοειδὴς" ἱεραρχία μὲ ἀπόλυτες μονολιθικὲς ἐξουσίες, εἶναι φυσικὸ νὰ ὑπάρχουν διαφωνίες καὶ συγκρούσεις μεταξὺ ἐπισκόπων, σὲ ἐπουσιώδη ζητήματα. Κατανοεῖ ὅτι σὲ μία λατρεία ἐλευθερίας, τὰ ἴδια συνέβαιναν πάντοτε στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅτι τὸ χωράφι τοῦ Χριστοῦ εἶχε, ἔχει καὶ θὰ ἔχει ζιζάνια ! Γνωρίζει πλέον τί, γιατί, καὶ πῶς πρέπει νὰ τὸ πιστεύει. Ἔτσι, κατανοεῖ, ὅτι ἀντὶ νὰ ἐπικρίνει τὴ διαγωγὴ τῶν ἄλλων, καλύτερα θὰ ἦταν νὰ ἐπικεντρώνεται στὴ δική του ζωὴ καὶ διαγωγή, ποὺ ξέρει πολὺ καλά, ὅτι οὔτε ἦταν, οὔτε εἶναι ὅπως θὰ ὄφειλε νὰ εἶναι ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀντὶ νὰ περιμένει ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ κάνουν τὸ πρῶτο βῆμα, θὰ ἦταν καλύτερα ὁ ἴδιος νὰ προσπαθήσει νὰ δημιουργήσει ἕναν κύκλο πιστῶν ἀδελφῶν του γύρω του, μὲ τοὺς ὁποίους νὰ ἔχει τὴ Χριστιανικὴ κοινωνία ποὺ ἐπιθυμεῖ. Γιατί καὶ ὁ ἴδιος δὲν εἶναι ἀμέτοχος σὲ εὐθύνες ἀπέναντι στοὺς ἄλλους.
6. Δογματικὸ ξεκαθάρισμα
Εἴτε ὅμως ἦταν κάποιος Προτεστάντης, εἴτε ὄχι, στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βρίσκει καὶ κάτι ἀκόμα, ποὺ πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν μπορεῖ νὰ συναντήσει. Βρίσκει τὴν ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ. Γιατί ἀκόμα καὶ ὡς "κοσμοείδωλο" ἂν θελήσει νὰ δεῖ κάποιος (παρὰ φύσιν) τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ πάλι ἡ ἀνωτερότητά της εἶναι πασιφανής, μὲ κάθε ἀνθρωποποίητο κοσμοείδωλο, κάθε φιλοσοφίας, θρησκείας ἢ ἰδεολογίας. Γιατί μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Θεοῦ στὰ ζητήματα τῆς ζωῆς καὶ τῆς σωτηρίας. Εἶναι φυσικὸ νὰ ὑπάρχουν πληθώρα κληρικῶν καὶ λαϊκῶν ποὺ ἐκμεταλλεύονται τὴν ἐλευθερία αὐτὴ κυρίως πρὸς ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ βλάβη. Καὶ ὅτι σὲ μία τέτοια πίστη ἐλευθερίας, εἶναι φυσικὸ νὰ ὑπάρχουν ψευτοχριστιανοὶ καὶ καιροσκόποι. Ἄλλωστε, ἤδη πλέον ὁ ἄνθρωπος αὐτός, γνωρίζει ὅτι μόνο στὴν Ὀρθοδοξία μαθαίνει κάποιος, τὸν ΜΟΝΑΔΙΚΟ τρόπο ποὺ μπορεῖ νὰ γνωρισθεῖ ὁ Θεὸς ὡς πρόσωπο, καὶ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ.
Μόνο στὴν Ὀρθοδοξία μαθαίνει κάποιος ἕναν δοκιμασμένο τρόπο ψυχοθεραπείας, μὲ πειραματικὴ ἐπιβεβαίωση στὸ πρόσωπο τῶν Ἁγίων.
Μόνο στὴν Ὀρθοδοξία μαθαίνει κάποιος, γιατί ὁ Θεὸς εἶναι Τριαδικός, καὶ τί σημαίνει ὅτι "ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη".
Μόνο στὴν Ὀρθοδοξία νιώθει κανεὶς τὸ στοιχεῖο τῆς ἐλευθερίας στὴ λατρεία του, καὶ μαθαίνει τὸ λόγο τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, μακριὰ ἀπὸ τὸν φόβο ἑνὸς Θεοῦ - ἐκδικητῆ .
Μόνο στὴν Ὀρθοδοξία μαθαίνει τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν κόλαση καὶ τὸν παράδεισο, καὶ ἐκτιμᾶ τὸ μεγαλεῖο της ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.
Μόνο στὴν Ὀρθοδοξία μπορεῖ νὰ βιώσει ἀπὸ τώρα, τὸν Μέλλοντα Αἰώνα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, μακριὰ ἀπὸ "θὰ" καὶ ψεύτικες ὑποσχέσεις γιὰ τὸ μέλλον, ποὺ δὲν ἔχουν πρακτικὸ ἀντίκρισμα στὸν ἀληθινὸ κόσμο.
Ὅλα αὐτά, μαζὶ μὲ τὰ ἐπὶ μέρους στοιχεῖα τῆς Ὀρθόδοξης δογματικῆς, ἔχουν μία πληρότητα τέτοια καὶ μία συνέπεια, ποὺ πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἄνθρωπος. Γιατί πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ ἀνόθευτη τὴ Θεία Ἀποκάλυψη. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνει μέτρο σύγκρισης τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, βρίσκει κάθε ἰδεολογία καὶ κάθε ξένο δόγμα ἀνεπαρκές!
7. Ἡ ἐν Ἁγίω Πνεύματι ζωὴ
Τέλος, καθὼς ὁ ἄνθρωπος βιώνει μέσα στὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωὴ τὴν πραγματικὴ ἔννοια τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ καθὼς ἀλλοιώνεται πρὸς τὴν ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ του καὶ Κυρίου του Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀρχίζει νὰ ἀντιμετωπίζει τὴ ζωή του καὶ τοὺς συνανθρώπους του, μὲ ἕναν τρόπο διαφορετικό, ποὺ πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν συναντιέται.
Μαθαίνει νὰ συγκρίνει τὸν ἑαυτό του, ὄχι μὲ τοὺς "κακοὺς καὶ ἐπικατάρατους τοῦ κόσμου", γιὰ νὰ νιώθει ἐκεῖνος "καθαρὸς" καὶ "σκεῦος ἐκλογῆς", ἀλλὰ μὲ τὸν ΤΕΛΕΙΟ καὶ ΠΑΝΑΓΝΟ Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Καὶ κάθε τέτοια σύγκριση ἀφήνει στὴν ψυχὴ του ταπείνωση καὶ μηδαμινότητα. Ἀντιλαμβάνεται πλέον τὴ Χριστιανικὴ ὁδό, ὄχι σὰν "ἀφ' ὑψηλοῦ κατάκριση" τῶν ἀδελφῶν του, ἀλλὰ σὰν συλλογικὴ πορεία τῆς ἀνθρωπότητας, πρὸς τὸν σκοπὸ τῆς ὕπαρξής της. Κάθε φορά ποὺ ὁ πιστὸς κοιτάζει τὸν ἁμαρτωλὸ ἀδελφό του, δὲν τὸν κατακρίνει, ἀλλὰ λυπᾶται βαθιὰ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, γιατί μετέχει στὴν ἴδια ἐκείνη οὐσία, καὶ τὸν πονάει. Καὶ γνωρίζει ὅτι ὄχι μόνο ἡ ἁμαρτία ἐκείνου, ἀλλὰ καὶ ἡ δική του ἁμαρτία, εἶναι λάδι στὴ φωτιὰ τῆς κακίας τοῦ κόσμου. Καὶ προσεύχεται καὶ μετανοεῖ ἀντὶ νὰ κατακρίνει. Καὶ νιώθει τὴν πτώση τοῦ ἄλλου σὰν δική του πτώση, καὶ ἀγωνιᾶ γιὰ τὴ σωτηρία του.
Κάθε φορᾶ ποὺ ἁμαρτάνει, δὲν ἀπελπίζεται, ἀλλὰ κοιτάζει μὲ ἐλπίδα στὴν καλοσύνη καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ σταυρώθηκε γιὰ τὸν ἁμαρτωλό, καὶ ὄχι γιὰ τὸν δίκαιο. Καὶ ξανασηκώνεται καὶ συνεχίζει τὸν ἀγώνα του, μὲ ἀνανεωμένες δυνάμεις.
Ἀναζητάει ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ἐπαφὴ μὲ τὸν ἀδελφό του, μὲ τὴ μοναδικότητα ποὺ διακρίνει τὸ κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο, καὶ δὲν ἀπαιτεῖ τὴν ἰσοπέδωσή τους σὲ ἕνα καθιερωμένο νομικίστικο πρότυπο συμπεριφορᾶς, ἠθικῆς καὶ ζωῆς. Γι' αὐτὸ μπορεῖ νὰ προσεύχεται γιὰ εὐλογία σὲ μία Πάναγνη Ἁγία ὅπως ἡ Θεοτόκος, καὶ ταυτόχρονα σὲ ἕναν μετανοημένο φονιὰ πού ἁγίασε. Καὶ μπορεῖ νὰ χαίρεται γιὰ τὸν ἄναρχο τρόπο λατρείας σὲ μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ ἀντὶ νὰ δυσανασχετεῖ, νὰ καμαρώνει γιὰ τὴν ἐλεύθερη καὶ ξεχωριστὴ ἔκφραση τῆς πίστης τοῦ κάθε μοναδικοῦ προσώπου ἀπέναντι στὸν Θεό, χωρὶς τυποποιημένες ἀγκυλώσεις.
Προσπερνάει τὶς ἀκαθαρσίες τοῦ κήπου τῆς Ἐκκλησίας, καὶ κάθεται στὰ λουλούδια του, γιὰ νὰ ἀπολαύσει τοὺς ζωογόνους χυμούς τους. Καὶ διδάσκεται ἀπὸ τὸν κάθε ἕναν, κατὰ τὸ τάλαντο ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος. Καὶ ἐκτιμάει τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ δημιουργεῖ ἄνθη σὲ ἕναν κῆπο ποὺ διαρκῶς βανδαλίζεται ἀπὸ κάθε εἴδους ἐχθροὺς καὶ πολέμιους.
Καὶ καθὼς σιγὰ - σιγὰ φωτίζεται ὁ ἄνθρωπος, ΜΟΝΟ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου, Τὸν συναντάει "ὅπως εἶναι πραγματικά", καὶ βιώνει μαζί Του τὴν ὑπέρβαση τοῦ χρόνου, μετέχοντας στὴ Ζωὴ Του, στή ζωή τοῦ Θεοῦ.
Γιὰ ὅποιον γνωρίσει σωστὰ, ἔστω καὶ λίγο ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο καὶ τὸ βάθος τῆς Ὀρθόδοξης πίστης, καὶ βάλει τὰ πόδια του στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας, καὶ βαδίσει ἔστω καὶ γιὰ λίγο μὲ τοὺς ἁγίους, καὶ γευτεῖ ἔστω καὶ λίγο ἀπὸ τὸ νερὸ τῆς ζωῆς, δὲν ὑπάρχει ἐπιστροφή!
Ν. Μ.
ΠΗΓΗ:
http://www.impantokratoros.gr/
Print this post
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου