"Ας σκορπίζομε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθομε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους. Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο. Ας αφήσομε τους άλλους να μας μιλάνε όπως αισθάνονται. Ας μη ζητιανεύομε την αγάπη. Επιδίωξή μας να είναι ν’ αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή για κείνους. Τότε θα προσέξομε ότι όλοι θα μας αγαπάνε χωρίς να το επιδιώκομε, χωρίς καθόλου να ζητιανεύομε την αγάπη τους. Θα μας αγαπάνε ελεύθερα και ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς τους χωρίς να τους εκβιάζομε. Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκομε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους μας. - Γέρων Πορφύριος"
(https://mail.google.com/mail/?shva=1#inbox/12768eb859a899c7 )
ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ- Γ.ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
''Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ''
Λοιπον ,ζωη χωρις ΧΡΙΣΤΟ δεν ειναι ζωη. Παει τελειωσε. Αν δε βλεπεις το ΧΡΙΣΤΟ σε ολα σου τα εργα και τις σκεψεις , εισαι χωρις ΧΡΙΣΤΟ.
Πως το καταλαβες?
Θυμαμαι και ενα τραγουδι.''Συν Χριστω πανταχου φοβος ουδαμου''.
Το εχετε ακουσει? Ε? Το λενε τα παιδια , δε το θυμαμαι.
Λοιπον ,ετσι πραγματι πρεπει να βλεπωμε το ΧΡΙΣΤΟ.
Ειναι φιλος μας ,ειναι αδελφος μας ,ειναι οτι καλο και ωραιο.Ειναι το παν.Αλλα ειναι φιλος και το φωναζει:''Σας εχω φιλους βρε δεν το καταλαβαινεται? Ειμαστε αδελφια. Βρε εγω δεν ειμαι..... δεν βασταω τηνκολαση στο χερι ,δεν σας φοβεριζω, σας αγαπαω. Σας θελω να χαιρεσθαι μαζι μου τη ζωη''. Καταλαβες?.
Ετσι ειναι ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Δεν εχει κατηφεια ,ουτε μελαγχολια, ουετ ενδοστρεφεια, που ο ανθρωπος σκεπτεται ή βασανιζεται απο διαφορους λογισμους και διαφορες πιεσεις, που κατα καιρους στη ζωη του τον τραυματισαν.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ειναι νεα ζωη.Πως το λεω?. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ειναι το παν. Ειναι χαρα ειναι ζωη ειναι το φως , το φως το αληθινον, που κανει τον ανθρωπο να χαιρεται , να πεταει , να βλεπει ολα , να βλεπει ολους , να ποναει για ολους, να θελει ολους μαζι του, ολους κοντα στο ΧΡΙΣΤΟ.
Οταν εμεις βρισκουμε καποιονε θησαυρο ή οτι αλλο δεν θελουμε να το λεμε πουθενα.Ο Χριστιανος ομως οταν βρει το ΧΡΙΣΤΟ, οταν γνωρισει το ΧΡΙΣΤΟ, οταν ο ΧΡΙΣΤΟΣ εγκυψει μεσα στη ψυχουλα του και τον αισθανθει, θελει να φωναζει , και να το λεει παντου, θελει να λεει για το ΧΡΙΣΤΟ , τι ειναι ο ΧΡΙΣΤΟΣ.
Αγαπησατε τον ΧΡΙΣΤΟΝ και μηδεν προτιμηστε της αγαπης ΑΥΤΟΥ.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ειναι το παν , ειναι πηγη ζωης, ειναι το ακρον των εφετων, ειναι το παν.
Ολα στο ΧΡΙΣΤΟ υπαρχουν τα ωραια.
Και μακραν του ΧΡΙΣΤΟΥ η θλιψις ,η μελαγχολια ,τα νευρα ,η στενοχωρια, οι αναμνησεις των τραυματων της ζωης, των πιεσεων, των αγωνιωδων, ετσι ωρων.
Ολα , ζουμε εκεινα εκει της ζωης μας. Και παμε εδω ,και παμε εκει και τιποτα , και πουθενα δεν στεκομαστε.
Οπου βρουμε το ΧΡΙΣΤΟ ,ας ειναι μια σπηλια καθομαστε εκει και φοβουμαστε να φυγουμε , να μη χασουμε το ΧΡΙΣΤΟ.Διαβαστε να ιδητε. Ασκηται, που εγνωρισαν το ΧΡΙΣΤΟ δεν ηθελαν να φυγουν απο τη σπηλια ουτε βγαινα εξω να κανουνε πιο περα, θελαν να ειναι εκει που αισθανοντουσαν το ΧΡΙΣΤΟ μαζι τους.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ιεναι το παν.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ειναι πηγη της ζωης της χαρας.Το παν.Πως τα βλεπεις ρε Νικο?
Αυτα που ειπατε Γεροντα ειναι χρυσα λογια ,ειναι η πραγματικοτητα.Οπως το λετε εσεις ετσι ειναι.
Ε , ναι -εξακολουθησε ο Γεροντας- αλλα ετσι καλουμεθα να ζησωμε.
Οταν λεμε ειμαστε Χριστιανοι οταν λεμε ειμαστε του ΧΡΙΣΤΟΥ. Καταλαβες?.
Οτι να ειναι. Και στις ωρες της αδυναμιας μας , μολις δουμε το ΧΡΙΣΤΟ αμεσως αλλαζουμε γνωμη και θελουμε να'μαστε με το ΧΡΙΣΤΟ. Αλλα ο ΧΡΙΣΤΟΣ ειναι φιλος μας, ειναι ο αδελφος μας, το φωναζει:''Υμεις φιλοι μου εστε.''Δεν θελω να με βλεπεται διαφορετικα δεν θελω να με βλεπεται ετσι, οτι εγω ειμαι ο ΘΕΟΣ ,οτι ειμαι ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ,οτι οτι ειμαι μια υποστασις της ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ. Θελω να με βλεπεται δικο σας ,φιλο σας , να με αγκαλιαζετε, να με αισθανεσθε στη ψυχη σας, το φιλο σας.ΕΜΕΝΑ , που ειμαι η πηγη της ζωης οπως ειναι η αληθεια''.
Κι ομως αυτα ειναι η αληθεια. Τωρα ,ειπαμε υπαρχει ο σατανας , υπαρχει η κολασις υπαρχει ο θανατος.Ολα αυτα υπαρχουν , οντως υπαρχουν.
Ειναι το αλλο μερος , το κακο , ειναι το σκοταδι , ειναι ολα του σκοταδιου.
Ο ανθρωπος του ΧΡΙΣΤΟΥ πρεπει ν'αγαπησει το ΧΡΙΣΤΟ, κι οταν αγαπησει το ΧΡΙΣΤΟ απαλλαττεται απ'το διαβολο, απο τη κολαση και απο τον θανατο.Θα μου πεις , εσυ εφθασες να εισαι ετσι? Δεν εχω φθασει , αυτο ζηταω , αυτο θελω.Και στη σιωπη μου και παντου προσπαθω να ζησω σε αυτα. Δεν τα ζω.Ομως ε,... προσπαθω.(ποιος τα ελεγε τωρα αυτα ετσι?)
Δηλαδη πως να σου πω , πως να σας πω?
Δεν εχω παει σ'ενα μερος ετσι.... ή πηγα μια φορα , το ειδα τωρα δεν ειμαι εκει, αλλα το θυμαμαι, το λαχταραω το θελω. Να, τωρα αυτη τη στιγμη αυριο μεθαυριο ,καθε στιγμη μου'ρχεται και το θελω, θελω να παω εκει , το ζηταω. Δεν ειμαι , ομως εκει.Δεν μπορω να σας τα εξηγησω αυτα. Το καταλαβαινετε?
Ναι Γεροντα. [Ι 50π ]
(https://mail.google.com/mail/?shva=1#inbox/1275c8c47869a661)
ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Κοιταξε να δεις .Και η κολαση και ο σατανας και ο παραδεισος και ολα αυτα ειναι αληθεια, αλλα εγω δεν θελω να τα φοβασαι ,ουτε να τα σκεπτεσαι ετσι οπως εσυ.
Θελω να αγαπησεις το ΧΡΙΣΤΟ που ειναι το παν και τοτε οπου να εισαι δεν θα φοβασαι για τιποτα απ'αυτα.Θα τα εχεις ολα τα αγαθα και εδω και εκει.
Να! Ο ΧΡΙΣΤΟΣ μας περιμενει και μολις εμεις του ανοιξουμε μια χαραμαδα στην καρδια μας ,μπαινει αμεσως μεσα μας και τοτε τα εχουμε ολα.
Ειναι σαν τον ηλιο παιδι μου ,που οταν τραβηξεις λιγοτην κουρτινα στο παραθυρο ,μπαινει αμεσως το φως και ακτινες του ηλιου μεσα στο δωματιο και ζεσταινομαστε. [ΤΖ 171 ]
ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ
Μου ελεγε ο παππουλης πολλες φορες:
''Αγαπη σου συνιστω να εχεις παντοτε.Πρωτα αγαπη και μετα ολα τα αλλα.''
''Πρεπει να αγαπαμε εν απλοτητι καρδιας ,οπως το ιδιο πρεπει και να προσευχομαστε.''
''Δεν θελω με το φοβο του θανατου να πλησιασεις το ΘΕΟ.Θελω με την πολλη αγαπη προς αυτον να το κανεις.Αυτο ειναι το ανωτερο παιδι μου''
[ΤΖ 121 ]
(https://mail.google.com/mail/?shva=1#inbox/1275c8c47869a661 )
“Δεκατέσσερα χρόνια κοντά του” * του Γεωργίου Παπαζάχου
Τόν Δεκέμβριο του 1990 ήμουν στο κρεβάτι με την πολλοστή γαστρορραγία μου. Σέ κάποια στιγμή έντονου προβληματισμού μου αν πρέπη να χειρουργηθώ ή όχι, χτύπησε το τηλέφωνο. Μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του Γέροντα: “Αυτές τις μέρες σε επισκέπτομαι συχνά και με το “χάρισμα”, που μού έδωσε ο Θεός ενεργώ θεραπευτικά. Ποτέ δεν είχα μπεί στο σπίτι σου τόσες πολλές φορές σε λίγες μέρες.....Κάτι μού λέει να μήν το χειρουργήσης τώρα, αλλά να αλλάξης τρόπο ζωής, να χαλαρώσης. Άφησε το χειρουργείο να το σκεφθούμε αργότερα. Τί κάνω εγώ τώρα το γιατρό στο γιατρό; (γελάει). Νά ξεκουράζεσαι περισσότερο, γιατί σε αγαπάει ο κόσμος. Μού έφαγες τή δόξα (γελάει)”. Φαντάζεσθε πώς ένοιωσα κάτω από αυτή την προστατευτική του παρουσία!
Αγαπούσε τόσο πολύ όλους τούς ανθρώπους που τον πλησίαζαν και, φυσικά, και τούς γιατρούς του, ώστε να ενεργοποιή για μάς το θεραπευτικό χάρισμά του. Όσοι τον πλησίαζαν ανεπιτήδευτα έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Πολλές φορές έπαιρνα μαζί μου φιλικά ή συγγενικά πρόσωπα, που εξεπλήσσονταν, όταν άρχιζε να μιλάη για το πρόβλημά τους, χωρίς εγώ να τον ενημερώσω εκ των προτέρων. Κάποια κυρία, φεύγοντας, ήθελε να δώσω όρκο ότι δεν του μίλησα για κείνη πρίν πάμε στον Ωρωπό.
Τό χάρισμά του τον έκανε περισσότερο ευαίσθητο απέναντι στον ανθρώπινο πόνο. Ένα σούρουπο διέκοψαν την καρδιολογική εξέταση οι μοναχές, γιατί έξω είχαν συγκεντρωθεί πολλοί άνθρωποι και περίμεναν να πάρουν την ευχή του πρίν νυχτώση. Βγήκα έξω από το κελλί και οι επισκέπτες φίλησαν απλώς το χέρι του. Ήταν κουρασμένος και δέ μίλησε σε κανέναν. Η τελευταία κυρία βγήκε κλαίγοντας. Όταν ξαναμπήκα βρήκα τον Γέροντα να κλαίη. “Αυτά παθαίνω πάντα, μού είπε. Είδα τώρα αυτή τή μητέρα να τή δέρνη αύριο ο ναρκομανής γιός της, για να του δώση χρήματα. Καί η καημένη ασφαλώς θα σκανδαλίστηκε που έχει τέτοιο πρόβλημα και έφυγε χωρίς βοήθεια... Τί μπορείς εσύ να κάνης , φτωχέ Πορφύριε... Κύριε Ιησού...”. Καί επανέλαβε πολλές φορές ψιθυριστά τή λέξη “Ιησού”.
(https://mail.google.com/mail/?shva=1#inbox/12757d96a44b66ac)
“ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ” ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές ούτε δυσκολίες εξαιτίας της αγάπης.
Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει «έως εβδομηκοντάκις επτά». Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λέεις «πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος» αλλά μπορείς να λέεις «θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές που δεν ζούσα κοντά στον Θεό».
Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: «Πάσα γαρ εργασία σωματική τε και πνευματική μη έχουσα πόνον ή κόπον, ουδέποτε καρποφορεί τω ταύτην μετερχομένω, ότι βιαστή εστίν η Βασιλεία των ουρανών και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν, βίαν ειπών την του σώματος εν πάσιν επίπονον άσκησιν».
Χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια για να κατανοεί κανείς αυτά που μελετάει και να τα ενστερνίζεται. Αυτός είναι ο κόπος που θα κάνει ο άνθρωπος. Στην κατάνυξι στην ζέση στα δάκρυα θα μπει μετά χωρίς να κοπιάσει. Αυτά ακολουθούν είναι δώρα Θεού. Ο έρωτας θέλει προσπάθεια;
Εγώ ο καημένος επιθυμώ ν’ ακούω τα λόγια των Πατέρων, των ασκητών, τα λόγια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Σ’ αυτά θέλω να εντρυφώ. Αυτά καλλιεργούν το θείο έρωτα.
Ο Χριστός κάθεται έξω απ’ τη θύρα της ψυχής μας και κρούει για να Του ανοίξομε, μα δεν μπαίνει μέσα. Δεν θέλει να εκβιάσει την ελευθερία, που ο ίδιος μας έχει δώσει. … Ο Χριστός είναι ευγενής. Στέκει έξω απ’ τη θύρα της ψυχής μας και χτυπάει απαλά. Αν του ανοίξομε, θα έλθει μέσα μας και θα μας δώσει τα πάντα, τον εαυτό Του, μυστικά, αθόρυβα.
Ετοιμάζεσαι ν’ αποκτήσεις εκείνα που θέλει ο Χριστός, για να έλθει μέσα σου η θεία χάρις, αλλά δεν μπορεί να μπει, όταν δεν υπάρχει εκείνο που πρέπει να έχει ο άνθρωπος.
Ποιο είναι αυτό; Είναι η ταπείνωση. Αν δεν υπάρχει ταπείνωση, δεν μπορούμε ν’ αγαπήσομε τον Χριστό. Ταπείνωση και ανιδιοτέλεια στη λατρεία του Θεού.
Κανείς να μη σας βλέπει κανείς να μην καταλαβαίνει τις κινήσεις της λατρείας σας προς το θείον. Όλ’ αυτά κρυφά, μυστικά, σαν τους ασκητές. Θυμάστε που σας έχω πει για τ’ αηδονάκι; Έτσι γίνεται και μ’ αυτόν που ερωτεύεται τον Χριστό. Άμα αγαπάει, «φουσκώνει ο λάρυγγας, παθαίνει, μαλλιάζει η γλώσσα».
Έ, όταν φθάσεις σε μια τέτοια ταπείνωση κι εξαναγκάσεις την χάρι του Θεού να κατοικήσει μέσα σου, τότε τα κέρδισες όλα. Όταν έχεις ταπείνωση, όταν γίνεις αιχμάλωτος του Θεού, αιχμάλωτος με την καλή έννοια, δηλαδή δοχείο της θείας χάριτος, τότε μπορείς να πεις με τον Απόστολο Παύλο: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη εν εμοί Χριστός». Είναι πάρα πολύ εύκολο να πραγματοποιηθεί αυτό, να κάνομε, δηλαδή αυτά που θέλει ο Θεός. Όχι απλώς εύκολο αλλά ευκολότατο. Αρκεί να κάνομε το άνοιγμα. Όταν κάνομε το άνοιγμα, για να δεχούμε το θείον, γινόμαστε άξιοι του Θεού, για να εγκύψει μέσα μας ο Χριστός. Και αν εγκύψει μέσα μας ο Χριστός μας χαρίζει την ελευθερία. Πού να βρεις λέξεις γι’ αυτά τα μυστήρια! Όλο το μυστικό είναι η αγάπη, ο έρωτας στον Χριστό. Το δόσιμο στον κόσμο τον πνευματικό. Ούτε μοναξιά νιώθει κανείς, ούτε τίποτα. Ζει μέσα σ’ άλλον κόσμο. Εκεί που η ψυχή χαίρεται, εκεί που ευφραίνεται, που ποτέ δεν χορταίνει.
Είναι μία πανήγυρις και το κέντρο όλης της χαράς είναι το πρόσωπο του Χριστού. Τι είναι ακριβώς, δεν μπορούμε στο βάθος να το καταλάβομε, διότι ο Θεός είναι άπειρος, είναι μυστήριο, είναι σιωπή. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός, αλλά υπάρχει παντού. Θεό ζούμε, Θεό αναπνέομε, αλλά δεν μπορούμε να αισθανθούμε το μεγαλείο Του, την πρόνοιά Του. Συχνά κρύβει τις ενέργειες της θείας Του προνοίας (ΛΟΓΟΙ ΟΝΤΩΝ). Όταν όμως αποκτήσομε την αγία ταπείνωση, τότε τα βλέπομε όλα κι όλα τα ζούμε· ζούμε τον Θεό ολοφάνερα κι αισθανόμαστε τα μυστήρια Του. Τότε πια αρχίζομε να Τον αγαπάμε. Κι αυτό είναι κάτι που το ζητάει Εκείνος. Είναι το πρώτο που ζητάει για τη δική μας ευτυχία, …
Το άκρον εφετόν είναι ο Θεός, ο Πατέρας ο Υιός το Άγιον Πνεύμα. Όλα τα πρόσωπα είναι ένα μεταξύ τους και είναι ένα και με την Εκκλησία.
Για να μη ζείτε στο σκοτάδι, γυρίστε το διακόπτη της προσευχής, ώστε να έλθει το θείο φως στην ψυχή σας. Στο βάθος του είναι σας θα φανεί ο Χριστός. Εκεί, στο βάθος είναι η Βασιλεία του Θεού.
(https://mail.google.com/mail/?shva=1#inbox/1275129001296247)
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ Γ.ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
Ενας φιλος δεχθηκε οπως μου εκμυστηρευθηκε τη σκληρη συμπεριφορα εκ μερους ανθρωπων αυστηρων αρχων με αποτελεσμα να εξουθενωθει και να παρεξηγηθει τελειως ως προς το χαρακτηρα του.Ο Γεροντας τον ανεπαυσε διοτι εβαλε τα πραγματα στη θεση τους πραγματοποιωντας πετυχημενη ψυχικη ακτινογραφια του.Του ειπε''Εισαι καλος ευαισθητος ησυχος ,εισαι προβατο του Θεου.Αλλα οταν σε παρουν με το αγριο μαζευεσαι αντιδρας εσωτερικα και τοτε ειναι που σε παρεξηγουν πολυ και δεν σε καταλαβαινουν.Οταν ομως σε παρουν με το καλο φανερωνεις τετοια καλα πραγματα που κανεις τους αλλους να ξαφνιαζονται.Οι ανθρωποι που σε παρεξηγησαν και σε πληγωσαν δεν γνωριζουν ουτε εκεινο το παλιο μυθο ,για τον ανεμο και τον ηλιο που μαλωναν,ποιος ειναι ο δυνατοτερος και εβαλαν στοιχημα οτι οποιος βγαλει τη καπα του βοσκου που εκεινη την ωρα ανηφοριζε το βουνο θα ειναι ποιο δυνατος.
Φυσηξε ξανα φυσηξε ο ανεμος αλλα ο βοσκος κρυωσε και τυλιχτηκε πιο σφιχτα στη καπα του.
Βγηκε τοτε ο ηλιος απο τα συννεφα σκορπισε γυρω καλοσυνη και θερμοτητα ζεσταθηκε ο βοσκος και τοτε εβγαλε τη καπα του.
Τοτε ο ηλιος φωναξε στον ανεμο ''ειδες ?ποιος απο τους δυο μας ειναι ο δυνατοτερος?''
Και συμπερανε ο Γεροντας Πορφυριος: ''Δεν κερδιζεις τον ανθρωπο με το αγριο μονο με την καλοσυνη''.
(https://mail.google.com/mail/?shva=1#inbox/12741efec3e335f8)
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ Γ.ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
ΜΗΝ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΤΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΤΟΥ
Ηθελα να εχω τη γνωμη του Γεροντα για μια διαπιστωση μου και οταν μου δωθηκε η ευκαιρια του ειπα :Γεροντα απο παρατηρησεις μου σε διαφορα περιστατικα της ζωης μου εχω καταληξει σ'ενα συμπερασμα ,που προσπαθω να το εφαρμοζω οσο μπορω στην πραξη:
Οταν καποιος διαφωνει μαζι μου και ειμαι πεπεισμενος για την ορθοτητα της αποψεως μου του λεω:
Ας σταματησουμε την αντιδικια κι ας το αφησουμε στο ΘΕΟ να μας δωσει εκεινος μεσα απο τα γεγονοτα την ορθη απαντηση.Οταν αργοτερα τα γεγονοτα με δικαιωνουν δεν υπενθυμιζω στον τεος αντιδικο μου τη συζητηση που καναμε καποτε και την εν συνεχεια δικαιωση μου. Σιωπω.
Συνηθως σιωπα και εκεινος- σπανιως βρισκουμε το θαρρος να ομολογησουμε τα λαθη μας, μου αρκει ομως οτι ο ιδιος το αντιλαμβανεται εσωτερικα και χαιρομαι διοτι με τη σιωπη μου που μοιαζει με αμνησια ,τον κανω να αισθανεται ανετα μαζι μου αφου διαπιστωνει οτι τον σεβομαι και δεν τον εξουθενωνω.
Μολις το ακουσε αυτο ο Γεροντας ενθουσιαστηκε και μου ειπε:''Μωρε εσυ εισαι ψυχολογος.Αυτο ειναι το σωστο:να μην κατηγορεις τον αλλον για τα σφαλματα του και να μην του τα υπενθυμιζεις.Τοτε τον καθιζει στο σκαμνι η ιδια του η συνειδηση και τον δικαζει.Μονον ετσι διορθωνεται το κακο.
Διαφορετικα οταν εσυ τον κατακρινεις αμυνεται δικαιολογει τον εαυτο του ριχνει τις ευθυνες του σε σενα και σε αλλους, γινεται σκληρος και το κακο αντι να διορθωθει χειροτερευει.'' [Γ 327π ]
(https://mail.google.com/mail/?shva=1#inbox/127470de9c2046fa)
Giannis Malliakas
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ:
http://2.bp.blogspot.com Print this post
12.jpg)
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου